·71·

Jane had de oplossing gevonden. Ze was nu op weg naar Georgetown om in haar favoriete Franse restaurant op de hoek van Wisconsin Avenue en M Street te gaan eten. Ze ging met haar broer Tuck en twee vrienden. Met het gebruikelijke team van de Secret Service. Er was al een verkenningsteam in het restaurant geweest om het grondig te doorzoeken. Daarna was er een team gestuurd om het restaurant te bewaken totdat de First Lady en haar gasten arriveerden. Op die manier konden ze er zeker van zijn dat haar daar geen enkele terrorist, krankzinnige of bommengooier opwachtte.

Het plan om daar te gaan eten was inderhaast uitgevoerd, want de First Lady had pas op het laatste moment besloten naar dit restaurant te gaan. Daarom had de Secret Service in korte tijd veel werk moeten verzetten, maar dat waren ze wel gewend. Vooral de laatste tijd, met Jane Cox, die sinds de ontvoering van haar nichtje telkens van plan veranderde.

De maaltijd werd opgediend, de wijn werd gedronken, en van tijd tot tijd keek Jane op haar horloge. Tuck merkte dat niet. Daarvoor werd hij te veel in beslag genomen door zijn eigen problemen. Jane had de twee andere gasten geselecteerd op hun onvermogen om iets op te merken wat buiten het rijk van de politiek viel. Na het plichtmatige gesprek over wat er met Tucks gezin was gebeurd praatten ze doelloos over senatoren en afgevaardigden, over de verkiezingen, de laatste peilingen. Jane knikte alleen maar wat en gaf net genoeg feedback om hen te laten doorpraten.

En ze keek telkens op haar horloge.

Ze had dit restaurant niet alleen uitgekozen omdat het menu en de wijnlijst zo voortreffelijk waren. Er was nog een andere reden.

Om vijf voor elf gaf ze een teken aan de leider van haar bewakingsteam, die aan een hoektafel zat. Hij zei iets in zijn polsradio. Een vrouwelijke agent rende naar de damestoiletten. Ze vergewiste zich ervan dat alles daar veilig was, gaf een teken en ging toen voor de deur staan om andere vrouwelijke bezoekers de weg te versperren, hoe hoog de nood van hun blaas of darmen ook was.

Om twee minuten voor elf ging de First Lady naar de damestoiletten. Ze liep meteen door naar achteren.

Hiervoor was ze gekomen. Het was het enige restaurant dat ze kende dat nog een telefoon in de damestoiletten had.

Ze had een prepaid telefoonkaart. Ze wilde geen creditcardgegevens van dit gesprek. Ze had het nummer in haar geheugen geprent en toetste het nu in.

Het toestel aan de andere kant ging één keer over. Twee keer. Toen nam er iemand op. Ze zette zich schrap.

‘Hallo?’ zei de mannenstem.

‘Met Jane Cox,’ zei ze zo duidelijk als ze kon.

Sam Quarry zat in zijn bibliotheek in Atlee. In de haard bulderde een vuur, want hij wilde de pook die avond goed heet hebben. Hij gebruikte een gekloonde mobiele telefoon die Daryl van een kennis had gekocht die zich in dat soort dingen specialiseerde. Dat betekende dat het toestel illegaal en niet na te trekken was.

Hij nam een slok van zijn favoriete plaatselijke drank. Voor hem lagen foto’s van Tippi en zijn vrouw. Alles was klaar. Na jaren van planning had hij nu eindelijk alles voor elkaar.

‘Dat weet ik,’ zei hij langzaam. ‘Je bent precies op tijd.’

‘Wat wil je?’ vroeg ze op scherpe toon. ‘Als je Willa iets hebt gedaan...’

Hij onderbrak haar. ‘Ik weet dat er waarschijnlijk al duizend mensen op zoek naar je zijn, dus laat mij m’n zegje doen, dan kunnen we dit snel afhandelen.’

‘Goed.’

‘Het gaat goed met je nichtje. Ik heb haar moeder ook bij me.’

Jane zei fel: ‘Haar moeder is dood. Jíj hebt haar vermoord.’

‘Ik bedoelde haar échte moeder. Jij hebt haar gekend als Diane Wright. Ze noemt zich tegenwoordig Diane Wohl. Ze is getrouwd, verhuisd en opnieuw begonnen. Ik wist niet of je dat wist. Of dat het je ook maar iets kon schelen.’

Jane stond daar met de telefoon in de damestoiletten en had het gevoel alsof iemand een kogel in haar hoofd had geschoten. Ze zette haar hand tegen de tegelmuur om zichzelf in evenwicht te houden.

‘Ik weet niet wat...’

Hij onderbrak haar opnieuw. ‘Ik ga je vertellen wat je moet doen als je Willa op een andere manier terug wilt zien dan als lijk.’

‘Hoe kan ik zeker weten dat je haar bij je hebt?’

Quarry nam een cassetterecordertje en zette het aan. Hij hield het dicht bij de telefoon. Toen hij bij Willa en Diane samen was geweest, had hij het recordertje meegenomen en heimelijk opnamen gemaakt.

‘Eerst Willa,’ zei hij. Willa’s stem was duidelijk te horen. Ze vroeg aan Quarry waarom hij haar had ontvoerd.

‘Nu Diane. Zij en ik hadden het erover dat ze haar dochter had afgestaan. Dat wil je misschien wel horen.’

Diane was te horen, en toen Quarry, die haar over de resultaten van het dna -onderzoek vertelde.

Hij zette het apparaatje uit en pakte de telefoon op. ‘Tevreden?’

‘Waarom doe je dit?’ zei Jane met doffe stem.

‘Omwille van de gerechtigheid.’

‘Gerechtigheid? Wie had ervan te lijden dat Willa geadopteerd werd? We bewezen haar een dienst. Die vrouw wilde haar niet. Ik kende iemand die haar wel wilde.’

‘Ik geef helemaal niks om Diane Wohl, en het kan me ook niet schelen dat je je broer en zijn vrouw gelukkig maakte door hun een dochtertje te geven. Ik had Diane en Willa nodig om jouw aandacht te trekken.’

‘Waarom?’ vroeg ze met stemverheffing.

‘Mevrouw Cox?’ Dat was de vrouwelijke agent van de Secret Service die voor de deur stond. ‘Is er iets?’

‘Ik praat met iemand,’ zei ze vlug. ‘Door de telefoon,’ voegde ze er haastig aan toe.

Ze luisterde weer naar de telefoon, net op tijd om Quarry te horen zeggen: ‘Zegt de naam Tippi je iets, of heb je haar al helemaal uit je geheugen gebannen?’

‘Tippi?’

‘Tippi Quarry, Atlanta,’ voegde hij er luider aan toe, zijn blik strak op de foto van zijn dochter gericht.

Een seconde, twee seconden, drie seconden. ‘O mijn god!’

‘Zeg dat wel, dame.’

‘Luister eens...’

‘Nee, luister jíj eens. Ik weet alles. Ik heb data, namen, plaatsen, noem maar op. Nu noem ik je een vliegveld waar je heen moet vliegen. Als je daar aankomt, volg je exact de coördinaten die je op de plaats brengen waar je wezen moet. Die geef je maar aan je federaal agenten; die weten wel wat ze ermee moeten doen. Het zijn vooral cijfers, dus pak pen en papier. Nu meteen. We mogen geen fouten maken.’

Jane zocht in haar tasje naar pen en papier.

‘Oké,’ zei ze met bevende stem.

Hij noemde haar het vliegveld en de coördinaten.

‘Wil je dat ik daarheen ga?’

‘Nee! Ik wil dat jullie daar allebéí heen gaan.’

‘Allebei? Wanneer?’

Quarry keek op zijn horloge. ‘Over negen uur. Precies. Geen minuut eerder en geen minuut later, als jullie willen dat het meisje nog ademhaalt.’

Jane keek op haar horloge. ‘Hij is vanavond in de stad, maar hij vliegt morgenvroeg naar New York om een toespraak voor de Verenigde Naties te houden.’

‘Het kan me niet schelen, al had hij een afspraak met God. Als jullie daar niet over exact negen uur zijn, krijg je Willa misschien nog wel te zien, maar dan kan ze jou niet meer zien. Dan komt dat dna -onderzoek dat ik heb laten doen in de publiciteit, samen met al het andere. Ik kan alles bewijzen. Jaren van mijn leven heb ik niets anders gedaan dan naar bewijzen zoeken. Jij hebt ons in de ellende gestort, dame, en daarna ging jij gewoon door met je leven. Nou, het is nu tijd om iets terug te doen. Het is Tippi’s tijd. Het is mijn tijd!’

‘Alsjeblieft, alsjeblieft, kun je ons niet wat...’

‘Dan geef ik je nu instructies voor als jullie daar zijn. Jullie kunnen ze maar beter letterlijk opvolgen, want als jullie dat niet doen, of als jullie de fbi eropaf sturen, zal ik het weten. Ik zal het meteen weten. En dan sterft Willa. Dan komt de hele waarheid uit. Dan zit er geen tweede termijn voor Danny in. Gegarandeerd!’

De tranen liepen Jane over de wangen.

De tranen liepen Quarry ook over de wangen. Hij keek naar de foto’s van de twee belangrijkste vrouwen in zijn leven, die allebei voorgoed bij hem weg waren. Dat kwam door de vrouw met wie hij nu sprak. Door haar. En door hem.

‘Luister je?’ zei hij zacht.

‘Ja,’ fluisterde ze.

Hij gaf haar de instructies.

‘En als we dat doen, komt Willa vrij?’ mompelde ze. ‘En dan... dan vertel je het niet?’

‘Ik geef je mijn woord.’

‘Is dat alles? Hoe kan ik je vertrouwen? Ik weet niet eens wie je bent.’

‘Je kent me.’

‘O... ja?’ zei ze haperend.

‘Nou en of. Ik ben je ergste nachtmerrie. Wil je weten waarom?’ Jane gaf geen antwoord. Hij zei: ‘Omdat jullie tweeën mijn ergste nachtmerrie waren.’

‘Ben je haar vader?’ zei Jane met holle stem.

‘De klok begint nu te tikken,’ zei Quarry. ‘Dus schiet maar op. Het is niet zo dat jij en je man zomaar in een taxi kunnen stappen. Wat hebben jullie nu aan al die macht? Jullie komen net zo snel vooruit als een dode koe.’ Hij verbrak de verbinding, gooide de telefoon door de kamer en leunde vermoeid achterover. Toen pakte hij de pook, liet het uiteinde roodgloeiend worden in het vuur, stroopte zijn mouw op en brandde de laatste streep in zijn arm. Het merkteken was nu compleet. De pijn was afschuwelijk. Het werd er met elke brandwond niet gemakkelijker op, maar juist erger. Toch gaf hij geen kik. Hij trok geen grimas, huilde niet. Terwijl hij het deed, keek hij alleen maar naar de foto van Tippi.

En voelde niets. Zoals zijn kleine meisje niets voelde. Niets. Door hen.

Toen liep hij vlug de kamer uit, weg van het vuur. Hij had veel te doen voordat ze kwamen. Hij voelde zich energiek en opgewonden.

In Georgetown legde Jane de hoorn op de haak en haastte ze zich de damestoiletten uit.

De klok tikte.