Книга 1 Ну, как можно насолить старому нелюбимому мужу, офицеру английских колониальных войск Индии, аккуратисту и педанту, для которого честь превыше всего? Никаких проблем – надо просто выкрасть из древнеиндийского храма самый большой в мире бриллиант, и пусть у полковника голова болит, как пережить тот прискорбный факт, что супруга оказалась… ну скажем так… не особо щепетильной. Осуществив похищение, юная Арабелла вскоре передумала компрометировать мужа, но, к сожалению, судьбой уникального камня интересовались слишком многие. На протяжении полутора веков великолепный алмаз переходил из рук в руки, чтобы всплыть в современной Польше. А уж коли так, было бы наивно предполагать, что делом не заинтересуется пани Иоанна. Книга 2 Говорила ведь И. Хмелевская – языки учить надо. Дьяволу говорила в «Покойнике», но тот все равно не слушал умную женщину… И не все ведь обладают способностями самой пани Иоанны: «языков не знаю, но объясняться могу на любом». Короче, каждый культурный человек должен усвоить как дважды два: без языков никаких сокровищ не отыщете. Даже не пытайтесь. Вот чтобы завладеть, к примеру, алмазом, без которого и не было бы никакой «Алмазной истории», знать надо как минимум английский, французский, немецкий, латынь и греческий, не говоря уже о польском. И это – в самом лучшем случае, поскольку, когда речь идет о больших деньгах, непременно появляются люди, признающие только один язык – язык силы. Но нашим молодым героиням все-таки удается «заработать деньги собственным умом». А как, вы думаете, зовут главную героиню? Правильно – Иоанна.

Вы держите в руках увлекательный опус Иоанны Хмелевской об азарте, о страсти к игре, которой одержимы миллионы людей, в том числе и сама знаменитая писательница. Рулетка и покер, блэк-джек и кости – теперь вы можете хоть сутками напролет прожигать свою жизнь, подобно персонажам этой книги. Она обращена ко всем – и к заядлым игрокам, и к зеленым новичкам, жаждущим выиграть свой первый миллион, и к несчастным, что проиграли последнюю рубаху. Но прежде всего – к поклонникам Иоанны Хмелевской, которые устали осаждать издательство вопросом, когда же они смогут узнать, что такое азарт. Трудно найти более сведущего знатока игры и азарта, чем Хмелевская, – пани Иоанна самолично посетила все крупнейшие казино мира, поиграла во всевозможные азартные игры и теперь желает поделиться своим опытом с читателями. Игра – занятие не только азартное, но еще и крайне веселое, вот главный вывод Иоанны Хмелевской. Правда, проиграть вам не удастся, поскольку «Азарт» пани Иоанны – это верный выигрыш.

И. Хмелевская выступает в этом романе в роли польского Дика Фрэнсиса. Азартная героиня Иоанна не ограничивается только игрой в казино и салонах игровых автоматов. Она страстно любит лошадей и бега. Но, как она сама объясняет новичкам, выигрыш зависит не от лошади и не от жокея. Первой к финишу придет та лошадь, на которую поставили таинственные воротилы игорного бизнеса. Можно только гадать, кто они, мафия из-под варшавского Ломжина, «новые русские», высокопоставленные чиновники… Но в один прекрасный день махинации на бегах вдруг прекратились: лошади на бегах стали приходить к финишу именно так, как положено! Лучшие стали приходить первыми! Худшие – последними! Для варшавского ипподрома это не просто чудо – это крайне подозрительно. Естественно, жокеи, конюхи, азартные игроки начинают строить догадки и подозревать друг друга, тем более что незадолго до этого неизвестные убили жокея Дерчика. Случилось же так, что на труп последнего Иоанна наткнулась в кустах барбариса прямо на ипподроме и таким образом оказалась втянута в расследование убийства и аферы. Полиция на сей раз приветствует участие неугомонной героини в расследовании…

Редкое сочетание – отличная проза и отличный детектив. А если к тому же читатель получает заряд бодрости и хорошего настроения – такой книге цены нет. Вот и опять мы вместе с неунывающей Иоанной, негодуя и смеясь, распутываем сложнейшие уголовные преступления, в которые, конечно же, впутывается Иоанна. Она, разумеется, не может оставаться в стороне, когда на пути честных людей встают мафиозные структуры, продажные власть имущие, коррумпированные органы правопорядка.

На страницах этой книги вы вновь встретитесь с дружным коллективом архитектурной мастерской, где некогда трудилась Иоанна Хмелевская, и, сами понимаете, в таком обществе вам скучать не придется. На поиски приключений героям романа «Дикий белок» далеко ходить не надо. Самые прозаические их желания – сдать вовремя проект, приобрести для чад и домочадцев экологически чистые продукты, сделать несколько любительских снимков – приводят к последствиям совершенно фантастическим – от встречи на опушке леса с неизвестным в маске, до охоты на диких кабанов с первобытным оружием. Пани Иоанна непосредственно в событиях не участвует, но находчивые и остроумные ее сослуживцы – Лесь, Януш, Каролек, Барбара и другие, – описанные с искренней симпатией и неподражаемым юмором, становятся и нашими добрыми друзьями.

Пани Иоанна – героиня иронических детективов и авторское «я» писательницы Иоанны Хмелевской, уже получившая мировую известность, едет в Париж на встречу с мужчиной, которого любила всю жизнь. И конечно же, как всегда, поездка сопряжена с такими невероятными приключениями, которых хватило бы на целый сериал.

В жизни Лесь – коллега Иоанны Хмелевской еще по архитектурно-проектной мастерской, где писательница когда-то работала. Лесь, архитектор и художник, – личность весьма одаренная и небанальная, а потому «не написать о нем было просто невозможно», – вспоминает Иоанна Хмелевская. Уже после появления книги к Лесю пришел успех – он сделался известным художником. С книгой он никогда не расстается, повсюду возит ее с собой, почитая за счастливый талисман. А в книге приключения Леся и его друзей по работе, как всегда у Хмелевской, увлекательные и часто до слез смешные. Выдумка, неистощимый юмор и оптимизм придают неповторимую оригинальность историям героев книги «Лесь».

«Все красное» – так метко Иоанна перевела с датского название местечка Аллеред в Дании и, как говорится, «накаркала». Название оказалось провидческим. На веселой вечеринке польских друзей происходит загадочное убийство. Несчастный пытается предупредить хозяйку дома Алицию о чем-то очень важном, но не успевает… Алиция становится мишенью для серии следующих «неудачных» покушений. Объединив усилия, Иоанна и Алиция путем логики, азарта и прекрасного знания людской природы находят убийцу. Конечно же, эта книга не для любителей «крутых» детективов, хотя количество «живых» трупов внушительно. Роман прежде всего привлекает читателя своим искрометным юмором и иронией. Иоанна Хмелевская способна прозреть иронию и гротеск в самых непривычных ситуациях. Роман «Все красное» по праву признан одним из самых ярких и динамичных произведений польской писательницы.

Kolejne przygody Janeczki i Pawełka – przerażająco porządnych i dociekliwych dzieci. Tym razem rozwiązują zagadkę związaną z ich pasją filatelistyczną, w czym wspiera ich dziadek i najmądrzejszy pies pod słońcem – Chaber.

Przed moją furtką zatrzymała się jakaś nieznajoma facetka. Widziałam ją doskonale, bo akurat robiłam sobie w kuchni herbatę i czekałam, aż mi się woda zagotuje. Facetka popatrzyła na dom, a potem rozejrzała się z uwagą po okolicy, najdłuższe spojrzenie poświęcając wierzbie. Następnie zadzwoniła. Nie wyglądała na brutalnego złoczyńcę, zatem wpuściłam ją od razu, z niepokojem usiłując sobie przypomnieć, czy przypadkiem nie byłam umówiona na jakiś kolejny wywiad. Nie, chyba nie, bo nic mnie nie gryzło w głębi duszy.

Kolejna, najnowsza, powieść jednej z najpoczytniejszych polskich pisarek. Fragment powieści: "- Samo gadanie na zbrodnię by nie wystarczyło – stwierdziłam po namyśle. Ona przecież wychodziła z domu, nie? Mógł się zakradać etapami i szukać. Sprawdzać. Skoro poszedł i zabił, musiał mieć informacje konkretne. Ja już coś tam słyszałam, tu się wszystko szeroko rozchodzi, latała po knajpach…" "- Po jednej knajpie – sprostowała Grażynka – Miała swoją, umówioną." "- Dobrze, po jednej, dostawała pożywienie. Poszła w końcu tego wieczoru czy nie?" "- Osobiście sądzę, że poszła, nie sznurowałaby butów tylko dla kamuflażu. Miała takie wysokie, staroświeckie, sznurowane buciki, mogła przecież udawać, że chce iść w czymkolwiek, bodaj w kapciach. Ale tego wyjścia nie widziałam, a co gorsza, słyszałam jak zamykała za mną drzwi. Przekręcała klucz. Nie przyznałam się do tego policji."

Historia starych domostw, starej, wrednej ciotki i pięknego Kopciuszka. Oczywiście Kopciuszek spotyka pięknego księcia i staje się bogatą księżniczką, w czym niebagatelny udział mają minione pokolenia. " Zajrzałam za zamknięte drzwi, ponieważ znajdowały się najbliżej… sypialni chyba… telefonu nie zobaczyłam. Zajrzałam za następne, uchylone. O matko jedyna moja…! Jedne zwłoki, dostarczone mi z zaskoczenia, to było najzupełniej dosyć, drugie stanowiły przesadny nadmiar. Chryste Panie, na co ja się tu nadziałam…?!"

Na myśl, że jadę na spotkanie z mężczyzną życia z ludzka głową w bagażniku, cos mi się zrobiło. Dostałam histerycznego ataku śmiechu. Przechyliłam się, wepchnęłam twarz w fotel pasażera, wyłam, piałam, płakałam i nie mogłam się uspokoić. Podkręciłam szybę, żeby mnie nie było słychać, ale i tak jakiś człowiek przyglądał mi się z zainteresowaniem z odległości kilkunastu metrów. Nie mógł chyba odgadnąć, że tak reaguję na kawałek trupa…? Przeszło mi wreszcie, usiadłam normalnie. Zdołałam się skupić. Rozwiązanie najprostsze: wyjąć torbę i wrzucić do kosza na śmieci. Nie tu, tu zostałam zauważona. W następnej stacji, na następnym parkingu, gdzie spróbuję się niczym nie wyróżnić. Znajdą tą głowę i co będzie dalej?

No i najgorsze ze wszystkiego: Mąż i Żona. Te właśnie istoty ludzkie, z zasady płci odmiennej niż nasza, wybieramy sami, dobrowolnie, z własnej i nieprzymuszonej woli zakładając sobie jarzmo na kark, jako też kajdany na ręce i nogi. Elementarna przyzwoitość, niekiedy także konieczność życiowa, zmusza nas do wytrwania przy własnej decyzji. Oczywiście, że i w takim wypadku również możemy się wypiąć, zrezygnować, oderwać od osoby i udać w siną dal, ale tu akurat nie o to chodzi. Tu mamy wytrzymać, no i pojawia się rozpaczliwe pytanie: JAK…?!

"Mężczyźni zostali stworzeni dla kobiet. Każde zwierzę da się wytresować. Mężczyzna też. Mężczyźni kochają jeść. Niekiedy kochają także kobietę. Nigdy jednakże nie kochają jej bardziej niż jeść." Książka Joanny Chmielewskiej dowcipnie ujmuje złożoność męskiej natury. Porady w niej zawarte pomogą niejednej kobiecie zrozumieć mężczyznę i mądrze z nim postępować. Panowie natomiast znajdą wiele ciekawostek na swój temat. Książka nie opuszcza list bestselerów. Dwukrotnie książka została nagrodzona tytułem As Empiku, jako najlepiej sprzedająca się polska książka w roku 1999 i roku 2000.

Jedna z czytelniczek zadała mi pytanie, jak zrobić z ciapy mężczyznę. Odpowiadam – nie wiem. Ale po dłuższym zastanowieniu sięgnąłem do prezentu od żony sprzed kilku lat i zrozumiałem. "Wszyscy mężczyźni doskonale wiedzą, czym, tak naprawdę, jest kobieta. Przyrządem wielofunkcyjnym, elastycznym, nadającym się do rozmaitego użytku. Jest to fakt i święta prawda. Umiejętność posługiwania się przyrządem posiadają jednakże tylko niektórzy, większość mężczyzn nie daje sobie z tym rady i psuje co może. POPSUTY PRZYRZĄD ZAŚ NIE NADAJE SIĘ DO NICZEGO. Tu należy zwrócić mężczyznom uwagę na osobliwą cechę, jaką prezentują bez mała na każdym kroku. Śrubokrętem posługują się do wykręcania śrubek, a poza tym najwyżej do czyszczenia paznokci, korkociągu używają przy butelkach z winem, samochodem jeżdżą, zarazem pilnie dbając o takie rzeczy jak olej, styki, świece, klocki hamulcowe, płyn do chłodnicy i wolne obroty. Wędkę z kołowrotkiem niech Bóg broni, żeby ktoś dotknął, broń myśliwską rozbierają i składają z troską wszechstronną i niemal ze łzami w oczach, do wszelkich przedmiotów martwych odnoszą się czule i tkliwie, dbając o ich potrzeby bardziej, niż o siebie samego, w pełni świadomi, iż zlekceważenie drobiazgu może mieć skutki katastrofalne. A Z KOBIETĄ CO…? Zmęczenie materiału jej nie dotyczy, oliwienie w grę nie wchodzi, gwałtowną zmianę funkcji przyrząd załatwi we własnym zakresie, konserwacja niepotrzebna, a na drobiazgi w ogóle można nie zwracać uwagi. NIC BŁĘDNIEJSZEGO! Kobieta, owszem, jest to przyrząd wielofunkcyjny, wymagający jednakże starannej pielęgnacji. Przy odpowiednim staraniu w pełni zdaje egzamin i może służyć do końca życia, wciąż w doskonałym stanie… PRZEDE WSZYSTKIM KOBIETĘ NALEŻY SOBIE WYBRAĆ Z NAMYSŁEM I PIECZOŁOWICIE. PODSTAWOWYM MĘSKIM BŁĘDEM JEST PODDAWANIE SIĘ WYBOROWI" Dlaczego mężczyźni popełniają ten błąd? Jak go uniknąć? Jak powinien postępować mężczyzna? Jak funkcjonują kobiety? Na te pytania drogie panie (i panowie) odpowiedzi znajdziecie w książce Joanny Chmielewskiej "Jak wytrzymać ze współczesną kobietą" wydanej nakładem Wiedzy i Życia w 2003 r. Dostałem książkę w prezencie od żony na rocznicę ślubu. Podejrzewam, że to nie był przypadek, ale udowodnić tego ni mogę. Książka jest zabawna i pouczająca. Polecam.

Kontynuacja " Wszystkiego czerwonego ". Straszny ryk wyrwał mnie ze snu późną nocą. Na moment zastygłam w obawie, że dom się wali, ale zaraz przypomniałam sobie o rezerwuarze. Uspokojona, doczekałam chwili zamilknięcia urządzenia i zasnęłam na nowo. – Proponuję, żeby w nocy powstrzymywać się od spuszczania wody – rzekłam o poranku. Co wy na to? Wśród nocnej ciszy grzmi dubeltowo. – A kto spuszczał? – zainteresowała się Alicja. – Nie wiem. Ty albo Beata. – Przysięgam, że ja nie- zarzekła się Beata. Spałam jak kamień, a poza tym czuję się intruzem i z całej siły staram się być cicha, bezwonna i nieszkodliwa. – Nie czuj się – poradziła jej Alicja. Wyróżniałabyś się za mocno. Ja też nie, to kto? Joanna, może ty sama? – Nie sądzę. Trudno spuszczać wodę w wychodku, zarazem leżąc w łóżku. – A jesteś pewna, że poleciała? – Mam pokój najbliżej, tuż obok, niemożliwe było nie słyszeć. Żadna z was nie słyszała? – Ja nie – odparła Beata. – Coś mnie chyba obudziło, ale nie wiem co – wyznała Alicja. Możliwe, że ryk, ale widocznie ucichło, zanim się zdążyłam zastanowić.(z fragmentu książki)

Elunia zdołała przełknąć odrobinę ożywczego napoju, ostrożnie odstawiła kieliszek, po czym chwyciła go ponownie i chlupnęła sobie więcej. Bieżan ze zrozumieniem kiwnął głową i ciągnął dalej: – Tak to ogólnie wygląda. A przy tym nikt niczego nie fałszuje, ofiary są zwyczajnie terroryzowane i same podpisują czeki… Kolejna powieść, której akcja dzieje się w kasynie i na obrzeżach świata mafijnego. Bohaterka dość mimowolnie staje się dużym kłopotem dla szefów organizacji przestępczych, nie są oni jednak w stanie usunąć tego zagrożenia, kierowanego ręką losu…

Mimo upływu trzech tygodni, nie zapomniałam o holenderskiej aferze, bo ciągle mi o niej ktoś przypominał. Martusia nerwowo dopytywała się przez telefon, czy coś wiem o Ewie Thompkins i czy ona na pewno do niej nie przyjedzie. Nie wynikało z tego wprawdzie jasno, która do której miałaby przyjechać, ale pocieszająco twierdziłam, że nie. Gąsowska dzwoniła dwukrotnie, cała zatroskana, bo Jadzia tam się martwi i nie wie co zrobić, Thompkins chodzi ponury, a Thompkinsowa w strasznych nerwach. Samochód, co jej ukradli, już odzyskała, ale teraz go nie chce i płacze, żeby jej inny kupić, a kto by się dziwił, skoro w nim trupa znaleźli. Gorzej, podobno je mąż tego trupa znał, więc tym bardziej nie wiadomo, co robić. Poradziłam, żeby nic. Znajomość z trupem, o ile został pochowany, niczemu nie szkodzi. Teraz znów Górski…

Pafnucy to imię przesympatycznego niedźwiedzia. Jego przygody to nieprzerwany ciąg zabawnych wydarzeń, opisanych tak dowcipnie, jak to tylko Joanna Chmielewska zrobić potrafi. Realizm obserwacji przyrody, treści ekologiczne, przeplatają się z ciekawie nakreślonymi postaciami zwierząt – bohaterów książki. Synowi czytaliśmy w kółko i na wyrywki, sami doskonale się przy tym bawiąc. Potem sam wrócił do tej lektury, zaśmiewając się przy każdym dialogu Marianny z Pafnucym. Kiedy rozrywki było nam mało, sięgnęliśmy po drugą część "las Pafnucego". Równie wesoła, choć pierwszej części nie pobije. Makama poleca. Kikuś w rozpaczy chciał powiedzieć cokolwiek o Pafnucym. Pafnucy się nie bał, w towarzystwie Pafnucego on też prawie się nie bał, Pafnucy tam leżał przy leśniczym, Pafnucego wszyscy lubili…

Nie jest to kryminał – zapewnia autorka, choć "trupy się poniewierają tam, oczywiście, i jakaś część kryminalna musi być, bez tego by się nie obeszło", ale zasadniczo jest to "powieść historyczna, która dzieje się w czasach współczesnych". "Samo mi tak wyszło. I naprawdę, to od początku zaczęłam sama sobie pisać dla żartu, niepewna, co z tego wyniknie" – tłumaczy autorka.

Wszystko zaczęło się od tego, że rozleciał mi się samochód. Wracałam z Gdańska do Warszawy i za Pasłękiem wjechałam sobie do lasu, żeby nazbierać kwiatków. Ściśle biorąc, nie były to kwiatki, tylko jakieś badyle, zaczynające z siebie coś wypuszczać. Była pierwsza połowa marca, pogoda od kilku dni zrobiła się cudownie piękna, słońce świeciło i flora zdążyła zareagować…

Powieść niekwestionowanej pierwszej damy polskiego kryminału. Kolejna zagadka do rozwikłania. Fragment: – - Ostrowski z tej strony, pani Joanno, z zamordowaniem Wejchenmanna nie ma pani chyba nic wspólnego…? Może zbyt szczerze się pani wypowiadała, bo jakoś wszystkim się pani na myśl nasuwa… Tadzio: – Pani Joanno, co jest? Słyszała pani o tym? Agnieszka mnie podpuszcza, żeby panią zapytać, to chyba nie pani rąbnęła tego Wejchenmanna…? Nic nie wiemy, ale sensacja wszędzie! Paweł: – Joanna? Cześć! Zdaje się, ze twoja ulubiona postać z tego świata zeszła? Gdyby ci było potrzebne jakieś alibi, to my chętnie… Nie czułam się zaskoczona, z góry wiedziałam, że będę pierwszą podejrzaną. Może i rzeczywiście nie należało do tego stopnia kłapać gębą publicznie…? Z drugiej strony nie szkodzi, jeśli na mnie padnie, prawdziwemu sprawdzy ujdzie na sucho i niech w zdrowiu kwitnie! Może rozpęd weźmie i na tym jednym szlachetnym czynie nie poprzestanie…? Tak mi się jakoś pomyślało w złą godzię…

''Co najmniej przez kilka miesięcy szukałam trupa. Nie rozkopywałam grobów i ugorów, nie zwiedzałam kostnic, starych piwnic ani śmietników, nie gmerałam w gliniankach. Szukałam we własnym umyśle i w ludzkich plotkach, także w mediach, prezentujących wydarzenia okropne i krwawe w taki sposób, żeby przypadkiem jakieś niewłaściwe tajemnice nie wyszły na jaw. (…) Trupa żądała ode mnie Martusia'' – fragment najnowszej powieści najpoczytniejszej polskiej pisarki.

Intryga rozpoczyna się w kolonialnych Indiach XIX wieku, gdzie prawowitym właścicielom zostaje skradziony tytułowy wielki diament. Cenny kamień wędruje przez rozmaite ręce i epoki, aby odnaleźć się współcześnie w pewnej polskiej rodzinie.

Cenny kamień wędruje przez rozmaite ręce i epoki, aby odnaleźć się współcześnie w pewnej polskiej rodzinie. "Poczułam, jak robi się gorąco i dreszcz przeleciał mi po kręgosłupie. Jak on napisał, ten nadawca…? Największy diament świata… Ciekawe, jaki rozmiar może mieć największy diament świata…" (fragment powieści)

Joanna Chmielewska Wszystko czerwone

Билингва. Польский язык с Иоанной Хмелевской. Метод чтения Ильи Франка. В книге предлагается произведение Иоанны Хмелевской "Все красное", адаптированное (без упрощения текста оригинала) по методу Ильи Франка Уникальность метода заключается в том, что запоминание слов и выражений происходит за счет их повторяемости, без заучивания и необходимости использовать словарь. Пособие способствует эффективному освоению языка, может служить дополнением к учебной программе. Предназначено для студентов, для изучающих польский язык самостоятельно, а также для всех интересующихся польской культурой.

– O Boże, nic nie rozumiem – powiedziała bezradnie dziewczyna z tyłu. – Zameczek…? Dopóki konie nie weszły, mogłam jej udzielać wyjaśnień. – Zameczek to też nie koń. To Dżokej. Koń to Mimoza. I nie siedzi na nim wcale Zameczek, tylko amator Bryś… Wyścigi to powieść oparta na faktach, które nie tylko pozostały nadal aktualne, ale wręcz doszły do pełni rozkwitu. Na całą, wówczas jeszcze skromną, a dziś rozszalałą przestępczość nikt nie zwrócił uwagi…

Ostatnimi czasy Joanna Chmielewska pisała ciut słabiej, jednak ta książka wydaje się jej powrotem do najlepszej formy! Jestem zdecydowanie zadowolony z lektury. Chwyciłem ją około 19 i skończyłem przed chwilką, mając po drodze tylko przerwę na robienie kanapek… o których przypomniałem sobie dzięki lekturze. Jestem bardzo zadowolony. Ze swojej strony mogę ją gorąco polecić. Stara, dobra Chmielewska w bardzo dobrym wydaniu! Były momenty, w których prawie turlałem się ze śmiechu. Opisy fotograficznego dzieła o śladach zwierzyny, czy teksty o bezrobociu polegającym na tym, "że u nas nie ma ludzi do roboty" rozwalały mnie na drobne fragmenty. Ale rozmowy pana policjanta z Joanną i znajomymi biły wszystko na głowę. Poniżej fragmencik (z pominiętymi opisami, by nie odbierać innym przyjemności z czytania) – Jeździ Pani konno? – Jeżdżę – Ustawicznie? Zawodowo? – Tak – Jako dżokej? – Nie – Nie? To jako co? – Jako jeździec – Jeździec… Na wyścigach? – Nie – A gdzie? – Na pokazach – Na jakich pokazach? – Ogólnie, możliwości konia wierzchowego. (…) – Po co pani była u weterynarza? – Chciałam się poradzić. – W jakiej sprawie. – Zdrowotnej – Pani się leczy u weterynarza? – Ja nie. Koń. – Może pani trochę ściślej i szczegółowo? – (…) Chce pan szczegóły fizjologii konia? Mogę dać Panu podręcznik.

Tym razem Joanna zostaje zamieszana w przemyt narkotyków i produkcję fałszywych pieniędzy. Na dodatek okazuje się, że zamieszana jest nie prawdziwa Joanna a jej synowa, która wskutek niezwykłego zbiegu okoliczności ma identyczne inicjały imienia i nazwiska. Obie panie ściga nie tylko polska policja ale także międzynarodowi handlarze narkotykami i rodzimi fałszerze pieniędzy.

Akcja powieści toczy się, pomijając ważne retrospekcje, współcześnie, w środowisku znawców, producentów i kolekcjonerów bursztynu. Joanna wpada na trop afery kryminalnej związanej z pięknym okazem jantaru, w którym tkwi tytułowa złota mucha. Z klejnotem łączy się mroczna sprawa zabójstwa sprzed lat. Bohaterka postanawha wyjaśnić, co się kiedyś stało na wybrzeżu Morza Bałtyckiego, tuż obok rosyjskiej granicy. W rezultacie wędruje przez rybackie wioski, Gdańsk i Warszawę tropiąc po swojemu złoczyńców.

Książka "Zwyczajne życie" napisana lekko i z humorem, który tak bardzo cechuje Chmielewską, że można ją czytać w ramach relaksu. Jak zwykle główni bohaterowie przeżywają niesamowite historie, muszą rozwiązywać zawikłane tajemnice i popadają w rozliczne tarapaty.

Книга «Как выжить с мужчиной» напоминает собой так модные в последнее время сборники полезных советов типа «Как стать красивым, здоровым и богатым». Разумеется, наблюдения, а также забавные замечания и советы, которыми делится автор, – это скорее пародии на подобные рекомендации, написанные со свойственными Хмелевской иронией и юмором. Но, надо отметить, сквозь забавную форму проступают весьма верные и очень даже жизненные наблюдения.