≡

30

Het moment is gekomen om het venster van de dubbelganger te sluiten. In dit stadium van het verhaal, dat is wel duidelijk, kan zijn situatie er niet meer beter op worden.

Toen hij voorstelde de schade te herstellen door Chaplin en Valentino een aanzienlijk percentage te bieden van zijn toekomstige acteursgages, keken zijn gesprekspartners hem zo verbijsterd aan dat hij zich afvroeg of hij echt gesproken had. Gages? Acteur? Hij? Wat voor genre acteur dacht iemand te zijn die door alle passagiers van een oceaanstomer was aangezien voor Valentino terwijl hij zijn best deed om voor Chaplin door te gaan? Waar vond je een producer die ook maar één dollar op een dergelijk genie zou zetten? Het was of je een emmer water over een hondenliefde gooide. Ze hadden gelijk. Ze hadden gelijk. Ze hadden zijn talentloosheid goed ingeschat. Acteur, dat was hij nooit geweest. Noch tijdens die overtocht, noch daarvoor. Als je een beetje aardig kon slijmen tegen kruiperige diplomaten of een volk kon misleiden dat verblind was door het verlangen geliefd te zijn, werd je nog niet automatisch verheven tot de status van acteur. Hij, acteur? Hij zag ineens weer de vrolijke gezichten van de dorpelingen en die van de zeelieden in de herberg: hij dacht dat hij ze aan het lachen had gemaakt, maar eigenlijk hadden ze gewoon om hem gelachen, net als de passagiers van de Cleveland, en net als de fine fleur van Teresina. Want de oude Da Ponte, de bisschop of kolonel Eduardo Rist waren er natuurlijk geen moment in gelopen, geen seconde hadden ze hem voor hun zoon, petekind of vriend aangezien, ze hadden altijd geweten dat hij slechts de dubbelganger van Pereira was, het ‘goede idee’ van Pereira! Hoe had hij daaraan kunnen twijfelen? Aangezien voor Rudolph Valentino toen hij Chaplin dacht te imiteren! Nee nee, mompelde Chaplin, ‘de schade is aangericht en de schuldige onvermogend.’

‘Onvermogend en illegaal,’ had Valentino opgemerkt. ‘Op frauduleuze wijze op Amerikaans grondgebied binnengedrongen, ja,’ had Chaplin er instemmend aan toegevoegd. Even waren ze geneigd geweest hem uit te leveren aan de immigratiedienst. Dan had het vervolg voor de hand gelegen:

richting Ellis Island,

verhoor,

gevangenis,

terug naar Teresina,

executiepeloton,

einde.

Gelukkig (als je op het punt waar we nu zijn van gelukkig kunt spreken) had Valentino een immigrantenreactie. Hij liet zijn zachtaardige, bijziende blik lang over de indringer gaan, gaf toe dat die Vaag’ op hem leek, en stelde hem voor hem in dienst te nemen als licht-double, zonder contract wel te verstaan, voor tien dollar per week, en op proef.

Dus eigenlijk een baan als dubbelganger.

‘U begrijpt dat ik gretig op dat voorstel ben ingegaan, ik heb het meteen geaccepteerd!’

Ook Chaplin betoonde zich grootmoedig door hem de projector en de films te laten: ‘Houd ze maar, het is verjaard, Caufield hoeft er niets van te weten, en bovendien is de Motiograph inmiddels een antiquiteit.’

Dat was dat. Van Pereira naar Valentino, dubbelganger was hij geweest, dubbelganger zou hij blijven. Hij had geprobeerd te ontsnappen door een raam dat op hetzelfde vertrek uitkwam. Dat was zijn levenslot. Hoe verrassend ook, deze conclusie is niet eens zo merkwaardig, zoals hij kon constateren toen hij, eenmaal in Hollywood aangekomen en door Valentino naar zijn vertrekken verwezen (een witte woonwagen op het terrein van de Pickford-Fairbanksstudio’s), de loshangende deur opende en twee andere Valentino’s aantrof, die op een stapel kussens tijdschriften zaten door te bladeren: het waren de paarden-double en de tango-double.