≡

14

Dat alles gebeurde lang geleden: het moment van een leven. Het vliegtuig is geland, Geraldo is gestorven, Alice, Tiago, Janou, Roland, Gilles, Louna, Laetitia, Antoine, Elise, Aurélie, Rémy, Victor en vele anderen zijn geboren; Soledad, Emmanuelle, Loïc, Jéróme, Vincent en Charlotte, Mélanie, Christophe en Carole, Alban en Sophie zijn nu mannen en vrouwen; op die getijden van de tijd heeft Brazilië het uiterlijk van een democratie aangenomen, de cruzeiro is veranderd in de real, de real heeft zich aangepast aan de dollar, de kust blijft de hongerigen uit het binnenland aantrekken, Fortaleza is een beroemde badplaats geworden, er zijn in Teresina uiteindelijk een paar hoge gebouwen gegroeid, wereldrijken zijn ineengestort, Europa is zich verenigend en uit elkaar vallend naar rechts en links gezwalkt, Afrika sterft aan alle mogelijke ellende terwijl het universele commercialisme pretendeert de ‘ismen’ uit te bannen, er zijn zo’n tweeduizend leerlingen door mijn klassen gegaan, relaties en vriendschappen zijn verbroken, andere zijn aangeknoopt, Minne en ik hebben elkaar ontmoet, Irene en ik zijn uit elkaar gegaan en in het huis in de Vercors dat Christophe heeft opgeknapt heb ik boeken geschreven, maar nooit iets over Brazilië.

Die scrupule heb ik aan de slaper van de sertão te danken.

Nog een verhaal over het binnenland.