1954 Grand Palace

De luiken zijn gesloten en de maharadja en de maharani zitten zwijgend naast elkaar. Hun edele en jeugdige trekken zijn door de stromen van verdriet weggespoeld. Ze praten nog zelden en als ze iets zeggen begint elke zin met ‘wat als ...’ De gangen van het paleis zijn leeg en als er een bediende loopt heeft hij zijn hoofd diep gebogen en maakt hij geen enkel geluid. Over de schilderijen in de grote zaal hangen zware zwarte doeken en de fonteinen spuiten niet meer. Ook de vogels, die zich graag ophielden op de veranda van de zenana, zijn verdwenen. Net als de vrouwen, die zich hebben teruggetrokken in afzonderlijke kamers of helemaal zijn vertrokken, in een poging het getreur te ontvluchten. Het ledikant waarin Madan tot zijn verdwijning heeft geslapen is naar de kamer van de maharani verplaatst en hoewel het te klein is voor haar, slaapt ze er elke nacht in. De dokter heeft haar gezegd dat ze krom zal groeien als ze zo blijft slapen, maar ze is niet geïnteresseerd in de woorden van de dokter. Sterker nog, ze wil het woord ‘dokter’ nooit meer horen. Haar dochter Chutki is verbannen naar een dorp aan de rand van de Grote Indiase Woestijn in Rajasthan. De beide verpleegsters, die al jaren in dienst waren van de koninklijke familie, zijn zonder enige vorm van proces in de gevangenis ge-
gooid – waar ze zullen blijven tot hun dood, want iedereen is hen vergeten. Net als de chauffeur, die al na twee maanden stierf omdat hij uit berouw niet meer wilde eten.

   De hand van de maharadja glijdt onzeker naar de zwart gehandschoende hand van zijn vrouw, die onder zijn aanraking bevriest. Hij moet met haar praten. Uit zijn grondgebieden komen berichten dat de bevolking zich begint te roeren – ze vinden dat de strenge rouw die nu al twee jaar heerst voorbij moet zijn, dat het graven van het kanaal moet beginnen, dat de vrouwen weer kleurige kleding willen dragen, dat de mannen er genoeg van hebben zich niet te mogen scheren en dat niet alle jongens die geboren worden Madan moeten heten.

   ‘Moeder van mijn kinderen ...’ begint hij.

   Zijn vrouw kreunt. Haar dienares schiet op haar af en wil naast haar neerknielen, maar de strenge ogen van de maharadja weerhouden haar.

   ‘De tijd is gekomen.’

   Ze begint hartverscheurend te huilen. Haar schouders schokken en ze verbergt haar gezicht in haar handen. De dienares trekt een kanten zakdoek tevoorschijn en reikt hem de maharadja aan.

   Onhandig duwt hij het lapje in de hand van zijn vrouw, die het direct tegen haar gezicht drukt. ‘Op de eerste van de maand kondig ik het einde van de rouw aan,’ zegt hij.

   Ze schudt haar hoofd en krimpt in elkaar. ‘We moeten hem vinden, dat weet je toch, ik heb hem verdoemd,’ snikt ze.

   De maharadja verbergt zijn zucht, hij heeft genoeg van het bijgeloof van zijn vrouw. ‘Verbreek die banvloek dan,’ zegt hij, en kan de ergernis in zijn stem niet verbergen.

   ‘Verbreken? Je kunt een ban niet verbreken.’ Nu is het de maharani die zucht.

   ‘Verander hem dan, zeg dat als zij sterft hij gelukkig wordt.’ De maharadja gruwelt van de voorliefde voor tovenarij van zijn vrouw en zijn dochters, hij wil zijn baard afscheren, zijn kanaal afmaken, port drinken en weer op jacht gaan.

   Zijn vrouw sluit vroom haar ogen, ze begint een lied te neuriën dat hij niet eerder heeft gehoord, een hoog en schril lied. Dan brengt ze haar gehandschoende handen naar haar hart en kijkt naar het enige onbedekte schilderij in de kamer, waarop Madan staat afgebeeld met een sabel die net zo groot is als hijzelf. Ze roept een stel woorden die hij nog nooit heeft gehoord, trekt haar handschoenen uit en gooit ze over het schilderij tegen de muur, waar ze achter de schildering vallen. Ze kijkt haar man aan en zegt: ‘Open de luiken.’