27

Logan was niet echt in de stemming om dronken te worden, maar desalniettemin ondernam hij een moedige poging. Na vier uur in de kleine monitorruimte te hebben doorgebracht om samen met Steel te kijken hoe Faulds met zijn politiepsycholoog probeerde iets samenhangends uit Wiseman te krijgen, was Logan wel toe aan een avondje bowlen en drinken met Rennie en een paar andere collega's. De moorddadige psychopaat die de hoofdcommissaris meermalen aanmoedigde een kaasrasp in zijn achterste te steken was hem danig gaan vervelen.

Toen Rennies vriendin Laura eindelijk in de bowlinghal kwam opdagen waren ze al aan hun vierde drankje. Logan wist niet of hij teleurgesteld of blij moest zijn dat ze de beloofde vriendin niet had meegenomen.

Meer bier. Daarna tequila. Daarna patat. Toen zette Logan er een punt achter. Hij liep alleen naar zijn appartement. Voelde zich bezopen. En had behoorlijk veel medelijden met zichzelf.

Het appartement voelde leeg zonder dat er overal spullen van Jackie rondslingerden; de vreemde kleine prullaria van porselein, de tientallen onduidelijke flesjes in de badkamer, de kleine plukken haar op het tapijt voor de spiegel in de slaapkamer. Koude voeten onder het dekbed…

Die klote-Rennie met zijn lekkere nieuwe klotevriendin.

Logan liet zich languit op bed vallen en keek omhoog naar de duisternis. Ze hadden de Vleesmeester gepakt. Er was volop reden tot tevredenheid. Maar er klopte iets niet.

Ten slotte viel hij in slaap, dromend van kleine dode meisjes en hun treurende vaders.

Fel licht. Duizelig. Pijn… maar dat was niets nieuws. Alles deed zeer. Heather rolde zich op haar zij en tuurde naar de geopende deur.

Hij was terug!

Ze krabbelde overeind op haar knieën, viel bijna om en kroop naar de tralies. ‘Alsje…’ Er zat nog net genoeg vocht in haar lichaam om een paar brandende tranen te produceren.

HIJ WAS TERUG!

De Slager sleepte een nieuwe de gevangenis in, liet hem aan de andere kant van de tralies vallen, draaide zich toen om en keek naar Heather.

‘Alsje…’ Ze stikte bijna. ‘Alsjeblieft…’

Hij haalde een fles water onder zijn schort vandaan en stak die tussen de tralies. Heather greep zijn been, bracht hem uit balans en trok hem naar voren totdat hij tegen het metaal aan botste. Toen sloeg ze haar arm om zijn been en zei met gebroken stem: ‘Laat me… nooit meer… alleen.’

Met moeite kreeg ze de dop los en dronk gretig. Het meeste kwam er onmiddellijk weer uit. Ze moest snikken. ‘Laat me niet alleen! Laat me niet alleen!’

De slager bleef even stilstaan, boog zich toen voorover en streek haar over het natte, plakkerige haar.

Nu kwam alles goed.

Hij was terug.