·1·

Verjaardagsballonnen en machinepistolen. Stijlvolle vorken die in roomzachte lekkernijen groeven, terwijl eeltige vingers om gekromde metalen trekkerbeugels werden gelegd. Door de lucht schalde grote hilariteit bij het uitpakken van cadeaus, en tegelijkertijd was het onheilspellende geroffel van een dalende helikopter te horen.

Het ministerie van Defensie had het complex de officiële naam Naval Support Facility Thurmont gegeven, maar de meeste Amerikanen kenden het als Camp David. Onder geen van beide namen was het een gebruikelijke locatie voor een kinderfeestje. In de crisistijd was het als werkverschaffingsproject gebouwd. Het was eerst een vakantieoord en werd later het presidentiële buitenverblijf. President Roosevelt had het u.s.s. Shangri La genoemd, omdat het in feite het presidentiële jacht verving. Zijn huidige, veel minder exotische naam had het gekregen van president Eisenhower, die het naar zijn kleinzoon noemde.

Het terrein van vijftig hectare was landelijk en bood veel mogelijkheden voor buitensport: tennisbanen, wandelpaden en welgeteld één oefenhole voor presidentiële golfers. Het kinderfeestje werd in het kegelcentrum gehouden. Er waren meer dan tien kinderen met hun begeleidsters. Ze vonden het natuurlijk allemaal opwindend dat ze op de heilige grond waren waarop ooit presidenten als Kennedy en Reagan hadden gelopen.

De hoofdbegeleidster en organisator van het feestje was Jane Cox. Ze was het wel gewend die rol te spelen, want ze was getrouwd met Dan Cox, ook wel de Wolfman genaamd, en dat betekende dat ze de First Lady van de Verenigde Staten was. Die rol speelde ze met charme, waardigheid en de nodige humor en slimheid. Hoewel iedere president van de Verenigde Staten ’s werelds ultieme multitasker was, bleef de First Lady wat dat betrof nooit veel bij hem achter.

Bij het kegelen scoorde ze zevenennegentig zonder dat de bal door de geul stuiterde, en daarbij droeg ze bowlingschoenen in patriottisch rood-wit-blauw. Ze droeg haar lange bruine haar in een staart en bracht zelf de taart naar binnen. Ze zette Happy Birthday in voor haar nichtje Willa Dutton. Willa was klein voor haar leeftijd en had donker haar. Ze was een beetje verlegen, maar ook buitengewoon intelligent, en heel erg aardig als je haar beter leerde kennen. Hoewel Jane het natuurlijk nooit in het openbaar zou toegeven, was Willa haar favoriete nichtje.

De First Lady at geen taart. Jane lette op haar figuur sinds de rest van het land – ja, zelfs de hele wereld – dat deed. Sinds ze in het Witte Huis was komen wonen, was ze een paar kilo aangekomen. En ook een paar kilo nadat die vliegende hel was begonnen, zoals ze de herverkiezingscampagne noemde waar haar man momenteel middenin zat. Ze was op lage hakken één meter zeventig groot, lang genoeg om haar kleren goed te kunnen dragen. Omdat haar man net geen één meter tachtig was, droeg ze nooit hakken die zo hoog waren dat hij er kleiner door leek. Uiterlijke schijn was belangrijk, en mensen hadden graag dat hun leiders langer en robuuster waren dan de rest van de bevolking.

Ze wierp een blik in de spiegel en vond dat haar gezicht er goed uitzag. Het vertoonde de lijnen en sporen van een vrouw die kinderen had gebaard en veel politieke wedlopen had doorstaan. Niemand zou daar smetteloos uit tevoorschijn komen. Wat je ook aan zwakheden bezat, de tegenstanders vonden ze en staken er een breekijzer in om alles wat ze konden gebruiken naar boven te werken. De pers noemde haar nog steeds aantrekkelijk. Sommigen gingen nog verder en zeiden dat ze het uiterlijk van een filmster had. Misschien vroeger, dacht ze, maar nu niet meer. Als ze bij de film was gegaan, zou ze nu in de fase van de karakterrollen verkeren. Evengoed was ze heel wat vooruitgegaan sinds de tijd dat vollere wangen en een steviger achterste hoog op haar prioriteitenlijst stonden.

In het feestgedruis wierp Jane nu en dan een blik uit het raam. Buiten patrouilleerden ernstig kijkende mariniers met hun wapen in de aanslag. De Secret Service was natuurlijk ook met haar meegekomen, maar Camp David viel officieel onder de bevoegdheid van de marine. Het voltallige personeel, van timmerlieden tot hoveniers, maakte daar deel van uit. De bewaking was grotendeels in handen van de permanente marine-eenheid die hier was gestationeerd. Eigenlijk werd Camp David beter bewaakt dan het Witte Huis, al zou je niet gauw iemand vinden die dat toegaf.

Niet dat Jane aan de beveiliging dacht toen ze glimlachend zag hoe Willa de twaalf kaarsen op haar taart van twee verdiepingen uitblies en daarna hielp met het uitdelen van stukken. Jane liep naar Willa’s moeder toe, Pam Dutton, die lang en slank was en krullend rood haar had, en omhelsde haar.

‘Ze ziet er gelukkig uit, hè?’ zei Jane tegen Pam.

‘Ze is altijd blij als ze bij tante Jane is,’ antwoordde Pam, en ze gaf een liefdevol klopje op de rug van haar schoonzus. Toen de twee vrouwen elkaar loslieten, zei Pam: ‘Ik kan je er niet genoeg voor bedanken dat we het feestje hier mochten houden. Ik weet dat het niet... nou, dat het niet de norm is, omdat Dan, ik bedoel de president, er zelf niet eens bij is.’

Omdat ze geen bloedverwante was, vond Pam het nog steeds moeilijk om haar zwager bij zijn voornaam te noemen, terwijl de broers en zussen van de president, en Jane zelf, hem vaak Danny noemden.

Jane glimlachte. ‘Volgens de wet mag de First Lady ook beschikken over het federale onroerend goed van de president. En weet je, ik doe nog steeds de financiën van ons gezin. Danny is niet zo goed met cijfers.’

‘Toch was het erg aardig van je,’ zei Pam. Ze keek naar haar dochter. ‘Volgend jaar is ze een tiener. Ik kan bijna niet geloven dat mijn oudste dan een tiener is.’

Pam had drie kinderen: Willa, John van tien en Colleen van zeven. Jane had ook drie kinderen, maar die waren ouder. De jongste was een negentienjarige studerende zoon. Haar dochter was verpleegkundige in een ziekenhuis in Atlanta. Daartussenin zat een jongeman die nog niet wist wat hij met zijn leven ging doen.

De Coxen hadden jong kinderen gekregen. Jane was nog maar achtenveertig, terwijl haar man net zijn vijftigste verjaardag had gevierd.

‘Het is mijn ervaring,’ zei Jane, ‘dat jongens een probleem zijn voor je hart en meisjes voor je hoofd.’

‘Ik weet niet of mijn hoofd al klaar is voor Willa.’

‘Blijf communiceren. Weet wie haar vrienden zijn. Bemoei je voorzíchtig met alles wat er om haar heen gebeurt, maar kies de dingen waarover je ruzie wilt maken goed uit. Van tijd tot tijd zal ze zich in zichzelf terugtrekken. Dat is niet meer dan normaal, en als je eenmaal duidelijk hebt gemaakt wat de regels zijn, is het niet erg. Ze is erg intelligent. Ze begrijpt het gauw genoeg. Ze zal blij zijn met je belangstelling.’

‘Dat lijkt me goede raad, Jane. Ik kan altijd op je rekenen.’

‘Jammer dat Tuck niet kon komen.’

‘Hij komt morgen terug. Je ként je broer.’

Ze wierp Pam een zorgelijke blik toe. ‘Het komt wel goed. Geloof me.’

‘Ja, vast wel,’ zei de vrouw zachtjes. Ze keek naar de blije Willa.

Toen Pam bij haar vandaan liep, keek Jane ook naar Willa. Het meisje kon zich soms merkwaardig volwassen gedragen, al stak het kind dat ze nog altijd was nu en dan ook de kop op.

Ze kon beter schrijven dan menige volwassene en uiteenzettingen geven over onderwerpen die veel oudere mensen boven de pet gingen. Bovendien bezat ze een nieuwsgierigheid die verderging dan de dingen waarin haar leeftijdgenoten belang stelden. En toch, als je naar haar keek, zag je dat ze impulsief giechelde, om de haverklap ‘wauw’ zei en nog maar net de jongens aan het ontdekken was, met de mengeling van afkeer en fascinatie die kenmerkend was voor preadolescente meisjes. In die reactie op de andere sekse zou niet veel verandering komen als Willa volwassen werd, dat wist Jane heel goed. Alleen zou er dan meer op het spel staan.

Het feestje was afgelopen en iedereen nam afscheid. Jane Cox stapte in de helikopter. Die droeg niet de naam Marine One, want de president was er niet bij. Vandaag vervoerde het toestel alleen het b -team, wist Jane. Dat vond ze helemaal niet erg. Thuis waren haar man en zij gelijken. In het openbaar liep ze de obligate twee passen achter hem.

Ze deed haar gordel om en een geüniformeerde marinier gooide de deur dicht en zette hem vast. Vier stoïcijnse agenten van de Secret Service vlogen met haar mee. Ze stegen op en even later keek ze omlaag naar Camp David, of de ‘Vogelkooi’, de codenaam die de Secret Service aan het buitenverblijf in het Catoctin Mountain Park had gegeven. De helikopter zwenkte naar het zuiden. Over een halfuur zou ze veilig op het gazon van het Witte Huis landen.

In haar hand had ze een briefje dat Willa haar had gegeven voordat ze het feestje verliet. Het was een bedankbriefje. Ze glimlachte. Het was net iets voor Willa om van tevoren al zo’n briefje te schrijven. Het was opgesteld in volwassen bewoordingen en bevatte precies de goede dingen. Sommige personeelsleden van Jane zouden wat etiquette betrof nog iets van haar nichtje kunnen leren.

Jane vouwde het briefje op en stopte het weg. De rest van de dag en de avond zouden lang niet zo aangenaam verlopen. Haar officiële plicht riep. Het leven van een First Lady, had ze algauw ontdekt, was net zoiets als een jachtig perpetuum mobile waar van tijd tot tijd vlagen van verveling tegenaan waaiden.

De helikopter landde op het gras. Omdat de president niet aan boord was, werd er weinig ophef gemaakt toen ze naar het Witte Huis liep. Haar man was in zijn werkkamer, dicht bij het ceremoniële Oval Office. Toen hij zich kandidaat had gesteld voor het presidentschap en haar om haar steun had gevraagd, had ze daar enkele voorwaarden aan verbonden. Een daarvan hield in dat ze onaangekondigd zijn heiligdom mocht betreden, zonder dat ze op de officiële bezoekerslijst stond.

‘Ik ben geen bezoeker,’ had ze indertijd tegen hem gezegd. ‘Ik ben je vrouw.’

Ze liep naar de body man , de speciale assistent van de president. Deze man tuurde op dat moment door het kijkgaatje in de deur van het Oval Office, voordat hij naar binnen zou gaan om een gesprek te onderbreken dat achterlag op het schema. Hij moest ervoor zorgen dat haar man volgens schema en zo efficiënt mogelijk zijn werk kon doen. Dat deed hij door voor dag en dauw op te staan en zich dan helemaal te wijden aan wat de president nodig had, vaak door bij voorbaat in behoeften te voorzien waarvan de president zich zelf nog niet bewust was. Op elke andere plaats dan het Witte Huis, dacht Jane, zouden ze de body man gewoon een echtgenote noemen.

‘Aan de kant, Jay, want ik ga naar binnen,’ zei ze tegen hem. Hij deed het meteen. Hij had nooit naar haar ‘gegluurd’. Dat zou hij ook nooit doen, als hij zijn baan wilde houden.

Ze was enkele minuten bij de president om hem over het kinderfeestje te vertellen. Daarna ging ze naar hun woonverblijf om zich op te frissen en andere kleren aan te trekken voor een receptie die ze zou geven. Enkele uren later, toen het donker werd, ging ze naar haar ‘officiële’ huis terug. Ze deed haar schoenen uit en dronk een kop dampende thee. Daar had ze dringend behoefte aan gehad.

Dertig kilometer verderop gilde de twaalfjarige Willa Dutton.