·63·

‘Ik maakte foto’s van de nummerborden omdat ik wist dat de buren een feest hadden. Ik keek naar de lijst van de mensen op het feest en vergeleek die met de eigenaren van de auto’s die op die avond in de straat hadden gestaan.’

Frank Maxwell zette zijn koffiekop neer en leunde achterover.

Het was de volgende morgen en ze waren op het politiebureau. Donna Rothwell was gearresteerd voor de moord op Sally Maxwell en de poging tot moord op Michelle Maxwell. Ze was naar het ziekenhuis gebracht om haar hand te laten verbinden, die door een kogel uit Frank Maxwells pistool was geraakt. Doug Reagan lag in het ziekenhuis; zijn toestand was stabiel. Hij had een gat in zijn borst gekregen toen Michelles pistool op de vloer was gevallen en per ongeluk was afgegaan. Verwacht werd dat hij volledig zou herstellen en dan samen met Donna terecht zou staan.

Bobby Maxwell zei: ‘Hoe kwam je aan de autogegevens?’

‘Ik ken iemand bij de verkeerspolitie.’

‘Je vond ma dood in de garage en toen ging je naar buiten om foto’s te maken?’ zei Michelle ongelovig.

Frank Maxwell keek zijn jongste kind aan. ‘Ze was net vermoord. Geen pols, geen reactie van pupillen. Ik kon niets doen om haar terug te krijgen. Het lichaam was nog warm. Ik wist dat de moordenaar nog in de buurt was. Ik stond niet onder de douche. Ik was in de huiskamer. Ik hoorde een geluid in de garage en toen klapte er een deur dicht.’

‘Dat heb je niet tegen de politie gezegd,’ merkte Bobby op. ‘Allemachtig, pa, dat heb je míj ook niet verteld.’

‘Daar had ik mijn redenen voor. Ik kon ook de politie bellen en huilend bij haar lichaam blijven zitten, maar ik weet hoe belangrijk het is om na een moord snel in actie te komen en ik was niet van plan ook maar een seconde te verspillen. Ik rende naar de zijdeur van de garage en maakte hem open. Ik zag of hoorde niemand. Ik rende door de straat heen en weer, maar zag niets. Omdat ik geen auto hoorde starten, dacht ik dat de dader te voet was of nog niet was weggereden. Ik hoorde de geluiden van het zwembadfeest bij de buren. Ik vroeg me af of ik daarheen moest gaan om hun te vertellen wat er gebeurd was en na te gaan of daar iemand was die er niet thuishoorde, maar ik koos voor een andere methode.

Ik wist dat ik niet veel tijd had. Ik rende naar het huis en pakte mijn camera. Ik maakte de foto’s van de nummerborden. Daarna ging ik het huis weer in en belde de politie. Dat alles had misschien twee minuten in beslag genomen. Toen rende ik weer naar buiten om te kijken of ik iemand zag, maar ik zag niemand. Vervolgens ging ik naar de garage terug om bij Sally te zijn.’ Hij zei dat laatste zacht en met gebogen hoofd.

‘Weet je zeker dat je niemand hebt gezien?’ vroeg Sean, die tegenover Frank zat.

‘Als ik iemand had gezien, had ik er iets aan gedaan. Toen mijn vriend de nummers natrok, bleek de auto die helemaal aan het eind van de straat stond van Doug Reagan te zijn. Ik geloofde niet dat hij op het verjaardagsfeestje van een tiener was uitgenodigd. Dat bleek ook uit de lijst van genodigden. Zijn auto was de enige die daar niet thuishoorde. De andere waren van mensen op het feest of van mensen die bij mij in de straat woonden.’

‘Een knap stukje detectivewerk,’ vond Sean. ‘Waarom heb je dit niet aan de politie verteld?’

‘Ja, pa,’ zei Bobby. ‘Waarom niet?’

Michelle keek met een mengeling van woede en medeleven naar haar vader. Uiteindelijk won het laatste. ‘Hij wilde het blijkbaar zelf uitzoeken om er zeker van te zijn dat hij gelijk had. Misschien zou hij daarmee anderen onnodig werk besparen,’ zei Michelle.

Frank keek zijn dochter aan. Michelle meende een zweem van dankbaarheid op zijn gezicht te zien.

‘Dus je dacht dat Reagan erbij betrokken was. En Rothwell?’

‘Ik heb haar nooit gemogen,’ zei hij. ‘Er deugde gewoon iets niet aan haar. Je zou het politie-instinct kunnen noemen. Toen Sally was vermoord, verdiepte ik me in dat tweetal. Het bleek dat zo’n twintig jaar geleden twee mensen in Ohio die een grote gelijkenis met Rothwell en Reagan vertoonden, maar met andere namen, ervan beschuldigd werden dat ze een machtiging hadden misbruikt om miljoenen dollars van een gepensioneerde topmanager te verduisteren. Toen de kinderen van de oude man argwaan kregen, werd hij op een ochtend dood in zijn bad gevonden. Het tweetal was de stad uit en niemand heeft ooit nog iets van hen gehoord. Het zal wel niet de enige keer zijn dat ze zoiets deden. Ik vond nog een paar gevallen waarvan ik geloof dat ze erbij betrokken waren, maar er waren nooit genoeg bewijzen. Zulke mensen komen op die manier aan de kost. Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken.’

‘Dus het verhaal dat haar man een gepensioneerde president-directeur was met wie ze een goed leven had gehad, was onzin?’ zei Michelle.

‘Het is gemakkelijk een verleden te verzinnen, zeker tegenwoordig,’ voegde Sean eraan toe. ‘Ze komt hier wonen als rijke weduwe die de wereld heeft bereisd. Wie kan bewijzen dat het niet zo is?’

‘Dus haar ‘‘nieuwe’’ verkering Doug Reagan werkt al tientallen jaren met haar samen? Azend op rijke oude mensen,’ zei Bobby.

‘Ik geloof van wel, ja,’ antwoordde zijn vader. ‘Maar ik had geen concrete bewijzen.’

‘Waarom hadden ze het op ma voorzien?’ vroeg Michelle. ‘Jullie zijn nou niet bepaald schatrijk.’

Frank Maxwell keek ongemakkelijk. Hij sloeg zijn ogen weer neer en klemde het piepschuimen bekertje stevig in zijn hand. ‘Ik geloof niet dat ze het op ons hadden voorzien. Ik denk... Ik denk dat je moeder graag bij Doug Reagan was.’ Hij zweeg even. ‘En hij graag bij haar.’ Hij zweeg en niemand in de kamer wilde de stilte verbreken.

Hij ging verder. ‘Hij was overal geweest, had alles gedaan, kende iedereen – tenminste, dat zei hij. Dingen waarmee Sally nooit in aanraking was gekomen. Hij was knap en rijk, en bewoog zich in bepaalde kringen. Hij was charmant. Een man van de wereld. Ik was maar een politieman. Ik kon daar niet tegenop. Ach, ik kon ook wel begrijpen dat ze hem interessant vond.’ Hij haalde zijn schouders op, maar Michelle kon merken dat haar vader eigenlijk helemaal niet kon begrijpen waarom zijn vrouw verliefd op die man was geworden.

‘En Rothwell kwam daarachter?’ zei Sean.

‘Donna Rothwell is iemand voor wie je moet oppassen,’ zei Frank bondig. ‘Niet dat ik haar zo goed kende, maar ik ken haar sóórt maar al te goed. Ik zag dingen die anderen niet zagen. Weer met dat oog van een politieman. Ik had gezien hoe ze soms keek als ze niet in het middelpunt van de belangstelling stond, of als haar vriendje meer aandacht aan een andere vrouw schonk dan aan haar. Ze was obsessief; ze wilde alles beheersen. Ze kon aan niemand toegeven, zeker niet aan zichzelf, dat ze een situatie niet volledig in de hand had. Dat maakte haar gevaarlijk. Zelfs op de golfcourse was ze overdreven competitief ingesteld. Ze kon niet tegen haar verlies.’

Michelle zei: ‘Daarom moet ze die leugen hebben verzonnen over Reagan die met ma aan dat golftoernooi meedeed. Ze wilde niet toegeven dat het zonder haar toestemming was gebeurd.’

‘Daarom zei ze ook met zoveel klem dat je moeder niet met andere mannen omging,’ zei Sean.

Michelle ging verder: ‘En dus besloot ze ma te vermoorden, omdat die met Reagan aan het flikflooien was. Ze maakte een eetafspraak met haar en wist blijkbaar van het luidruchtige zwembadfeest bij de buren. Ze sloop de garage in en wachtte tot ma naar buiten kwam...’ Michelles stem stierf even weg. ‘Wat heeft ze gebruikt om haar te vermoorden?’ vroeg ze aan Bobby, die tranen in zijn ogen had.

Hij haalde diep adem. ‘Een golfclub. Een nieuw model putter. Dat verklaart de vreemde vorm van de hoofdwond. De politie heeft hem in de kofferbak van haar auto gevonden. Er zaten nog sporen op. Ze ging jou gisteravond ook met een golfclub te lijf. Alleen was dat een driver.’

Michelle wreef over haar arm en been, waar ze grote blauwe plekken had. ‘Die vrouw heeft een natuurlijke swing,’ merkte ze zuur op. ‘Maar waarom viel ze mij aan?’

Haar vader gaf antwoord. ‘Reagan was gisteravond in de country club. Dat weet ik, want ik was er ook. Ik volgde hem. Hij zag jou bij de trofeeënkast. Hij hoorde je met die man over Donna praten. Blijkbaar legde hij toen verbanden. Is je iets opgevallen op die foto?’

‘Dat Donna linkshandig is? Ja.’

‘Hij sloop weg, voerde een telefoongesprek, ongetwijfeld met Rothwell, en ging er toen vlug vandoor.’

‘Naar jouw huis?’

Frank zei: ‘Dat wist ik niet, want ik zat niet meer achter hem aan, maar volgde jou. Evengoed kwam ik weer bij hem terecht, want ze hadden een hinderlaag voor je gelegd.’

‘Waarom?’

‘Waarom? Omdat je dichter bij de waarheid kwam.’

‘Nee. Waarom volgde je míj?’

‘Omdat ik me zorgen over je maakte. Dat uitschot mocht je absoluut geen kwaad doen. Dat heb ik alleen niet helemaal kunnen voorkomen.’

Ze legde haar hand op zijn arm. ‘Pa, je hebt mijn leven gered. Als jij er niet was geweest, zou ik nu in het mortuarium liggen.’

Die woorden hadden een opmerkelijke uitwerking op haar vader. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht en begon te huilen. Zijn kinderen stonden op, knielden bij hem neer en hielden hem vast.

Sean stond ook op, maar hij sloot zich niet bij hen aan. Hij verliet de kamer en deed de deur zacht achter zich dicht.