·33·

Quarry verwijderde de plank van de metalen haken die diep in de rotswand verzonken waren, maakte de deur open en gaf Diane een teken dat ze naar binnen kon gaan.

‘Waar is ze?’

Hij wees naar links. ‘Daar.’

Diane draaide zich om en keek naar een klein hoopje onder de deken op een bed dat tegen de muur stond. Quarry trok de deken omhoog. Daaronder lag Willa te slapen.

Diane kwam voorzichtig dichterbij. ‘En als ze wakker wordt?’

‘Ik heb haar iets gegeven om haar te laten slapen. Minstens een uur. Ze lijkt op jou,’ zei Quarry zachtjes. ‘De neus, de kin. Je kunt haar ogen nu niet zien, maar die hebben dezelfde kleur als de jouwe.’

Diane knikte onwillekeurig. Zij zag de gelijkenis ook. ‘Willa Dutton. Dat is een mooie naam.’

‘Heb jij haar geen naam gegeven?’

‘Nee. Omdat ik wist dat ik haar zou afstaan, heb ik niet... Ik kon het niet.’

Diane streelde het donkere haar van het meisje. Toen keek ze Quarry weer aan. ‘Je gaat haar geen kwaad doen.’

‘Dit is niet haar schuld. En eigenlijk ook niet de jouwe.’

‘Maar je zei eerder...’

‘Er zijn gradaties van schuld.’

‘Dus wie?’

‘Wilde je haar afstaan?’

‘Ik zei dat ik geen keus had.’

‘En zoals ik al zei, hebben mensen altijd een keus.’

‘Mag ik haar vasthouden?’

‘Ga je gang.’

Diane sloeg haar armen om Willa’s schouder. Ze raakte haar gezicht aan, drukte haar wang tegen die van het meisje en kuste haar ten slotte op haar voorhoofd.

‘Wat herinner je je van de adoptie?’

‘Niet veel. Ik was nog maar twintig.’

‘En de vader?’

‘Dat gaat je niets aan.’

‘En dus heb je haar maar afgestaan?’

‘Ja.’ Ze keek naar hem op. ‘Ik had geen geld. Ik studeerde nog en kon niet voor haar zorgen.’

‘En dus hebben ze haar van je overgenomen. En toen kwam het goed met je leven,’ zei Quarry. ‘Je maakte je studie af en kreeg een goede baan. Je trouwde, maar scheidde. Je hebt nooit meer kinderen gekregen.’

‘Hoe weet je dat allemaal over mij?’

‘Ik ben niet zo erg intelligent, maar ik werk hard. Ik moest alles over je weten.’

‘En waarom doe je dit alles?’

‘Dat gaat je niets aan.’

Diane keek weer naar Willa. Het meisje kreunde een beetje.

‘Wordt ze wakker?’ vroeg Diane angstig.

‘Ze droomt in haar slaap. Laten we teruggaan.’

Terug in haar kamer, zei Diane: ‘Hoe lang hou je me hier nog vast?’

‘Als ik daar een antwoord op had, zou ik het zeggen, maar ik weet het niet.’

‘En Willa?’

‘Voor haar geldt hetzelfde.’

‘Zei je dat haar adoptiefmoeder Pam heet?’

‘Ja.’

‘Ze zal zich wel vreselijke zorgen maken.’

‘Dat denk ik niet,’ zei Quarry.

‘Waarom niet?’

‘Omdat ze dood is.’