1943 Bengalen

De jeep vóór hem mindert plotseling vaart en stopt. Hij kijkt op zijn horloge – ze liggen al meer dan een uur achter op schema. Hij had duidelijk orders gegeven niet meer te stoppen. Een jonge officier stapt uit en kijkt naar de voorkant van zijn wagen. Hij roept iets wat Victor niet kan verstaan. Nu stappen ook de anderen uit. Een van hen, een jonge soldaat uit Kerala, komt naar zijn wagen.

   ‘Majoor Bridgwater, we hebben een lekke band!’

   ‘Als de sodemieter een andere band erop!’ snauwt Victor. ‘We mogen hier geen minuut blijven staan!’

   Hij heeft het nog niet gezegd of van achter de struiken verschijnt een magere man. Hij klampt de soldaat aan, die probeert door te lopen, maar de man laat hem niet los.

   ‘Uitstappen,’ blaft Victor naar de manschappen in zijn auto. ‘Schrik hem af.’

   De militairen stappen uit, ze lopen met hun geweren op de magere man af. Even kijkt hij angstig naar de wapens, maar valt dan op zijn knieën en trekt aan de zoom van een van de uniformen. Victor kijkt vanuit de auto hoe zijn ondergeschikten het probleem proberen op te lossen. Hoewel een allesverwoestende orkaan over dit deel van het land is getrokken, waarbij alle graan en rijst is vernietigd, is dat volgens Victor niet de belangrijkste oorzaak van de hongersnood. Hij is ervan overtuigd dat het de schuld is van de Japanners, die vanuit Birma proberen aan te vallen. Het Brits-Indiase leger heeft in deze tijden van oorlog gewoon geen geld en manschappen over om ook nog de problemen van de hongersnood op te lossen, hoe nijpend die ook is. Het is survival of the fittest in de puurste vorm, vindt Victor, en hij vindt het een geruststellend idee dat alleen de sterksten zullen overleven, wat uiteindelijk goed zal zijn, gezien de extreme overbevolking in dit gebied. De knielende man heeft zich vastgeklampt aan het been van de officier, die daardoor geen kant meer op kan. De soldaat probeert de man los te trekken terwijl de anderen bezig zijn het wiel te verwisselen, wat veel langzamer gaat dan zou moeten. Als we nu aan het front waren, had dit ons de kop kunnen kosten, denkt Victor, die met zijn officiersstokje speelt. Zijn gedachte is nog niet vervlogen of van-uit de struiken verschijnen meer mannen, vrouwen en kinderen. De meesten zijn vel over been en storten zich op de militairen, van wie het merendeel niet ouder is dan twintig en nog nooit een maaltijd heeft gemist. Hij knijpt in zijn cane, hij weet dat hij, als leidinggevende, nu uit de wagen moet stappen, maar bedenkt dat het goed is voor zijn mannen als ze dit probleem zelf oplossen. Wanneer ze straks een jap tegenover zich hebben zullen ze zich dit als een peulenschilletje herinneren. Het portier waartegen hij leunt wordt van buiten geopend. Hij valt bijna uit de jeep en kan zich nog net aan de rand van de bank vastgrijpen, zijn cane valt op de vloer van de auto. Hij wil een scheldkanonnade beginnen als hij ziet dat het een meisje is dat de deur heeft opengedaan. Hoewel ze uitgemergeld is en haar ogen diep in haar kassen liggen, is haar ontluikende schoonheid nog niet geheel verloren. Ze brengt haar hand naar haar mond, hem gebarend dat ze honger heeft. Victor weet dat de kist die achter hem staat tot aan de rand toe gevuld is met blikken vlees, bonen, meel en zelfs chocola en koffie. Deze kist openen zou betekenen dat zij en haar dorpsgenoten zich op de auto zouden storten en er van hem en de jeep waarschijnlijk weinig zou overblijven. Hij weet dat hij het meisje moet wegduwen en het portier weer dichttrekken, maar iets in haar ogen weerhoudt hem ervan dit te doen. Het meisje ziet zijn aarzeling en lacht verlegen naar hem. Hij ziet dat haar tanden nog gaaf zijn. Weer maakt ze het eetgebaar. Victors hand glijdt ongemerkt in zijn jaszak en voelt, tussen wat muntjes en een doosje lucifers, een snoepje. Hij wil het snoepje aan het meisje geven, maar bedenkt zich. Haar het snoepje geven is net zo gevaarlijk als de kist openen. Zijn hand sluit zich om het snoepje. Het meisje steekt haar handpalm naar hem uit en kijkt hem smekend aan. Hij knijpt in het snoepje. Haar bedelende hand komt de auto in. Hij ruikt het meisje, een licht zure lucht komt uit haar mond. Haar huid is droog en rond haar lippen heeft ze schilfertjes. De hand van het meisje zakt langzaam richting zijn kruis. Hij krijgt het warm. Ik moet het portier dichtdoen! Ze moet weg! Ze legt haar hand op zijn gulp. Het zweet breekt hem uit. Hij wil zijn hand uit zijn zak trekken, haar het snoepje geven en de deur dichttrekken, maar hij voelt dat het snoepje aan zijn hand kleeft en niet meer wil loslaten. Haar hand geeft een lichte druk op zijn lid. Hij begint sneller te ademen. Buiten klinkt gegil. Dan een schot, en nog een, en nog een. De mensen stuiven uit elkaar.

   ‘Wegwezen!’ wordt er in paniek geroepen.

   Victor trekt zijn hand uit zijn zak en duwt het meisje weg. Ze ziet het snoepje dat aan zijn hand kleeft en probeert het te grijpen. Een van de jonge officieren geeft haar een kaakslag met de kolf van zijn geweer. Het meisje slaat tegen de grond. Victor wil het snoepje van zijn hand afschudden. Op haar, voor haar, maar het portier wordt met een klap dichtgeslagen. De manschappen springen in de auto en rijden in volle vaart weg. Victor kijkt naar het kleverige snoepje in zijn hand. Het meisje moet zo oud zijn als Charlotte, die hij al meer dan zes jaar niet heeft gezien. Hij schudt geïrriteerd zijn hoofd. Deze gedachten wil hij niet hebben.

   ‘Twee doden, majoor Bridgwater,’ roept de jonge officier, ‘twee doden, maar het was noodweer, dat hebt u toch gezien? U zag het toch?’

   Victor stopt het snoepje in zijn mond, knikt en bukt zich om zijn cane te pakken.