13

Inspecteur Steel wachtte totdat ze helemaal beneden waren voordat ze in lachen uitbarstte. ‘Zag je die uitdrukking op zijn gezicht? Ik dacht dat hij een beroerte kreeg.’

‘Maar…’ Logan keek achterom. ‘Was het nou nodig hem zo op te win den? Hij is er zo al erg genoeg aan toe.’

‘Ach, maak je niet zo druk.’ Ze trok een van de klapdeuren open en liep in de richting van de receptie. ‘Ik was gewoon benieuwd hoe snel ik hem van kleur kon later verschieten. Hij lijkt wel een woedende kameleon. En trouwens…’ De inspecteur bleef aan het eind van de gang stilstaan en keek door het glas naar de hal, waar zich een massa hoogst opgewonden mensen leek te hebben verzameld. ‘Bij nader inzien…’ Ze draaide zich om en liep terug naar de trap. ‘Heb jij trouwens nog iets ingezet?’

‘Ik heb voor een tientje gewed dat hij zaterdag iemand een dreun verkoopt.’

Ze knikte. ‘Ik heb ingezet op maandag. Het valt niet mee hem in de juiste staat van opwinding te houden. Te veel en hij ontploft te vroeg – geen poen voor tante Roberta. Te weinig en hij slaat helemaal niemand.’

‘Stel dat jij degene bent die hij te grazen neemt.’

Steel grinnikte. ‘Dan vermoord ik hem.’ Ze liep naar het parkeerterrein aan de achterkant van het gebouw, stak een sigaret op en blies een rookwolk uit die oplichtte door de felle beveiligingslampen. ‘God, wat was ik daaraan toe.’ Ze huiverde gelukzalig en liep heftig rokend naar een van de recherchewagens. ‘Kom, we gaan naar het ziekenhuis.’

‘Je zei dat we naar de kroeg gingen!’

‘Zeg luister eens, je hebt toch zeker niets beters te doen? Of wou je naar huis om daar te gaan zeuren in je lege flat? Weh, weh, weh, mijn vriendin speelt politieagentje in Glasgow en ik sta droog. Weh, weh, weh…’

Stilte.

Ze tikte de as van haar sigaret; kleine oranje vlekjes schitterden tussen het grijs. ‘Het zal je goeddoen, zo kom je er nog eens uit. En het geeft je rechterelleboog wat rust.’ Nog steeds geen antwoord. ‘Oké, oké. Insch wil het natuurlijk niet toegeven, maar hij zit tot over zijn oren in de shit en er is geen zicht op verbetering. Hij heeft hulp nodig. De commissaris heeft gevraagd of ik naar de afdeling Spoedeisende Hulp wil gaan om eens met die man te praten wiens vrouw gisteren is verdwenen. Om Insch een beetje te ontlasten.’

Logan hield zijn mond.

‘Zal ik je daarna dan op een biertje trakteren?’

Zoals de inspecteur al had gezegd: hij had toch niets beters te doen.

Ze hadden meneer Leith in een rustige kamer gelegd, tussen een man met een lymfekliergezwel en een jongen met twee gebroken benen. Volgens de zaalzuster ging Leith snel vooruit, als je de shock en zijn verwondingen in aanmerking nam. Ze zouden hem waarschijnlijk al over een paar dagen kunnen ontslaan. Steel gaf de agent die op de gang was gestationeerd toestemming naar de kantine te gaan voor een kop koffie en gaf Logan daarna opdracht de gordijnen rondom het bed dicht te trekken.

Door de dikke lagen wit verband was het hoofd van de man nauwelijks meer te zien. Op de plek waar Wiseman had geprobeerd zijn schedel te splijten met een hakmes, vertoonde het verband een vage, gelige vlek.

Steel ging op de bezoekersstoel zitten en vroeg Leith of hij wakker was. De man kreunde, opende een paars oog en knipperde met zijn ooglid. In een van zijn handen stak de naald van een morfine-infuus. De hand trilde even en toen lag hij weer doodstil.

‘We willen u een paar vragen stellen over wat er gisteren is gebeurd, meneer Leith.’

‘Dat… dat heb ik al aan die andere verteld. U weet wel…’ Hij fronste zijn wenkbrauwen en probeerde het zich te herinneren. ‘Groot. Kaal. Dik…’ Als gevolg van de medicatie sprak hij lallend en was hij moeilijk te verstaan.

‘Dat weet ik, maar ik wil graag dat u het ons ook vertelt.’

‘Boodschappen… Sainsbury's, voor het avondeten… We kwamen thuis… Hij wachtte ons op…’ Het duurde even maar uiteindelijk hadden ze het hele verhaal. Hoe Valerie de boodschappen was gaan uitpak ken terwijl hij het antwoordapparaat had afgeluisterd. En toen gilde ze en was hij naar de keuken gerend en daar zag hij Wiseman, die haar doodmaakte.

Leith zweeg en zocht met zijn hand naar de knop waarmee hij een nieuwe dosis morfine in zijn aderen kon pompen. Hij vertelde hoe hij had geprobeerd Wiseman tegen te houden. Maar de man was te sterk. In een flits had hij een hakmes gezien en plotseling was er een verblindend licht. Daarna werd alles donker… Toen hij weer bijkwam was hij alleen in het huis en zat de hele keuken onder het bloed.

Steel keek naar Logan om zich ervan te vergewissen dat hij alles opschreef. ‘En hebt u hem nog iets horen zeggen?’

‘Hij zei… hij zei dat we doordrenkt met bloed waren… dat we op het altaar zouden worden geofferd…’ Leith drukte met zijn duim weer op de knop voor meer morfine, maar het leek niet veel te helpen. ‘O, god, Val… Ik had… ik had harder moeten vechten! Ik had haar beter moeten verdedigen…’

‘Jezus, wat was dat deprimerend.’ Steel nam een flinke slok van haar witte wijn, leunde achterover en keek hoe Logan een zak chips met gar nalensmaak soldaat maakte. Het was halfnegen en de kroeg begon vol te lopen. Het geroezemoes zwol aan terwijl steeds meer mensen vanuit de regen naar binnen kwamen. ‘Wat denk je dat Wiseman doet met de botten?’

Logan haalde zijn schouders op. ‘Misschien begraaft hij ze ergens?’

‘Had ik je al verteld dat Susan wil trouwen?’

‘Gefeliciteerd.’ Logan hief zijn glas. ‘Het werd tijd dat ze een fatsoen lijke vrouw van je maakte.’

Steel schoof ongemakkelijk heen en weer in haar stoel. ‘Ik ben seksueel gesproken op mijn hoogtepunt en nou wil Susan mij gaan vastbinden.’ Ze keek somber in haar wijnglas. ‘En niet op de manier die ik leuk vind.’

‘Nou, hoe dan ook…’ Het was een beeld waar Logan niet al te lang bij stil wilde blijven staan. ‘Wil je er nog een?’

Toen Logan terugkwam van de bar bleek Rennie te zijn gearriveerd. Hij zat aan hun tafel met een glas bier en een zakje chips met kaas- en uiensmaak, terwijl Steel een gore mop aan het vertellen was over twee boeren en een biseksueel schaap.

Het huwelijk kwam niet meer ter sprake.

Twee rondjes verder waren ze over Insch aan het roddelen. Na nog twee rondjes begon Rennie giechelende geluiden te maken. Op dat moment nam Logan zich voor weg te gaan, maar bestelde hij toch nog maar een bier. Toen hij – een beetje waggelend – terugkwam van het toilet hoorde hij de rechercheur zijn visie op de zaak Wiseman geven.

‘Ik bedoel, zeg nou zelf… oké? Ik bedoel…’ Rennie had moeite recht op zijn kruk te blijven zitten. ‘Als dit een boek was, ja? Als dit een boek was, of een film, of iets… dan…’ Hij liet een boer. ‘Sorry. Als dit een boek was, dan was het iemand van ons, toch? De Vleesmeester? Dan was hij degene van wie je het helemaal niet zou verwachten!’

Hij knikte, nam nog een flinke slok en zwaaide met zijn vinger. ‘Faulds! Bijvoorbeeld… hoofdcommi… Faulds, we hebben het alleen maar van hemzelf dat hij hoofd… hoofdcommedinges is. Waar of niet? En waar is hij nu? Niemand die het weet!’

Logan glimlachte. ‘Hij zit in het vliegtuig naar Birmingham. Je hebt hem zelf naar het vliegtuig gebracht, mafketel!’

‘Ah! Ah…’ Rennie tikte tegen de zijkant van zijn neus. ‘Maar wéten we dat wel zo zeker? Nou? Hij had best… hij had best weer stiekem terug kunnen gaan toen ik weg was. Hij kan best ergens hier rondlopen, om mensen te vermoorden.’

‘Je bent bezopen.’

‘Ja, ik ben ladderzat!’

Steel sloeg met haar hand op de tafel, zodat de lege glazen begonnen te rinkelen. ‘Karaoke!’

Het werd nu écht tijd om naar huis te gaan.

KLOINK. Heather zat rechtop, op haar stinkende matras, turend in de duis ternis. Haar hart bonsde tegen haar ribben. Zou hij terugkomen? Zou hij terugkomen met meer eten en meer water?

Haar maag knorde weer: alsof er een groot wild beest in zat dat zich een weg door haar ingewanden wilde vreten. Zoveel honger had ze van haar leven nog niet gehad.

KLOINK. Een dunne streep geel licht op de roestige vloer. Heather ging op haar handen en knieën zitten en keek door de tralies.

De gestalte van de Slager hield het licht even tegen, maar toen stapte hij naar binnen, liep naar de tralies en zette een fles water en een in aluminiumfolie gewikkeld pakketje op de grond neer. Vlak bij de tralies, zodat Heather er goed bij kon.

Ze wachtte zelfs niet tot hij was teruggelopen en greep onmiddellijk de plastic fles. Het water smaakte koel en zoet. Als de tranen van een engel. Ze dronk de fles half leeg en maakte toen het pakketje open. Erin zat een papieren bord, helemaal vol met gepaneerde kalfsoesters. Zo heet dat ze er bijna haar vingers aan brandde.

God, wat was dat heerlijk. Het beste vlees dat ze ooit had gegeten.

De Slager was blijven staan. Hij keek toe terwijl ze at. En hij knikte.

Ze kauwde en slikte. ‘Mag… mag ik nog wat water? Alsjeblieft? Ik heb zo'n dorst.’

Het bleef even stil en toen draaide de Slager zich om. Hij liep weg en sloot de deur achter zich. Ze was weer opgesloten in de duisternis.

Heather begon te huilen. Ze wilde alleen maar wat water. Alleen maar wat water, verdomme! Ze vertrok haar gezicht en drukte haar vuis ten tegen haar ogen. Wiegde heen en weer. Alleen maar wat water, verdomme.

Waardeloze, stomme trut. Kan niet eens behoorlijk om water vragen. Kan helemaal niets. Kan niet samen met haar gezin sterven. Moet zich zo nodig laten opsluiten in een donkere kelder. Helemaal alleen.

Ze haalde een van haar vuisten weg van haar gezicht en stompte zichzelf zo hard als ze kon in haar maag.

Stomme.

Stomp.

Waardeloze.

Stomp.

TRUT.

KLOINK. De deur ging weer open. Heather verstijfde. De Slager was terug, met een multipak water. Hij zette het op de vloer, scheurde het open en begon de afzonderlijke flessen door de tralies heen aan haar kant te zetten.

Hij was teruggekomen.

‘Dank u…’ Ze huilde opnieuw. Hij was teruggekomen. ‘Ik… ik heet Heather.’ Ze stak haar hand uit en pakte een fles van hem aan. De Slager verstijfde even. Toen trok hij snel zijn hand terug. ‘Heb ik iets verkeerds gezegd? Het spijt me! Dat was niet mijn bedoeling…’

Hij liep langzaam achteruit en staarde haar zwijgend aan.

‘Het spijt me! Laat me alsjeblieft niet alleen in het donker! Alsjeblieft! Ik….’

Maar hij ging weg en sloeg de deur achter zich dicht. KLOINK.

Alleen in het donker, trok Heather haar knieën op. Ze maakte zich zo klein als ze kon en begon te schreeuwen totdat haar keel te veel pijn deed.