Disclaimer

With an keen eye for the dark side of human nature, an amazing ear for dialogue, and a necessary sense of irony, Flannery O’Conner exposes the underside of life in the rural south of the United States. One of the powers in her writing lies in her ability to make the vulnerability of one into that of many; another is her mastery of shifting “control” from character to character, making the outcome uncertain. Sexual and racial attitudes, poverty and riches, adolescence, old age, and being thirty-four which “wasn’t any age at all” are only some of the issues touched on in this collection. When Ruby has to walk up the “steeple steps… [that] …reared up” as she climbed to her fourth floor apartment, we feel her pain as she “gripped the banister rail fiercely and heaved herself up another step…” Flannery O’Conner, a 1972 National Book Award winner, reminds us that none of the roles in our lives is stagnant and that wearing blinders takes away more than just a view. Through her stories we see that what we blind ourselves to is bound to appear again and again. <

Na pokładzie "Witezia" dowodzonego przez kpt. Olafa Nilsena płynie sztorman Pitt Hardful. Ten człowiek pragnie utrzymać się na "drodze uczciwego życia", chce swym postępowaniem zmusić wszystkich do zapomnienia o przeszłości odpokutowanej za murami więzienia. Tymczasem "Witeź" wozi kulomioty dla portugalskich rewolucjonistów. Ładunek leżący w rumie, ukryty pod innymi towarami jest lepiej opłacalny niż pszenica, mąka bądź węgiel. Ale kiepsko wróży Pittowi, który u progu nowego życia uczestniczy w zakazanym procederze… Akcja przygodowo-sensacyjnej powieści toczy się wartko, urzeka egzotyką.<

Le 16 mars 1244, Montségur, dernier sanctuaire du catharisme, tombait après un siège de dix mois. Dans une Occitanie annexée à la couronne, il n'y eut plus de tentative de révolte religieuse ni nationale.<

The Bunco Babes are a group of hip retirees who love to play bunco- and addictive game of luck.

But someone's luck is about to run out…

For good.

When Claudia Connors returns from Vegas with a new husband, actor Lance Ledeaux, Kate McCall and the other Bunco Babes are shocked. To make matters worse, Lance has plans to direct, produce, and star in a play he has written-and he wants all the Babes to participate.

When he's killed during rehearsal with a pistol, all eyes are on Claudia, who is literally holding the smoking gun. Anyone could have loaded the real bullets, but its up to Kate to prove Claudia's innocence-or her newly widowed friend will be throwing dice behind bars.

Beroemd is de uitspraak Big brother is watching you, wat slaat op de nooit geziene, maar almachtige leider van het totalitaire bewind in Oceanië, waar de hoofdpersoon van het boek Winston Smith leefde.

…Militant de gauche violemment opposé à la dictature soviétique, George Orwell s'est inspiré de Staline pour en faire son "Big Brother" et pour dépeindre la société totalitaire ultime…<

George Orwell, Animal Farm, 1945 Авторизований переклад з анґлійської мови. <

Wielki Brat Patrzy — to właśnie napisy tej treści, w antyutopii Orwella krzyczące z plakatów rozlepionych po całym Londynie, natchnęły twórców telewizyjnego show „Big Brother”. Czyżby wraz z upadkiem komunizmu wielka, oskarżycielska powieść straciła swoją rację bytu, stając się zaledwie inspiracją programu rozrywkowego? Nie. Bo ukazuje świat, który zawsze może powrócić. Świat pustych sklepów, permanentnej wojny, jednej wiary. Klaustrofobiczny świat Wielkiego Brata, w którym każda sekunda ludzkiego życia znajduje się pod kontrolą, a dominującym uczuciem jest strach. Świat, w którym ludzie czują się bezradni i samotni, miłość uchodzi za zbrodnię, a takie pojęcie jak „wolność” i „sprawiedliwość” nie istnieją. Na kuli ziemskiej są miejsca, gdzie ten świat wciąż trwa. I zawsze znajdą się cudotwórcy gotowi obiecywać stworzenie nowego, który od wizji Orwella dzieli tylko krok. Niestety, piekło wybrukowane jest dobrymi chęciami. A dwa plus dwa wcale nie musi się równać cztery.<

George Orwell’s payment book for 20 December 1943 records the sum of pounds 5.5.0 for a special article of 2,000 words for Tribune. This has never been traced in Tribune under Orwell’s name but it now seems certain that an essay, entitled “Can Socialists Be Happy?” by “John Freeman” is what is referred to. The name Freeman would have appealed to Orwell as a pseudonym, and the article has many social, political and literary links with Orwell, such as the relation of Lenin to Dickens (the fact that Lenin read A Christmas Carol on his deathbed also appears in the second paragraph of Orwell’s 1939 essay, “Charles Dickens”). A “real” John Freeman, later editor of the New Statesman, has confirmed that he did not write the article. The reason why Orwell chose to write as “John Freeman” he never used this pseudonym again is not clear. It may be that Tribune did not want its literary editor to be seen to be associated with its political pages. Possibly it was a device that allowed Orwell to be paid a special fee. Or it may be that he simply wished to see how far Tribune would let him go with his opinions. In any case, the article appeared in the Christmas issue and provoked much debate in the issues that followed. The “lost essay” is included in the Collected Works and printed here for the first time under Orwell’s name. <

The bodies are found in towns and cities around Kitsap County, Washington. The victims had nothing in common – except the agony of their final moments. But somebody carefully chose them to stalk, capture, and torture – a depraved killer whose cunning is matched only by the depth of his bloodlust. But the dying has only just begun. And next victim will be the most shocking of all!<

Cuando Sebastián Mareco se entera por televisión de que en un inquilinato de mala muerte han asesinado a un viejo amigo, la tentación de olvidar inmediatamente la noticia tiene los sólidos fundamentos del sentido común y el instinto de supervivencia. El Chivo Robirosa nunca fue un inocente, aunque licuadas en el tercer o cuarto whisky de la madrugada las entrañables imágenes del pasado acarician la memoria de Mareco. La tentación de volver a quien no hace tanto tiempo triunfó en Italia corriendo detrás de una absurda pelota ovalada, de abrazarse por lo menos a su cadáver, regresa mezclada con otros recuerdos y otras nostalgias bastante más inquietantes que la sencilla y alguna vez profunda amistad que los unió.

Por la vida de El Chivo circularon todo tipo de personajes, desde los que le amaron hasta los que se aprovecharon de cada uno de sus gestos y que no encuentran divertido a ese amigo curioso que ha venido desde el pasado olvidado a remover historias que El Chivo se llevó a la tumba. Y aunque la investigación va volviéndose cada vez más peligrosa, para Mareco es, en el fondo, una forma de huir de la desesperanza y de enfrentarse al fin a sus propios fantasmas.

Retrato despiadado de la última década de la Argentina, Sueños de perro traslada al lector a un Buenos Aires abatido pero todavía vivo y de la mano de un narrador que no se da nunca por vencido, le lleva a través de las calles de una ciudad donde los crímenes y los amores no tienen razón ni castigo.