14

Hoogeerwaardige Meester,

Na maar net enige afleiding te hebben vermeden, waar ik U later van zal vertellen, kwam ik bij de werkplaats van de Pisaan, die gelukkig op dat moment geen klanten had. De Alemannen, zo legde de Pisaan uit, zijn Duitsers, maar dan van een speciaal soort omdat ze uit een deel van de Duitse landstreken komen die grenzen aan Frankrijk en daarom wordt de Alemannische taal, die op zich Duits is en dus hard, verzacht door de klank van de naburige Fransozen en dat geeft een wonderlijke mengelmoes. Ja, best, zei ik, maar wat moeten die Alemannen in Rome? Dat weet de Pisaan niet precies, maar als ik er per se een wou leren kennen, dan hoefde ik maar naar hun kerk te gaan, die dus eigenlijk de Duitse kerk van Rome is, want daar zitten een hele hoop Alemannen en die ligt achter de Piazza Navona en heet Santa Maria deU’Anima.

Omdat ik niet graag tijd verspil, ben ik gelijk in beweging gekomen, Mijnheer en Meester, maar natuurlijk zijn er toen andere problemen bij komen kijken. Terwijl ik op weg was naar de Anima-kerk leek het weer of er iemand achter me aan liep, op zo’n tien, twintig passen afstand. Maar misschien had ik die vent in mijn hoofd die ik al bij de Sint-Pieter was tegengekomen, want het was een heel vaag gevoel; en toen kwam dat gezicht.

Ik weet niet of U nog weet van die schitterende vrouw die

Lionardo geschilderd heeft en die Madame Crivelli heet - dat is ook de maitresse van Lodewijk de Moor4 -, op het schilderij heeft ze op haar voorhoofd een koordje waar ik niet meer van weet of er een edelsteen aan zit of een snuisterijtje, maar ze ziet er zo lekker uit dat Lionardo met haar portret op vuige gedachten is gekomen want ik heb hem wel een keer betrapt dat ie heel stilletjes een rukje maakte, en als de Moor daarachter kwam, dan zou die hem in het gevang stoppen en de sleutel van de cel weggooien. Afijn, Mijnheer en Meester, ik zweer U dat ik die Romeinse mop zo heb gezien als op het portret van de vriendin van de Moor, maar dan levend, toen ze een winkel uitliep en bijna sloeg ik me voor m’n kop en zei ik bij me eigen van Salai loop je nou te dromen? Maar ik droomde niet want dat meisje dat voor me stond was dezelfde maar nog iets beter dan die andere van Lionardo’s schilderij want ze heeft overal volmaakte rondingen, vooral van achter en van voren terwijl die van Lionardo alleen een lekker bekkie heeft, maar verder zo plat is als een stuk brandhout en als mijn pleegvader die van mij schilderde, dan zou ie nog stof hebben voor zijn volgende twintigduizend rukjes.

Om kort te gaan, Mijnheer en Meester, ik liep een stukje achter haar aan en dat wichtje keek me aan en lachte en het leek wel of ze het leuk vond dat ik haar volgde en af en toe keek ze om om zeker te weten of ik haar niet uit het oog verloor en ik dacht al haast van nou zeg ik tegen haar: hé, neem me niet kwalijk, maar wil je mee naar mijn herberg om mijn verzameling staafjes te bekijken? We zijn nog even zo doorgegaan, zij winkel in en winkel uit en als ze dan buiten kwam keek ze rond om te zien of ik er nog was en als ze me dan weer zag, lachte ze en ik lachte ook naar haar, maar ik kwam niet dichterbij want ik had het idee dat ze het een leuk spelletje vond en ik dacht bij me eigen: laat ’r nog maar even opgeilen. Toen ging ze een groot palazzo binnen en wierp een laatste blik op mij net of ze uitnodigde en ik liep achter haar aan en eerst was ik haar even kwijt, maar toen vond ik haar ineens weer terug omdat ze onder aan de trap van het palazzo op me stond te wachten, en toen hebben we gepraat, alleen maar even, want bijna gelijk gaf ik haar een zoen en ik zag dat ze er wel pap van lustte en zo zijn we ons heel prettig gaan vermaken met mekaar, zij met mij en ik met haar, en toen ik haar tieten beetpakte die lekker stevig waren als twee meloenen, moest ik er haast mijn best voor doen want ik zweer het U, Mijnheer en Meester, om er een goed beet te pakken had je bijna drie of vier handen nodig en ik dacht van hoe doen ze dat in Rome dat ze allemaal zulke grote hebben, misschien is het een besmettelijke ziekte en zij streelde intussen mijn krullen en drukte me tegen haar aan en zei hoe leuk ze me vond, je bent mooi je bent mooi je lijkt Antinoös wel, kijk es aan die kent ze ook al, dacht ik maar op dat punt kwamen er, krimmeneel nog an toe, twee buurvrouwen met hun kinderen de trap van het palazzo af en het wichtje zei: alsjeblieft, ga gelijk weg want die twee kennen me en ik wil geen schandaal, denk es in, Mijnheer en Meester, wat een klotepech.

Toen ik met pijn in mijn hart het wichtje had verlaten en naar de uitgang van het palazzo was gelopen, zult U misschien denken, Mijnheer en Meester, dat ik me heb vergist, maar ik zeg van niet: de man die me eerst had gevolgd stond in het palazzo achter een hoek op een paar passen van ons vandaan en ik zag dat ie groot en lang en spekkig was, maar hij ging er zo snel vandoor dat ik alleen zijn schaduw zag weglopen en verdwijnen en toen ben ik naar buiten gerend om te vragen of ze ’m hadden gezien maar niemand die iets wist.

Uw gehoorzame Salai