88

Ongelooflijk genoeg had Joe Cushman, de ex-man van Diane Tolliver, nog maar net gehoord dat zijn vroegere vrouw was vermoord. Blijkbaar deed het nieuws er een tijdje over om zo ver in het westen te komen. Aan de andere kant, dacht Mace, kwam de dood van een gewone burger ook maar heel even in het landelijke nieuws, en dan nog alleen als het onder bizarre omstandigheden was gebeurd. Joe Cushman klonk niet diep geschokt en was niet van plan naar de begrafenis te gaan. Nu was dat wel begrijpelijk, dacht Mace. De scheiding lag al meer dan tien jaar achter hem en hij vertelde haar dat hij hertrouwd was. En zoals Roy haar had verteld, waren zijn ex en hij niet als vrienden uit elkaar gegaan. Al in het begin van haar gesprek met Hawaï had Cushman luidkeels verkondigd waarom hij gescheiden was.

‘Ze bedroog me!’

‘Met wie?’

‘Weet ik niet. Het lukt me niet om daarachter te komen, en op een gegeven moment kon het me ook niet meer schelen.’

Om de paar seconden zweeg hij even. Mace hoorde dat hij dan een trek van een sigaret nam. Hij had ook de schorre stem van een roker, en zijn keel en longen zaten waarschijnlijk al vol bulten van de nicotine.

‘Hoe weet u dan dat ze een verhouding had?’ had Mace gevraagd.

‘Dat bleek uit alles. Ze kocht dure lingerie die ze echt niet voor mij droeg. Ze maakte veel overuren, viel af, kocht nieuwe cosmetica, maakte “zakenreizen” in de weekends, noem maar op. Omdat we geen kinderen hadden, had het eigenlijk geen probleem moeten zijn de boedel te scheiden en elk onze eigen weg te gaan. Maar haar advocatenkantoor speelde het keihard. Ik moest zelfs geld afschuiven voor haar advocatenkosten. Dat is toch niet te geloven!’

‘Waarom?’

‘Ze verdiende goed, maar ik verdiende veel meer. Ik was projectontwikkelaar in New Jersey in de tijd dat je als het ware zelf geld kon drukken.’

‘Fijn voor u.’

‘O ja? Nou, ik heb nu niet zoveel geld meer, maar ik hou meer van strand en passaatwinden dan van het ijs en de modder in New Jersey.’

‘U kunt zich toevallig niet de naam herinneren van de firma die haar vertegenwoordigde?’

‘Meent u dat nou? Ik heb genoeg cheques voor ze uitgeschreven. Hamilton, Petrocelli & Sprissler. In Newark. Drie dames. Zeg maar liever drie hellevegen. Zelfs mijn advocaat was bang voor ze. Ze waren zo goed dat ik ze later heb gebruikt voor zakelijke transacties.’

‘Hartelijk dank. Ik stel de informatie op prijs.’

‘Ik hoop dat het helpt met wat u doet. Diane en ik konden natuurlijk niet met elkaar overweg, maar niemand verdient het om zo te sterven. Ik denk erover bloemen te sturen.’

‘Dat zou heel aardig zijn.’

Mace verbrak de verbinding en keek naar haar notities. Ze belde het informatienummer en kreeg het nummer van Hamilton, Petrocelli & Sprissler in Newark.

Ze kreeg de receptioniste en werd doorverbonden met Julie Hamilton.

‘Ja?’

Mace vertelde in het kort waarom ze belde.

‘Diane Tolliver?’

‘U hebt haar waarschijnlijk gekend als Diane Cushman. Ze nam na de scheiding haar meisjesnaam weer aan. Ik heb met haar ex, Joe Cushman, gesproken. Hij gaf me uw naam.’

‘Ik herinner me iets over die moord te hebben gehoord. Met die koelkast, nietwaar?’

‘Ja, met die koelkast.’

‘Maar ik bracht Tolliver niet met Cushman in verband. Ik wist wel dat haar meisjesnaam Tolliver was, maar ik stond er niet bij stil dat zij het zou kunnen zijn. Het is meer dan tien jaar geleden. Vermoord. Allemachtig!’

‘Ja. Daarom bel ik.’

‘En voor wie werkt u?’ Ze zei het met de behoedzame advocatenstem die Mace zo goed kende.

‘Ik ben in Washington. Ik help bij het onderzoek naar de zaak. Dat doen we namens iemand die van de moord wordt beschuldigd.’

‘Zoals ik al zei: het is minstens tien jaar geleden. Ik zou niet weten welke relevantie informatie ik voor u heb.’

‘Kent u een zekere Jamie Meldon?’

‘Waarom vraagt u dat?’

‘Omdat hij ook is vermoord, kort nadat hij bij Diane was geweest.’

Haar behoedzaamheid werd ijzig. ‘Ik ben bang dat ik u niet kan helpen.’

‘Ik wil alleen enkele vragen stellen over...’

Het volgende geluid dat Mace hoorde was de klik waarmee de verbinding werd verbroken.

Ze belde meteen opnieuw. Ditmaal wilde de receptioniste haar niet doorverbinden.

‘Alstublieft, het duurt maar twee minuten en het is...’

De receptioniste hing op en Mace legde langzaam de telefoon neer.