·7·

Sean King zat in het donker. Toen het licht op hem scheen, hield hij zijn hand boven zijn ogen en tuurde naar de indringer.

‘Sorry. Ik wist niet dat je hier was,’ zei Michelle, al klonk ze niet echt verontschuldigend.

‘Ik sliep hier,’ legde hij uit.

Ze ging op de rand van zijn bureau zitten. ‘Gaan we mokken? Weigeren vragen te beantwoorden? Slapen op kantoor? In het donker zitten? Bespeur ik daar een patroon?’

Hij schoof een krant naar haar toe. ‘Heb je het verhaal gelezen?’

‘Ik heb het al online gelezen. De meeste feiten kloppen. Op die foto kijk je met gepaste ernst.’

‘Het is een dossierfoto uit mijn tijd bij de Secret Service.’

‘Ik vond al dat je er opvallend jeugdig uitzag.’

‘Ik werd door journalisten gebeld. Ik heb telkens opgehangen.’

‘Ze bellen niet alleen. Ze staan ook voor ons kantoor geparkeerd. Ik ben net door de achterdeur gekomen. Ik denk dat iemand me heeft gezien, dus ze zullen de achterkant nu ook wel in de gaten houden.’

‘Fantastisch. Dan zitten we hier gevangen.’

Hij stond op en liep woedend met grote stappen heen en weer.

‘Wil je er nu over praten?’ vroeg ze.

Hij bleef staan en duwde met zijn schoen tegen een pluisje op de vloerbedekking.

‘Het is een moeilijke situatie,’ zei hij.

‘Wat precies? Dat we een gekeelde vrouw hebben gevonden en dat er een kind is ontvoerd? Of heb je het over iets wat door je hoofd gaat?’

Hij ijsbeerde verder, zijn kin tegen zijn borst.

‘Je zei dat je de First Lady hebt gekend. Hoe? Je zat al lang niet meer bij de Secret Service toen Cox werd gekozen. Vooruit. Voor den dag ermee.’

Hij wilde net iets zeggen toen de telefoon ging. Sean wendde zich af, maar Michelle nam op. ‘King en Maxwell. Wij snuffelen voor u.’ Ze zweeg abrupt. ‘Wat? Ik... O, ja, zeker. Hier is hij.’

Ze hield hem de telefoon voor.

‘Ik wil met niemand praten.

‘Met deze persoon wel.’

‘Wie is het?’

‘Jane Cox,’ fluisterde ze.

Sean drukte de telefoon tegen zijn oor. ‘Mevrouw Cox?’ Hij luisterde, wierp Michelle een snelle, gegeneerde blik toe en zei: ‘Oké, Jane.’

Michelle trok haar wenkbrauwen op en keek aandachtig naar haar compagnon.

‘Ik weet het. Ja, het is een tragedie. Willa, ja, natuurlijk. Ja. Dat is zo. Je hebt het goed begrepen. Heb je Tuck gesproken? O. Natuurlijk. Dat begrijp ik. Wat?’ Hij keek op zijn horloge. ‘Ja, dat lukt ons wel.’ Hij keek Michelle aan. ‘Ze is mijn compagnon. We werken samen, maar als je liever hebt... Dank je.’

Hij hing op en keek Michelle aan.

Ze snauwde: ‘Als je nou weer dichtklapt en heen en weer gaat lopen, sla ik je met mijn pistool. Wat zei ze?’

‘Ze wil dat we naar haar toe komen.’

‘Naar haar toe? Waar?’

‘Naar het Witte Huis.’

‘Waarom? Wat wil ze dat we doen? Haar vertellen wat we hebben gezien?’

‘Dat niet precies.’

‘Wat dan wel precies?’

Hij keek op. ‘Ik denk dat ze ons willen inhuren. We moeten uitzoeken wie dit heeft gedaan.’

‘Wil de First Lady ons inhuren? Waarom? Ze heeft verdomme de hele fbi tot haar beschikking.’

‘Blijkbaar wil ze die niet. Ze wil ons.’

‘Ik ben niet doof. Je bedoelt dat ze jóú wil.’

‘Denk je dat we die journalisten kunnen ontlopen? Ik wil niet dat ze ons naar het Witte Huis volgen.’

Michelle stond op en haalde haar sleutels tevoorschijn. ‘Ik vind het al beledigend dat je dat moet vragen.’