36

Overdag reed er al niet veel verkeer over de Boya-Miran Shah Road, maar ’s avonds reed er bijna niets meer. Een paar vrachtwagens, taliban op motoren en een paar felgekleurde bussen met spiegeltjes op de zijkant, als kerstversiering. De mannen in de observatiepost zagen niets wat ongewoon leek. Mohammed al Darkur zei dat zijn gevangene had gezegd dat isi-officieren per vliegtuig naar het gebied kwamen en dat betekende dat ze op Miran Shah moesten landen en over deze weg moesten rijden om bij het kamp te komen.

Maar in de eerste zesendertig uur van de observatie zagen Driscoll en de anderen niets bijzonders.

Toch maakte Al Darkur een foto van elk voertuig dat langsreed, omdat hij niet kon weten of een hooggeplaatste isi-officier of generaal Riaz Rehan zelf zich als geitenhoeder had verkleed om bij de Haqqini-trainingskampen te komen. Daarom bekeken Al Darkur en zijn mannen de foto’s zodra er een voertuig voorbij was gereden.

Tot nu toe hadden ze echter geen enkele aanwijzing dat de isi of een buitenlandse organisatie in het gebied opereerde.

Iets na middernacht bemande Sam Driscoll een nachtcamera op een statief dat op de weg beneden hen was gericht, terwijl de andere drie mannen op een matras in de gang achter hem lagen. Een minuut eerder was er een bus langsgereden en het stof dat hij had opgeworpen hing nog in de lucht boven de Miran Shah-Boya Road.

Sam wreef even in zijn ogen en keek weer door de lens.

Meteen drukte hij zijn gezicht steviger tegen het oogklepje van de camera. Daar, op de weg beneden hem, waren vier verduisterde vrachtwagens gestopt. Er sprongen mannen van de laadklep die een geweer bij zich hadden, zwarte kleren droegen en zo onopvallend mogelijk de rotsachtige helling op slopen, naar het isi-safehouse.

‘We worden aangevallen!’ riep Driscoll. Mohammed stond nog geen seconde later naast hem met zijn portofoon in de hand. Hij keek door zijn verrekijker, zag de tien of twaalf mannen ongeveer honderd meter lager en zei tegen een van zijn kapiteins: ‘Neem contact op met de basis. Zeg dat we acuut geëxfiltreerd moeten worden. Nu!’

Zijn ondergeschikte liep naar zijn portofoon en Al Darkur wendde zich weer tot Driscoll. ‘Als we met de vrachtwagens gaan, zullen ze ons op de weg vernietigen met hun rpg’s.’

Maar Sam luisterde niet, hij dacht na. ‘Mohammed, waarom zouden ze ons op deze manier aanvallen?’

‘Wat bedoel je?’

‘Ze moeten weten dat we de weg in de gaten houden. Waarom gingen ze naar de weg, naar het lage deel en niet naar het hoge gedeelte achter ons?’

Al Darkur dacht hier even over na. ‘Omdat we al omsingeld zijn.’

‘Inderdaad. De groep onder ons vormt een blokkade, de aanval komt van...’

Een explosie liet de muur van het gebouw op zijn grondvesten schudden. Het was dertig meter van de gang waar Al Darkur en Driscoll stonden, maar toch sloegen ze tegen de grond.

De isi-majoor brulde bevelen in zijn portofoon en krabbelde weer overeind. Sam pakte zijn M4, rende naar de trap en sprong met drie treden tegelijk in de richting van de vijand die zou proberen de achtermuur open te breken.

Zodra hij de begane grond had bereikt, rende Sam naar de achterkant van het gebouw. Hij passeerde twee mannen van het Zevende Commando in een kamer links van hem. Ze richtten de lamp op hun wapen vanuit een raam en beschenen het oostelijke deel van het terrein met wit licht in een wanhopige poging een doelwit te vinden. Driscoll rende naar de uitgang aan de achterkant en hoopte dat de wachtposten bij de achterpoort nog steeds vochten en Haqqani’s mannen vastpinden in de omringende struiken en heuvels.

Vanaf de voorkant van het safehouse hoorde hij ratelend geweervuur toen de vijand via de rotsen boven op de heuvel naar het voorhek ging.

Sam rende op volle snelheid naar de openstaande achterdeur en was van plan om over het donkere terrein naar het hek te rennen, maar op dat moment hoorde hij Al Darkurs stem door de speaker van zijn portofoon. Hij zei in het Engels: ‘Sam! Onze wachtposten aan de achterkant reageren niet. De vijand is waarschijnlijk al binnen!’

Driscoll was al door de deuropening gerend toen hij deze informatie kreeg. Hij was nog geen anderhalve meter voorbij de deur toen hij felle lichtflitsen zag bij het hek, twintig meter voor hem, en het donderende geratel van kalasjnikovs tegen de buitenmuren van het huis hoorde weerkaatsen. Driscoll struikelde bijna in het zand, draaide zich om en rende gebukt weer naar binnen.

De deurpost werd aan flarden geschoten door de kogels van de ­Haqqani-strijders, maar Sam kon zonder geraakt te worden de gang bereiken. Daar kwam Al Darkur hem tegemoet, nog steeds in zijn portofoon schreeuwend. Beide mannen keken om de hoek en schoten een paar kogels de donkere nacht in. Ze dachten niet dat ze met een paar karabijnen de aanval konden stoppen, maar ze hoopten wel dat ze indruk konden maken op iedereen die dacht dat hij gewoon via de open achterdeur naar binnen kon rennen en ongezien in de gang kon komen.

Al Darkur schreeuwde in Sams oor, nadat hij nog een paar kogels op de smalle gang had afgevuurd: ‘Ik heb om een helikopter gevraagd van de basis in Miran Shah, maar de Quick Reaction Force (qrf) heeft nog vijftien minuten nodig om zich klaar te maken.’

‘Niet snel genoeg,’ zei Sam. Hij liet zich op zijn knieën vallen en schoot de lampen in de gang uit.

‘Dan duurt het nog dertig minuten of langer voor ze hier zijn.’

Driscoll haalde het lege magazijn uit zijn geweer en verving hem door een vol magazijn uit zijn borstharnas. Opnieuw werd er van alle kanten geschoten en door de porto’s kwam geschreeuw. Zelfs al kon Driscoll de woorden niet verstaan, toch kreeg hij de indruk dat de vijand het gebouw binnenkort zou binnenvallen.

‘Zo te horen hebben we minder dan dertig minuten. Hoeveel man heb je nog?’

Al Darkur begon in zijn portofoon te schreeuwen. Driscoll kroop op zijn buik naar de hoek van de gang, rolde langzaam op zijn rechterschouder en kroop door naar de achterdeur met zijn wapen in de aanslag. Hij kon niets zien in het donker en daarom deed hij het licht op de zijrail van de M4 aan. Meteen werd de gang verlicht door tweehonderd lumen, zodat hij twee Haqqani-strijders kon zien die stiekem Sams kant op kwamen. Ze werden verblind door de lichtstraal, maar toch hieven ze hun wapen.

Driscoll haalde de trekker van zijn M4 over en schoot een keer of tien op de twee mannen. Ze stierven voordat een van hen kon terugschieten.

Meer flitsen van geweervuur in het donker buiten dwongen Sam achteruit, waar hij zijn geweer herlaadde.

‘Ik heb nog zes man in leven,’ zei Mohammed.

Sam knikte tijdens het herladen. ‘Goed. Is er een kans dat we bij de vrachtwagens in de garage aan de oostkant kunnen komen?’

‘Dat zullen we moeten proberen, maar de weg zal vol zitten met ­Haqqani’s mannen.’

‘Wie heeft een weg nodig?’

Driscoll haalde een scherfgranaat uit zijn borstvest, trok aan de pin en gooide hem onderhands als een bowlingbal de gang in. Mohammed al Darkur en Sam Driscoll waren al onderweg naar de mannen bij het oostelijke raam toen de granaat ontplofte.

Twee minuten later waren acht Haqqani-strijders die van beneden aanvielen het hek door en bevonden zich nu op de oprit aan de zuidoostelijke kant van het terrein. Ze hadden vier man achtergelaten, één dood, geveld door een schot in de maag vanuit een raam op de derde verdieping van het vijandelijke safehouse, en drie anderen gewond: een door geweervuur en twee door een handgranaat van een wachtpost bij de poort die zelf een seconde later was doodgeschoten.

Maar de acht overlevenden waren nu nog geen twintig meter van de garage. De deur stond open en het was donker binnen, en daarom liepen de mannen er langzaam en stilletjes naartoe terwijl hun kameraden het gebouw aan de andere kant beschoten. Als ze vanuit de garagedeur konden binnenkomen, konden ze het gebouw doorzoeken en alle overlevenden daar doodschieten.

Toen de mannen nog maar tien meter bij de garagedeur vandaan waren, zag hun leider de vage omtrek van twee grote vrachtwagens die binnen stonden. Zijn nachtbril was helemaal geruïneerd door verschillende hulzen uit zijn kalasjnikov, dus toen hij naar voren liep, moest hij zijn ogen halfdicht knijpen om de binnendeur te ontdekken.

De acht mannen liepen langs de twee trucks, zagen de deur waardoor ze het gebouw binnen konden komen en liepen gebukt achter elkaar naar binnen terwijl ze aandachtig luisterden of er gevaar dreigde.

Zodra de acht Haqqani-mannen de garage hadden verlaten, klommen Sam Driscoll, Mohammed al Darkur, twee isi-officieren en vier Zarrar-commando’s stil onder de truck uit die het verst bij de deur vandaan stond. Een chauffeur, Al Darkur en drie andere mannen stapten voorin, terwijl Sam en twee andere mannen achter in de garage bleven. Zodra Sam hoorde dat de chauffeur zachtjes de handrem ontgrendelde, begonnen hij en de beide andere mannen zo hard mogelijk te duwen tegen de achterkant van de vrachtwagen. De neus van de truck stond al heuvelafwaarts gericht, zodat de vrachtwagen zodra ze hem de garage uit hadden geduwd algauw snelheid kreeg. Nadat Sam en de twee mannen hem nog een laatste, stevige duw hadden gegeven, sprongen ze achter in de overdekte laadklep.

De chauffeur deed de motor en het licht van de truck niet aan. Het enige geluid dat het donkere voertuig maakte, was het gekraak van de banden op het rotsachtige pad toen hij steeds sneller de heuvel afreed. Doordat het bewolkt was, had de chauffeur maar een klein beetje licht om hem naar het voorhek te leiden. Als hij een paar meter te ver naar links of rechts stuurde, zou de truck tegen de muur botsen, waardoor iedereen op de helling of op de weg beneden precies zou weten waar ze waren.

Maar de chauffeur reed de vrachtwagen door het voorhek; de truck rolde steeds sneller naar beneden en de chauffeur moest zijn uiterste best doen om de banden naar links en naar rechts te dwingen. Het was nog altijd een honderd meter lang, steil en bijzonder bochtig grindpad naar de weg beneden.

Inmiddels verlieten ze het terrein waar de meeste gewapende vijanden zich bevonden, maar iemand op de helling hoorde of zag de vrachtwagen toen hij nog maar twintig meter voorbij het hek was. Een kreet, nog een aantal kreten en daarna geweervuur maakten een einde aan het stiekeme deel van Sam Driscolls plan. Hij riep vanuit de laadbak van de truck naar de chauffeur dat hij nu niet meer op het grindpad hoefde te blijven en alleen moest proberen zo snel mogelijk buiten het schootsveld te komen, ongeacht waar de truck terechtkwam of in welke toestand. De chauffeur reed de weg af en maakte gebruik van de enorme massa van de truck om hem en zijn passagiers naar beneden te krijgen.

De truck denderde naar beneden tussen Haqqani-mannen door, maar de meesten konden niet schieten zonder het risico te lopen hun medestrijders te raken. Een paar mannen schoten wel en de achterkant van de truck, vlak bij de plek waar Sam zat, werd geraakt door 7.62mm munitie. Een van de mannen die bij hem zat, werd in zijn hoofd geschoten en de andere man kreeg twee kogels in zijn linkerbovenarm en linkerschouder. Sam kreeg een kogel in de beschermende stalen sapi (Small Arms Protective Insert)-plaat in zijn kogelvrije vest. De inslag had zoveel kracht dat hij viel, net toen de enorme overdekte truck keihard tegen een groot rotsblok botste en even met de wielen van de grond kwam. Het bijna onthoofde lichaam van de Zarrar-soldaat rolde samen met Sam naar achteren. De truck reed door, raasde de helling af, stuiterde op en neer, en de chauffeur moest alles op alles zetten om de neus van de truck naar beneden gericht te houden zodat hij niet opzij zou stuiteren en zou omslaan.

Ze waren nog maar een meter of twintig van de weg af toen Mohammed nog meer Haqqani-strijders uit het duister zag opdoemen die het vuur openden op de voortrazende vrachtwagen. Eén man had een rpg, een draagbare granaatwerper, bij zich.

Mohammed zat voorin in het midden en kon hem dus onmogelijk raken, zelfs als ze niet alle kanten op stuiterden, zodat het ook geen zin had een pistool op de man te richten. Daarom riep hij naar achteren: ‘Sam! rpg, rechts, twintig meter!’

‘Begrepen!’

Mohammed al Darkur kon de Amerikaan achter zich niet zien en wist dus niet dat Driscoll zijn M4 hief, rechtop in de overdekte laadbak ging staan en zich aan een rolstang vasthield. Terwijl de truck de hoofdweg opreed en scherp naar links boog om een geparkeerde pick-up van de Haqqani te ontwijken, sprong Sam naar buiten, richtte zijn geweer op de weg en schoot een volle lading van dertig kogels op alles wat hij in het donker zag bewegen. Een door een raket aangedreven granaat ontbrandde en kwam zijn kant op, maar de gloeiende granaat vloog zonder iets te raken omhoog, de nachtelijke hemel in.

Geweervuur vanaf de andere kant van de weg sloeg tegen de metalen delen van de grote vrachtwagen die in oostelijke richting reed, terug naar Miran Shah. Sam probeerde weer in de laadbak te klimmen terwijl hij zichzelf tot een zo klein mogelijk doelwit maakte. Zijn voeten gleden weg, zodat hij alleen nog maar aan de rolstang hing, en hij probeerde de canvas zijkant van de truck te grijpen. Hij liet zijn geweer los om de stang met beide handen te kunnen vastpakken, waardoor zijn wapen alleen nog aan de riem om zijn hals hing. Terwijl hij zijn uiterste best deed om zijn laarzen weer binnenboord te krijgen, schoot een van de overlevende commando’s achter in de vrachtwagen met zijn M4 op de helling waar ze net vandaan kwamen. Het vijandelijke mondingsvuur op de rotsachtige heuvel leek op vuurvliegjes in het donker.

Op dat moment sloeg een grote hoeveelheid 7.62mm lichtspoorpatronen door de voorruit van de truck. Het glas in de cabine waar de majoor zat, werd van links tot rechts verbrijzeld. Kogels sloegen in de borstplaat van de isi-kapitein links van Al Darkur, ketsten af van zijn eigen kogelvrije vest en drongen ten slotte in de hals van de chauffeur. De man stierf echter niet meteen, maar hij greep gorgelend en happend naar adem naar de wond in zijn hals en kronkelde van de pijn. Hierdoor zwenkte de grote truck naar rechts, reed van de weg af en stuiterde in de richting van de lagergelegen droge rivierbedding.

Sam had net zijn beide voeten in de laadklep gekregen toen het voertuig naar rechts zwenkte. Weer vloog hij door de lucht en viel met grote snelheid weer naar beneden. Door deze beweging draaide Sam opzij, smakte tegen de zijkant van de truck en verloor zijn houvast aan de metalen stang.

De Amerikaan viel een meter of twintig bij de weg vandaan van de truck, terwijl het grote voertuig de heuvel af denderde.