·32·

‘Het had je dood wel kunnen worden,’ snauwde Quarry, die tegenover Willa in haar ‘cel’ zat.

‘Ik ben hier gevangene, en gevangenen hebben het recht om te proberen te ontsnappen,’ zei ze zonder omhaal terug. ‘Dat is hun plicht. Dat weet iedereen.’

Quarry trommelde met zijn lange, dikke vingers op het tafelblad. Hij had Willa’s lockpickinginstrumenten in beslag genomen en ook alle conservenblikken weggehaald. Ook had hij Daryl en Carlos extra beveiliging op de deur laten aanbrengen.

‘Wie is Diane?’ vroeg Willa.

‘Een vrouw,’ zei Quarry nors.

‘Dat weet ik al. Waarom is ze hier?’

‘Dat gaat je niets aan.’

Hij stond op om weg te gaan.

‘O ja, nog bedankt.’

Quarry draaide zich verrast om. ‘Waarvoor?’

‘U hebt mijn leven gered. Als u er niet was geweest, lag ik nu ergens daar beneden.’

‘Graag gedaan, maar doe zoiets niet opnieuw.’

‘Mag ik Diane nog eens spreken?’

‘Misschien wel.’

‘Wanneer?’

‘Dat weet ik niet.’

‘Waarom weet u het niet? Het is een heel eenvoudig verzoek.’

‘Waarom stel je zoveel vragen als ik ze toch niet beantwoord?’ zei Quarry, die zich duidelijk aan de hardnekkigheid van het meisje ergerde, maar daar ook door gefascineerd werd.

‘Omdat ik blijf hopen dat u er op een dag antwoord op geeft,’ zei ze opgewekt.

‘Jij bent anders dan alle kleine meisjes die ik ooit heb gekend. Dat neem ik terug. Je doet me aan iemand denken.’

‘Aan wie?’

‘Gewoon iemand.’

Hij deed de deur achter zich op slot en schoof de dikke plank aan de buitenkant van de kamer op zijn plaats. Zelfs wanneer Willa kans zag het slot opnieuw open te krijgen, zou ze de deur niet open kunnen duwen.

Terwijl hij daar liep, haalde hij de papieren uit zijn zak. Die waren de reden waarom hij hiernaartoe gevlogen was. Hij kwam bij de deur en klopte aan.

Diane zei met bevende stem: ‘Wie is daar?’

‘Ik moet met je praten!’ riep hij door de deur. ‘Ben je aangekleed? Opgeknapt na je uitstapje?’

‘Ja.’

Hij maakte de deur open en liep naar binnen.

Net als bij Willa hadden ze de kamer voorzien van een bed, een kleine tafel, een lamp, een portable toilet, water en zeep, eten in blik, water en wat kleren. Diane had de vuile kleren die ze tijdens haar vluchtpoging had gedragen inmiddels vervangen door een andere broek en een witte blouse.

Quarry deed de deur achter zich dicht. ‘Ik heb net met Willa gepraat.’

‘Alsjeblieft, doe haar geen kwaad om wat ze heeft gedaan.’

‘Ik ben niet van plan haar kwaad te doen.’ Grimmig voegde hij daaraan toe: ‘Tenzij jullie nog eens zoiets flikken. Zelfs als jullie eruit komen, kunnen jullie nergens heen.’

‘Waarom doe je dit?’

Hij ging aan de tafel zitten en hield de papieren omhoog. ‘Hierom.’ Hij knikte naar de enige andere stoel in de kamer. ‘Wil je gaan zitten?’

‘Ik wil naar huis.’

‘Je moet hiernaar kijken.’

Diane verzamelde moed en kwam wat dichterbij. ‘Als ik dat doe, laat je me dan gaan?’ Haar stem klonk smekend en haar ogen waren vol tranen. Blijkbaar wilde ze ontzettend graag iets van hem horen waardoor ze haar uiteindelijke vrijheid tegemoet kon zien.

‘Nou, ik hou je hier niet veel langer. Zoveel is zeker.’

‘Waarom heb je me hierheen gebracht? En Willa?’

‘Ik heb jullie allebei nodig,’ zei Quarry eenvoudigweg. ‘Zonder jullie zijn de dingen die ik moet doen niet mogelijk.’ Hij hield de papieren omhoog. ‘Ik heb het bloed dat ik je heb afgenomen naar een laboratorium gestuurd waar ze er tests mee hebben gedaan, dna -tests. Ik had ook een uitstrijkje uit je wang kunnen nemen, maar ik heb er veel over gelezen en geloof dat het net zo goed is om met bloed te werken, misschien wel beter. Ik wilde geen fouten maken.’

‘ dna ?’

‘Ja. Zoiets als vingerafdrukken, maar dan beter. Ze gebruiken het vaak om mensen uit de dodencellen te krijgen die onschuldig zijn.’

‘Ik heb geen misdrijf begaan.’

‘Dat heb ik ook niet gezegd.’ Hij keek naar de papieren en las de resultaten nog eens door. ‘Maar je bent twaalf jaar geleden bevallen van een klein meisje. Na de bevalling heb je haar afgestaan. Vond je het leuk om haar vandaag terug te zien?’

Het bloed trok uit haar gezicht weg. ‘Waar heb je het over?’

‘Willa is je dochter. Ze heet tegenwoordig Willa Dutton. Ze heeft net haar twaalfde verjaardag gevierd. Haar moeder heet Pam Dutton. Haar adoptiefmoeder, bedoel ik. Ik heb het bloed van mevrouw Dutton ook laten onderzoeken, voor het geval dat van jou niet bij dat van Willa paste, maar dat was wel het geval. Je bent zonder enige twijfel haar moeder.’

‘Dat kan niet,’ zei ze dof. Ze kreeg de woorden bijna niet uit haar mond.

‘Je werd zwanger, kreeg de baby, en toen hebben de Duttons haar geadopteerd.’ Hij bewoog de papieren heen en weer. ‘Het dna liegt niet, mevrouw.’

‘Waarom doe je dit?’ vroeg ze met een zachte, maar paniekerige stem.

‘Ik heb zo mijn redenen.’ Hij stond op. ‘Wil je je dochter nog eens zien?’

Diane legde haar hand op het tafelblad om zich in evenwicht te houden. ‘Wat?’

‘Ik weet dat jullie elkaar al hebben ontmoet, maar ik dacht dat je haar misschien terug wilde zien, nu je het weet.’

Ze keek naar de papieren. ‘Ik geloof je niet.’

Hij gaf haar de papieren. ‘Ik heb ze laten opstellen in een taal die mensen als ik kunnen begrijpen. De bovenste test is die van Willa’s bloed. Die daaronder is van het jouwe. Kijk maar naar het resultaat.’

Ze nam de papieren aan en las ze langzaam. ‘Negenennegentig procent overeenkomst voor moeder en kind,’ zei ze met doffe stem.

Ze gooide de papieren neer en riep: ‘Wie ben jij?’

‘Dat is een lang verhaal, en ik ga het je niet vertellen. Wil je met het meisje praten of niet?’

Diane schudde haar hoofd al. Ze bewoog het driftig heen en weer.

Quarry keek met een mengeling van medelijden en walging op haar neer. ‘Je had het kind kunnen houden. Misschien begrijp ik wel waarom je dat niet hebt gedaan, maar dat wil niet zeggen dat ik het ermee eens ben. Kinderen zijn waardevol. Je moet ze vasthouden. Die les heb ik door schade en schande geleerd.’

Diane ging rechtop zitten. ‘Ik weet niet wie je bent of wat je wilt, maar je hebt niet het recht om over mij te oordelen.’

‘Als ik geneigd was tot oordelen, zou je misschien al dood zijn.’

Die woorden brachten Diane op haar knieën. Ze maakte zich zo klein mogelijk en snikte.

Quarry bukte zich, pakte de dna -rapporten op en bleef naar haar staan kijken. ‘Je laatste kans om het meisje te zien,’ zei hij ten slotte.

Er verstreek enige tijd. Ten slotte zei Diane: ‘Moet... Moet ze me zien?’

‘Jullie hebben elkaar al ontmoet.’

‘Toen wist ik niet dat ze mijn dochter was,’ zei Diane. Ze voegde er zachtjes aan toe: ‘Ik wist niet... dat ik haar moeder was.’

‘Oké, dat kan ik begrijpen.’

Plotseling schoot Diane iets te binnen. ‘O mijn god, wéét ze dat ik haar moeder ben?’

‘Nee. Ik vond het niet nodig haar dat te vertellen. Want jij bent niet degene die het meisje heeft grootgebracht.’

‘Ken je die Pam Dutton?’

‘Ik heb haar nooit ontmoet.’

‘Weet je of ze goed voor Willa is geweest?’

‘Bedoel je dat je de vrouw niet kende voordat je je dochter aan haar gaf?’

‘Zo ging het niet. Ik had eigenlijk geen keus.’

‘Iedereen heeft een keus.’

‘Kan ik haar zien zonder dat ze mij ziet?’

‘Ik weet wel een manier. Als je daartoe bereid bent.’

Diane kwam wankelend overeind. ‘Ik wil haar graag zien.’ Op de een of andere manier kwam dat eruit als een schuldbekentenis.

‘Geef me een paar minuten.’

Diane kwam vlug naar voren en greep zijn arm vast. ‘Je gaat haar toch geen kwaad doen?’

Quarry haalde langzaam Dianes vingers van zijn mouw. ‘Ik ben zo terug.’

Vijf minuten later was hij er weer en hield hij de deur voor haar open. Ze keek er angstig naar, alsof ze dacht dat ze nooit terug zou komen als ze door die opening liep.

Quarry voelde dat aan en zei: ‘Ik geef je mijn woord. Je mag het meisje zien en dan breng ik je hier terug.’

‘En wat dan?’

‘Dan moeten we afwachten. Meer kan ik je niet beloven.’