·74·

Quarry controleerde de apparaten die Tippi in leven hielden. Het zuurstofniveau was in orde en alles draaide probleemloos op de volledig opgeladen generator. Buiten was het nog donker; de zon zou nog uren op zich laten wachten.

Toen hij het gezicht van zijn dochter aanraakte, dacht hij aan zijn telefoongesprek met Jane Cox. Hij had nooit eerder met een presidentsvrouw gepraat; mensen als hij kregen daar nooit de gelegenheid voor. Hij had natuurlijk jarenlang over haar gelezen en de carrière van haar man gevolgd. Eigenlijk had hij meer van haar verwacht. Ze was immers een goed opgeleide en verfijnde, maar ook geharde vrouw. Ze was hem tegengevallen. Ze had door de telefoon heel menselijk geklonken. Bang dus. Al die tijd had ze zo veilig in haar hoge toren gezeten dat ze de rottigheid ver beneden haar helemaal niet meer zag. Nou, nu had ze er iets van gezien. En ze zou het van nog dichterbij bekijken.

Quarry haalde diep adem. Nu was het zover. Tot aan dit moment had hij het kunnen afblazen, en dat had hij ook bijna gedaan, totdat de muren in de kelder hem nieuwe kracht hadden gegeven. Hij haalde Pride and Prejudice uit zijn zak. Bij het licht van de oude zaklantaarn van zijn vader las hij het laatste hoofdstuk van het boek. Dit zou echt het laatste hoofdstuk zijn dat hij haar nog voorlas.

Hij sloot het boek en legde het zachtjes op haar borst. Quarry pakte een van haar handen vast en gaf er een kneepje in. Hij had dit jarenlang gedaan, altijd in de hoop dat ze terug zou knijpen, maar dat had ze nooit gedaan. Hij geloofde allang niet meer dat Tippi’s vingers de zijne ooit nog zouden vastgrijpen; dat deden ze ook deze keer niet. Hij legde haar hand weer neer en schoof hem onder de dekens.

Hij haalde het cassetterecordertje uit zijn zak, legde het op het bed en zette het aan. De volgende minuten luisterden zijn dochter en hij naar Cameron Quarry die haar laatste woorden op aarde sprak. Zoals altijd sprak Quarry de laatste regel tegelijk met zijn overleden vrouw uit.

‘Ik hou van je, Tippi, lieveling. Mammie houdt met heel haar hart van jou. Ik kan niet wachten tot ik je weer in mijn armen kan sluiten, lief meisje. Als we allebei gezond en wel zijn in de armen van Jezus.’

Hij zette de recorder uit en stopte hem in zijn zak.

De herinneringen spoelden in lange golven over hem heen. Het had zo anders kunnen zijn. Het had zo anders moeten zijn.

‘Je mama zal heel blij zijn je te zien, Tippi. Ik wou dat ik er ook bij kon zijn.’

Hij bukte zich en kuste zijn dochter voor het laatst.

Hij liet de deur open, draaide zich toen om en keek de kamer weer in. Zelfs in het donker zag hij Tippi’s contouren in het schijnsel van de apparaten die haar al die jaren uit het graf hadden gehouden.

Men had vele malen geprobeerd de Quarry’s over te halen de stekker eruit te laten trekken.

Aanhoudende vegetatieve staat. Geen hersenactiviteit. In feite hersendood, hadden ze tegen het echtpaar gezegd, met het medische jargon dat volgens Quarry tot doel had hen te intimideren en in verwarring te brengen. Nadat hij had aangehoord hoe ze zich in alle welsprekendheid over het ultieme lot van zijn dochter uitlieten, had Quarry elk van hen een eenvoudige vraag gesteld. ‘Als ze uw kind was, zou u haar dan laten sterven?’

Ze hadden hem zwijgend aangekeken. Meer antwoord had hij niet nodig gehad.

Eigenlijk voelde hij er niets voor om zijn kind nu te verlaten, maar hij had geen keus. Hij stapte van de veranda af en keek naar de bomen. In de kleine bunker die Quarry had uitgegraven en met hout had versterkt zat Carlos met de afstandsbediening in zijn hand. Dat apparaatje was met een kabel verbonden, terwijl het andere eind van die kabel in de muur van het huisje verdween. De bunker was afgedekt met zand en gras, en daaronder zaten loodplaten die röntgenstralen en andere elektronische signalen tegenhielden. Omdat hij had geweten dat de federale diensten gespecialiseerde apparatuur zouden meebrengen, had Quarry de loodplaten daar aangebracht. Hij had ze vervaardigd van oude röntgenplaten uit een tandartsenpraktijk.

Zelfs op een meter afstand zou niemand kunnen zien dat daar een man zat te kijken, en de loodplaten zouden zo ongeveer alles blokkeren wat de federale diensten bij zich hadden. De andere kabel had Quarry langs de boom omlaag en vervolgens de grond in geleid, tot aan de kleine tv-monitor waarop Carlos ongetwijfeld al zat te turen. Op die monitor kreeg Carlos de beelden van de camera in de boom te zien. Hij moest in de bunker blijven tot alles achter de rug was. De bunker had een luchttoevoer en er was voldoende eten en drinken. Carlos was van plan naar Mexico te vluchten en vandaar nog verder naar het zuiden te gaan. Quarry hoopte dat hij het zou redden.

Quarry stond op een plaats waar hij wist dat Carlos hem op de tv kon zien. Hij stak zijn duimen omhoog en salueerde. Toen ging hij weg en reed naar huis.

Quarry had een brief geschreven, die hij in de kelderkamer achterliet. Die brief was niet gericht aan Ruth Ann of Gabriel, maar ging wel over hen. Hij wilde dat de mensen die hier zouden komen de waarheid wisten. Ze moesten weten dat dit alleen zijn werk was. Hij liet ook zijn testament achter.

Hij sloop naar boven en keek bij Ruth Ann, die in diepe slaap verzonken was. Toen ging hij naar Gabriels kamer en zag de jongen vredig slapen. Hij haalde de Lady Liberty-munt uit zijn zak en legde hem op de tafel naast het bed.

Hij mompelde: ‘Ga studeren, Gabriel. Ga verder met je leven en vergeet dat je mij ooit hebt gekend. Maar als je nu en dan aan me denkt, hoop ik dat je je herinnert dat ik niet puur slecht was. Dat ik gewoon een slechte kaart toebedeeld had gekregen en niet wist wat ik daarmee moest doen. Maar dat ik mijn best heb gedaan.’

Hij liep door het huis naar zijn bibliotheek. De haard was gedoofd met een emmer water. Hij bewoog zijn arm, waarop nu het volledige merkteken prijkte. Hij deed het licht aan, keek nog even naar de muren met boeken, knipte toen het licht uit en sloot de deur voor de laatste keer.

Een halfuur later zette hij zijn pick-up naast zijn Cessna. Twintig minuten later was hij opgestegen. Terwijl hij over het land vloog, keek hij naar het kleine huisje. Hij zwaaide niet, knikte niet, gaf niet te kennen dat hij wist dat het daar stond. Hij moest zich nu concentreren. Wat was gebeurd, was gebeurd. Hij kon nu alleen nog vooruitkijken.

Daryl had de baan voor hem verlicht door om de drie meter een brandende fakkel neer te zetten. Quarry landde met een harde dreun omdat er veel wind stond, taxiede over de baan, keerde het toestel, stapte uit en blokkeerde de wielen.

Wanneer alles volgens plan verliep, zouden Daryl en hij hiervandaan vliegen en in Texas landen. Het zou allemaal niet meer dan enkele uren in beslag nemen. Ze hadden voorbereidingen getroffen om vanuit Texas de grens naar Mexico over te steken. Het was gemakkelijker om van noord naar zuid over die grens te gaan dan andersom. Eenmaal in Mexico zou Quarry een gestolen mobieltje gebruiken om de fbi te bellen en de exacte locatie van de mijn door te geven, zodat Willa en Wohl gered konden worden. Tot dan toe zaten ze daar volkomen veilig, met genoeg eten en drinken.

Het was een goed plan, maar alleen als het werkte.

Hij pakte zijn plunjezak en liep naar de ingang van de mijn.

Over een paar uur zou hij het antwoord weten.