18

Jack Ryan senior liep naar de passpiegel die tussen de beide kasten aan de muur hing. Het presidentieel debat van vanavond in de Case Western Reserve University in Cleveland vond plaats in het Emerson Physi­cal Education Center, zodat er veel publiek bij aanwezig kon zijn. Het werd ook wel het Veale Center genoemd. Ryan had er geen enkele moeite mee zich voor te stellen dat hier een basketbalwedstrijd plaatsvond. Vanaf de muren van de kleedkamer die was omgetoverd tot een kleedkamer voor de presidentskandidaat keken geharde sportlieden op hem neer. In de aangrenzende badkamer waren meer dan tien douches, maar die had hij niet nodig, omdat hij zich in het hotel nog had gedoucht.

Het debat van vanavond was het tweede van de drie geplande debatten tussen hem en Kealty en dit debat vond plaats op verzoek van Jack zelf. Met slechts één persoon die de beide mannen aan tafel vragen zou stellen. Bijna een vriendelijk gesprek. Het zou minder formeel zijn, minder stijf. Eerst had Kealty er bezwaar tegen gehad, hij had gezegd dat het zo ook minder presidentieel was, maar Jack had voet bij stuk gehouden en dankzij de onderhandelingen van Jacks campagnemanager Arnie van Damm had hij zijn zin gekregen.

Het thema van het debat van die avond was buitenlandse zaken. Jack wist dat hij Kealty zou verslaan. Dat bleek uit de peilingen en dus vond Arnie dat ook. Maar Jack was niet ontspannen. Hij keek weer in de spiegel en nam nog een slokje water.

Hij hield van deze uiterst korte eenzame ogenblikken. Cathy had de kleedkamer net verlaten; op dit moment zou ze haar plaats op de eerste rij innemen. Haar laatste woorden tegen hem voordat ze vertrok, echoden in zijn oren: ‘Succes, Jack. En denk erom, vrolijk kijken, hoor!’

Tijdens deze campagne was Cathy, naast Arnie en de schrijver van zijn toespraken Callie Weston, zijn intiemste vertrouweling geweest. Zij mengde zich vrijwel nooit in politieke discussies, tenzij het onderwerp gezondheidszorg aan de orde was, maar ze had haar echtgenoot tijdens zijn honderden tv-optredens goed in de gaten gehouden en hem verteld hoe hij volgens haar overkwam op het publiek.

Cathy vond dat ze hiervoor uiterst gekwalificeerd was. Niemand kende Jack Ryan immers beter dan zij. Als zij naar hem keek of naar de klank van zijn stem luisterde, wist ze alles over zijn stemming, zijn energie en zelfs of hij ’s middags stiekem een kopje koffie had gedronken, hoewel zij hem dat verbood als ze samen op reis waren.

Normaal gesproken deed Jack het prima voor de camera. Hij kwam natuurlijk over, helemaal niet stijf; hij leek precies op de man die hij was: een man die fatsoenlijk en intelligent was, maar ook wilskrachtig en gemotiveerd.

Maar een enkele keer zag Cathy dingen die hem niet hielpen om zijn punt duidelijk te maken. Ze maakte zich vooral zorgen over het feit dat Jack altijd als hij begon te praten over een van Kealty’s beleidspunten of een opmerking waar hij het niet mee eens was − in feite dus alles wat uit Kealty’s Witte Huis kwam − een sombere blik op zijn gezicht kreeg.

Kort geleden, tijdens een van de zeldzame nachten die hij tijdens de slopende campagne thuis had doorgebracht, had Cathy de flatscreen-tv in hun slaapkamer aangezet en Jack bijna een uur lang opnamen laten zien die ze had gemaakt. Jack Ryan zou dat op zich al verschrikkelijk hebben gevonden, zelfs als zijn hoofd níét op alle opnamen te zien was geweest. Het was afschuwelijk voor een man die het nooit prettig vond om op tv zijn gezicht te zien of zijn stem te horen. Maar Cathy was meedogenloos; met hun TiVo − hun persoonlijke videorecorder − liet ze hem de ene na de andere persconferentie zien, van indrukwekkende interviews met journalisten van de belangrijkste netwerken tot geïmproviseerde gesprekjes in winkelcentra met scholieren die een artikel voor de schoolkrant wilden schrijven.

In elke opname die ze hem liet zien, veranderde Jack Ryans gezicht zodra Kealty’s beleid ter sprake kwam. Het was geen spottende grijns, en Jack vond eigenlijk dat hij alleen al dáárvoor een medaille had verdiend, omdat hij zo woedend werd om letterlijk élk belangrijk besluit van de regering-Kealty. Maar Cathy had gelijk, Jack kon het niet ontkennen: elke keer als een interviewer het beleid van Kealty ter sprake bracht, kneep Jack zijn ogen iets dicht, klemde hij zijn kaken op elkaar en vaak schudde hij met zijn hoofd, alsof hij ‘Nee!!!’ wilde zeggen.

Cathy had hem een opname laten zien van Jack tijdens een barbecue in Fort Worth. Hij had een papieren bordje met rundvlees en een mais­kolf in de ene hand en een glas ijsthee in de andere. De cameraploeg van C-Span die hem volgde, had hem gefilmd toen een vrouw van middelbare leeftijd begon over Kealty’s recente poging de olie- en gas­industrie strenger te reguleren. Terwijl de vrouw vertelde met welke problemen haar familie hierdoor werd geconfronteerd, schudde Jack zijn hoofd en klemde hij zijn kaken op elkaar. Zijn lichaamstaal straalde empathie uit, maar pas nadat zijn woede even was opgeflakkerd. Cathy drukte op het pauzeknopje zodat zijn eerste reactie, die eerste opwelling van woede, zichtbaar bleef.

Jack Ryan probeerde er een grapje van te maken en zei tegen Cathy die nog steeds naast hem in bed zat: ‘Ik vind dat ik toch wel enige lof verdien, omdat ik de gebakken bonen die ik even daarvoor had opgegeten niet heb uitgekotst. Ik bedoel, we hádden het over de excessieve bureaucratische regels voor onze bedrijven in déze economie!’

Cathy glimlachte, maar zei hoofdschuddend: ‘Enige lof gaat je deze keer geen presidentszetel opleveren, Jack. Je bent aan de winnende hand, maar je hebt nog niet gewonnen.’

Jack knikte bedeesd. ‘Ik weet het. Ik zal eraan werken, dat beloof ik je.’

En nu, in de kleedkamer van Case Western Reserve, werkte Jack eraan. Hij testte zijn vrolijke blik op het lege vertrek en dacht terug aan de familie van die arme vrouw die er niet in was geslaagd werk te vinden in een omgeving waar de hele industrie waarin zij een baan zocht, verstikte.

Kin omhoog, een kort knikje, ogen ontspannen, niet turen.

Jakkes, dacht Jack. Voelt onnatuurlijk.

Hij zuchtte en realiseerde zich, niet voor het eerst, dat Cathy gelijk had als dit onnatuurlijk voelde en dat hij zijn gezicht al vertrok sinds hij zich kandidaat had gesteld.

Daarna drong het tot hem door dat een debat over buitenlands beleid met Ed Kealty weleens een enorme uitdaging voor zijn zelfbeheersing zou kunnen zijn.

Jack oefende nog een tijdje op zijn vrolijke blik en dacht aan Cathy die tijdens dit debat in het publiek zou zitten.

Hij keek met een onnatuurlijke glimlach in de spiegel. En nog eens. Een derde keer.

De vierde glimlach was echt. Hij schoot bijna in de lach. Hij kon er niets aan doen. Een volwassen man die gekke bekken trok voor een spiegel!

Nu lachte hij hardop. Als je er goed over nadacht, wás de politiek ongelooflijk belachelijk!

Jack Ryan senior schudde zijn hoofd en liep naar de deur. Nog één lange zucht, nog één keer die vrolijke blik en toen deed hij de deur open.

Buiten, in de gang, kwamen zijn mensen in beweging. Andrea Price-O’Day ging naast hem lopen. De rest van zijn beveiligingsteam formeerde zich om hem heen en samen liepen ze naar het podium.

‘Swordman is op weg,’ zei Price-O’Day in het microfoontje op haar mouw.