·8·

Sam Quarry maakte de deur open en keek naar binnen. Hij zag dat ze aan de tafel zat en een kommetje pap at. Ze keek met een ruk om, sprong overeind en trok zich terug tegen de muur.

Hij liet de deur openstaan toen hij naar binnen liep. ‘Willa, je hoeft nergens bang voor te zijn.’

‘Ik ben niet dom. Er is van alles om bang voor te zijn. Vooral voor ú!’

Haar wangen trilden en er vormden zich tranen van angst in haar ooghoeken.

Quarry trok een stoel bij en ging zitten. ‘Ik zou ook bang zijn, maar ik ga je geen kwaad doen. Oké?’

‘U kunt van alles zeggen. Hoe weet ik dat u niet liegt? U bent een misdadiger. Misdadigers liegen altijd. Daarom zijn het ook misdadigers.’

Quarry knikte. ‘Dus je denkt dat ik een misdadiger ben?’

‘U bént een misdadiger. U hebt me ontvoerd. Daarvoor gaan mensen naar de gevangenis.’

Hij knikte weer naar het kommetje. ‘Is de pap niet te waterig? Sorry, maar we hebben alleen poedermelk.’

Ze bleef tegen de muur gedrukt staan. ‘Waarom doet u dit?’

‘Wat bedoel je? Dat ik je hierheen heb gebracht?’

‘Wat zou ik in deze situatie anders kunnen bedoelen?’

Quarry glimlachte om haar nuchtere logica. ‘Ik heb gehoord dat je pienter bent.’

‘Waar is mijn familie? Ik vroeg het aan die andere man, maar die wilde het niet zeggen. Hij bromde alleen maar wat.’

Quarry haalde een zakdoek tevoorschijn en veegde over zijn gezicht om zijn diepe walging te camoufleren.

‘Waarom hebt u rubberen handschoenen aan?’ vroeg ze, kijkend naar zijn handen.

‘Ooit van eczeem gehoord?’

‘Ja.’

‘Dat heb ik, en ik wil niemand besmetten.’

‘Ik vroeg u naar mijn familie,’ zei ze ernstig. ‘Zijn ze ongedeerd? Vertel het me.’

‘Het gaat goed met ze. Maar ja, ik ben een misdadiger en zou dus kunnen liegen.’

‘Ik haat u!’ riep ze uit.

‘Dat kan ik je niet kwalijk nemen.’

‘Komt het door mijn tante?’ zei ze plotseling.

‘Je tante?’ vroeg hij in alle onschuld.

‘Doe maar niet of ik achterlijk ben. Mijn tante is Jane Cox. Mijn oom is de president.’

‘Je hebt gelijk. Daar heb je volkomen gelijk in.’

‘Nou, heeft het met hem te maken?’

‘Daar geef ik geen antwoord op. Sorry.’

Willa trok de mouw van haar shirt op om een pleister te laten zien die ze bij haar elleboog had. ‘Vertel me dan waar dit voor is.’

‘Je zult je wel hebben gesneden.’

‘Ik heb gekeken. Het is een prikgaatje.’

Hij keek weer naar het kommetje en de lepel. ‘Ben je daar klaar mee?’

‘Heeft dit met mijn oom te maken?’ snauwde ze.

‘Laat één ding duidelijk zijn, Willa. Ik wil je geen kwaad doen. Oké, ik heb de wet overtreden en jou hierheen gebracht, maar ik zou veel liever zien dat je die deur uit liep en weer naar huis ging. Maar: zolang je hier bent, zou het mooi zijn als we proberen zo goed mogelijk met elkaar om te gaan. Ik weet dat het moeilijk is, maar het is nu eenmaal zo. Het is beter voor mij.’ Hij keek haar strak aan. ‘En beter voor jou.’

Hij pakte het kommetje en de lepel op, hield ze tegen zijn borst en liep naar de deur.

‘Wilt u tegen mijn moeder en vader zeggen dat ik ongedeerd ben?’ zei ze met zachtere stem.

Hij draaide zich om. ‘Dat zal ik doen.’

Bij die woorden laaide zijn woede nog veel feller op.

Toen hij weg was, ging Willa weer op het bed in de hoek zitten en liet haar blik langzaam door de kamer gaan. Ze had dapper tegen de man gesproken, maar voelde zich niet erg moedig. Ze was bang en wilde haar familie zien. In haar angst kromde ze haar handen telkens weer. Bij de gedachte aan het ene na het andere afschuwelijke scenario liepen de tranen over haar wangen. Ze bad en praatte hardop tegen haar vader en moeder. Ze zei tegen haar broer en zus dat ze heel veel van hen hield, ook al kwamen ze soms zonder toestemming in haar kamer en haalden ze haar spullen dan overhoop.

Ze veegde haar tranen weg en concentreerde zich. Ze geloofde niet wat de man over de handschoenen, het eczeem en de pleister op haar arm had gezegd. Ze dacht dat het iets met haar oom en tante te maken had. Welke andere reden zou er kunnen zijn? Verder was er eigenlijk niets bijzonders aan haar familie. Ze liep door de kamer en zong daarbij zachtjes in zichzelf. Dat deed ze wel vaker als ze zich zorgen maakte of bang was.

‘Het komt wel goed,’ zei ze keer op keer tegen zichzelf toen ze niet meer kon zingen. Ze ging weer liggen en trok de deken over zich heen, maar voordat ze het licht uitdeed, keek ze naar de deur. Ze stond op, liep door de kamer en keek naar het slot.

Het was een zwaar nachtslot, zag ze voor het eerst.

En nu voelde ze naast haar angst opeens een sprankje hoop.