Simon Carmiggelt (1913-1987) ontwikkelde als schrijver van cursiefjes in de krant een onbetwist meesterschap op de korte baan. Zijn Kronkels waren om hun grote herkenbaarheid geliefde dagelijkse kost bij het Nederlandse lezerspubliek. Zijn puntige, laconieke stijl paste wonderwel in een vluchtig medium als de krant. Toch maakt Carmiggelts werk, nauwelijks met het oog op duurzaamheid geschreven, inmiddels deel uit van de Nederlandse literatuurgeschiedenis - en terecht. In deze reeks gebonden heruitgaven verschijnt Carmiggelts complete werk naar de eerste druk van elke bundel. Brood voor de vogeltjes & Slenteren verschenen oorspronkelijk in 1974 en 1975, toen Carmiggelt (mede vanwege zijn televisieoptredens) was gaan behoren tot het gezelschap van bekende Nederlanders. De bundels bevatten de observaties van een man die weliswaar in alle opzichten geslaagd is in het leven maar toch zijn neerslachtigheden en onlustgevoelens kent, waarvan hij niettemin op geestige wijze verslag doet. Hij pakt daarbij tal van onderwerpen en situaties (in toenemende mate gebaseerd op herinneringen) bij de kop. 

Nee, ik mag/wij mogen niet mopperen….

(..)

“Weet u dat ik eens gehuild heb om een pannekoek?” zei de man tegen me.

“Als kind, zeker”, veronderstelde ik.

“Nee, als volwassen man”, zei hij. “Dat was in 1943. Mijn vrouw en ik zaten, met nog vier andere joden, ondergedoken bij een erg gelovig echtpaar. Baptisten, waren die mensen. Zeer fanatiek. De man zei eens tegen me: ‘Weet je dat ik die boom voor het huis, door de kracht van mijn gebed, kan verplaatsen?’ Ik zei: ‘Doe ‘t maar niet. Hij staat daar juist mooi.’ Merkwaardige mensen, die twee. We hebben er, met z’n zessen, anderhalf jaar gezeten en we aten elke dag suikerbietenpap, tot het je strot uitkwam. Terwijl hij onze bonkaarten, die we van de illegaliteit kregen, alle zes had. Goed, op een avond kregen ze visite. Een vriend. We zaten met z’n allen in de huiskamer. De vrouw stond op, liep naar de keuken en ging pannekoeken bakken. Die geur, meneer. Die heerlijke geur. Ik werd er bijna door bedwelmd. Toen de pannekoeken klaar waren, zei de man, die met zijn geloof een boom verplaatsen kon: ‘Alle onderduikers naar bed.’ We kregen géén pannekoek. En we gingen-gedwee. Toen heb ik in bed liggen huilen. Niet om die pannekoek. Maar uit woede, om onze vreselijke onmacht.”

(..)

Uit: “Ik mag niet mopperen” – SIMON CARMIGGELT – blz.87/88 – uitg.: De Arbeiderspers, 1e druk 1972 – Grote ABC 184

Beschrijving
Simon Carmiggelt is de schepper van een geheel eigen universum, dat heel licht schrijnend langs het onze strijkt. Hij schreef zijn verhalen in een sobere en economische maar toch beeldende stijl, met een uniek gevoel voor milde humor. Kon je vroeger lachen en nu niet meer? Om de mensen die dat vinden kun je eigenlijk óók een beetje lachen, vond Carmiggelt. Met dit uitgangspunt voor ogen wordt er in deze verhalenbundel veel naar vroeger gekeken: 'Maar wel met de zekerheid dat we toen het lachen niet in pacht hadden.'

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Gevarieerde bundel kronkels vol relativerende en humoristische levenswijsheid. De taalbeheersing en het uitdrukkingsvermogen van de auteur (1913-1987) zijn meesterlijk. Verhaaltjes vol sfeer, soms met een melancholieke of weemoedige ondertoon, die tegelijk ontspannen en tot nadenken stemmen. Bestemd voor een groot publiek. Pocketeditie; normale druk, krappe marge.
(Biblion recensie, H.E. de Maaker-Verbeek.)