·68·

Terwijl hij de mappen aan het doornemen was, ging Seans mobiele telefoon. Het was Aaron Betack.

‘Je hebt dit niet van mij,’ zei de agent van de Secret Service.

‘Je hebt de brief gevonden?’

‘Dat was een goed idee van je, Sean. Ja, hij lag in haar bureau. Ik vond hem al een tijdje geleden. Sorry dat ik het je nu pas vertel. Als iemand erachter komt dat ik dit heb gedaan, is mijn carrière voorbij. Waarschijnlijk ga ik dan nog naar de gevangenis ook.’

‘Niemand krijgt het van mij te horen. Dat kan ik je garanderen.’

‘Ik heb het niet eens aan de fbi verteld. Dat zou ook moeilijk kunnen zonder uit te leggen hoe ik eraan kom.’

‘Dat begrijp ik. Was hij getypt, net als de eerste brief?’

‘Ja.’

‘Wat stond erin?’

‘Niet veel. De schrijver is zuinig met woorden, maar toch hadden die genoeg betekenis.’

‘Wat bijvoorbeeld?’

‘Dingen die we al weten. Dat ze steeds in die postbus moest kijken. Ze gaat er elke dag heen. Waters heeft die postbus nagetrokken. Dat was een dood spoor. De fbi is van plan haar die brief met geweld af te pakken als hij komt.’

‘Ze willen hem de First Lady met geweld afnemen?’

‘Ik weet het. Ik stel me een soort patstelling tussen de fbi en de Secret Service voor. Dat is niet zo mooi, maar het zal wel gladgestreken worden. De president zal niet willen dat zijn herverkiezing hierdoor wordt getorpedeerd, of zijn nichtje nu ontvoerd is of niet.’

‘Wat stond er nog meer in de brief?’

‘Dat was het meest verontrustende.’

‘In welk opzicht?’ vroeg Sean behoedzaam.

‘Ik weet niet of deze hele zaak iets met de Duttons te maken heeft. Misschien heeft het met de First Lady te maken.’

‘Je bedoelt dat de ontvoerders iets van de president willen?’

‘Nee. In de brief stond dat het allemaal in de volgende brief zou staan. Als ze iemand anders deze brief liet lezen, zou het uit zijn voor haar en voor iedereen om wie ze iets gaf. Er zou dan geen uitweg voor haar zijn. Ze zou alleen in leven blijven als ze de brief aan niemand liet zien.’

‘Staat dat er zo?’

‘Niet woord voor woord, maar dat is de strekking. Sean, jij kent haar blijkbaar van vroeger. Ik ken haar alleen van deze ambtstermijn. Waar kan die persoon het over hebben? Iets in het verleden van mevrouw Cox?’

Sean dacht aan de eerste keer dat hij Jane Cox had ontmoet, de avond waarop hij haar dronken echtgenoot, de pasgekozen senator, naar hun bescheiden huis had gezeuld. Dat had geen gevolgen gehad.

‘Sean?’

‘Ja, ik dacht even na. Ik kan niets bedenken, Aaron.’

Hij hoorde de andere man zuchten. ‘Als ik mijn carrière voor niets op het spel heb gezet...’

‘Dat denk ik niet. De inhoud van die brief verandert dingen, Aaron. Ik weet alleen niet hoe.’

‘Nou, als dit iets met de First Lady te maken heeft, en als het in de openbaarheid komt, midden in de verkiezingscampagne, dan wil ik niet binnen duizend kilometer afstand zijn.’

‘Misschien hebben we geen keus.’

‘Heb jij nog iets ontdekt?’

‘Ik volg alleen wat sporen in samenwerking met Waters.’

‘Hoe gaat het met Michelle? Ik hoorde dat haar moeder is gestorven.’

‘Het gaat goed met haar. Naar omstandigheden.’

‘Voor zover je er iets aan hebt: ik vond dat jullie slecht behandeld werden door de Secret Service.’

‘Dank je.’

Aaron verbrak de verbinding en Sean zocht enkele minuten in zijn geheugen naar iets in het verleden van Jane Cox wat een verklaring zou kunnen vormen voor de situatie die zich nu voordeed. Hij kon niets vinden en boog zich weer over zijn mappen.

Enkele minuten later ging de deur open en kwam Michelle binnen.

‘Heb je je vader gevonden?’ Hij stond op.

‘Ja, hij was waar ik dacht dat hij zou zijn.’

‘In de boerderij?’

Ze keek hem somber aan.

‘Ik ben detective,’ zei hij. ‘Het is mijn werk.’

‘Soms wou ik dat je het niet zo goed deed, vooral niet wanneer het om mij gaat.’

Hij keek haar aandachtig aan. ‘Heb je gehuild?’

‘Tranen zijn soms goed. Daar ben ik de laatste tijd achter gekomen.’

‘Hebben jullie de dingen uitgepraat?’

‘Ja, min of meer.’

‘Is hij met je teruggekomen?’

‘Nee. Hij ging naar Bobby.’

Ze keek naar de stapels mappen. ‘Sorry dat ik zomaar wegliep. Iets ontdekt?’

‘Nog niet. Ik ben er de afgelopen vier uur mee bezig geweest, maar ik heb niets gevonden. Als je op het aantal onderzoeken mag afgaan, is desertie blijkbaar een groot probleem voor het leger geworden. Ik heb ook van Betack gehoord.’ Hij stelde haar op de hoogte.

Michelle zette koffie voor Sean en haar. Ze gingen ermee aan de keukentafel zitten. ‘Dat zou verklaren waarom ze zo gespannen was, en zo terughoudend met informatie.’

‘Je bedoelt dat ze het onderzoek belemmert?’

‘Dat ook.’

Ze stak haar hand uit. ‘Geef me een map. Laten we dat kind gaan zoeken.’

Twee uur later zaten ze daar nog steeds.

‘Nog zes,’ zei Sean. Hij rekte zich uit en gaf haar weer een map.

Ze lazen langzaam, op zoek naar elke aanwijzing die hun de kans gaf om van die stoelen op te staan en weer in actie te komen. Ze waren zo gespannen als op een examen. Ze mochten geen fouten maken. Als er een aanwijzing in dit alles begraven lag, zou het waarschijnlijk een heel subtiele zijn, en die mochten ze niet over het hoofd zien.

‘Zullen we ergens gaan eten?’ stelde Sean ten slotte voor. ‘Ik trakteer. Dan kunnen we blijven lezen.’

Ze reden naar een restaurant in de buurt.

‘Dus je denkt echt dat het goed komt met je vader?’

Ze knikte. ‘Ik denk van wel. We moeten er allebei aan werken. Ik ben niet de meest attente, liefdevolle dochter ter wereld geweest.’

‘Of zuster,’ merkte hij op.

‘Leuk dat je me daaraan herinnert.’

Onder het eten keek ze hem nerveus aan. ‘Sean, wat er in het huis van mijn vader is gebeurd...’

‘Wat is daarmee?’

‘Dat zal niet opnieuw gebeuren.’

‘Als het opnieuw gebeurt, zal ik je helpen, oké? Er zijn in dit leven maar weinig garanties, maar dit is er een van.’

‘Ik zou hetzelfde voor jou doen. Ik hoop dat je dat weet.’

‘Daarom zijn we compagnons, nietwaar? Als er hobbels in de weg komen, gaan we er samen overheen. Oké? Samen.’

‘Oké.’

Hij schoof een map naar haar toe. ‘Laten we nu aan het werk gaan.’

Voordat ze de map openmaakte, boog ze zich naar hem toe en drukte een kus op zijn wang.

‘Waar was dat voor?’ vroeg hij.

‘Voor de hobbels waar je zo goed overheen gaat. En omdat je geen misbruik van een dame hebt gemaakt toen je de gelegenheid had.’