11

Jack Ryan junior zat in de voornaamste stoel van het zakenvliegtuig dat met een snelheid van ruim 1000 km per uur door de ijle lucht vloog op een hoogte van 47.000 voet boven en 66 kilometer ten zuidoosten van Gander, Newfoundland.

Hij was de enige passagier. De drie bemanningsleden − de gezagvoerder, de eerste vlieger en de stewardess − hielden zich op de achtergrond, zodat Ryan een dik dossier kon doornemen dat in een van de leren stoelen had klaargelegen.

Tijdens het lezen dronk hij een glas Californische cabernet en pakte af en toe een stukje worst van een schaaltje. Hoewel zijn laptop opengeklapt voor hem stond, had hij het afgelopen uur bijna continu de handset van zijn satelliettelefoon vastgehouden. Hij had met Clark in Parijs en met verschillende mensen van de Campus in Maryland gesproken. Hij had ook even met Sam Driscoll gesproken die op dat moment samen met Dom Caruso in Cairo in een vliegtuig naar Parijs stapte.

Ryan zou al over een paar uur klaar zijn met zijn klus van die avond, maar hij wist nu al dat hij tijdens deze trans-Atlantische vlucht geen oog dicht zou doen. Hij moest van alles doen met de vele apparatuur aan boord en zou daarvoor telefonische instructies van Clark en Chavez krijgen, zodat alles in orde was zodra ze in Frankrijk zouden landen.

Wanneer dat allemaal klaar was en het nog niet te laat was, moest hij zijn moeder en zijn vader bellen. Hij had het de laatste tijd zo druk gehad dat hij een lunchafspraak had moeten afzeggen met zijn moeder, broer Kyle en zus Katie toen zijn moeder terug was van de campagne. Eigenlijk, dacht hij toen hij nog een slokje wijn nam, had hij het die dag niet écht te druk gehad om te lunchen. Nee, hij had die afspraak op het laatste moment moeten afzeggen vanwege een grote snee op de brug van zijn neus, die hij aan James Buck te danken had. Daarna had hij tien uur per dag op kantoor gezeten en nog eens drie tot vier uur in de sportzaal doorgebracht. Vervolgens strompelde hij elke avond naar zijn appartement in Columbia, Maryland, waar hij in een bad met bitterzout stapte, een paar slokken Budweiser nam en vervolgens op de bank plofte.

Terwijl het vliegtuig boven de oostkust van Newfoundland vloog om vervolgens via de Atlantische Oceaan koers te zetten naar Europa, bestudeerde Ryan de plattegrond van de wijk in het achtste arrondissement waar het Four Seasons Hotel George V stond. Het zou hem dagen kosten om alle eenrichtingsstraten, brede boulevards en avenues uit het hoofd te leren, maar toch moest hij proberen de buurt zo goed mogelijk te leren kennen voordat het team daar aan het werk ging. Clark had hem verteld dat hij als chauffeur moest fungeren, hoewel Clark hem ook had gewaarschuwd dat ze maar met zo weinig mensen waren dat hij ook voor andere klussen kon worden ingeschakeld.

Misschien ook klussen waarvoor hij het Glock 23 .40-kaliber pistool moest gebruiken dat in het vliegtuig voor hem had klaargelegen.

Jack pakte de print van een plattegrond van het Four Seasons en bestudeerde de begane grond van het gebouw. Daarna keek hij omhoog naar de monitor aan de wand van de cabine om te kijken hoe laat hij zou arriveren en zag dat hij om 05.22 uur in Parijs zou landen.

Terwijl Jack aan zijn wijn nipte, keek hij even vol bewondering naar de schitterend ingerichte cabine. Het nieuwste speeltje van de Campus was een vrij nieuwe Gulfstream G550, een extralangeafstandsjet die voldeed aan een paar bijzonder belangrijke eisen van deze vrij nieuwe geheime dienst. Na de gevangenneming en het verhoor van de Emir was het operationele tempo van hun werk opgeschroefd en waren ze van een soort moordcommando eigenlijk verworden tot een organisatie die informatie verzamelde. De vijf agenten, de hoge omes en enkele leden van het analytische team moesten steeds vaker de hele wereld over vliegen om doelwitten te schaduwen, aanwijzingen te volgen of andere noodzakelijke taken uit te voeren.

In negentig procent van de gevallen was een gewone lijnvlucht hiervoor uitstekend geschikt, maar af en toe moesten Hendley en chief operations Sam Granger één of meer mannen uitzonderlijk snel verplaatsen van de hoofdstad Washington D.C., Baltimore, naar een verafgelegen punt, meestal om een doelwit in het oog te houden dat misschien maar heel kort ergens was. De commerciële luchtvaartmaatschappijen die vanaf de vliegvelden Washington Dulles, Ronald Reagan Washington National en Baltimore Washington International vlogen, hadden dagelijks tientallen rechtstreekse internationale vluchten en bovendien waren vanaf deze vliegvelden met één enkele vlucht honderden andere locaties bereikbaar. Maar soms hádden de mensen van de Campus niet die drie tot twaalf extra uren die ervoor nodig waren om door de beveiliging en de douane te komen, om op vertraagde vliegtuigen of aansluitende vluchten te wachten of voor alle andere zaken waar iedere gewone passagier mee werd geconfronteerd. Daarom was Gerry Hendley op zoek gegaan naar een privéjet die in de behoeften van zijn organisatie kon voorzien. Hij benoemde een ad-hoccomité dat moest bepalen aan welke eisen dit vliegtuig exact moest voldoen; geld was niet belangrijk, hoewel Hendley ervoor moest zorgen dat het comité redelijke eisen stelde en geen cent meer uitgaf dan noodzakelijk was.

Na verschillende weken van onderzoek en besprekingen informeerde het comité Gerry over hun bevindingen. Ze hadden bepaald aan welke eisen de jet moest voldoen op het gebied van snelheid, formaat en bereik. Verschillende extralangeafstandszakenjets van Dassault, Bombardier Aerospace, Embraer en Gulfstream Aerospace voldeden aan die eisen, maar het perfecte vliegtuig voor hen was de nieuwe Gulfstream 650.

Het ontging Hendley niet dat de 650 ook het dúúrste vliegtuig was, maar uit alles bleek dat deze jet wel het beste aansloot bij hun wensen. Hendley ging meteen op zoek naar een 650, maar kwam al snel tot de ontdekking dat er niet veel aanbod was en dat aan de verkoop van een nieuwe 650 binnen de wereld van de zakenvliegtuigen veel te veel aandacht werd besteed. De Campus wilde de aankoop van het vliegtuig echter zo stil mogelijk houden en daarom riep hij het comité weer bij elkaar. Zij kozen voor het op een na meest luxueuze en meest geavanceerde vliegtuig binnen zijn klasse: de Gulfstream Aerospace G550. Het model was nog geen tien jaar oud en nog altijd up-to-date. Hendley stuurde meteen geheime verkenners en andere stafleden van de Campus op pad.

Zij hadden bijna twee maanden nodig om het juiste vliegtuig te vinden. Het was een zeven jaar oude G550 die eigendom was geweest van een Texaanse financier die nu in de gevangenis zat wegens samenwerking met het Mexicaanse Juárez Cartel. De regering had al zijn bezittingen geliquideerd en Gerry was gebeld door een vriend bij het ministerie van Justitie die betrokken was bij de veiling. Hendley was dolblij toen hij hoorde dat hij het vliegtuig kon kopen voor een prijs die veel lager lag dan wanneer het niet onderhands zou zijn verkocht.

De Campus regelde de koop ten slotte via een lege vennootschap op de Kaaimaneilanden, waarna het vliegtuig werd afgeleverd bij zijn fbo (fixed-based operator of vliegtuigafhandelaar) op bwi. Toen Gerry en zijn staf het vliegtuig voor het eerst zagen, vonden ze allemaal dat ze een fantastische deal hadden gesloten en nu een fantastisch vliegtuig hadden.

Hun G550 met twee Rolls-Royce-motoren had een actieradius van 12.500 km en kon dus met slechts één tankstop elke locatie ter wereld bereiken.

De passagiers hadden de beschikking over zes leren stoelen die uitgeklapt konden worden tot bedden, een paar lange rustbanken achter de stoelen en allerlei high-tech communicatiemiddelen. Er waren flat­screen satelliet-tv’s, draadloze lan met bereik in Noord-Amerika, de Atlantische Oceaan en Europa, en bovendien twee Honeywell-radiosystemen en een Magnastar C2000-radiotelefoon.

In het vliegtuig waren verschillende aanpassingen gedaan om de jetlag van de passagiers te verminderen. Dat vond Hendley heel belangrijk, omdat hij zich realiseerde dat hij mannen naar een gevaarlijke ­situatie stuurde zonder dat ze tijd hadden om zich aan hun nieuwe omgeving aan te passen. Via de grote, hoge ramen kwam veel meer daglicht naar binnen dan in lijnvliegtuigen, waardoor de fysiologische effecten van een lange vlucht werden verminderd. Bovendien ververste het Honeywell Avionics-milieusysteem elke negentig seconden honderd procent van de zuurstof, waardoor de kans op luchtbacteriën die zijn mannen tijdens hun missies zouden kunnen vertragen, werd verkleind. Deze systemen hielden de luchtdruk in de cabine 3000 voet lager dan in een commercieel vliegtuig dat op dezelfde hoogte vloog, wat de kans op jetleg ook verminderde.

Hendleys vriend bij het ministerie van Justitie had tijdens hun gesprekken over het vliegtuig ook nog iets anders verteld. De oorspronkelijke eigenaar, de louche financier, had zijn jet gebruikt om naar Mexico City te vliegen. Daar had hij zakken vol Amerikaans geld verstopt in verborgen compartimenten die daar door Colombiaanse technici waren ingebouwd. Daarmee was hij vervolgens over de grens gevlogen, naar Houston. Van daaruit had hij de contanten verdeeld over lagere leden van het Juárez Cartel die het geld, minus een klein percentage, door Western Unions − waar je wereldwijd online geld kunt laten overmaken − in de staat Texas lieten overmaken naar bankrekeningen bij Mexicaanse banken, zodat het werd witgewassen. Deze Mexicaanse banken maakten het geld vervolgens over naar elke plek waar de narcos het nodig hadden om in Zuid-Amerika drugs te kopen, om in de hele wereld regeringsfunctionarissen en politieagenten om te kopen, om wapens van soldaten te kopen en zichzelf met allerlei luxe te omringen.

Gerry luisterde beleefd naar de uitleg van deze witwaspraktijken, hoewel hij meer dan de meeste andere mensen afwist van de wereld van het geld, zowel de legale als de illegale. Maar wat écht zijn belangstelling trok, was de aanwezigheid van deze geheime ruimtes in zijn nieuwe jet. Zodra het vliegtuig op bwi was afgeleverd, waren een stuk of twaalf medewerkers van de Campus en een onderhoudsteam van de fbo anderhalve dag op zoek geweest naar de geheime bergplekken.

Over de hele jet verspreid vonden ze allerlei compartimenten van verschillende afmetingen. Hoewel de meeste mensen denken dat de vrachtruimte van alle vliegtuigen zich onder de vloer bevindt, zit de vrachtruimte van kleinere vliegtuigen zoals de Gulfstream G550 feitelijk achterin, onder de staart. Onder de vloer van de cabine was een grote ruimte die voornamelijk in beslag werd genomen door de bedrading, maar de Colombiaanse technici hadden onder de inspectiepanelen in de vloer verborgen compartimenten gemaakt waar minstens vier kleine volle rugzakken in pasten. Ze vonden nog een loze ruimte in het toilet, onder het paneel waar het toiletdeksel in zat. Als je zestig seconden en een schroevendraaier had, kon je het paneel losmaken zodat er een grote rechthoekige ruimte vrijkwam. De Colombianen hadden een dunne buis geplaatst waar het afval doorheen kon, maar een ruimte vrijgelaten die groot genoeg was om een rugzak in te verbergen, gelukkig zonder dat daardoor het functioneren van het toilet zelf werd verstoord. De onderhoudsmannen vonden bovendien nog eens tien kleinere ruimtes achter inspectiepanelen en luiken van technische ruimtes: in enkele paste maar net een pistool en in andere een machinepistool met inklapbare loop en een paar extra magazijnen.

Alles bij elkaar vonden ze bijna drie kubieke meter verborgen opbergruimte, voldoende om een grote hoeveelheid spullen te vervoeren wanneer de Campus bepaalde zaken in het geheim moest verplaatsen. Pistolen, geweren, explosieven en surveillance-apparatuur waar douaniers een beroerte van zouden krijgen, maar ook documenten en geld. Kortom, alles wat Gerry Hendleys mannen nodig hadden om hun werk te kunnen doen.

Hendley nam drie bemanningsleden in dienst, allemaal ex-militairen die werden gescreend voor Campus-operaties. De gezagvoerder had gewerkt voor de Air Force, wat niemand had verbaasd. Het feit dat ze vrouw was, had ook niemand moeten verbazen. De vijftigjarige Captain Helen Reid was een voormalige B1-B-vlieger die naar de burgerluchtvaart was overgestapt toen ze een baan bij Gulfstream aannam. Ze had als testvlieger meegewerkt aan het G650-project, maar leek het niet erg te vinden om ‘beneden haar stand’ met de G550 te gaan vliegen. Haar eerste vlieger heette Chester Hicks maar werd door iedereen nog steeds bij zijn zendercode ‘Country’ aangesproken vanwege zijn zware zuidelijke accent. Hij was een ex-vlieger van het Marine Corps uit Kentucky en had voor het Corps met heli’s en vliegtuigen gevlogen. Hij had de laatste zes jaar van zijn carrière jonge vliegers opgeleid op het Naval Air Station, Corpus Christi, had met meermotorige B-12 Huron-vliegtuigen gevlogen en was daarna overgestapt naar de zakenluchtvaart. Hij vloog al tien jaar met G500’s en G550’s.

In juni had Hendley de vijf agenten van de Campus verrast door hen mee te nemen op hun eerste vlucht in de G550. Ze waren naar bwi gereden, via de gate van een fbo die Greater Maryland Charter Aviation Services heette en werd geleid door een vriend van Gerry Hendley. Dankzij deze man konden Hendleys vliegtuig en zijn medewerkers vrijwel alle controlemaatregelen ontlopen.

Nadat de zes mannen aan boord waren gegaan, stelde Gerry iedereen voor aan Captain Reid en eerste vlieger Country, en daarna aan hun stewardess. Adara Sherman was een aantrekkelijke vrouw van vijfendertig met kort blond haar en heldere grijze ogen achter een deftige bril. Ze droeg een blauw uniform zonder insignes en hield altijd haar jasje aan. Sherman had negen jaar bij de marine gewerkt en zag eruit alsof ze haar fysieke training sinds die tijd niet had verwaarloosd. Ze liet de mannen beleefd en professioneel de cabine zien. Daarna begonnen ze aan hun één uur durende vlucht waarbij ze boven het gebied cirkelden, een doorstartlanding maakten in Manassas en naar bwi ­terugkeerden.

Jack dacht terug aan die dag nu ze boven de Atlantische Oceaan vlogen en nam nog een slokje van zijn wijn. Hij grinnikte even, want toen ze opstegen en Adara Sherman buiten gehoorsafstand was, had Gerry Hendley de drie vrijgezelle mannen in de cabine toegesproken. ‘We gaan een woord-associatie-spelletje doen, heren. Onze stewardess is Adara Sherman. Ik wil dat jullie haar in gedachten generaal Sherman noemen en jezelf Atlanta. Begrepen?’

‘Hou het zakelijk,’ had Sam glimlachend gezegd.

‘Jij hebt het begrepen.’

Caruso knikte gehoorzaam, maar Jack zei: ‘Je kent me toch, Gerry.’

‘Dat is zo, en je bent een goede vent. Maar ik weet ook nog hoe het is om zesentwintig te zijn. Ik wil het hier maar bij laten, oké?’

‘Ik begrijp het. De stewardess is een no-flyzone.’

Alle mannen lachten, net toen Adara weer verscheen en haar passagiers koffie aanbood. Dom, Sam en Jack junior wendden hun blik meteen af, keken verlegen opzij en waren een beetje zenuwachtig. Clark, Chavez en Hendley grinnikten alleen maar.

Adara had het grapje niet gehoord, maar ze had het al snel door. De vrijgezelle mannen hadden te horen gekregen dat ze verboden gebied was en dat was het beste voor iedereen. Toen ze zich even over een tafeltje boog om een handdoek te pakken en haar armen strekte, kroop haar jasje omhoog. Jack en Dom keken vlug haar kant op − dat zat immers in hun dna − en zagen een kleine, maar bijzonder echt uitziende Smith en Wesson met een roestvrijstalen slede en een reservemagazijn in een holster dat op haar rug in haar rok verdween.

‘Ze heeft een pistool,’ had Caruso waarderend gezegd toen ze weer in de pantry was verdwenen.

Hendley had geknikt en gezegd: ‘Zij zorgt voor de beveiliging van het vliegtuig, en ze heeft een paar wapens om haar daarbij te helpen.’

Jack glimlachte weer toen hij aan Sherman en haar wapens dacht. Hij keek op zijn horloge en zag dat het aan de oostkust halfelf ’s avonds was. Hij pakte zijn telefoon en belde het mobiele nummer van zijn moeder.

‘Ik hoopte al dat je vandaag zou bellen,’ zei ze toen ze opnam.

‘Hallo, mam. Sorry dat het zo laat is.’

Cathy Ryan lachte. ‘Ik hoef morgenochtend geen ronde te doen. Ik ben samen met je vader in Cleveland.’

‘Dat betekent nog steeds vroeg opstaan, je klaarmaken en tijdens de ontbijtdrukte door een restaurant lopen en handen schudden, ja toch?’

Nu lachte ze hardop. ‘Zoiets ja. We gaan naar een fabriek, maar eerst gaan we hier in het hotel met de pers ontbijten.’

‘Leuk.’

‘Ik vind het niet erg. En je moet dit niet tegen hem zeggen, maar ik denk dat je vader het leuker vindt dan hij wil toegeven. Nou ja, bepaalde facetten ervan dan.’

‘Volgens mij heb je gelijk. Hoe gaat het met Katie en Kyle?’

‘Prima. Ze zijn nu thuis; Sally past een paar dagen op hen. Je zou even bij hen langs moeten gaan als je weg kunt bij je werk. Ik zou de telefoon wel aan je vader willen geven zodat je hem even gedag kunt zeggen, maar hij heeft een bespreking met Arnie in een vergaderkamer beneden. Kun je een paar minuutjes wachten?’

‘Eh, nee. Ik bel hem later nog wel.’

‘Waar zit je?’

Jack ademde langzaam uit en zei toen: ‘Eerlijk gezegd zit ik nu in een vliegtuig. Boven de Atlantische Oceaan.’

Snel vroeg ze: ‘Waarnaartoe?’

‘Niets bijzonders. Voor mijn werk.’

‘Heb je enig idee hoe vaak je vader me precies hetzelfde antwoord heeft gegeven?’

‘Misschien omdat het meestal zo wás. Je hoeft je nergens zorgen over te maken.’

‘Zeker weten?’

Jack junior wilde ‘Dat beloof ik’ zeggen, maar bedacht zich. Hij had zich voorgenomen niet tegen zijn moeder te liegen. Tegen haar zeggen dat ze zich nergens zorgen over hoefde te maken, was bijna een leugen, maar hij was niet van plan het nog erger te maken door haar wat dan ook te beloven. Hij had geen idee wat hem te wachten stond, behalve dan dat hij deel zou uitmaken van een groep van vijf gewapende mannen die van plan waren drie andere gewapende mannen te doden en een vierde gevangen te nemen.

Cathy zei: ‘Ik maak me wél zorgen, Jack. Ik ben een moeder, ik hoor me zorgen te maken.’

‘Het gaat prima met me.’ Hij begon snel over iets anders. ‘En, is vader al klaar voor het debat van morgenavond?’

Hij twijfelde er niet aan dat zijn moeder wist wat hij deed. Zijn vader had hem verteld dat ze elke ‘truc’ die hij probeerde uit te halen meteen doorzag en tot dan toe had zijn vader daar gelijk in gehad.

Toch liet ze het onderwerp rusten. ‘Dat denk ik wel. Hij kent alle details uit zijn hoofd. Ik hoop maar dat hij zijn handen thuis kan houden en Ed Kealty niet verrot probeert te slaan. Dit is het debat waarbij de twee kandidaten naast elkaar aan een tafel zitten. Zo zou het minder formeel zijn, meer een vriendelijk gesprek.’

‘Ik weet nog dat vader het hierover had. Kealty wilde het eerst niet doen, maar nu hij zakt in de peilingen, heeft hij zich bedacht.’

‘Inderdaad. Arnie denkt dat dit een goede kans is voor je vader om zijn vriendelijke kant te laten zien.’

Daar moesten ze allebei om lachen.

Adara Sherman boog zich over Jack heen met een kleine karaf water. Jack schudde zijn hoofd en glimlachte beleefd, maar zorgde ervoor niet te lang oogcontact te houden voor het geval Gerry dit later te horen zou krijgen. Ze draaide zich om en liep terug naar de pantry. Hij had haar het liefst nagekeken, maar hij wist dat deze cabine vol reflecterende oppervlakken zat en hij wilde niet dat ze zag dat hij haar nakeek. En dus keek hij naar zijn laptop.

‘Oké, ma. Ik moet nu ophangen. Doe maar even een schoonheidsslaapje voor die persbijeenkomst morgenochtend.’

‘Dat zal ik doen. Wees alsjeblieft voorzichtig, oké?’

‘Dat beloof ik.’ Aan die belofte dacht hij zich wel te kunnen houden. Hij was absoluut van plan te proberen zich vóór de middag niet te laten doodschieten.

Moeder en zoon hingen op en Jack junior ging weer aan het werk. Hij hield een wedstrijd tegen de ochtend die een wedstrijd tegen hem hield, zodat hij maar heel weinig tijd had.