Ze had niet gedacht ooit nog verliefd te kunnen worden op een ander dan Rob, die nu al zoveel jaren geleden verongelukte. Maar het gebeurt, en het is fijn. Behalve dan dat Bart dwarsligt... en hij is niet de enige. Want Dick heeft een zusje, Carla, en zij lijkt hem voor een ander bestemd te hebben. Ze gaat ver in haar pogingen om Anne-Wil dwars te zitten. En Dick adoreert haar, heeft niets in de gaten. Er zijn meer zorgen. Om haar ouders in het bejaardentehuis, die met de dag kwetsbaarder en brozer lijken te worden. En haar eeuwige twijfel of ze het wel goed aanpakt met de kinderen; Manon die verliefd wordt, Bart die het huis verlaat. Is Anne-Wil geen nieuw geluk gegund?

Bart woont in Engeland, Manon doet eindexamen en vertrekt voor een jaar naar Parijs. Haar vader trouwt opnieuw, broer Jaap scheidt van Hanneke en begint een nieuw leven met Sonja. En Anne-Wil, die blijft alleen. Gelukkig heeft ze haar werk in de boetiek, maar ook daar lijken zich donkere wolken te verzamelen. Vriend Ellen, als altijd op zoek naar een man, probeert ook Anne-Wil hiertoe over te halen, maar nee. Anne-Wils ervaringen met de getrouwde Erik de Jager hebben haar doen besluiten dat een man geen oplossing tegen eenzaamheid is.

Manon krijgt een miskraam te verwerken, Barts relatie met Maureen is niet om over naar huis te schrijven en haar vader verdwijnt langzaam achter de mist van dementie. De problemen van mensen die haar dierbaar zijn, houden Anne-Wil flink bezig. Haar werk in de boetiek zorgt voor veel onrust en voor een privé-leven lijkt op een gegeven moment bijna geen tijd meer. Haar liefdesleven lijkt tot iets van een klucht te verworden: Kees van Vloten blijft maar contact zoeken, terwijl Anne-Wil er niet warm of koud van wordt. Dan ontmoet ze een man die haar hart wél sneller laat kloppen...

Na het verongelukken van haar man Rob blijft Anne-Wil achter met twee tieners, Manon en Bart. Twee jaar later begint ze dit dagboek, waarin ze schrijft over haar verdriet en over het alleen opvoeden van haar twee kinderen, die door het verlies van hun vader ook niet onberoerd zijn gelaten. Ze schrijft openhartig over de ups en downs van een ander leven, een leven zonder Rob. Over haar onzekerheden en emoties, over nieuwe en onverwachte gebeurtenissen.

De toevallige ontmoeting met Daniël Jonker loopt uit in een serieuze relatie, de eerste sinds het overlijden van Rob. Maar terwijl Anne-Wil gelukkig is, gaan haar kinderen door een moeilijke tijd. Bart kan zijn geluk niet vinden in Engeland, Manon en Joris moeten na de geboorte van hun zoontje weer helemaal opnieuw aan elkaar wennen. Op het moment dat alle rust in de familie lijkt teruggekeerd, verschijnt Daniëls ex-vrouw ten tonele...

Beschrijving Als Daniëls aandacht niet uitgaat naar zijn zoon, dan is het wel zijn ex-vrouw die hij niet los kan laten. Wil Anne-Wil op deze manier nog wel een relatie of is ze dan liever alleen? Zal Bart meer geluk hebben in de liefde dan zijn moeder? En hoe zal het verder gaan met Manon en Joris als blijkt dat Manon opnieuw zwanger is?

Het nieuwe jaar is nog niet begonnen of Cora Terbruggen vertelt Anne-Wil dat de nieuwe eigenaars van de boetiek geen plek meer voor haar hebben. Hoewel Anne-Wil er jaren met plezier heeft gewerkt, vindt ze het tot haar eigen verbazing niet eens zo erg dat ze niet meer in de boetiek kan werken. Zo kan ze eindelijk meer genieten van haar vrijheid en zélf haar tijd indelen. Ze spreekt dan ook met zichzelf af dat haar leven in de nieuwe eeuw een andere wending krijgt. Maar een ding kan ze niet veranderen en dat zijn de mensen om haar heen. Haar bezorgdheid om hen blijft haar parten spelen. Wordt het niet eens tijd dat ze wat meer aan zichzelf gaat denken dan aan anderen, en zal haar dat lukken?

'Filosofisch. Sappig. Een Belangrijk Boek.' Aaf Brandt Corstius. Claudia de Breij schrijft. Over dingen die fijn zijn, en over dingen die dat niet zijn, maar waar - door erover te schrijven - toch nog iets van te maken valt. Over vakanties van vroeger, en dat die jaren duurden. Over neven, zwagers en ooms, en hoe vertederend bezweet die zijn als ze op je bruiloft om half twaalf eindelijk de dansvloer op durven. Over vreemd- en over doodgaan. Over waarom ze houdt van het koningshuis, en van Mart Smeets, en waarom Harry Mulisch eigenlijk een lief klein grijs pluizenbolletje is. Over waarom Neil Diamond cool is, en Kerst wŽl gezellig, en het leven, al met al, sorry voor het woord, toch wel heel fijn. Onder het motto 'we zijn er nu toch, dus laten we er dan ook maar wat van maken', is Dingen die fijn zijn een onweerstaanbaar optimistisch boek voor deze sombere tijden. Dingen die fijn zijn: - 's Ochtends hardlopen als het koud is en dat je dan een wolkje ademt - Bloemen zonder schuin afsnijden in een vaas pleuren en dat ze toch anderhalve week heel mooi staan - Damesmodezaken waar ze geen Norah Jones draaien - Italiaanse restaurants waar ze geen Eros Ramazotti draaien - Met een bord op schoot precies op tijd klaar zijn voor CSI (liefst Las Vegas, niet Miami of New York) - Een hele lichte kater, ter herinnering aan de mooie avond Claudia de Breij (1975) is cabaretier, radio- en tv-presentator en columniste. In 2008 verscheen haar eerste boek, Krijg nou tieten! en andere zwangerschapsverschijnselen, waarvan tot nu toe ruim 50.000 exemplaren zijn verkocht.

EDITORIAL REVIEW: One of the world’s most beloved and bestselling writers takes his ultimate journey -- into the most intriguing and intractable questions that science seeks to answer.In **A Walk in the Woods**, Bill Bryson trekked the Appalachian Trail -- well, most of it. In **In A Sunburned Country**, he confronted some of the most lethal wildlife Australia has to offer. Now, in his biggest book, he confronts his greatest challenge: to understand -- and, if possible, answer -- the oldest, biggest questions we have posed about the universe and ourselves. Taking as territory everything from the Big Bang to the rise of civilization, Bryson seeks to understand how we got from there being nothing at all to there being us. To that end, he has attached himself to a host of the world’s most advanced (and often obsessed) archaeologists, anthropologists, and mathematicians, travelling to their offices, laboratories, and field camps. He has read (or tried to read) their books, pestered them with questions, apprenticed himself to their powerful minds. **A Short History of Nearly Everything*** *is the record of this quest, and it is a sometimes profound, sometimes funny, and always supremely clear and entertaining adventure in the realms of human knowledge, as only Bill Bryson can render it. Science has never been more involving or entertaining.*From the Hardcover edition.*

Camminare è un modo di respirare e di conoscere, un ritmo con cui si sceglie di vivere, una trasformazione costante. È una via per incontrare gli altri superando confini, pregiudizi, inibizioni. Per Enrico Brizzi, scrittore, padre, pellegrino, il cammino è una danza, una preghiera, una musica senza parole che segue il respiro antico del mondo, libera la mente dall’inessenziale e vince il drago che si nasconde in ognuno di noi. Con lo zaino carico di curiosità, di pazienza, di libertà, si pone sempre nuovi obiettivi, unico rimedio alla nostalgia che si prova quando si arriva alla meta. Così, dopo essere stato da Canterbury a Roma, dalla Vetta d’Italia a Capo Passero, da Roma a Gerusalemme, si incammina con i Buoni cugini alla volta di Santiago de Compostela, partendo dalla sua amata Torino. E lungo il percorso – che valica le Alpi e i Pirenei correndo come un filo rosso attraverso storie e miti dell’Occidente, da Annibale a Carlo Magno, dal Cid Campeador a d’Artagnan, dai giacobini ai miliziani spagnoli – si interroga sulle radici del nostro Vecchio continente, cucendole insieme nel magico idioma dei viandanti. «Camminando ruggisci e preghi, mediti e impari a conoscere, ripercorri orme vecchie di secoli e apri la strada per chi verrà dopo di te».«Ogni pellegrinaggio è una vita in miniatura, una metafora del labirinto che ci tocca traversare prendendo le decisioni corrette a ogni bivio, ed è inutile arrovellarsi su cosa ci apparirà alla sua conclusione; bisogna arrivarci e basta, e a quel punto lo si scoprirà».

Non sarà un coast to coast da New York a Los Angeles, ma anche il più modesto "da costa a costa" dal Tirreno all'Adriatico può riservare sorprese, generare avventura, produrre mito. Basta uscire dal centro abitato - e già non è facile - e imboccare la prima strada bianca che sale in mezzo ai colli per rendersi conto che smarrirsi è un'eventualità più che concreta, che un cane randagio non è proprio una minaccia da nulla, che individuare il posto ideale per piantare la tenda può richiedere assai più tempo del previsto, che neppure trovare un agglomerato di case munito di bar è così ovvio e che niente, per la verità, è più come prima, scontato come prima. Tre settimane di marcia ed ecco un mondo imprevedibile, così dietro casa e così remoto, tutto da raccontare.

Whether it involves musing on the inevitable and annoying ironies of everyday life, spouting off about anything and everything that gets his goat, or just plain figuring out new and improved ways to be difficult, George Carlin’s comedy is incorrigible and unmistakable. Following the runaway success of , Carlin now delivers all-new rants, what-ifs, observations, and out-and-out damnations in his cantankerous new collection, .

Carlin is at his best taking on the whole world and telling it like it is—or at least how he sees it. From the “Airline Announcements” section (“…here’s a phrase that apparently the airlines simply made up: . Bull****, my friend. It’s a near hit! A is a near miss.”) to “Cars and Driving” (“One of the first things they teach you in Driver’s Ed is where to put your hands on the steering wheel. They tell you to put ’em at ten o’clock and two o’clock. Never mind that. I put mine at 9:45 and 2:17. Gives me an extra half hour to get where I’m goin’.”), Carlin takes you on a wild ride through a life you’ll never look at the same way again. He identifies the experience of “vuja de”—“the distinct sense that, somehow, something that just happened has never happened before”—and posits existential questions including, “If there really are multiple universes, what do they call the thing they’re all a part of?” and “If the reason for climbing Mt. Everest is that it’s hard to do, why does everyone go up the easy side?” Of course, it wouldn’t be George Carlin if he didn’t say a whole lot more that we just print here!

Including more lists of things he’s had just about enough of, and hilarious short takes that will put you in stitches, is Carlin’s comic opus on life at the dawn of the 21st century. In it, he asks, “Have you ever started a path? No one seems willing to do this. We don’t mind using existing paths, but we rarely start new ones. Do it today. Start a path. Even if it doesn’t lead anywhere.” Carlin has certainly started his own path—read and decide for yourself where he’s going.

I, Adam Carolla, being of beaten-down mind, declare this to be my Last Will and Testament. I revoke all wills and addendums previously made by me. (You guys never did listen, anyway.)

I appoint the rest of the world’s unappreciated dads as Personal Representatives to administer this Will. I bequeath to them the right to crack a couple cold ones in the garage after working their asses off all week and ask that they be permitted to watch all the porn they like and not have to change diapers and get dragged to every preschool “graduation” and PTA meeting.

To my wife, I leave a safe-deposit box, the sole content of which is a note reading “Get a job. I’m dead,” and my best wishes on trying to keep up with the unending demands of our houses, cars, dog, and kids.

I devise, bequeath, and give my kids this book, . Since you guys were the death of me, I leave you these pages of wisdom. But no cash, cars, or property. You’ve got to earn those. On that note, I further demand that the following message be placed on the marker of my grave: “You’re All on Your Own Now. Enjoy.”