86

Mace reed naar Abe Altmans huis terug om te kijken hoe het met Alisha en Tyler ging. Ze vond hen in Altmans werkkamer, waar ze de details bespraken van het programma dat Altman had ontwikkeld. Ze keken op toen Mace haar hoofd om de deur stak. Ty had de basketbal nog steeds en stuiterde ermee in een hoek.

‘Waar is Darren?’ vroeg Mace.

‘Hij is weggegaan,’ zei Alisha. ‘Hij zei niet waar hij heen ging en wanneer hij terug is. Ik maak me zorgen.’

‘Hé, Scheermes kan op zichzelf passen.’ Dat was een leugen, wist Mace. Wanneer het op mensen als Psycho aankwam, zou je een legerbataljon nodig hebben om op jezelf te kunnen passen. Ze liep naar het gastenverblijf terug, nam de trap naar haar slaapkamer en pakte iets uit haar kast. Het was het zakje met patroonhulzen dat de erewacht haar op de begrafenis van haar vader had gegeven. Ze ging op het bed zitten en hield het zakje tegen haar borst, starend naar het plafond. Het was dom van haar geweest om de kist open te maken. Telkens wanneer ze aan haar vader dacht, moest ze eerst dat gruwelijke beeld weer uit haar hoofd zetten.

Ze liet het metaal in de zak rammelen.

Oké, pa, wat vind je dat ik moet doen? Moet ik het aan Beth overlaten of moet ik er zelf mee doorgaan? Ik wil weer bij de politie, pa. Ik moet weer bij de politie.

Ze rammelde nog wat met de hulzen, alsof ze daardoor een betere ontvangst zou krijgen. Er kwam geen antwoord. Er zou nooit een antwoord komen. Ze was geen klein meisje meer dat naar papa kon rennen als het hulp nodig had. Deze problemen moest ze zelf oplossen. Alleen was er geen goed en ook geen verkeerd antwoord. Er waren alleen keuzen. Haar keuzen.

Ze legde het dierbare zakje met gebruikte hulzen weg, liep naar het raam en keek uit over het terrein. Uit gewoonte zocht ze naar plaatsen waar gevaar vandaan zou kunnen komen. Toegangspunten, de schaduwen onder bomen, een besloten hoekje. Ze dacht even dat ze Rick Cassidy voorbij zag rennen, maar het ging zo snel dat ze het niet met zekerheid zou kunnen zeggen.

Plotseling voelde ze zich loom en ze ging naar de keuken om koffie te zetten, die ze meenam naar de slaapkamer. Ze nam ook een broodje pindakaas met jam en plakjes banaan mee, dat ze met haar eigen twee handen op geroosterd tarwebrood had gemaakt. Het zou vast niet aan Herberts hoge culinaire normen hebben voldaan, maar het smaakte bijzonder goed. Toen ze het ophad ging ze op het bed liggen, van plan alleen haar ogen wat rust te geven. Ze had al een hele tijd niet echt geslapen en dat begon haar nu eindelijk op te breken. Een paar minuutjes maar...

Ze werd wakker van de trilling, kwam versuft overeind en keek gedesoriënteerd om zich heen. Even later greep ze haar telefoon uit haar zak. Toen ze op de toets drukte om op te nemen, zag ze hoe laat het was.

Verdomme, ik heb uren geslapen.

‘Hallo?’ Ze keek uit het raam. Het was zachtjes gaan regenen.

‘Met Roy.’

‘Ik herkende het nummer niet. Waar bel je vandaan?’

‘Mijn sportschool. Noem me maar paranoïde. Als ze met computercamera’s kunnen knoeien, kunnen ze dat ook met telefoons.’

‘Ik begrijp het. Wat is er?’

‘Heb je iets om mee te schrijven?’

Ze pakte pen en papier van het nachtkastje. ‘Begin maar.’

‘Oké, voor de goede orde: iedereen in de firma heeft de pest aan me.’

‘En wat zul jij edelmoedig zijn als blijkt dat je gelijk hebt!’

‘Nee, dat zal ik niet zijn. Ik zal tegen ze zeggen dat ze stom zijn en dood kunnen vallen. Zeg, ik heb wat dingen uitgezocht en met mensen gepraat. Ik heb de naam en het telefoonnummer van Dianes ex-man. Hij woont op Hawaï, dus je kunt hem vandaag bellen, als je wilt. Het is daar nu ochtend.’

‘Oké. Wat nog meer?’

‘Blijkbaar zijn ze niet bepaald als goede vrienden uit elkaar gegaan. Ik hoop dat de ex je daar wat meer over kan vertellen. Misschien de naam van de advocaat die Diane vertegenwoordigde.’

‘En de connectie met Meldon?’

‘Op dit moment heb ik geen enkele aanwijzing, maar het is tenminste een begin.’

‘En dlt ?’

‘Ik wil vanavond naar het archief sluipen en wat rondkijken.’

‘Zeg, Roy, het is niet goed als je daar na kantoortijd bent.’

‘Omdat ik niet weet of iemand hier op kantoor erbij betrokken is, kan ik niet zomaar naar het archief lopen en in de dozen gaan kijken. Ik kijk wat ik kan vinden en neem het mee naar huis.’

‘Waarom kom je niet naar Abe? We hebben hier goede beveiliging.’

‘Denk je dat hij er bezwaar tegen heeft?’‘

‘Het is hier zo groot dat je met een tankbrigade kunt komen binnenrijden zonder dat hij weet dat je er bent.’

‘Oké, misschien is dat verstandiger.’

‘En dan kunnen we ook samen de papieren doornemen die je hebt gevonden. Dat gaat sneller. Ga je weer met de kapitein praten?’

‘Zodra ik hier klaar ben. Ze hebben me net verteld dat hij morgen wordt voorgeleid. Ik moet allerlei bijzonderheden met hem doornemen, voor zover hij zich iets herinnert.’

‘Die voorgeleiding is alleen maar plichtmatig, toch?’

‘Niets is plichtmatig als Mona Danforth ermee te maken heeft. Er komt een jury van onderzoek om een tenlastelegging uit te vaardigen, want het is een eerstegraadsmisdrijf.’

‘Ze kunnen ook een ‘‘No Bill’’-uitspraak doen.’

‘Hé, ben jij vanmiddag rechten gaan studeren?’

‘Ik heb bij de politie gewerkt,’ zei Mace. ‘Ik ben vaker op de rechtbank geweest dan de meeste advocaten.’

‘Maar op grond van deze feiten komt er geheid een tenlastelegging. Ze kunnen de zitting net zo goed overslaan. Er is meer dan genoeg aanleiding om tot vervolging over te gaan. Ze doen de uitspraak dat de kapitein terecht moet staan, en er wordt een procesdatum bepaald. Nog iets van je zus gehoord over het zaadmonster?’

‘Eh, wacht even.’

Mace keek vlug of er iets was ingesproken, voor het geval ze dwars door een telefoontje van Beth heen geslapen had. ‘Nee, nog niets.’

‘Nou, laat het me weten zodra je iets hoort. Ik wil dat niet pas te horen krijgen als ik morgen de rechtbank binnenloop.’

‘En als je dat doet, weet je firma meteen wat je besluit is.’

‘Ja. En dan ontslaan ze me. Daarom ga ik vandaag naar het archief. Waarschijnlijk krijg ik geen nieuwe kans.’

‘Veel succes.’

‘Jij ook.’

Mace verbrak de verbinding en toetste het nummer van Joe Cushman in, Diane Tollivers ex-man die nu in het Hawaïaanse paradijs woonde.

Dat moet heel prettig zijn.