1946 Grand Palace
Haar voetstappen klinken hol in de grote marmeren zaal. Aan het plafond hangt om de tien meter een gigantische kristallen kroonluchter en aan de wanden hangen metershoge schilderijen van de voorvaderen, die sabels in hun handen hebben en tulbanden dragen waarin juwelen zijn verwerkt. Charlotte blijft staan voor een schilderij waarop een kleine jongen staat afgebeeld. Hij heeft een sabel beet bijna net zo groot als hijzelf. Alleen door de tulband lijkt hij iets groter.
‘Dat is mijn vader ...’
Ze schrikt. Achter haar staat de maharadja. Ze heeft hem niet horen aankomen.
‘... op zijn huwelijksdag.’
‘Huwelijk? Maar het is nog een kínd ...!’
‘Hij was tien en mijn moeder was vijf toen ze trouwden.’
Charlotte probeert haar afschuw te verbergen.
‘Ik was twaalf,’ gaat de maharadja door, ‘toen mijn ouders vonden dat het tijd was. Ik heb gezworen dat geen van mijn kinderen in het huwelijk treedt voor ze zestien zijn.’
Charlotte knikt, ze is tenslotte zelf zestien jaar en net getrouwd.
‘Ik was van plan volgend jaar mei mijn laatste en jongste dochter in het huwelijk te laten treden, maar ... eh ...’ Hij aarzelt.
‘Chutki? Wat is er ... wil ze niet?’
‘Het is geen kwestie van willen, de man die ik als kandidaat had is plots met een ander getrouwd.’
‘Zomaar? Zonder het te zeggen?’
De maharadja knikt.
‘Wat afschuwelijk. Is Chutki erg verdrietig?’
‘Zij wist het niet.’
‘Zij wíst het niet!?’
‘Ik was het aan het voorbereiden. De man wist het zelf ook nog niet.’
‘Oók niet?’
‘Ik was er na al die jaren van overtuigd dat hij ... de juiste was. En zelf deed hij geen enkele moeite een vrouw te vinden ... tot hij opeens ...’
Heel even kijken Charlotte en de maharadja elkaar strak aan, dan draait hij zijn blik weg en kijkt weer naar het schilderij van zijn vader. Zwijgend staan ze naast elkaar. Geen van tweeën beweegt. Ook hun adem lijkt te zijn gestopt.
‘Bent u boos op mij?’ zegt Charlotte opeens.
‘Nee.’
‘En op Peter?’
‘Nee.’
Hij loopt net zo geruisloos weg als hij was gekomen.