1995 Rampur

Zijn naaimachine stond weer op de tafel en Madan had de roze Chinese zijde voor zich uitgespreid. Met een krijtje zette hij kleine streepjes op de stof en keek. Zijn vingers gleden over de stof, alsof het het materiaal was dat vertelde wat voor jurk het wilde worden. Soms trok hij aan de lap en verzette hij een streepje. Hij pakte de schaar en knipte. Niet langzaam of nadenkend maar razendsnel en zeker. De uitgeknipte delen gooide hij in de richting van de naaimachine.

   Hema, die probeerde het vuur weer aan te krijgen, keek met een half oog naar de kleermaker in de aangrenzende kamer. Memsahib was woedend op hem geweest, maar de stomme had alleen maar dolgelukkig de naaimachine uit de schuur gepakt en hem terug op de tafel gezet. Terwijl iedereen na de lunch uitgeput van de verlammende hitte een koele slaapplaats zocht, had hij de stomme horen doorwerken. Nu was het bijna donker en blies Hema de kooltjes aan. Tot zijn opluchting zag hij dat ze vlam vatten. Hij verwarmde de zwartgeblakerde pan boven het vuurtje. Zijn memsahib hield van de thee die hij maakte volgens een oud familierecept. Hij vulde de pan met wat water en zette die op het vuur. Hij zag hoe de stomme achter zijn naaimachine ging zitten en aan het wiel begon te draaien. Hema keek, net als de butler van de buren, neer op kleermakers. Nu hij echter de stomme aan het werk zag, dwong die toch een zeker respect af. De man in zijn groene shirt werkte snel en zonder aarzelen terwijl Hema bij elke handeling moest nadenken. Het water kookte, Hema deed de melk erbij en pakte de suikerpot. Er zat nog maar een heel klein beetje in. Hij moest memsahib zeggen dat ze meneer Anand, de winkelier, moest betalen anders kreeg hij geen suiker meer mee. Voorzichtig strooide hij de helft van
de suiker in het witte vocht en begon, bij het rustgevende geluid van de snorrende naaimachine, te roeren. Op het pad hoorde hij voetstappen, dat zou vast weer een van de koelies van de dames van de club zijn, er waren er vandaag meer geweest, om extra garen of band te brengen. Sommigen kwamen alleen maar even kijken en hoopten op een kopje thee. Memsahib hield niet meer van bezoek, terwijl ze vroeger altijd heel blij was geweest als er mensen langskwamen.

   Charlotte stapte de keuken in. Het was er niet veranderd, zag ze, al kon ze zich niet herinneren wanneer ze er voor het laatst binnen was geweest. Hema sprong geschrokken op en begon druk te bewegen. Ze maande hem tot kalmte en zei dat hij door moest gaan met zijn werkzaamheden. Met de woorden ‘Ik kom alleen even kijken of de darzi alles heeft’ stapte ze de volgende kamer in.

Madan hoorde haar niet binnenkomen, de roze zijde liet zich alleen bij hoogste concentratie onder het voetje tot de fijne plooitjes op de schouder vormen. Met zijn linkerhand gaf hij de juiste druk, met zijn rechterhand draaide hij het goede tempo. De Amerikaanse avondjurk die hij voor de vrouw van Nikhil Nair moest naaien had niets met Amerika te maken. Hij wist alleen dat het een land was waar iedereen een auto had en dat er ooit een Amerikaan op de maan was geweest, maar of dat echt waar was wist hij niet. Dus luisterde hij naar de stof en herinnerde hij zich de lijnen van de vrouw in het huis met de rode deur. Hij wilde haar uitgezakte buik en slappe borsten verbergen in de roze stof.

   ‘Wil je een kopje thee?’

   Madan keek op en zag Charlotte nonchalant leunend tegen de deurpost staan. Ze stapte de kamer binnen.

   ‘Heb je genoeg licht? Of moet Hema een extra lamp voor je regelen?’

   Hema luisterde verbaasd naar de woorden van zijn memsahib. Al jaren hing hetzelfde peertje aan het plafond en iedereen die in de kamer had gewoond of gewerkt had het bij dat licht gedaan, waar moest hij nu opeens meer licht vandaan halen? Alle extra lampen had ze verkocht en als er een sterker peertje in werd gedraaid zou de zekering zeker springen.

   Madan knikte.

   Charlotte kon daaruit niet opmaken of hij nu thee wilde of dat hij genoeg licht had.

   Hij wees naar het plafond en gebaarde dat het goed was.

   Ze draaide zich om naar Hema. ‘Een kopje thee voor de darzi,’ zei ze.

   Hema keek naar de kokende massa in het pannetje en roerde langzaam. Moest hij de thee van zijn memsahib nu aan de stomme geven of was dit de thee voor haar? En wilde ze haar thee hier of in het grote huis drinken? Hema zette altijd meer thee zodat hij zelf ook een kopje kon drinken maar onder het oog van zijn memsahib durfde hij dat niet. Vanuit zijn ooghoeken spiedde hij de kamer in en zag dat memsahib de stof van de tafel oppakte en door haar vingers liet glijden. Op dit uur van de dag was ze, sinds de vleugel weg was, meestal op haar slaapkamer. Wat ze daar deed wist Hema niet. Hij vermoedde dat ze sliep of een boek las. Als het donker werd en het leven onder aan de heuvel weer begon, wilde ze altijd een kopje thee met een biscuitje. Dan opende hij de luiken en de gordijnen, zodat ze kon genieten van de avondlucht en de geluiden van de stad die doorklonken tot op de heuvel. Ze zei iets tegen de stomme wat hij niet kon verstaan. Waarom kwam ze hier? Waarom had ze hem niet gebeld, zoals gebruikelijk, en gevraagd of alles goed ging met de kleermaker? Ze zou, dat wist hij zeker ... Hema slaakte een kreet van pijn. De pan kookte over en het hete vocht liep over zijn hand. Charlotte kwam de keuken binnen en zag haar butler naast het fornuis op zijn hurken zitten bij het vuurtje op de grond.

   ‘Wat gebeurt er?’ vroeg ze bezorgd.

   ‘Niets, ma’am, de thee is heet.’

   ‘Breng je mij zo ook een kopje?’ Met grote passen liep ze terug naar het huis en ze nam zich voor niet meer zomaar naar de keuken te gaan.