Bruce McAllister

Net een mannetje

Ik ben tien en een half en ik ben vast heel belangrijk want ik ben de enige jongen die het laboratorium van het ziekenhuis in mag. Mijn vader zit in de andere kamer van het laboratorium. Pap is 'katatonisch' volgens dokter Plankt omdat hij de hele tijd in één houding blijft zitten alsof hij niet kan bedenken wat hij doen zal. En dat vindt dokter Plankt erg maar vandaag is dokter Plankt blij om zijn nieuwe machine en om wat hij daarmee met pap gaat doen.

Dokter Plankt zei: 'Voor het eerst zal nu een computer in staat zijn de gedachten van een mens in woorden om te zetten.' Want als ze de elektroden (dat zijn draadjes) op pap zijn hoofd hebben vastgemaakt en de andere elektroden aan de grote machine van dokter Plankt, met die grote draaiende spoelen erop, dan zal die machine ons vertellen wat er in pap zijn hoofd zit. Dokter Plankt zei ook nog: 'Vandaag peilen we voor 't eerst in de geschiedenis de maagdelijke stilte van de katatonische staat.' Dus dokter Plankt is vandaag tevreden.

Ik ook, vanwege pap, want het experiment (dat is dus alles wat er vandaag gaat gebeuren) zal helpen hem beter te maken, en vanwege dokter Plankt die zo aardig voor me is. Hij zorgt dat mijn maagzweer niet zo'n pijn doet (dat is een lelijke zweer van binnen) en hij geeft me pilletjes tegen mijn hoge bloeddruk (daardoor was mijn hele lichaam niet goed). Hij zei: 'Je vader heeft net zo'n maagzweer als jij, Keith, en ook een te hoge bloeddruk, dus we moeten goed op je passen. Je bent nog veel te jong om al met een maagzweer rond te lopen. Kijk maar eens naar je vader. We willen niet dat hetzelfde ook met jou...'

Hij maakte zijn zin niet af en daarom begreep ik het niet allemaal. Alleen dat ik moet zorgen dat ik gezond blijf en dat ik kalmer moet zijn en niet piekeren. Ik lijk erg op pap, dat weet ik wel. Ook al piekerde pap aan een stuk door voordat hij katatonisch werd, terwijl ik bijna nooit pieker, omdat ik niet veel heb om over te piekeren. 'Nee, nóg niet,' zei dokter Plankt.

We wachten op de grote computer die ons zal gaan vertellen wat er in pap zijn hoofd zit! Een paar minuten geleden zei dokter Plankt dat de machine misschien zijn theorie zou ondersteunen (dat is een hoop gedachten bij elkaar) over persoonlijkheidssymmetrie in correlatie met schizofrenie. Hij heeft me niet verteld wat dat betekende want hij had het niet tegen mij toen hij dat zei. Hij stond met een andere dokter te praten. Ik luisterde alleen maar mee. Ik geloof dat het slaat op pap zijn karakter. Mam zegt dat hij een rotkarakter heeft, omdat hij altijd sikkeneurig is en zenuwachtig en altijd zit te vitten. Mam zegt dat ik nooit zo mag doen als pap. De hele tijd zegt ze dat, en ze schreeuwt ook altijd zo.

Behalve als ze mensen mee naar huis brengt van haar vergaderingen.

Ik geloof dat dokter Plankt mam niet aardig vindt. Dokter Plankt is een keer bij ons langs geweest, in Cypress Street, en mam was toen naar een van haar vergaderingen en dokter Plankt en ik hebben in de zitkamer zitten praten. Ik zei: 'Gek hè, dat pap en ik allebei een maagzweer hebben en hoge bloeddruk. Zo vader, zo zoon, zegt mam altijd. Gek hè?' Dokter Plankt werd toen kwaad ergens om en zei: 'Dat is helemaal niet gek, Keith! Gezien wat ze jullie tweeën aandoet is het eerder je móeder en niet je vader die in een inrichting... nou ja!' Hij maakte zijn zin niet af en ik weet nog niet wat hij toen wou zeggen en waar hij zo kwaad over was. Misschien was hij boos op mij.

Dokter Plankt heeft al vaak gezegd dat hij me wel weg zou willen halen uit Cypress Street en me in een betere -

Wacht! De computer heeft net iets getikt. Hij werkt net als een schrijfmachine maar zonder dat je je handen hoeft te gebruiken. De woorden die hij typt komen uit pap zijn hoofd! Dokter Plankt heeft het stuk papier nou in zijn hand. Hij laat het aan de drie doktors zien. Nou laat hij het aan mam zien. Mam begint te huilen! Ik heb haar nog nooit zien huilen. Ik wil ook de woorden zien uit pap zijn hoofd!

Een andere dokter staat naar me te kijken en hij heeft het papier nou. Ik zeg: 'Mag ik het zien, mag ik het zien?' Hij kijkt me weer aan en ik denk dat hij weet wie ik ben omdat Dokter Plankt met heel veel mensen over me heeft gepraat. Ik ben vast belangrijk. Die uitdrukking van die andere dokter bevalt me niks. Hij kijkt net als oom Josh wanneer die ergens bedroefd over is. De andere dokter doet even zijn ogen dicht en komt dan naar me toe met het papier. Het papier! Het papier! De woorden uit pap zijn hoofd. En die woorden zijn:

Als ik mijn ogen dichtknijp en naar de woorden kijk uit pap zijn hoofd, dan lijkt het net een mannetje met zijn armen opzij, een beetje als pap, alleen is hij doormidden gespleten. Gek hè, maar ik weet precies hoe pap zich voelt.