51

 

anderwalds vliegtuig had rugwind en ze kwamen een halfuur eerder aan.

Er was geen noemenswaardig verkeer; het zou nog zeker een uur duren voordat de eerste forenzen daar verandering in brachten, en nog geen vijftien minuten nadat hij uit het toestel was gestapt, stond hij voor zijn huis. Hij pakte de post uit de brievenbus die bij de stoep stond, klemde het stapeltje onder zijn arm en liep met zijn reistas naar de voordeur.

In het halletje zette hij de tas neer en legde de post op een tafeltje. Toen hij zich wilde omdraaien om de deur dicht te doen, dook er een man achter hem op en vanuit de gang naar de keuken klonken voetstappen.

'Goedemorgen, klootzak,' zei de eerste man, terwijl hij een pistool met geluiddemper op het hoofd van Vanderwald richtte.

Meer zei de man niet. Zwijgend liet hij de loop van het wapen zakken en schoot Vanderwald in beide knieën. Vanderwald zakte in elkaar en begon te gillen van de pijn. De tweede man was nu ook in de hal en hurkte naast zijn hoofd. 'Een verklaring graag voor deze factuur voor een DC-3 die we in je computer hebben gevonden.'

Twee minuten en twee gerichte schoten later hadden de mannen de informatie die ze hebben wilden.

Een minuut daarna gaf de eerste man Vanderwald het genadeschot.

De twee mannen verlieten het huis door de achterdeur en liepen door een steegje achter het huis naar een zijstraat, waar ze hun huurauto hadden geparkeerd. Ze stapten in, waarna de man naast de bestuurder zijn handschoenen uittrok en zijn gsm pakte.

'Doel is zojuist teruggekeerd na aflevering van een DC-3 in Port Said. Van hem zullen we geen last meer hebben.'

'Begrepen,' zei Overholt. 'U kunt nu terugkomen.'

'Hebt u live-beelden voor me van het vliegveld van Port Said in Egypte?' vroeg Overholt aan het hoofd van de National Security Agency. 'We zoeken een Douglas DC-3.'

Het hoofd van de NSA riep instructies naar zijn mensen aan de satellietmonitoren.

'Er wordt aan gewerkt,' zei hij, 'een momentje.'

Onder het wachten haalde Overholt een houten racket met een rood rubberen balletje aan een elastiek uit een bureaulade en begon als een gek tegen het balletje te meppen. Hij hoefde maar een paar minuten te wachten, maar het leken uren voordat het hoofd van de NSA zich weer meldde.

'Let op, de beelden komen eraan.'

Overholt keek naar zijn monitor. Op het scherm verscheen een luchtopname van een vliegveld. Bij het inzoomen werd er geleidelijk een DC-3 herkenbaar. Na nog verder inzoomen zag hij een man over het platform lopen die iets wat op een deken leek tegen zijn borst geklemd hield. De man liep naar de DC-3 en opende de zijdeur.

'Blijf bij de DC-3,' zei Overholt. 'En ook als hij opstijgt blijven volgen.'

'Doen we,' zei het hoofd van de NSA, waarna hij ophing.

Hanley zat met Stone in de controlekamer toen de telefoon ging.

'Het laatste nieuws,' zei Overholt zonder omwegen. 'Mevrouw Hunt heeft mijn agenten zojuist verteld dat Hickman ooit piloot is geweest. Twee van mijn mensen hebben de Zuid-Afrikaanse wapenhandelaar gesproken en van hem te horen gekregen dat hij gisteren voor Hickman een DC-3 in Port Said heeft afgeleverd. Op dit moment zie ik op beelden van een satellietcamera hoe een man met het postuur van Hickman en gelaatstrekken die overeenkomen met de 3Dreconstructie die u me hebt gezonden, de deur van de DC-3 opent.'

'Dat is het dus,' onderbrak Hanley hem. 'Hij heeft het op de Rotskoepelmoskee voorzien.'

'Als we hem neerhalen, zijn we ook de Steen van Abraham kwijt,' zei Overholt. 'We moeten hem de dropping laten doen.'

'Oké,' zei Hanley, 'dat zal ik aan Cabrillo doorgeven.'

Hanley hing op en zocht meteen contact met de Robinson.

'We moeten omkeren,' zei Cabrillo tegen Adams, nadat Hanley de situatie had uitgelegd.

Adams zwenkte in een wijde boog naar links.

'Ik wil dat iedereen, afgezien van Murphy en Lincoln, zich zo snel mogelijk naar de Rotskoepelmoskee begeeft,' zei Cabrillo. 'En laat die twee nu onmiddellijk op zoek gaan naar de raket lanceerinstallatie.'

'Komt voor elkaar,' zei Hanley.

'Bel Overholt en zeg dat hij de Israëliërs erbuiten houdt,' vervolgde Cabrillo. 'Ik wil geen vliegtuigen in de lucht. Hickman mag niet merken dat we hem in de smiezen hebben.'

'Oké.'

'En laat Kevin Nixon me zo snel mogelijk bellen. Ik wil die info van hem nog eens met hem doornemen.'

'Waarheen?' vroeg Adams.

'Het centrum van Jeruzalem,' zei Cabrillo, 'de Rotskoepelmoskee.'

Adams raadpleegde de GPS-apparatuur, terwijl de Robinson de kustlijn weer naderde.

De teamleden op de Oregon waren druk met de laatste voorbereidingen in de weer, terwijl Nixon over het gangboord naar de controlekamer liep. Hij opende de deur en stapte naar binnen.

Hanley drukte op de knop van de microfoon en Cabrillo meldde zich vrijwel meteen.

'Ik heb Nixon hier,' zei Hanley, waarna hij Nixon de microfoon gaf.

'Kevin?' zei Cabrillo.

'Ja.'

'Weet je absoluut zeker dat het werkt? Als je ook maar de minste twijfel hebt, wil ik dat nu weten.'

'Ik heb het gewicht berekend en de geschatte hoogte die je me gaf verdubbeld, en dat was nog altijd binnen de grenzen,' antwoordde Nixon. 'Zoals je weet, is niets volmaakt, maar ik durf te stellen dat dit werkt, ja.'

'Hoelang duurt het peilen van de lading?'

'Nog geen minuut,' antwoordde Nixon.

'En je hebt voldoende van het materiaal?'

'Zeker,' zei Nixon. 'Ik heb meer gemaakt dan we nodig hebben.'

'Oké,' zei Cabrillo, 'dan doen we het. We hebben geen alternatief achter de hand, dus het mag niet fout gaan.'

'Dat gebeurt ook niet,' zei Nixon, 'maar er is één probleem.'

'En dat is?'

'Als de steen de koepel raakt, zijn we hem kwijt.'

Cabrillo zweeg een moment. 'Dat regel ik dan wel,' zei hij.

Hickman had al meer dan twintig jaar niet meer zelf gevlogen, maar het kwam allemaal weer terug alsof het gisteren was geweest. Nadat hij op de stoel van de piloot had plaatsgenomen, werkte hij de startprocedure af en startte de motoren. De bejaarde motoren stootten walmende rookwolken uit, maar na een paar minuten kwamen ze, een redelijk regelmatig toerental draaiend, toch tot rust.

Op het controlepaneel vond hij de juiste schakelaars en hij

verzekerde zich ervan dat de automatische piloot was ingeschakeld. Nadat hij met de oude DC-3 langzaam een stukje naar voren reed, vroeg hij de verkeerstoren toestemming om op te stijgen.

Het was rustig op het vliegveld, dus hij mocht onmiddellijk vertrekken.

Onder het taxiën testte hij de remmen. Ze voelden sponzig aan, maar werkten wel.

Hickman maakte zich geen zorgen over de remmen, die had hij hierna toch niet meer nodig. De DC-3 begon aan zijn laatste reis. Langzaam verder taxiënd, draaide hij de startbaan op.

Na een laatste blik op het controlepaneel trok hij de gashendels naar zich toe, waarop het toestel versnelde en over de baan raasde tot het van de grond loskwam. De DC-3 verhief zich in de lucht en klom naar de vereiste vlieghoogte. Hickman had ruim 320 kilometer voor de boeg. Op volle snelheid en met een lichte rugwind zou hij daar een klein uur over doen.

'De landingssloepen liggen klaar in het water,' zei Stone, 'en ik heb een Israëlische transporthelikopter geregeld die het tienkoppige team van Tel Aviv naar een plek in de buurt van de Rotskoepelmoskee zal brengen. De heli is te groot voor ons eigen vliegdek, vandaar.'

Stone wees op een monitor met beelden van de camera op de boeg van de Oregon. Op het strand in de verte zagen ze een grote helikopter met twee rotoren landen.

'Ik ga naar de vergaderzaal,' zei Hanley.

Hij holde door de gang en stormde de vergaderruimte binnen. 'Oké, mensen,' zei hij, 'de sloepen liggen klaar en aan wal wacht een heli die ons wegbrengt. Weet iedereen wat hem te doen staat?'

Ze knikten alle tien.

'Seng heeft de leiding,' zei Hanley. 'Succes.'

Een voor een snelden ze, allemaal met een kartonnen doos in de hand, de vergaderruimte uit. Hanley hield Nixon in het voorbijgaan staande.

'Heb je de touwladder?' vroeg hij.

'Ja, hier boven op in de doos.'

'Prima,' zei Hanley, terwijl hij door de gang achter hen aan liep naar het achterdek.

Hanley keek vanaf het achterdek toe hoe de mannen in de sloepen stapten en daarin de korte afstand naar de kust overbrugden. Daarna liep hij terug naar binnen om te zien hoe het met Murphy en Lincoln stond.

'Waar moet ik u afzetten?' vroeg Adams.

'We gaan helemaal door tot bij de Rotskoepelmoskee,' antwoordde Cabrillo. 'Tegen die tijd is het team van de Oregon daar ook aangekomen.'

'En dan?'

'Dat zal ik je zeggen,' zei Cabrillo.

Toen Cabrillo een paar minuten later was uitgesproken, floot Adams zachtjes. 'De Corporation heeft het mooiste hightechspeelgoed, en dan doen we het zo.'

'Als een koorddanser in de nok van een circus, maar dan zonder valnet,' vulde Cabrillo aan.

Het team van de Oregon stapte in een afgezette straat vlak bij de Rotskoepelmoskee uit de helikopter. Alle zijstraten in de directe omgeving waren door Israëlische tanks geblokkeerd en Israëlische soldaten evacueerden alle mensen uit de straten en de moskee. Groepjes Palestijnen die niet wisten dat hun hoogvereerde heiligdom in gevaar verkeerde, begonnen te protesteren en de Israëliërs moesten hen met waterkanonnen op afstand houden.

Seng leidde het team naar de ingang van de moskee. 'Verspreiden en je post innemen,' zei hij tegen zijn team. 'Kevin, zorg eerst dat het touw op z'n plek zit.'

'Komt in orde,' zei Nixon toen ze het terrein van de moskee opliepen.

Seng wendde zich tot een Israëlische legerofficier die in de buurt stond.

'Op alle brandkranen moeten slangen worden aangesloten en die moeten allemaal de moskee in,' zei Seng. 'Zorg ervoor dat de slangen lang genoeg zijn, zodat we overal bij kunnen.'

De officier begon bevelen uit te delen.

Hickman vloog boven de Middellandse Zee. Hij dacht na over zijn leven, waaraan nu spoedig een eind zou komen. En dat leven was één grote mislukking. Heel zijn rijkdom, zijn roem, zijn zakelijke successen, het was uiteindelijk allemaal zinloos geweest. Het enige wat hij zo graag goed had willen doen, had hij verprutst. Voor zijn zoon was hij nooit een goede vader geweest. Beheerst door eigendunk en grootheidswaan had hij anderen nooit echt tot zich toegelaten. De liefde van een kind voor zijn ouders had hij nooit als zodanig herkend, laat staan dat hij ervoor openstond.

De dood van Chris had zijn ogen pas geopend.

Bij Hickman waren de stadia van verdriet in een onverzoenbare haat blijven steken. Zijn woede jegens een godsdienst die fanatiekelingen tot moorden aanzette, culmineerde in een blinde woede op de symbolen van die godsdienst.

Maar die symbolen zouden nu spoedig verdwenen zijn. En ook al zou Hickman alleen de eerste vruchten van zijn inspanningen zelf nog meemaken, toch stierf hij dan in de gelukkige wetenschap dat ook de rest spoedig daarna hetzelfde lot zou ondergaan.

Nu is het gauw gebeurd, dacht hij, toen hij in de verte de vage contouren van de kust ontwaarde. Nog even en hij had de islam verpletterd.

Nixon en Gannon haalden uit een van de kartonnen dozen een touwladder tevoorschijn en rolden hem uit op het plein voor de Rotskoepelmoskee. Hij was op geen stukken na lang genoeg.

'Ik heb er nog een,' zei Nixon, terwijl hij met een mes het plakband van een tweede doos doorsneed, waaruit hij nog een touwladder opdiepte. 'Heb je verstand van knopen?'

'Ik heb een zeilboot,' antwoordde Gannon, 'dus ik dacht van wel, ja.'

Gannon begon de uiteinden van de beide ladders aan elkaar te knopen. Op diverse plaatsen rond de Rotskoepel haalden andere leden van het team grote plastic zakken met een wit poeder uit de dozen tevoorschijn.

Voor de ingang bij de Silsila-minaret keek Seng toe hoe de Israëliërs brandslangen door de poort de moskee inrolden. 'Laat ze daar maar liggen,' zei Seng. 'Mijn mensen brengen ze wel verder naar binnen.'

Seng liep alle vier de zijden van het enorme complex af en herhaalde overal zijn instructies. Al vrij snel daarna begonnen de mensen van de Corporation met het verder naar binnen rollen van de slangen.

'Oké,' zei Gannon een paar minuten later, 'ze zitten stevig aan elkaar.'

'Als we aan deze kant beginnen, kunnen we hem voorzichtig oprollen,' zei Nixon.

Terwijl Gannon trok, vouwde Nixon de ladder op tot een keurig pakket.

Murphy bestudeerde de routes op het computerscherm, waarna hij zich omdraaide en Hanley aankeek. 'Is er een limiet aan de onkosten die we mogen maken?' vroeg hij.

'Nee,' antwoordde Hanley.

'Mooi,' zei Murphy, 'want dit klusje gaat toch algauw een miljoen kosten als het echt niet fout mag gaan.'

'Je doet iets goed of je doet het niet,' zei Hanley.

Lincoln keek naar de vluchtbaan van de landinwaarts vliegende DC-3. 'Hopelijk houdt hij deze koers,' zei Lincoln, 'en heb jij gelijk met je hypothese.'

'Vanuit dit camerastandpunt gezien,' zei Hanley, 'lijkt het erop dat hij voor de dropping laag komt aanvliegen. Daardoor zal de vernietiging van de Steen van Abraham ook duidelijker zichtbaar zijn. Als hij hem vanaf grote hoogte wilde laten vallen, had de camera op een grotere hoek ingesteld moeten zijn en dan zou de inslag veel minder overzichtelijk in beeld komen.'

'Daar maak ik me niet zo'n zorgen over,' zei Lincoln. 'De tweede aanval, die is veel belangrijker.'

'Om er zeker van te zijn dat de DC-3 door de koepel slaat,' zei Hanley, 'moet-ie zich er vanaf een hoogte van vele honderden meters op storten.'

'We hebben de stijgsnelheid van de DC-3 in de computer ingevoerd,' zei Murphy, 'en aan de limiet nog eens zeshonderd meter extra toegevoegd. En dan kom je ongeveer hier terecht.' Murphy wees op de monitor.

'Perfect,' zei Hanley.

Murphy glimlachte. 'Dat dachten Lincoln en ik ook, ja.'

Hickman was nog maar negen minuten van Jeruzalem verwijderd toen Adams boven het plein rond de Rotskoepelmoskee arriveerde en de Robinson liet zakken naar de plek die Nixon hem zwaaiend aangaf. Nixon rende onder de wiekende rotorbladen door en gaf Cabrillo door de open deur het uiteinde van het touw aan, waarna hij ijlings terugspurtte.

'Rustig en beheerst,' zei Cabrillo door de headset.

'Zo ben ik geboren,' zei Adams zelfverzekerd.

Terwijl ze langzaam van de grond loskwamen, hanteerde Adams de besturingshendels met de finesse van een chirurg. Heel geleidelijk stijgend, stuurde hij de Robinson met de ronding van de koepel meebuigend iets opzij, terwijl Cabrillo het touw liet vieren. Zo trokken ze een heel net over de koepel. Aan de andere kant aangekomen, zakte Adams tot een paar meter boven de grond en liet Cabrillo het uiteinde van de ladder vallen. Meadows en Ross pakten ieder een uiteinde en trokken de ladder strak. Van het uiteinde hingen netten omlaag.

'Als je me nu op de top zou willen afzetten,' zei Cabrillo, met een glimlach op zijn lippen opzij kijkend, 'dan zou ik dat erg op prijs stellen.'

Adams steeg weer langzaam op en manoeuvreerde naar de top van de koepel. Cabrillo opende de deur en stapte behoedzaam op de landingsslede. Op een wenk van Adams stapte hij over en greep een sport van de touwladder.

Adams stuurde voorzichtig van de koepel weg en landde in een nabijgelegen straat.

Cabrillo stond op de top van de koepel. Hij keek op naar een zilverachtig glinsterend vliegtuig dat in de verte naderde. Vervolgens bukte hij zich en trok de netten zo strak als hij kon.

'Nu, nu, nu,' schreeuwde Seng naar de zeven leden van het team.

Haastig begonnen ze als zaaiende boeren het poeder over het plein te verspreiden. Toen dat gebeurd was, renden ze naar de brandslangen en wachtten op het bevel om te sproeien.

Nixon en Gannon hadden samen een slang. Nixon hield het spuitstuk vast, terwijl Gannon de slang achter hem in positie hield. 'Weet je echt zeker dat dit werkt, joh?' vroeg Gannon.

'Ja hoor,' antwoordde Nixon, 'maar het schoonmaken achteraf, dat wordt een probleem.'

Hickman had het niet vreemd gevonden dat er geen Israëlische jagers achter hem aan kwamen. Hij verkeerde in de veronderstelling dat hij, door zo laag te vliegen, met de DC-3 buiten het bereik van de radar bleef. Nadat hij de automatische piloot had ingesteld, liep hij naar achteren het bagageruim in en opende de deur.

De Steen van Abraham was nog in de deken gewikkeld. Hickman trok de deken van de steen en tilde hem op.

'Vaarwel,' zei hij doodkalm, 'vaarwel jij en alles waar je voor staat.'

Door het zijraam zag hij het moskeecomplex dichterbij komen. Uitgaande van de snelheid waarop de DC-3 vloog, had hij berekend dat hij de meteoriet, als hij de koepel wilde raken, moest laten vallen op het moment dat de neus van het toestel boven de rand van de eerste muur was.

Zelf zou Hickman de steen niet op de koepel zien neerkomen, maar daar had hij de camera's voor.

'Nu, nu, nu,' riep Seng toen hij het geluid van de naderende DC-3 hoorde.

De mannen bij de brandslangen draaiden de spuitmonden open en besproeiden het poeder op de grond. Het water werkte als katalysator. Zodra het met het poeder in contact kwam, zwol het poeder op en vormde een hechte schuimlaag die binnen de kortste keren ruim zestig centimeter dik was. Gannon voelde hoe hij werd opgetild toen ook het poeder onder zijn voeten vochtig werd. Het gewicht van zijn lichaam maakte een afdruk van zijn voeten in het schuim.

Hickman keek uit het zijraam en wachtte het juiste moment af. Zodra hij de muur rond de moskee zag, gooide hij de Steen van Abraham uit het vliegtuig. Daarna snelde hij terug naar de cockpit om de stijging en het begin van zijn zelfmoordactie in te zetten, terwijl de steen om zijn as wentelend naar de koepel tuimelde.

Als dit een film was geweest, had Cabrillo de steen, terwijl hij met één hand aan de ladder hing, met een honkbalknuppel weggeslagen en zo de koepel van de ondergang gered. Of de Steen van Abraham was in het net opgevangen en zo onbeschadigd gebleven. Maar het bleek dat Cabrillo's aanwezigheid daar zo hoog op de top niet nodig was geweest.

Hickman had toch te snel geworpen.

Als er op het plein geen schuimlaag had gelegen, was de steen op de marmeren vloer te pletter geslagen. Maar nu viel hij op zo'n drie meter voor de moskeemuur met een plof in het schuim. De steen drong bijna dertig centimeter in de laag door en bleef daar als een duur vuurwapen in een speciaal vervaardigde houder liggen.

Seng rende ernaartoe en bekeek de steen. 'Niet aanraken,' riep hij. 'We hebben een islamitische CIA-agent die dit verder afhandelt.'

Seng pakte zijn zender en riep Hanley op de Oregon op.

'Ik vertel het later wel, maar de steen is in veilige handen,' zei Seng. 'Kun je Adams laten weten dat hij Cabrillo weer kan oppikken?'

Hanley wendde zich tot Stone. 'Bel jij hem alsjeblieft.'

Terwijl Stone de radio bediende, voegde Hanley zich bij Murphy en Lincoln achter het bedieningspaneel van de lanceerinstallatie. Op het dek boven de achtersteven van de Oregon richtte een computergestuurde raketwerper zich op de DC-3.

De DC-3 vloog met een snelheid van bijna vijf kilometer per minuut. Tegen de tijd dat Hickman terug was in cockpit en achter de stuurkolom zat om aan de klim te beginnen, was hij zo'n zestien kilometer buiten Jeruzalem en op ongeveer dezelfde afstand van de Dode Zee.

Met een beweging van de stuurknuppel won Hickman steeds meer hoogte.

'Nog dertig seconden en dan is hij ver genoeg weg, dan hoeven we niet bang te zijn dat er wrakstukken op Palestijnse nederzettingen terechtkomen,' zei Lincoln.

Hickman ging absoluut niet vrijuit, maar de mannen van de Corporation waren geen moordenaars. Indien Hickman naar Jordanië zou doorvliegen, zouden ze proberen hem daar op de grond te pakken. Maar als hij nu aanstalten maakte om terug te keren, hadden ze geen keus. De enige reden waarom Hickman naar Jeruzalem zou terugvliegen, was voor een zelfmoordactie.

De DC-3 was nu bijna boven de Dode Zee aangekomen.

'Ja,' zei Murphy, 'de computer neemt een koerswijziging waar.'

'Ingrijpen toegestaan,' zei Hanley rustig.

'Tijd genoteerd,' zei Lincoln, waarna hij datum en tijd aflas.

'Projectielen onderweg,' zei Murphy een seconde later.

'Volgen,' zei Lincoln.

De raketwerper vuurde twee projectielen af, twee bundels van vier uit lanceerinstallaties aan beide kanten van een kleine glazen koepel waarin zich de radarvolgapparatuur bevond. De tijdspanne tussen de beide bundels bedroeg slechts enkele milliseconden, en de projectielen raasden van het schip over Israël heen recht op de DC-3 af. Als pijlen uit het wapen van een boogschutter zochten ze onverbiddelijk hun doel.

Juist toen Adams Cabrillo van de koepel afhaalde, vlogen de projectielen over. Nadat hij snel het touw had losgekoppeld en naar de mannen op de grond had laten vallen, trok hij de Robinson op tot boven de moskee en schoot ervandoor.

Hickman was halverwege de draai toen hij in de verte twee puntjes zag oplichten. Nog voordat hij kon concluderen wat dat betekende, boorden ze zich in de romp van de DC-3. Hij was op slag dood, terwijl de brokstukken van het verbrijzelde toestel in de Dode Zee vielen.

De glazen neus van de Robinson was op de DC-3 in de verte gericht toen de projectielen doel troffen.

'Zorgen jullie voor de steen,' gaf Cabrillo aan Hanley op de Oregon door, 'dan gaan wij kijken wat er van het vliegtuig over is.'