4

Custers privéauto remde met een bevredigend gepiep van rubber voor de personeelsingang van het museum, terwijl rondom hem vijfpatrouillewagens slippend en wel tot stilstand kwamen met gillende sirenes en zwaailichten die rode en witte strepen trokken over de neoromantische gevel. Hij rolde de auto uit en beende vastberaden de stenen traptreden op, met in zijn kielzog een zee van blauw. Bij de inderhaast bijeengeroepen bespreking met zijn beste rechercheurs en daarna tijdens de rit naar het centrum, naar het museum, was de theorie die hem als bij donderslag had getroffen een vaste, onomstotelijke overtuiging geworden. Overrompeling en snelheid, zo moet je in zo'n geval te werk gaan, dacht hij met een blik op de enorme berg graniet. Snel en hard toeslaan zodat ze niet wisten wat hun overkwam dat had zijn leraar op de politieacademie altijd gezegd. Dat was een goed advies. De commissaris wilde actie zien. En actie zou hij krijgen, in de vorm van hoofdinspecteur Sherwood Custer. Bij de deuropening stond een beveiligingsbeambte van het museum. De politielichten weerspiegelden in zijn brillenglazen. Hij keek verbijsterd toe. Een paar andere bewakers kwamen aangehold en staarden met al even perplexe gezichten de trap af. Een paar toeristen kwamen aanlopen over Museum Drive, met bungelende camera's om hun nek en reisgidsen in de hand. Toen ze de groep politieauto's zagen, bleven ze staan. Na enig kort overleg maakte de groep rechtsomkeert en liepen ze terug naar een metro-ingang. Custer nam niet de moeite, zijn badge te laten zien. 'Hoofdinspecteur Custer, zevende district,' blafte hij. 'Tijdelijk toegewezen aan Moordzaken.'

De bewaker slikte moeizaam. 'Ja, hoofdinspecteur?' 'Is het hoofd van de beveiliging aanwezig?' 'Ja, meneer.' 'Haal hem hierheen. Nu meteen.'  De bewakers holden weg en nog geen vijf minuten later arriveerde er een lange man met een bruin pak, zijn zwarte haar achterover gekamd met iets te veel vet. Een onsmakelijk ogende kerel, vond Custer. Maar goed, dat gold voor zoveel mensen die in de particuliere bewaking werkten. Niet goed genoeg voor het echte werk. De man stak zijn hand uit, en onwillig nam Custer die aan. 'Jack Manetti, hoofd beveiliging. Wat kan ik voor u doen, heren?' Zonder een woord te zeggen liet Custer het gestempelde, ondertekende en officieel goedgekeurde huiszoekingsbevel zien dat hij in recordtempo had weten te bemachtigen. Het hoofd van de bewakingsdienst nam het aan, las het door en gaf het terug aan Custer. 'Dit is bijzonder ongebruikelijk. Mag ik vragen wat er aan de hand is?'

'We komen dadelijk bij de details,' antwoordde Custer. 'Voorlopigis dit huiszoekingsbevel het enige dat jullie hoeven te weten. Mijn mannen hebben onbeperkte toegang nodig tot het hele museum. Ik zal een verhoorkamer moeten inrichten voor de ondervraging van bepaalde personeelsleden. We werken zo snel mogelijk en alles kan soepel verlopen mits jullie van het museum een beetje meewerken.' Hij zweeg even, stak zijn handen achter zijn rug en keek met een bevelhebbersblik om zich heen. 'U beseft natuurlijk dat we het recht hebben om alle artikelen te confisqueren die naar onze mening betrekking hebben op de zaak.' Hij wist niet zeker of het woord confisqueren helemaal correct was, maar de rechter had het in het huiszoekingsbevel gebruikt en het klonk goed. 'Maar dat kan niet, het is bijna sluitingstijd. Kan dit niet tot morgen wachten?'

'Gerechtigheid laat niet op zich wachten, meneer Manetti. Ik wil een complete lijst van al het museumpersoneel. We pikken de personen eruit die we willen spreken. Als bepaalde mensen vroeg naar huis zijn gegaan, zullen die teruggeroepen moeten worden. Het spijt me van de overlast, maar het kan niet anders.' 'Maar dat is ongehoord. Dit zal ik toch echt moeten bespreken met de museumdirecteur...'

'Doet u dat maar. Weet u wat, we gaan er samen heen. Ik wil zeker weten dat alles helemaal duidelijk en kristalhelder is, zodat we niet gestoord worden als we eenmaal bezig zijn met ons onderzoek. Begrepen?'

Manetti knikte, maar zijn gezicht stond betrokken. Mooi zo, dacht Custer, hoe heviger iedereen overstuur raakte, hoe erger ze in de war gebracht werden, des te sneller had hij zijn moordenaar te pakken. Laat ze maar gissen, geef ze geen tijd om na te denken. Hij voelde zich opgetogen.

Hij draaide zich om. 'Inspecteur Cannell, neem drie agenten en laat je door deze heren naar de personeelsingang brengen. Ik wil dat iedereen die het pand verlaat, zijn of haar legitimatie laat zien. En controleer die met de personeelslasten. Zorg dat je de telefoonnummers krijgt, en de mobiele nummers, en adressen. Ik wil dat iedereen meteen gebeld kan worden, indien nodig.' 'Goed, meneer.' 'Inspecteur Piles, jij komt met mij mee.' 'Ja, meneer.'

Custer wierp Manetti weer een strenge blik toe. 'Brengt u ons naar dr. Collopy's kantoor. We moeten hem spreken.' 'Volgt u mij maar,' zei het hoofd van de beveiligingsdienst, nog ongelukkiger.Custer gebaarde naar de rest van zijn mannen en die volgden hem door de grote, lege zalen, met de lift een aantal verdiepingen omhoog en door nog meer zalen vol exposities jezus, wat hadden ze hier een hoop krankzinnige shit staan tot ze uiteindelijk aankwamen bij een indrukwekkende paneeldeur die toegang bood tot een nog veel indrukwekkender kantoor met een metershoge lambrisering. De deur stond halfopen, en daarachter zat een kleine vrouw aan een bureau. Ze stond op toen ze hen zag aankomen. 'We komen voor dr. Collopy,' zei Custer. Hij keek om zich heen en vroeg zich af waarom een gewone secretaresse zo'n chique kantoor had.

'Het spijt me, meneer,' zei de vrouw. 'Dr. Collopy is er niet.' 'O nee?' zeiden Custer en Manetti in koor. De secretaresse schudde geagiteerd haar hoofd. 'Hij is niet meer teruggekomen na de lunch. Hij zei dat hij iets belangrijks moest regelen.' 'Maar de lunchpauze is al uren geleden,' zei Custer. 'Kunnen we hem niet op een andere manier bereiken?'

'Misschien via zijn mobiele privénummer,' zei de secretaresse. 'Draai dat.' Custer wendde zich tot Manetti. 'En jij, bel nog wat andere bazen. Kijk of zij soms weten waar die Collopy uithangt.' Manetti liep naar een ander bureau en pakte een telefoon. Het werd stil in de grote ruimte, afgezien van het gepiep van ingedrukte telefoontoetsen. Custer keek om zich heen. Hij zag een lambrisering van heel donker hout, bomvol kleurloze olieverfschilderijen en akelige dingen in kasten met glazen deuren. Jezus, het leek hier wel een griezelshow.

'De mobiele telefoon staat uit, meneer,' zei de secretaresse. Custer schudde zijn hoofd. 'Kunt u dan geen ander nummer bellen? Thuis, bijvoorbeeld?' De secretaresse keek even naar Manetti. 'We mogen hem niet thuis bellen,' zei ze, nog geagiteerder. 'Het kan me niet schelen wat u wel of niet mag. Dit zijn dringende politiezaken. Bel hem thuis.'

De secretaresse opende het slot van een bureaula, rommelde door een stel indexkaarten en plukte er een uit. Ze keek er even naar, maar hield de kaart zo dat Custer en Manetti het nummer niet te zien kregen. Toen stopte ze hem terug, deed de la weer op slot en drukte een aantal toetsen in. 'Er wordt niet opgenomen,' zei ze even later. 'Blijven bellen.'

Er verstreek een halve minuut. Eindelijk legde de secretaresse dehoorn weer op de haak. 'Er wordt niet opgenomen.' Custer rolde met zijn ogen. 'Oké. Luister. We mogen geen tijd meer verliezen. We hebben gegronde redenen om aan te nemen dat de oplossing van het raadsel van de seriemoordenaar die de Chirurg wordt genoemd en misschien zelfs de moordenaar zelf hier in het museum te vinden is. Tijd is dus van cruciaal belang. Ik zal persoonlijk toezicht houden terwijl het hele archief wordt doorzocht. Inspecteur Piles zal bepaalde personeelsleden ondervragen.' Manetti zweeg.

'Als jullie allemaal meewerken, denk ik dat we dit voor middernacht klaar hebben, zo niet eerder. We hebben een verhoorkamer nodig. We hebben stroom nodig voor onze bandopnameapparatuur, een geluidstechnicus en een elektricien. Iedereen moet z'n identiteitsbewijs laten zien en ik heb toegang nodig tot de personeelsdossiers.' 'Welke personeelsleden wilt u ondervragen?' informeerde Manetti. 'Dat besluiten we op grond van de dossiers.' 'Er werken hier tweeënhalfduizend mensen.'

Even was Custer van zijn stuk gebracht. Vijfentwintighonderd mensen om een museum draaiende te houden? Het leek wel een werkverschaffingsprogramma. Hij haalde diep adem en plooide zorgvuldig zijn gelaatstrekken. 'Daar komen we wel uit. Om te beginnen moeten we, eens kijken, de nachtwakers spreken. Misschien hebben die ongewone dingen waargenomen. En die archeoloog die die skeletten heeft opgegraven en die andere heeft gevonden in Doyers Street, en...' 'Nora Kelly.' 'Precies.'

'Er hebben al mensen van de politie met haar gepraat, geloof ik.' 'Dan gaan we nog een keer met haar praten. En we moeten het hoofd van de beveiliging spreken, dat bent u dus, over uw beveiligingsmaatregelen, in het archief en elders. Ik wil iedereen ondervragen die te maken heeft met het archief en met de ontdekking van het lijk van eh, de heer Puck. Als we daar nou eens mee begonnen?' Even verscheen er een gemaakte glimlach op zijn gezicht. Het bleef stil. 'En nu wil ik dan graag naar het archief.' Even staarde Manetti hem alleen maar aan, alsof de hele situatie zijn bevattingsvermogen te boven ging.

'Breng me naar het archief, meneer Manetti, en een beetje rap, graag.' Manetti knipperde met zijn ogen. 'Prima, hoofdinspecteur. Als u mij volgen wilt.' Toen ze de hoge zalen doorliepen, met agenten en administrateursin hun kielzog, voelde Custer de opwinding over zijn nieuwe zelfvertrouwen stijgen. Eindelijk had hij dan zijn roeping gevonden. Moordzaken, daar had hij al die tijd dus al moeten zitten. Het was overduidelijk dat hij een natuurtalent was: hij had gevoel voor dit soort werk. Het was geen toeval geweest dat hij de leiding over deze zaak had gekregen. Het was het lot geweest.