·19·

Toen de jonge agent van de Secret Service de post uit de brievenbus had gehaald, viel zijn oog op het pakje. Er stond geen afzender op en het etiket was met blokletters beschreven. Hij gaf die informatie aan zijn superieuren door en binnen dertig minuten denderde er een wagen van het explosieventeam door de straat.

Het team deed zijn werk, en gelukkig verdween de hele omgeving niet in een nucleaire vuurbal. Evengoed was de inhoud nogal ongewoon.

Een kommetje met de resten van hard geworden pap en melk op de bodem.

Een lepel met net zo’n korstje.

En een dichtgeplakte envelop met een getypte brief.

Nadat de technisch specialisten hadden geconstateerd dat er geen vingerafdrukken of andere nuttige sporen op de doos, envelop of brief te vinden waren, richtten de agenten hun aandacht op de inhoud van de brief:

Onderzoek de vingerafdrukken op de kom en lepel. U zult zien dat ze van Willa Dutton zijn. Wij hebben haar. Ze is veilig. Wij zullen spoedig contact met u opnemen.

De doos was verstuurd naar het huis van Pam Duttons zus in Bethesda, waar John en Colleen Dutton onder bescherming van de Secret Service logeerden.

Toen de vingerafdrukken werden vergeleken met afdrukken die in Willa’s slaapkamer waren gevonden, bleken ze overeen te komen.

Ze namen meteen contact op met de posterijen om na te gaan waar het pakje vandaan gekomen was. De kwestie kreeg de hoogste prioriteit, maar wat de plaats van verzending betrof kwamen ze niet dichterbij dan Dalton, een stadje in het noorden van Georgia. Daar was het pakje verwerkt.

Later op die middag werd contact opgenomen met Sean en Michelle. Ze kregen te horen dat ze naar het ministerie van Financiën moesten gaan, dat zich aan de oostkant van het Witte Huis bevond, met een standbeeld van Alexander Hamilton aan de voorkant. Ze werden naar de onderbuik van het immense gebouw gebracht, waar ze in een lange tunnel kwamen die pal naar het westen leidde en in verbinding stond met het Witte Huis. Sean was daar eerder geweest toen hij bewakingsdienst op het Witte Huis had, maar voor Michelle was het de eerste keer. Toen ze langs dichte deuren aan de gang kwamen, fluisterde hij tegen haar: ‘De verhalen die ik zou kunnen vertellen over wat er in sommige van die kamers is gebeurd...’

‘Ik zie Londen, ik zie Frankrijk,’ mompelde Michelle terug.

De First Lady ontving hen in haar kantoor in de West Wing.

Ze droeg een zwarte broek en een lichtblauwe sweater, en haar zwarte pumps lagen onder haar bureau. Ze zag er veel vermoeider uit dan de vorige keer dat ze haar hadden gezien.

Het verbaasde Sean dat hij Aaron Betack op de achtergrond zag staan. Het leek wel of de man zich zo klein mogelijk maakte, alsof hij daar liever helemaal niet zou willen zijn, maar als de First Lady iets wilde, gebeurde dat meestal ook.

‘Op dit soort dagen heb ik er spijt van dat ik ben gestopt met roken,’ zei Jane. Ze gaf met een gebaar te kennen dat ze tegenover haar konden gaan zitten.

‘Was je niet met de campagne mee in Connecticut?’ vroeg Sean.

Ze knikte. ‘Ik ben eerder teruggevlogen toen ze me over het pakje hadden verteld. Ik heb agent Betack gevraagd erbij te zijn; dan kan hij namens de Secret Service eventuele vragen van jullie beantwoorden.’

Sean en Michelle keken naar Betack, die er zo te zien geen enkele behoefte aan had hun zelfs maar te vertellen hoe laat het was.

Toch knikte hij en probeerde te glimlachen. Dat laatste zag eruit alsof hij last had van brandend maagzuur.

Jane zei: ‘Ik heb gehoord dat de fbi niet altijd zo goed met jullie heeft samengewerkt. Mag ik aannemen dat daar iets aan is gedaan en dat jullie geen tegenwerking hebben ondervonden van enige andere dienst?’

Er was eigenlijk maar één andere dienst bij betrokken en die werd vertegenwoordigd door de grote man die achter haar stond. Die werd een beetje rood toen ze dat zei.

Sean zei vlug: ‘Iedereen is erg behulpzaam geweest. Vooral de Secret Service. Het zijn moeilijke tijden voor iedereen, maar ze hebben steeds voor ons klaargestaan.’

‘Uitstekend,’ zei Jane.

Betack keek Sean een hele tijd aan en knikte toen vaag. Daarmee bedankte hij Sean in stilte voor de dekking die hij had gegeven.

Jane Cox ging achter haar bureau zitten en legde in enkele minuten uit wat er was gebeurd. Betack verstrekte de meer technische details over de aflevering van de doos en de inhoud daarvan.

‘Dus iemand heeft haar,’ zei Michelle. ‘Ze zeggen dat ze veilig is en dat ze later contact met ons opnemen.’

Jane zei op scherpe toon: ‘We weten niet of ze echt veilig is. Ze kan ook wel dood zijn.’

‘Het is geen goed teken dat ze wisten waar ze de brief heen moesten sturen,’ zei Sean.

Betack knikte. ‘We denken dat ze onderzoek naar de familie hebben gedaan en wisten dat die tante in de buurt woonde. Zelfs als de kinderen daar niet logeerden, zou de doos uiteindelijk toch bij ons terechtgekomen zijn.’

‘Het kan ook betekenen dat de ontvoerders over informatie van binnenuit beschikken,’ zei Sean. Hij keek Betack scherp aan. ‘Ik wil niet suggereren dat het van de Secret Service komt, maar er kunnen andere lekken zijn.’

‘Je hebt gelijk,’ zei Betack. ‘We gaan dat na.’

‘Wat doen we nu?’ wilde Jane weten.

‘Kunnen ze vaststellen waar het pakje is verstuurd?’ vroeg Sean.

Jane zei: ‘Het komt uit Dalton in Georgia. Tenminste, dat zei de fbi -directeur tegen me.’

Betack bevestigde dat met een knikje.

‘Oké, dat is al iets. Als het op een bepaald postkantoor is verwerkt, valt daar een regio onder waar post kan worden ingeleverd of op de bus gedaan. Dat maakt het zoekgebied kleiner. Er is wel veel mankracht voor nodig, maar ze kunnen daar een onderzoek instellen.’

‘De fbi is er al mee bezig,’ zei Betack.

Michelle zei: ‘Als ik de ontvoerder was, zou ik dat weten en het pakje niet op de bus doen in de buurt van de plaats waar ik Willa vasthield. Ik zou een heel eind rijden.’

Sean voegde daaraan toe: ‘Dalton ligt in het noorden van Georgia. Dat is niet ver van Tennessee, Alabama en North en South Carolina.’

‘Dat maakt het moeilijk, maar niet onmogelijk,’ zei Betack. ‘En het is een van de weinig sporen die we hebben.’

Sean zag Jane naar een foto kijken die ze in haar handen had. Ze keerde hem voor hen om. Het was een foto van Willa op een paard.

‘Ze was net zes geworden. Ze wilde natuurlijk een pony. Ik denk dat alle kleine kinderen dat willen. Dan zat toen nog in de Senaat. We gingen met haar naar een kleine boerderij bij Purcellville in Virginia. Ze ging meteen op dat paard zitten en we kregen haar er bijna niet meer af. De meeste kinderen zouden doodsbang zijn geweest.’

Ze legde de foto langzaam neer.

‘Een dapper meisje,’ zei Sean zacht.

Jane zei nadrukkelijk: ‘Ze is dapper en capabel, maar evengoed is ze een klein meisje.’

‘Heeft de fbi ideeën over het motief?’ vroeg Michelle.

‘Voor zover ik weet niet.’

Ze keek Betack aan, die alleen maar zijn hoofd schudde.

‘We hebben met Tuck gepraat en zijn naar zijn kantoor geweest.’

‘Hebben jullie iets nuttigs ontdekt?’

Sean verschoof een beetje op zijn stoel en keek Betack toen onbehaaglijk aan. ‘Dit kan persoonlijk worden.’

Betack keek de First Lady aan. ‘Ik kan weggaan.’

Ze dacht even na. ‘Goed. Dank u, agent Betack. De president en ik willen onmiddellijk op de hoogte worden gehouden van alle nieuwe ontwikkelingen.’

Toen Betack weg was, zei ze: ‘Wat bedoel je met persoonlijk, Sean?’

‘Heeft Pam ooit met je gepraat over problemen in haar huwelijk?’

‘Waarom vraag je dat?’ vroeg Jane op scherpe toon.

‘Voor de goede orde,’ zei Sean. ‘Nou, was er iets?’

Jane leunde achterover, maakte een bruggetje van haar handen en knikte langzaam. ‘Ik was op het verjaardagsfeestje in Camp David. We hadden het erover dat Tuck er niet was. Dat hij voor zaken op reis was. Eigenlijk was het niets bijzonders, maar...’

‘Maar wat?’

‘Het leek of ze iets wilde zeggen, maar het toen toch maar niet deed. Ze merkte terloops op dat Tuck nu eenmaal Tuck was en dat hij de volgende dag terug zou zijn.’ Ze keek van de een naar de ander. ‘Wat is er?’

Sean en Michelle waren allebei naar voren gekomen in hun stoel. ‘Zou Tuck terugkomen op de dag ná de ontvoering?’ zei Sean.

Jane keek onzeker. ‘Ja, dat klopt. Dat zei ze, geloof ik. Toen was hij er opeens op de avond dat het gebeurde.’ Jane boog zich ook naar voren. ‘Wat is er aan de hand?’

Sean keek Michelle aan. ‘Misschien had Tuck een verhouding.’

Jane stond op. ‘Wat?’

‘Had je daar geen idee van?’

‘Natuurlijk niet, want het is niet waar. Mijn broer zou dat nooit doen. Welk bewijs hebben jullie?’

‘Genoeg om het nader te willen onderzoeken.’

Jane ging weer zitten. ‘Dit is... ongelooflijk.’ Ze keek op. ‘Als jullie denken dat hij een verhouding had, willen jullie toch niet suggereren dat...’

‘Jane, ik kan die vraag niet beantwoorden. Tenminste niet nu. We zijn nog maar kort met deze zaak bezig. We doen ons best.’

‘En we willen vooral Willa veilig terugkrijgen,’ voegde Michelle eraan toe.

‘Natuurlijk is dat ons doel. Het is de enige reden waarom ik jullie om hulp vroeg.’ Jane bracht een bevende hand naar haar voorhoofd.

Sean kon gemakkelijk haar gedachten lezen. ‘Als je een onderzoek instelt, weet je nooit precies waar het heen leidt. Soms doet de waarheid pijn, Jane. Ben je daarop voorbereid?’

De First Lady keek hem kalm en strak aan.

‘Weet je, in dit stadium van mijn leven kan niets me nog verbazen. Probeer Willa te vinden. En dan zien we wel wat ervan komt.’

Ze draaiden zich alle drie om, want op dat moment ging de deur open. Sean en Michelle sprongen automatisch overeind toen president Dan Cox de kamer binnenkwam, geëscorteerd door twee ervaren agenten van de Secret Service.

Hij glimlachte en stak zijn hand uit.

Cox was ongeveer even groot als Michelle en een beetje kleiner dan Sean, maar met brede schouders. Zijn gezicht vertoonde op zijn vijftigste meer sporen van jeugdigheid dan van de tol die de middelbare leeftijd eiste. Dat was nogal opmerkelijk, want hij werd al jaren genadeloos gadegeslagen door de hele wereld.

Sean en Michelle gaven de man een hand.

‘Het verbaast me je te zien,’ zei Jane.

‘Ik heb mijn afspraken voor de rest van de dag afgezegd,’ zei Cox. ‘Mijn mensen waren daar niet blij mee, maar als president heb je een paar voorrechten. Als je een voorsprong van vijfentwintig procent hebt in de peilingen en je tegenstander is het meer met je eens dan oneens, dan mag je weleens een vrije dag nemen. Zelfs als ik achter stond in de race, zou Willa’s veiligheid op de eerste plaats komen.’

Jane keek hem met een dankbaar glimlachje aan. ‘Ik weet dat je er altijd zo over hebt gedacht.’

Cox liep naar zijn vrouw toe, gaf haar een kus op haar wang en wreef even over haar schouder, om zich vervolgens tot de twee voormalige agenten van de Secret Service te wenden. Hij keek even naar zijn bewakers en zijn blik ging nauwelijks waarneembaar naar de deur. Binnen enkele ogenblikken waren de mannen weg.

Sean, die deze kleine blik van verstandhouding had gezien, dacht: hoeveel keren heeft een president diezelfde oogbeweging gebruikt om mij iets duidelijk te maken?

‘Jane heeft me verteld wat jullie twee doen,’ zei Cox. ‘Ik ben blij met jullie ervaring en inzet. We moeten alles in het werk stellen om Willa veilig terug te krijgen.’

‘Zeker, meneer de president,’ zei Sean automatisch.

Cox liet zich op de rand van het bureau van zijn vrouw zakken en gaf de twee privédetectives te kennen dat ze konden gaan zitten. ‘Ik ben in het vliegtuig op de hoogte gesteld van het pakje. Ik hoop dat het tot iets positiefs leidt.’ Hij zweeg even. ‘De politiek zou hierbuiten moeten blijven en ik zal alles in het werk stellen om daarvoor te zorgen, maar omdat de oppositie de meerderheid in het Congres heeft, heb ik daar geen absolute macht.’ Hij keek zijn vrouw aan en glimlachte teder. ‘Die heb ik niet eens in mijn eigen huis, en dat is maar goed ook, want mijn wederhelft is veel slimmer dan ik ooit zal zijn.’ Zijn nonchalante glimlach verdween. ‘Officieel is dit onderzoek in handen van de fbi . Sommige van mijn adviseurs vinden dat ik mijn persoonlijke belangen geen rol mag laten spelen, maar ik heb tegen fbi -directeur Munson gezegd dat de zaak de hoogste prioriteit krijgt. Met de politieke gevolgen reken ik later wel af. Mijn vrouw heeft jullie dit toevertrouwd, en dus vertrouw ik jullie ook, maar hoewel jullie van het onderzoek op de hoogte worden gehouden, moeten jullie wel bedenken dat jullie de rol van particulier adviseur spelen. De fbi heeft de leiding.’

‘Dat begrijpen we, meneer de president.’

‘Ze zijn erg behulpzaam geweest,’ voegde Michelle daaraan toe, zonder een zweem van de spot die ongetwijfeld bij haar opkwam.

‘Goed. Hebben jullie iets ontdekt?’

Sean wierp een snelle blik op Jane Cox. Haar gezicht was onbewogen, maar toch kon Sean er iets uit afleiden. ‘Het is nog vroeg, meneer de president, maar we werken zo hard en zo snel als we kunnen. Het lijkt erop dat het pakje ze verder helpt. Hopelijk leidt het ergens toe, zoals u al zei. Dat gebeurt vaak met zulke dingen. De boeven maken fouten als ze gaan communiceren.’

‘Goed.’ Cox stond op. Sean en Michelle deden dat ook.

‘Tot straks, schat,’ zei de president.

Even later was hij weg, ongetwijfeld weer geëscorteerd door zijn zwijgende bewakers.

Buiten het Witte Huis moesten de paar vierkante meter rondom de president maximaal worden beschermd. Sommige agenten noemden dat de ‘rode zone’: daar mocht de tegenpartij absoluut niet scoren. Dat betekende dat naar buiten toe de ene beschermende laag op de andere volgde. Om verder te komen moest de indringer telkens een laag uitschakelen. De rode zone was de laatste muur die je moest doorbreken om bij de leider van de vrije wereld te komen. Deze zone bestond uit de beste agenten, die minutieus waren gescreend voordat ze deze verantwoordelijkheid kregen. Ze werden schuin voor en achter hem opgesteld, in de vorm van een ruit. Een ondoordringbare ruit. Al die agenten zouden zich automatisch doodvechten en zonder enige twijfel een dodelijke kogel voor de president opvangen. Die ene laag mocht nooit worden doorbroken, omdat het de laatste was.

Zelfs in het Witte Huis was de Secret Service altijd dicht bij de president, behalve in de privéverblijven van het presidentiële gezin. Als het om de bescherming van de president ging, wist je nooit helemaal zeker waar je vijanden waren en of je vrienden echt vrienden waren.

Enkele minuten later liepen Sean en Michelle door de tunnel naar het ministerie van Financiën terug, voorgegaan door een marinier in groot tenue.

‘Ik heb altijd al de president willen ontmoeten,’ zei Michelle tegen Sean.

‘Het is een indrukwekkende man, maar...’

Michelle fluisterde nu. ‘Maar je zult hem altijd zien als de man in die auto met die vrouw?’

Hij trok een grimas, maar gaf geen antwoord.

‘Waarom vroeg je Jane niet naar de twee keizersneden en drie kinderen?’

‘Omdat ik het gevoel had dat ik dat niet moest doen. Op dit moment maakt mijn intuïtie me doodsbang.’