47

De omelet was goed, de toast was dik besmeerd met boter, de bacon was knapperig en de koffie dampend heet. Ze aten tot ze niet meer konden en toen leunden Mace en Roy achterover. Hij klopte op zijn maag. ‘Ik moet weer gaan basketballen, voor ik een buikje krijg.’

‘Dus de kapitein wil dat jij zijn advocaat wordt?’

Hij nam een slokje koffie en knikte. ‘Ik weet de bijzonderheden nog niet.’

Mace liet haar kopje tussen haar vingers draaien. ‘Maar je denkt dat hij het niet heeft gedaan?’

‘Ja, dat denk ik, maar ik geef toe dat ik waarschijnlijk een beetje bevooroordeeld ben. Ik mag hem graag.’

‘Die grote teddybeer?’

‘Met een Combat Bronze en twee Purple Hearts,’ zei hij nadrukkelijk.

‘Ik drijf niet de spot met hem. Het is beroerd dat een oorlogsheld op straat moet leven.’

‘Maar als hij Diane heeft vermoord?’

‘Dan is het uit, Roy, vriend of niet.’

‘In elk geval is hij dan niet dakloos meer.’

‘Dus je gaat hem verdedigen?’

‘Dat weet ik nog niet. Ik werk voor Shilling & Murdoch. We doen geen strafzaken. En ík doe ze ook niet meer.’

‘Je mag altijd als pro-Deoadvocaat optreden. Daar kan je firma niets op tegen hebben.’

‘Geloofde jij niet dat hij schuldig was?’

‘Iedereen heeft recht op een goede verdediging. Tenminste, dat heb ik ergens gehoord.’

‘Ik ga met hem praten en dan zie ik wel verder.’

Ze haalde de sleutel tevoorschijn. ‘Wil je dat ik je laat weten wat ik ontdek?’

‘Zoals ik al zei: ik ga met je mee.’

‘Je hoeft dit niet te doen.’

‘Tegen de tijd dat dit allemaal voorbij is, word ik waarschijnlijk uit de advocatuur gezet.’

Mace keek verbaasd. ‘En toch wil je met me meekomen? Waarom?’

‘Ik heb geen rationele reden voor het antwoord op die vraag.’

‘Bedoel je dat je wel een irrationele reden hebt?’

Roy legde geld neer voor het eten.

‘Hoe wilde je erachter komen welke postbus van Diane is?’

‘Als ik iets bedenk, ben jij de eerste die het weet. O ja, hoeveel is er nog over van mijn dollar voorschot?’

‘Na vannacht tien cent. Maak daar verstandig gebruik van.’

Toen Mace en Roy uit het restaurant kwamen, zag Karl Reiger hen vanuit zijn observatiepost aan het begin van een steegje. Verderop zat Don Hope in een lichtblauw Chevrolet-busje. Hij hield zijn kijker op hetzelfde doelwit gericht. Toen Roy en Mace op haar motor stapten en door de straat reden, zette Hope het busje in beweging en reed achter hen aan. Reiger liep het steegje door, kwam in de volgende straat uit en rende door de evenwijdig lopende achterstraat mee. Ze onderhielden radiocontact met een beveiligde verbinding en onderbraken de surveillance elke drie straten om de kans dat Mace iets zou merken zo klein mogelijk te maken.

Reiger leunde achterover. Het had vannacht afgelopen moeten zijn. En dat zou het ook zijn geweest als die verrekte advocaat niet opeens in zijn schootsveld was opgedoken. Dat zou niet nog een keer gebeuren. Reiger hield er niet van mensen te doden, zeker geen mede-Amerikanen, maar als het erop aankwam, deed hij het. En hij zou dit overleven, al was hij de enige.