Disclaimer

'Het naakte lijk lag tussen het bed en het raam, de schedel verbrijzeld, de ogen uit de kassen, een hand tot aan de knokkels in een gapende keelwond gestopt. Het nummer "666" was met artistieke precisie in de maag gekerfd.' De gruwelijke moord op aartsbisschop Rushman schokt heel Chicago. Enkele momenten na de moord wordt de negentienjarige Aaron Stampler in de kerk aangetroffen; weggekropen in een biechtstoel, druipend van het bloed en met een groot mes in zijn hand geklempd. Stampler zweert echter dat hij onschuldig is. Advocaat Martin Vail is zo goed in zijn vak dat hij elke rechter, openbare aanklager en politicus in de staat Illinois razend van woede kan krijgen. Nu zetten zij het hem betaald - door hem te dwingen de verdediging van Aaron Stampler op zich te nemen; een zaak die Vail onmogelijk kan winnen. Maar als uit Vails onderzoek blijkt dat de alom geliefde aartsbisschop pervers en corrupt was en zijn bijnaam 'de Heilige van Lakeview Drive' absoluut niet verdiende, neemt een uniek moordproces een aanvang...<

In een kraakpand in de Antwerpse haven wordt het drugshoertje Bieke Segers gewurgd teruggevonden, met de bewusteloze eenbenige drugsdealer Gommaar Meganck boven op haar. Het lijkt, drie jaar later, een eenvoudige assisenzaak te zullen worden. Quod non. Hof van assisen volgt à charge en à décharge het assisenproces tegen Meganck en staat en passant stil bij de kritiek op de volksrechtspraak en bij de rol van de media.
(source: Bol.com)

Met mededogen en de kracht van een vuistslag beschrijft Dijkshoorn hoe de familie zich schikt naar de nukken van zijn vader.

Klaas zit in een verzorgingstehuis. Zijn zoon zit naast hem, zwijgend. De losgezongen zinnen van de vader roepen herinneringen op aan woeste verjaardagsfeesten van vroeger, aan vakanties met veel gelach en ruzie, aan een moeder die altijd volgde – en een vader die er ondanks zijn permanente aanwezigheid nooit echt was.

‘Wat heel bijzonder is, zuster, is dat ik nooit ziek ben geweest. Nooit. Nooit ziek geweest. Andere mensen om ons heen, vrienden, je hoort niet anders, maar ik vind dat waanzin.’<

Mijn man vertelt mij nooit wat... Irene Dikkers-Brugmans werd in 1924 te Amsterdam geboren. Haar jeugd bracht ze goeddeels door in het voormalige Nederlands Indië. Ze behaalde er haar einddiploma gymnasium en leerde erna in het Tjihapitkamp te Bandoeng in het japans tot tien tellen en voor 13.000 vrouwen en kinderen brood bakken. Van de engelse bevrijders leerde ze typen, met zeven vingers. Behalve haar rijbewijs heeft ze verder geen officiële verworvenheden. Ze vindt dit niet erg, want ze heeft een man, drie kinderen, een hond, een schrijfmachine, een huis, een tuin en veel pret in haar leven. Haar wanhoop om haar gezin lucht ze op haar schrijfmachine. Elke week roept ze, dat ze er voorgoed mee uitscheidt, en elke week komt er weer een nieuw artikel. Ze is er trouwens aan gewend, dat niemand naar haar luistert. Ze -debuteerde in 1960 in het Algemeen Handelsblad met een serie artikelen over Singapore. Sedert haar terugkeer uit het Verre Oosten levert ze regelmatig bijdragen voor de vrouwenpagina van het Handelsblad, o.a. humoristische gezinsoverpeinzingen. Voorts is ze vast medewerkster van het maandblad De vrouw en haar huis en houdt korte kauserietjes voor de radio over akute alledaagse problemen. Haar man en kinderen vinden haar verhalen zwaar overdreven, maar ze zegt zelf, dat het de waarheid is en niets dan de waarheid. Dit verschil van mening zal wel nimmer worden opgelost.

Hielke en Sietse raken bevriend met een tweeling die op vakantie is in Lenten. In tegenstelling tot de Klinkhamertjes kunnen ze heel goed voetballen. Tijdens een potje voetbal op het land van boer Jellema spelen ze de broertjes Klinkhamer helemaal zoek. Intussen gebeuren er vreemde dingen. De jongens worden bespioneerd door een rare man en er hangt steeds een onbekend meisje rond bij de Kameleon. Ook luisteren ze per ongeluk een gesprek af van twee mannen die een diefstal willen plegen. En dan is plotseling de Kameleon verdwenen! Het wordt pas echt spannend als Hielke en Sietse en hun vrienden samen met de zeer getalenteerde tweeling naar een selectiedag bij sc Heerenveen gaan.

Hielke en Sietse maken zich zorgen om Piebe de Fisker. Deze oude visser woont in z’n eentje op een eiland in het meer van Lenten. Hij haalt regelmatig vers water bij boer Jellema, maar nu is hij al een tijdje niet geweest. De schippers besluiten poolshoogte te nemen. Tijdens een spannende zoekactie ontdekken ze hoe mooi het op Piebes eiland is. Dat moeten meer kinderen zien! Daarom organiseren ze Het Grote Eilandfeest. Ook slaan ze, speciaal voor Piebe, een handige waterput. Intussen helpen ze mee met het inrichten van een nieuwe, zeer goedkope kruidenierszaak in Lenten. Meneer Feijen, de nieuwe winkelier, beloont hen daar rijkelijk voor. Maar hoe kan het toch dat zijn prijzen zo enorm laag zijn? Hielke vertrouwt de joviale zakenman niet, en als Feijen wel erg veel interesse voor Piebe’s eiland lijkt te hebben, besluiten de Klinkhamertjes op onderzoek uit te gaan.

Lenten krijgt beroemd bezoek: de bekende kunstschilder Teun van Weegen houdt een tentoonstelling in hotel De Gouden Leeuw. Wanneer Hielke en Sietse er met de Kameleon op uit zijn, maken ze kennis met de kunstenaar. De jongens krijgen een heuse schilderles en mogen zelfs helpen met het inrichten van zijn expositie. Maar als een paar dagen later het allerduurste en beroemdste doek van Teun van Weegen uit het hotel verdwijnt, staat heel Lenten op zijn kop! Samen met veldwachter Zwart zetten Hielke en Sietse alles op alles om de dieven in de kraag te grijpen Dat leidt tot veel spannende momenten en een supersnelle achtervolging over het meer…

In Dochter van de nomaden reist Waris Dirie terug naar Somalië om haar familie en haar volk opnieuw te leren kennen.Ze gaat de confrontatie aan met haar verleden en ziet haar toekomstonder ogen.Net als in Mijn woestijn vertelt ze openhartig over haar bewogen leven en ervaringen. ëDirie vertelt op haar karakteristieke,toegankelijke manier over haar strijd om te aarden in het Westen en de moeizame reis naar Somalië om haar familie te zoeken.´ - Marie Claire. Recensie(s) NBD|Biblion recensie Waris Dirie werd bekend met 'Mijn woestijn' (1998)* waarin ze vertelde over haar jeugd bij de nomaden in de Somalische woestijn, haar besnijdenis, haar vlucht als zij zal worden uitgehuwelijkt, en over haar uiteindelijke carriere als internationaal fotomodel. Haar openhartige verhaal over de gruwelijke traditionele vrouwenbesnijdenis deed veel stof opwaaien en de VN benoemde haar tot speciale ambassadeur in de strijd tegen genitale vrouwenverminking. Maar na ruim twintig jaar in het Westen, knaagt de heimwee naar de woestijn, het nomadenleven, en haar familie nog steeds. In dit boek doet ze verslag van haar bezoek aan haar familie in Somalie. Ze gaat er de confrontatie aan met haar verleden, wordt heen en weer geslingerd tussen twee culturen, voelt de nog steeds voortdurende onderdrukking van de vrouwen in haar land aan den lijve en maakt plannen om haar land te helpen, onder andere in de strijd tegen vrouwenbesnijdenis. Bewogen en boeiend verslag waarin Dirie op heel directe en ontwapenende wijze over haar ervaringen vertelt. Jeanne D'Haem die de belevenissen van Waris Dirie op schrift stelde, werkte in de jaren zestig in Somaliland als lid van het Vredeskorps.<

Waris Dirie werd in de Afrikaanse woestijn geboren, en is altijd een nomade gebleven. Haar werk als fotomodel en haar tomeloze inzet voor mensenrechten maakten haar over de hele wereld beroemd, maar toch balanceerde ze jarenlang tussen twee culturen: gevierd topmodel, en toch gediscrimineerd vanwege haar huidskleur bekend VN-gezicht, en toch door mannen behandeld als prooi wereldberoemd, en volkomen ontheemd. Als haar tweede zoon Leon ter wereld komt, besluit ze dat ze koste wat kost haar kind wil geven wat zijzelf nooit gekend heeft: een thuis. Mijn thuis getuigt net als haar vorige boeken van de vechtlust die Waris eigen is, haar gevecht tegen jaloezie en afgunst, en voor een beter leven. Niet alleen voor haar eigen zoons, maar ook voor alle vrouwen die niet het geluk hadden te ontkomen aan de wurgende banden van de onderdrukking. Het resultaat is een intens persoonlijk verslag over strijdlust, afkomst en moederschap.

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie

In dit boek schrijft voormalig fotomodel Dirie over haar belevenissen als zwarte vrouw in Afrika, Europa en in de VS, over haar afkomst, discriminatie, het moederschap, haar zoektocht naar een plek waar zij zich thuis kan voelen, de verfilming van 'Mijn woestijn' in Djibouti, haar strijd tegen vrouwenbesnijdenis, de politieke en sociale problemen in Afrika en de problemen rond effectieve ontwikkelingshulp. In een bijlage achterin vertel Dirie over haar Waris Dirie Foundation die strijdt tegen vrouwenbesnijdenis en over haar doelen voor de toekomst van Afrika: vrouwenrechten verbeteren, economische ontwikkelingen en de zelfredzaamheid van Afrika bevorderen, en corruptie bestrijden. Met katern met kleurenfoto's vooral rond de filmopnames in Djibouti. Een zeer leesbaar, toegankelijk, persoonlijk verhaal waarin haar eigen belevenissen, en observaties en gedachten over vrouwenbesnijdenis en problemen van Afrika hand in hand gaan. Waris Dirie, nomadendochter uit Somalie werd een bekend fotomodel en voorvechtster voor Afrikaanse vrouwenrechten. Ze streed jarenlang als speciale ambassadeur voor de Verenigde Naties tegen genitale vrouwenverminking. Ze schreef onder meer 'Mijn woestijn' en 'Dochter van de nomaden'. Meer informatie op waris-dirie-foundation.com.

(NBD|Biblion recensie, Redactie)
(source: Bol.com)

In Onze verborgen tranen vertelt Waris Dirie over haar strijd tegen vrouwenbesnijdenis, dat ook in Nederland regelmatig voorkomt, over haar ontmoetingen met slachtoffers en daders en haar pogingen politici te overtuigen van strengere wetten. Een schokkend boek, maar ook een dat vele vrouwen hoop geeft. Recensie(s) NBD|Biblion recensie De auteur vluchtte als veertienjarige vanuit Somalie, waar ze volgens de culturele traditie als kind slachtoffer was geworden van genitale verminking. Haar twee voorgaande, bij een breed publiek bekende boeken over dit thema ('Mijn woestijn' en 'Dochter van de nomaden') zijn vanuit Somalisch perspectief geschreven. Hier onderzoekt ze, mede vanuit haar functie als speciaal ambassadeur van de VN tegen vrouwenbesnijdenis, de omvang van het verschijnsel (nu FMG of female genital mutilation genoemd) in de westerse wereld. Ze praat met vrouwen die haar hulp zoeken over hun problemen, met artsen over hersteloperaties en met politici (waaronder Ayaan Hirsi Ali) en hulpverleningsorganisaties over mogelijkheden tot controle en wetgeving. Het boek is vanuit een diepgaande persoonlijke betrokkenheid geschreven en geeft daardoor een aangrijpend beeld van de emotionele gevolgen van FMG, een probleem dat ook in het westen dringend om een oplossing vraagt. Evenals de voorgaande boeken van deze auteur zal het dan ook een breed publiek aanspreken en bewust maken van de problematiek. Pocketuitgave; kleine druk.<

Een gezin keert terug uit het oude Indië. Een Japans kamp ligt achter hen, maar Nederland biedt geen vrede. De repatrianten vestigen zich in een koloniehuis in de duinen; een zoon wordt geboren: hij is de buitenstaander die in een sfeer van verzwegen leed wordt opgevoed. Zijn vader wil hem harden voor de volgende oorlog. Zesenveertig jaar later ontrafelt de zoon de geheimen en de leugens van zijn familie.