·73·

Er was op de hele wereld waarschijnlijk geen formelere plaats te vinden dan het Oval Office in het Witte Huis. Alles was daar tot in de puntjes voorbereid. Soms werd er dagen of zelfs weken achter de coulissen overlegd over de vraag wie in de kamer werden toegelaten, van de premier van een relatief onbelangrijk land tot iemand die een grote donatie aan de verkiezingscampagne had gegeven. Voor mensen die niet regelmatig met de president te maken hadden, was het een hele toer om een uitnodiging voor het Oval Office te krijgen. Daar moest met felheid en tact om gestreden worden. Als je eenmaal toegang tot de heilige ruimte had gekregen, was de behandeling die je kreeg tot in details vastgelegd: een handdruk, een schouderklop, een gesigneerde foto, of alleen maar de foto die werd gemaakt. Ook daar ging veel overleg aan vooraf. Het Oval Office was geen omgeving die tot spontaniteit stimuleerde. Vooral de Secret Service hield helemaal niet van alles wat ook maar enigszins op een ongeplande manoeuvre leek.

Het was laat, maar Dan Cox werkte een paar van die verplichte ontmoetingen af voordat hij de volgende ochtend naar zijn toespraak voor de Verenigde Naties zou vertrekken. Er was hem verteld wie deze mensen waren. De meesten waren vooraanstaande campagneondersteuners die hun chequeboek hadden getrokken en – nog belangrijker – veel van hun rijke vrienden hadden overgehaald hetzelfde te doen.

Ze kwamen een voor een binnen en de president begroette hen op de automatische piloot: handdruk, knikje, glimlachje, schouderklopje, beantwoord met kruiperige dank. In het geval van enkele bij uitstek grote fondsenwervers, die hem discreet werden aangewezen door de adjudanten die hem met argusogen overal volgden, pakte de president een nationale schat van zijn bureau en praatte daarover met hen. Sommige gelukkigen kregen zelfs een klein souvenier. En die blije mensen gingen weg in de overtuiging dat ze persoonlijk contact met de man hadden gehad. Dat iets briljants wat zij hadden gezegd de wereldleider ertoe had gebracht hun een gesigneerde presidentiële golfbal te geven, of een doosje met presidentiële manchetknopen, of pennen met het presidentiële zegel erop. Al die dingen had het Witte Huis op voorraad voor dit soort gelegenheden.

Deze zorgvuldig uitgewerkte procedure werd wreed verstoord toen de deur van het Oval Office werd opengegooid. Dat was geen geringe prestatie, want het was een zware deur.

Dan Cox keek op en zag zijn vrouw staan, of beter gezegd: ze wankelde op haar hoge hakken, gekleed in een elegante jurk en een openhangende jas, haar ogen wild en wazig, haar anders zo volmaakte kapsel helemaal uit model. Naast haar stonden twee gespannen kijkende agenten van de Secret Service. Hun gezichten spraken boekdelen. Ondanks het officieuze beleid om de First Lady meestal toegang tot het Oval Office te geven wanneer ze maar wilde, hadden ze bij deze gelegenheid blijkbaar niet geweten of ze haar moesten binnenlaten of tegenhouden.

‘Jane?’ zei de verbaasde president. Hij liet de golfbal uit zijn handen vallen die hij net aan een projectontwikkelaar uit Ohio wilde geven. Die had een smak geld voor Cox’ campagne opgehaald.

‘Dan!’ riep ze ademloos uit. Ze was echt buiten adem, want ze had gerend vanaf het moment dat ze uit de limousine was gestapt, en het Witte Huis is geen klein optrekje.

‘Allemachtig, wat is er? Ben je ziek?’

Ze deed een stap naar voren. De agenten deden dat ook; ze gingen tactvol voor haar staan. Misschien dachten ze dat ze inderdaad onwel was geworden, of dat ze een of andere giftige stof had binnengekregen, en dat het hun plicht was te voorkomen dat de leider van de vrije wereld werd besmet.

‘We moeten praten. Nu meteen!’

‘Ik ben hier bijna klaar.’ Hij keek even naar de man, die de golfbal van de vloer had gepakt. Glimlachend zei Cox: ‘Het is een lange dag geweest voor iedereen.’ Hij nam de bal terug. ‘Ik zal hem even voor je signeren...’ Meestal kon de president geweldig goed namen onthouden, maar hij was ook maar een mens, en nu hij was gestoord, was hij de naam van de man even kwijt.

Jay, zijn speciaal assistent, kwam meteen naar voren. ‘Zoals we al zeiden, meneer de president, heeft Wally Garrett hier in Cincinnati en omgeving meer geld voor uw herverkiezingscampagne opgehaald dan wie ook.’

‘Nou, Wally, ik stel het echt op prijs...’

Het zou nooit bekend worden wat de president echt op prijs stelde, want Jane sprong naar voren, greep de golfbal uit de hand van haar man en gooide hem de kamer door. Hij raakte een portret van Thomas Jefferson, een van Dan Cox’ persoonlijke helden; Thomas kreeg een gat waar zijn linkeroog had gezeten.

De agenten van de Secret Service kwamen meteen naar voren, maar Dan stak zijn hand op om hen tegen te houden. Hij knikte zijn adjudanten toe en Garrett werd vlug de kamer uit geleid, zonder zijn felbegeerde golfbal. Maar geen enkele politicus die zover was gekomen als Dan Cox liet ooit iets aan het toeval over of liet ooit een donor ontevreden weggaan. De man uit Ohio kreeg een gesigneerde foto van de president en vipkaartjes voor een evenement, met het verzoek om datgene wat hij zojuist had meegemaakt nooit in de openbaarheid te brengen.

Dan Cox stak zijn hand naar zijn vrouw uit. ‘Jane, wat is...’

‘Niet hier. Boven. Ik vertrouw deze kamer niet.’

Ze keek de agenten en adjudanten fel aan, draaide zich om en liep even snel de kamer uit als ze was binnengekomen. Zodra ze de zware deur achter zich dicht had gegooid, keken de adjudanten en agenten naar de president. Niemand durfde een woord te zeggen. Ze hadden wel hun gedachten over wat ze zojuist hadden gezien, maar die zouden ze nooit onder woorden brengen in het bijzijn van hun baas.

Cox bleef nog even staan. Een politicus die het zo ver had gebracht als hij had zo ongeveer alles meegemaakt. En alles afgehandeld. Toch was dit zelfs voor een veteraan als Dan Cox een heel nieuwe situatie.

‘Ik moet maar gaan kijken wat ze wil,’ zei hij ten slotte. De zee van lichamen week uiteen en de president verliet de kamer.

Larry Foster, de leider van het dienstdoende bewakingsteam, kwam naar hem toe en zei: ‘Meneer de president, wilt u dat we u vergezellen...?’ De spanning stond duidelijk op het gezicht van de agent te lezen en het kostte hem de grootste moeite zijn verzoek zo behoedzaam mogelijk naar voren te brengen. ‘Overal?’

Hij bedoelde: tot voorbij de deur van hun privéverblijven. Die waren in het algemeen verboden terrein voor het bewakingsteam, tenzij hun gevraagd werd daarheen te gaan.

Cox dacht even na en zei: ‘Eh... nee, dat hoeft niet, Larry.’ Toen hij de kamer uit liep, voegde hij er over zijn schouder aan toe: ‘Maar blijf in de buurt. Eh, voor het geval mijn vrouw iets nodig heeft.’

‘Jazeker, meneer de president. We kunnen er binnen enkele seconden zijn.’

Cox ging naar boven om met zijn vrouw te praten. De agenten van de Secret Service volgden hem en bleven bij de ingang van hun privéverblijf staan, hun oren gespitst voor het geval ze iets hoorden wat erop wees dat de president in gevaar verkeerde. Ongetwijfeld vroegen ze zich allemaal hetzelfde af. Ze hadden de plicht de president en zijn vrouw tegen elk gevaar te beschermen. Ze waren getraind om desnoods hun eigen leven op te offeren, om dat ene leven in stand te houden.

Aan de andere kant waren ze niet echt goed voorbereid op een situatie die zich straks misschien enkele meters bij hen vandaan zou voordoen. Als het gevaar waarin de president verkeerde nu eens van zijn vrouw kwam?

Mochten ze zo nodig dodelijk geweld gebruiken? Mochten ze haar doden om hem te redden? Dat stond niet zo precies in het handboek van de Secret Service. Als je de verhalen mocht geloven, had een dergelijke situatie zich maar één keer eerder voorgedaan. President Warren G. Harding en zijn maîtresse waren betrapt door mevrouw Harding. Ze hadden hun toevlucht gezocht in een kast in het Witte Huis, en de woedende First Lady had geprobeerd de deur open te slaan, volgens de verhalen met een brandweerbijl. De Secret Service had haar het wapen moeten afpakken en Harding had het overleefd. Overigens was hij later, toen hij nog steeds president was, onder mysterieuze omstandigheden in een hotelkamer in San Francisco gestorven. Sommigen dachten dat zijn vrouw eindelijk wraak had genomen door haar man te vergiftigen. Dat werd niet bewezen, want mevrouw Harding stond geen sectie toe en had opdracht gegeven het lichaam van haar man snel te balsemen. Het was een fraai voorbeeld van een bedrogen echtgenote die met pure wilskracht de overhand kreeg op de wensen van een hele natie.

Er waren geen brandweerbijlen meer in het Witte Huis. Hoewel er een keukentje in hun privéverblijf was, maakte de First Lady bijna nooit meer zelf een maaltijd klaar. Als ze dat al eens deed, was het verre van zeker dat de president, die wist hoe Harding aan zijn eind was gekomen, er iets van zou eten.

Larry Foster dacht diep na. Hij vroeg zich af of er in de woonverblijven ook briefopeners waren die als wapen gebruikt konden worden. Een zware lamp waarmee de presidentiële schedel kon worden gekraakt? Een pook uit de haard die een eind aan het leven van de president zou maken terwijl hij, Larry, dienst had? Toen Foster daar op de gang stond en aan het eind van zijn carrière dacht, meende hij te kunnen voelen dat er een maagzweer bij hem opkwam. Hoewel het in het Witte Huis verre van warm was, verschenen er zweetplekken onder Fosters oksels en parelden er druppels op zijn voorhoofd. Zijn team en hij schuifelden steeds dichter naar de deur toe. Hun hartslag bereikte nieuwe hoogten.

Elk van de agenten zag de vette krantenkoppen van de volgende dag al voor zich: secret service doodt first lady om president te redden .

Er stonden zes zwaarbewapende agenten klaar op de gang om in actie te komen wanneer dat nodig was. Alle zes werden ze ongeveer tegelijk door dezelfde gedachte gekweld.

Twintig gespannen minuten later ging Larry Fosters telefoon. Het was de grote baas.

‘Ja, meneer de president?’ zei hij vlug.

Hij luisterde aandachtig en met stijgende verbazing, maar omdat hij de president was, kon Foster maar één ding zeggen.

‘Komt voor elkaar, meneer de president.’

Hij verbrak de verbinding en keek zijn plaatsvervanger aan. ‘Bruce, bel de basis Andrews en zorg dat er een vliegtuig klaarstaat.’

‘Je bedoelt de Air Force One?’

‘Elk vliegtuig waar de president in zit, is de Air Force One.’

‘Maar ik bedoelde...’

‘Ik weet wat je bedoelde,’ snauwde Foster. ‘Nee, we nemen niet de 747. Vraag of een van de ondersteunende vliegtuigen beschikbaar is. De 757 misschien, zonder presidentieel logo.’

‘Neemt Wolfman een 757 zonder logo naar New York?’ Bruce keek hem verbijsterd aan.

‘We gaan ergens heen,’ zei Foster grimmig, ‘maar ik denk niet dat het New York is.’

‘Maar we hebben nergens anders een verkenningsteam heen gestuurd.’

‘We gaan in stilte, zoals we ook doen als we naar Irak of Afghanistan gaan.’

‘Maar dan sturen we toch altijd een team vooruit? Er is minstens een week van logistiek voor nodig als de baas op reis gaat.’

‘Alsof ik dat niet weet, Bruce. We hebben geen week. We hebben een paar uur, en ik weet niet eens waar we heen gaan. Dus bel naar Andrews en zorg voor een toestel. Ik moet nu de directeur bellen en vragen hoe ik dit in godsnaam moet aanpakken. Want dit kan ik je wel vertellen: ik heb in de loop der jaren veel meegemaakt, maar dit is helemaal nieuw voor me.’