32

ebile Lababiti keek met enige bezorgdheid gebiologeerd naar de kernbom die op de vloer van de flat vlak achter de Strand lag. Het was een plomp geval - voornamelijk machinaal vervaardigd metaal en een paar koperdraden - maar het had iets angstaanjagends. De bom was meer dan zomaar een voorwerp; er zat leven in. Net zoals een schilderij of een beeldhouwwerk met de levenskracht van de kunstenaar is bezield, zo was ook deze bom niet zomaar een stuk metaal, maar het antwoord op alle gebeden van zijn volk.

Hiermee zouden ze de Britten rechtstreeks in hun hart treffen.

De gehate Engelsen die artefacten uit de piramiden hadden gestolen, de burgers van het Midden-Oosten onderdrukten en aan de zijde van de Amerikanen in oorlogen vochten waar ze zelf niets te zoeken hadden. Lababiti bevond zich in het hol van de leeuw. Hij zat midden in de bruisende metropool: het centrum van Londen, waar de bankiers zetelden die de onderdrukking financierden; de kunstgaleries, musea en de theaters, ze lagen allemaal binnen loopafstand. Downing Street nummer 10, de parlementsgebouwen, Buckingham Palace.

Het paleis. De woning van de koningin, het oude symbool van alles wat hij verachtte. De pracht en praal, de zogenaamde gerechtigheid en eigendunk. Spoedig zou het allemaal branden, ontstoken door het zwaard van de islam... en als het allemaal voorbij was, zou de wereld nooit meer hetzelfde zijn. Het hart zou uit het beest zijn weggesneden. De gewijde grond, doordrenkt van geschiedenis, zou in een kale woestenij veranderen waarin de menselijke ziel geen enkel houvast meer vond.

Lababiti stak een sigaret op.

Het zou niet lang meer duren. Vandaag arriveerde de jonge Jemenitische krijger die zich bereid had verklaard de springlading naar het doel te brengen. Lababiti zou de jongen rijkelijk van wijn en eten voorzien, en hem op hoeren, hasj en ander lekkers trakteren. Niets was hem te veel voor een man die bereid was zijn leven voor de goede zaak te geven.

Zodra de jongen was geacclimatiseerd en de route kende, zou Lababiti maken dat hij wegkwam.

De essentie van goed leiderschap was, zo dacht hij, niet dat je voor je land stierf, maar dat je ervoor zorgde dat een ander dat voor je deed. En Nebile Lababiti had niet de ambitie zelf een martelaar te worden. Als de bom ontplofte, zat hij al lang en breed aan de andere kant van Het Kanaal in Parijs.

Hij vroeg zich alleen wel af waarom hij al zo lang niets meer van Al-Khalifa had gehoord.

'Ik begrijp niet hoe we dat over het hoofd hebben kunnen zien,' zei Rodgers.

'Geeft niet,' zei Meadows. 'Nu hebben we in ieder geval het kenteken van de vrachtwagen. Trek dat na en de bom is al bijna binnen handbereik.'

'Kan ik die band meenemen?' vroeg Rodgers.

Meadows vermeldde er niet bij dat hij de schrijver om twee kopieën had gevraagd en dat de andere veilig en wel in de geleende Range Rover lag. 'Tuurlijk,' zei hij.

'Ik denk dat wij het nu wel kunnen overnemen,' zei Rodgers, in een poging de autoriteit naar zich toe te trekken. 'Ik zal ervoor zorgen dat mijn baas het hoofd van de Amerikaanse inlichtingendienst op het hart drukt u op passende

wijze voor uw waardevolle hulp te bedanken.'

De voortdurende strijd tussen particuliere en overheidsinstellingen kwam hier weer eens om de hoek kijken. Rodgers had ongetwijfeld van zijn superieuren te horen gekregen dat MI5 er hoe dan ook voor moest zorgen dat zij alle eer voor het terugbezorgen van de bom kregen. Nu hij dacht alle informatie te hebben die hij nodig had om de bom in handen te krijgen, probeerde hij de Corporation naar de achtergrond te drukken.

'Dat begrijp ik,' zei Seng. 'Maakt het u iets uit als we de Rover nog een paar dagen van u lenen?'

'Nee, ga uw gang,' zei Rodgers.

'En is het oké als wij de eigenaar van het café nog wat vragen stellen, zodat we ons dossier kunnen afronden?' vroeg Meadows.

'We hebben de man al grondig aan de tand gevoeld,' zei Rodgers, waarna hij een moment pauzeerde om over het verzoek na te denken, 'dus ik zie eigenlijk niet in waarom niet.'

Rodgers pakte zijn gsm om het kenteken van de bestelwagen door te geven. Vervolgens keek hij de beide Amerikanen verwachtingsvol aan.

'Bedankt,' zei Seng, terwijl hij Meadows wenkte met hem mee te lopen naar de Range Rover. Rodgers maakte ten afscheid een half saluerend gebaar en begon te bellen.

Meadows stapte achter het stuur van de Range Rover, terwijl Seng naast hem ging zitten.

'Waarom heb je hem die videoband gegeven?' vroeg Seng toen ze beide deuren hadden dichtgetrokken.

Meadows wees op de kopie die bij zijn voeten lag, startte en maakte met een flinke ruk aan het stuur een scherpe draai, waarna ze van de steiger wegscheurden. 'Laten we de eigenaar van het café maar eens met een bezoekje gaan vereren,' zei hij. 'Je weet maar nooit.'

'Denk jij wat ik denk?' vroeg Seng even later toen ze voor het café stopten.

'Dat weet ik niet,' antwoordde Meadows. 'Maar heeft het te maken met de motorfiets die ook op de band te zien is?'

'Zal ik dat maar even doorgeven,' zei Seng, 'terwijl jij alvast naar binnen gaat?'

Meadows stapte uit. 'Je hebt een verdomd goed geheugen, jij,' zei hij.

Seng keek naar de palm van zijn hand, waarop hij met een pen het nummer had geschreven. Meadows sloeg het portier dicht en liep naar de ingang van het café.

De bomen in het St. James's en het Green Park bij Buckingham Palace waren kaal en op het winterse gras lag een dikke rijplaag. Toeristen keken met witte wasemwolkjes uit hun mond naar de wisseling van de wacht. Een man op een scooter sloeg van Piccadilly linksaf Grosvenor Place in en reed langzaam langs de vijver in de Palace Gardens. Aan het einde van de straat gekomen sloeg hij opnieuw linksaf en reed Buckingham Palace Road uit tot deze in Birdcage Walk overgaat. Bij de vijver in het St. James's Park stopte hij langs de stoeprand om de exacte tijden en de actuele verkeerssituatie te noteren.

Daarna schoof hij het notitieboekje terug in zijn jaszak en reed langzaam verder.

Cabrillo stak zijn hoofd door het zij raampje van de MG. Een uur geleden, toen hij langs de Ben Nevis reed, de hoogste berg van Schotland, was hij een aanzienlijk stuk op de bestelwagen ingelopen. Maar nu de MG de hellingen van de Grampian Mountains op zwoegde, liep de bestelwagen weer op hem uit. Er moest snel iets gebeuren. Cabrillo verwachtte dat Adams in de Robinson ieder moment voor hem zou opduiken, of anders het Britse leger of de luchtmacht, of op z'n minst een politiewagen. Hij was ervan overtuigd dat de Oregon hulp zou sturen; hij zat ongewapend in een voor een achtervolging veel te trage auto.

Iemand zou toch ondertussen wel hebben uitgevonden waar hij was.

Aan boord van de Oregon leverden alle inspanningen wat dat betreft maar weinig op.

Het schip, dat op volle kracht naar het zuiden voer, bevond zich nog altijd op een afstand van ruim honderdvijftig kilometer van Kinnaird Head. Over een paar uur waren ze voor de kust van Aberdeen en het zou op z'n minst nog een aantal uren duren voordat ze ter hoogte van Edinburgh waren.

'Oké,' riep Kasim in de controlekamer tegen Hanley, 'Adams heeft zojuist gemeld dat hij voldoende brandstof heeft om naar het vliegveld bij Inverness te vliegen. Daar tankt hij vol en dan gaat hij de weg naar het zuiden volgen.'

'Wat is zijn actieradius dan?' vroeg Hanley.

'Moment,' zei Kasim, waarna hij de vraag aan Adams herhaalde.

'Een heel stuk Engeland in,' zei Kasim, 'maar Londen zal hij zonder bijtanken niet halen.'

'Dan moeten we zorgen dat we dit voor die tijd hebben opgelost,' zei Hanley.

'Oké,' riep Kasim, 'Adams zegt dat hij de motor aan de praat heeft.'

'Zeg hem dat hij de weg volgt tot hij Cabrillo heeft gevonden.'

Kasim herhaalde de instructie.

'Hij zegt dat de mist als een dikke deken over het land ligt,' zei Kasim, 'maar hij zal in ieder geval boven de weg blijven.'

'Prima,' zei Hanley.

Linda Ross liep naar Hanleys stoel. 'Chef,' zei ze, 'Stone en ik hebben de signaalfrequentie van de zenders op de meteoriet beter kunnen afstellen. Het signaal is nu stukken beter.'

'Welke monitor?'

Ross wees op een scherm aan de tegenoverliggende wand.

De meteoriet was bijna bij Stirling. De chauffeur van de bestelwagen zou nu spoedig het vervolg van zijn route kenbaar moeten maken. Ofwel hij sloeg af naar het westen, naar Glasgow, of hij reed oostwaarts door naar Edinburgh.

'Bel Overholt voor me,' zei Hanley tegen Stone.

Even later had hij Overholt aan de lijn.

'Ik heb de Engelsen gevraagd alle wegen van en naar Glasgow en Edinburgh te controleren en alle vrachtwagens te doorzoeken.'

'Gelukkig zijn daar niet al te veel wegen,' zei Hanley. 'Op die manier zal die bestelwagen hun niet zo makkelijk ontglippen.'

'Laten we het hopen,' zei Overholt. 'Maar iets heel anders. Ik ben door het hoofd van MI5 gebeld om me te bedanken voor de inzet van Meadows en Seng bij het opsporen van het nucleaire wapen. Meadows had kennelijk een videoband gevonden waarop het kenteken van een vrachtwagen zichtbaar was, en nu denken ze dat ze daarmee de bom zelf wel zullen vinden.'

'Blij toe,' zei Hanley.

Overholt zweeg een ogenblik voordat hij vervolgde: 'Daarbij kwam het officiële verzoek aan ons om ons terug te trekken. Ze willen het alleen doen.'

'Ik zal het aan Meadows en Seng doorgeven zodra ze zich melden,' reageerde Hanley.

'Nou,' zei Overholt, 'als ik u was zou ik niet meteen opnemen als ze bellen.'

'Ik begrijp wat u bedoelt,' zei Hanley, waarna hij ophing.

'Overholt zei dat de Engelsen willen dat Meadows en Seng zich terugtrekken en dat zij zich verder over de kernbom ontfermen,' zei Hanley tegen Stone.

'Had dat maar eerder gezegd,' reageerde Stone. 'Ik had ze net aan de lijn met het verzoek of ik het kenteken van een motorfiets wilde natrekken.'

'En? Is dat gelukt?'

'Naam en adres,' antwoordde Stone.

'Wat vroegen ze verder nog?'

'Ik heb een aantal dossiers naar de laptop van Meadows gefaxt. Het nummer waarvan hij belde, was van een vaste aansluiting, volgens het telefoonboek van een café, de Pub 'n Grub, op het eiland Sheppey.'

Meadows had al lang geleden geleerd dat bedreigingen alleen maar zin hadden wanneer iemand iets te verliezen had. De agenten van MI5 en de plaatselijke politie hadden de eigenaar van het café duidelijk te verstaan gegeven wat er zou gebeuren wanneer hij niet meewerkte. Ze vergaten alleen erbij te vermelden wat er zou gebeuren als hij dat wel deed. Bijen lok je makkelijk met honing. Voor het verkrijgen van informatie werkt geld beter.

'Gouden horloge, hè?' zei Meadows toen Seng het café binnenkwam en knikte.

'Een echte Piaget,' zei de eigenaar.

Meadows schoof vijf briefjes van honderd dollar over de bar, terwijl Seng naast hem op een kruk aan de bar ging zitten. 'Wat wil jij drinken?' vroeg Meadows aan Seng.

'Een black-and-tan,' antwoordde Seng zonder te aarzelen.

De eigenaar stond op om er een pint van in te schenken. Meadows boog zich naar Seng toe en fluisterde: 'Wat heb jij nog contant?'

'Tien,' antwoordde Seng, waarmee hij duizend bedoelde.

Meadows knikte en draaide de laptop een halve slag, zodat hij samen met de eigenaar het scherm kon bekijken. 'We zullen u eeuwig dankbaar zijn. Ik ga u wat foto's laten zien. Als u de man herkent die u bij de scheepskapitein hebt gezien, zeg het dan meteen, dan stop ik.'

De eigenaar knikte en Meadows liet hem achtereenvolgens de foto's van handlangers van Al-Khalifa zien. Nadat ze er een stuk of twaalf hadden gehad, riep de eigenaar: 'Ho!' Aandachtig bekeek hij de digitale foto.

'Dit is hem, geloof ik,' zei hij ten slotte.

Meadows draaide de laptop naar zich toe, zodat de eigenaar niet meer mee kon kijken. Vervolgens klikte hij het bestand met de persoonlijke gegevens van de bewuste man aan.

'Rookte hij?' vroeg Meadows.

De eigenaar dacht even diep na. 'Ja, inderdaad.'

'Weet u het merk nog?' vroeg Meadows, terwijl hij Seng de informatie liet zien, alsof ze een vreedzaam bordspel speelden en niet in een situatie verkeerden waarin duizenden mensenlevens op het spel stonden.

'Ojee,' zei de eigenaar, diep in zijn geheugen gravend.

Meadows wees Seng op de aantekening dat Lababiti een gouden Piaget-horloge bezat.

'Ik weet het weer,' riep de eigenaar. 'Morelands, en hij had een dure zilveren aansteker.'

Meadows klapte de laptop dicht en stond op.

'Betaal hem maar,' zei hij tegen Seng.

Seng diepte uit de binnenzak van zijn jasje een envelop met bankbiljetten op. Hij verbrak het zegel, telde er vijf uit en gaf ze aan de eigenaar. 'Bob,' riep Seng naar Meadows, die al bijna bij de deur was, 'jij bent getuige.'

'Ja hoor, je hebt hem er vijf gegeven,' antwoordde Meadows, 'dat heb ik eerlijk gezien.'