·60·

Met hulp van Daryl leidde Quarry de kabels langs strategische punten in de mijngangen, om ten slotte bij de ingang uit te komen.

Terwijl ze aan het werk waren, zei Daryl: ‘Je kijkt alsof je gelukkig bent.’

‘Tippi is weer thuis, dus waarom zou ik niet gelukkig zijn?’

‘Ze is niet echt thuis, pa. Ze is...’

Daryl kon zijn zin niet afmaken, want de onderarm van zijn vader drukte tegen zijn luchtpijp.

Daryl voelde de warme, scherpe adem van zijn vader. ‘Denk jij nou eerst maar eens heel goed na over wat je gaat zeggen, jongen, en hou dan je stomme kop!’

Quarry duwde zijn zoon weg. Daryl stuiterde tegen de harde rotswand, maar in plaats van af te druipen vloog hij zijn vader aan en gooide hem tegen de wand. Quarry plantte zijn arm tegen de dikke hals van zijn zoon, zette zich af tegen de rotswand en duwde hem weg. De twee worstelden op de onregelmatige bodem van de mijngang om de overhand. Hun adem schoot uit hun mond en hun zweet maakte ondanks de kou grote vlekken onder hun oksels.

Daryl wankelde achterover, maar herwon zijn evenwicht. Hij stormde weer naar voren, sloeg zijn armen om het middel van zijn vader, tilde hem van de grond en gooide hem tegen de rotswand.

Alle lucht werd uit Quarry’s longen gedrukt, en zijn voortanden vlogen door zijn onderlip, maar toen Daryl hem losliet, vond hij de kracht om met zijn knie in de buik van zijn zoon te stoten. Hij liet er een keiharde zwaaistoot tegen Daryls gezicht op volgen, met inzet van al zijn kracht. Daryl plofte op zijn achterste neer. Zijn wang was opengehaald en hij bloedde uit zijn mond.

Quarry viel zelf ook bijna om, zo hard had hij toegeslagen. Hij draaide zich half om en hurkte op de grond neer, rochelend en bloed ophoestend. ‘Jij kon het nog niet van mij winnen, al zat ik in een rolstoel havermout te eten door een rietje!’ riep hij.

Daryl keek naar de staaf dynamiet die op de vloer van de mijngang lag, bevestigd aan een lange kabel. ‘Wou je mij ook de lucht in laten vliegen, ouwe?’

‘Ons allemaal, als het moet, verdomme!’

‘Ik ga niet mijn hele leven doen wat jij zegt.’

‘Jij hebt geen ander leven dan voor mij. Het leger kwam je zoeken, en wie heeft je gered? Ik! En toen verknalde je het met die vrouw. Daarna maakte je de ene fout na de andere. Ik had je toen overhoop moeten schieten.’

‘Waarom deed je dat dan niet, ouwe? Waarom niet?’ riep Daryl. Hij balde zijn vuisten, en de tranen rolden over zijn gezicht en vermengden zich met het bloed.

‘Ik heb Kurt doodgeschoten.’

‘En je had niet het recht om dat te doen! Ik had die vrouw gedood. Niet Kurt.’

‘Ik had jou moeten doodschieten,’ zei Quarry opnieuw. Hij spuwde stukjes van zijn lip uit.

‘Waarom deed je dat dan niet, pa? Waarom heb je me niet doodgeschoten?’

Quarry keek hem nu niet aan. Hij steunde met zijn hand tegen de muur en haalde adem met korte stoten.

‘Omdat ik je nodig heb. Daarom,’ zei hij met kalmere stem. Hij bukte zich en stak zijn hand uit om Daryl overeind te helpen. De jongen pakte hem niet vast.

‘Ik heb je nodig, Daryl. Ik heb je nodig, jongen.’ Quarry schuifelde nog steeds voorovergebogen over de bodem van de mijngang. Hij keek naar zijn zoon en stelde zich hem voor als een jonge, bewonderend kijkende jongen met grote blauwe ogen en een scheve grijns. Zeg maar wat ik moet doen, papa.

Toen hij weer helder kon kijken, zag hij alleen een grote, zwaargebouwde woedende man die langzaam overeind krabbelde.

‘Ik heb je nodig, jongen,’ zei Quarry opnieuw, en hij stak zijn hand weer uit. ‘Alsjeblieft.’

Daryl duwde hem opzij. ‘Laten we dit afwerken,’ zei hij, en hij veegde met een van zijn smerige handen het bloed van zijn gezicht. ‘Hoe eerder, hoe beter. En dan ga ik weg.’

Quarry maakte de deur open en liep de kamer in. Omdat de lamp op de tafel laag gedraaid was, kon hij haar niet zien, maar hij voelde dat ze er was.

‘Ik wilde haar niet afstaan,’ zei Diane Wohl toen ze uit de schaduw kwam.

Quarry verscheen in de lichtkring.

‘Je bloedt,’ zei ze.

‘Dat stelt niets voor,’ zei Quarry. Hij ging aan de tafel zitten en streek met zijn hand door zijn dichte, bezwete haar. Hij hijgde nog een beetje van het gevecht met zijn zoon.

Die vervloekte sigaretten.

Diane ging tegenover hem zitten. ‘Ik wilde haar niet afstaan.’

Quarry haalde diep adem en leunde achterover om haar vanonder zijn dichte wenkbrauwen te bestuderen.

‘Oké.’

‘Je maakt me doodsbang. Alles aan jou is angstaanjagend.’

‘Jij maakt mij ook bang,’ zei hij.

Diane keek verbaasd. ‘Hoe zou ik jou nou bang kunnen maken?’

‘Er zijn veel manieren om bang te zijn. Fysiek. In je hoofd. Allebei.’

‘En hoe maak ik jou bang?’

Quarry drukte zijn handen tegen elkaar en boog zich naar voren. Zijn grote hoofd hing nu boven het midden van de tafel en er vielen druppels bloed uit zijn kapotte lip op het hout. ‘Als ik jou zie, ben ik bang dat het nooit meer goed komt met de wereld. Voor niemand.’

Ze leunde achterover, getroffen door zijn woorden. ‘Ik ben een goed mens! Ik heb nooit iemand kwaad gedaan.’

‘Je hebt dat meisje kwaad gedaan, al weet ze het niet.’

‘Ik heb haar afgestaan om haar een beter leven te geven.’

‘Onzin. Je hebt haar afgestaan om van haar af te zijn.’

Ze reikte over de tafel en gaf hem een klap. Toen trok ze zich met een verschrikt gezicht terug. Ze keek naar haar hand alsof die van iemand anders was.

‘Je hebt tenminste wel pit,’ zei Quarry, die zich niets van de klap had aangetrokken.

‘En ik heb de hele wereld bedorven?’

‘Nee, dat laat je andere mensen doen. Mensen als jij laten andere klootzakken over zich heen lopen. Ook als ze slecht zijn. Zelfs wanneer jullie wéten dat ze slecht zijn. Dat maakt jullie net zo slecht als zij. Mensen als jij komen niet in het geweer om te vechten voor wat goed is. Jullie kruipen gewoon door het stof. Jullie accepteren het. De rottigheid die ze over jullie heen laten komen. Jullie accepteren alles met een glimlach en zeggen “dankjewel” en “Waar kan ik nog meer van die rottigheid krijgen?”’

Een traan uit Dianes rechteroog viel op de tafel en vermengde zich met Quarry’s bloed. ‘Jij kent mij niet.’

‘Ik ken jou. Ik ken jou en de mensen die zo zijn als jij.’

Ze streek over haar ogen. ‘Nou, wat ga je doen? Me doodmaken?’

‘Ik weet het niet. Ik weet niet wat ik met je ga doen.’ Hij stond langzaam op. Zijn rug deed nog verschrikkelijk pijn van de dreun tegen de rotswand. ‘Wil je Willa nog eens zien? Het is misschien voor het laatst. Het is nu bijna afgelopen.’

Dianes ogen waren wazig van de tranen. ‘Nee, dat kan ik niet.’ Ze bewoog haar hoofd heen en weer. Haar handen waren tot trillende vuisten gebald.

‘Kruip je weer in het stof weg? Probeer je je te verstoppen? Je zegt dat je bang voor me bent? Je hebt me net geslagen. Daarmee toonde je een beetje ruggengraat. Je kunt best voor jezelf opkomen, als je dat wilt. De mensen die denken dat ze sterk zijn, die eruitzien alsof ze alles hebben – de rijken en machtigen? Ach, die mensen hebben niks. Je hoeft maar één keer tegen ze in het geweer te komen en ze lopen hard weg, want ze zijn niet echt zo sterk of zo hard. Ze hebben gewoon dingen. Ze hebben hun opgezwollen trots, die op niets is gebaseerd.’ Hij sloeg zo hard met zijn grote vuist op de tafel dat de lamp omviel en het licht uitging. Vanuit de plotselinge duisternis zei hij: ‘Ik vroeg je of je je dochter wilt zien. Wat wordt het?’

‘Ja.’