63

Domingo Chavez, Dominic Caruso en Jack Ryan junior stapten uit de transporthelikopter, een AS332 Super Puma. Het was een ijskoude ochtend. Hoewel de drie mannen hun locatie niet op een kaart zouden kunnen aanwijzen, wisten ze dankzij de gesprekken via de satelliettelefoon met majoor Al Darkur dat ze naar een legerbasis in Khyber Agency zouden worden gebracht die onder commando stond van de Special Service Group van het Pakistani Defense Force. Ze bevonden zich nu in Cherat, ongeveer zestig kilometer van Peshawar, in een omheinde basis op een hoogte van vijftienhonderd meter. Dit commandokamp zou de uitvalsbasis zijn van de ssg-aanval in Noord-Waziristan.

De Amerikaanse mannen werden door grimmig kijkende soldaten naar een schuur gebracht op een vlak stuk grond vlak bij een exercitieterrein te midden van weelderig begroeide heuvels. Hier konden ze warme thee drinken en kregen ze bruin-zwart-groene camouflage-uniformen en zwarte legerlaarzen. De mannen trokken hun burgerkleren uit en hun legerkleren aan. De laatste keer dat Ryan een uniform had gedragen was op de middelbare school en het voelde vreemd om zich als een soldaat te kleden.

De Amerikanen kregen niet de kastanjebruine baret die de ssg-mannen droegen, maar verder droegen ze dezelfde kleren als alle andere mannen in het kamp.

Toen de drie zich hadden omgekleed, landde er weer een helikopter op het heliplatform. Even later kwam majoor Al Darkur, ook in dezelfde legerkleding, de schuur binnen. De mannen begroetten elkaar met een handdruk.

De majoor zei: ‘We hebben de hele dag de tijd om onze missie te bespreken. We vallen vanavond aan.’

De Amerikanen knikten.

‘Hebben jullie nog iets anders nodig?’

Chavez antwoordde, ook namens de beide anderen: ‘Wapens.’

De majoor zei met een grimmige glimlach: ‘Ja, dat denk ik ook.’

Om acht uur ’s ochtends waren de drie agenten van de Campus op de schietbaan van de basis om hun wapens te testen. Dom en Jack kozen allebei een Fabrique Nationale P-90 automatisch geweer, een futuristisch uitziend wapen dat bij uitstek geschikt was voor gevechten op de korte afstand. De P-90 is een bullpup-geweer; dit betekent dat het vuurmechanisme en het magazijn achter de trekker zitten, waardoor de loop langer is zonder dat het geweer in zijn geheel langer wordt. Hierdoor kan de gebruiker door een deuropening zonder dat een vooruitstekende loop zijn aanwezigheid van tevoren aankondigt. Bovendien heeft het een magazijn met vijftig sterke, maar lichte 5,7mm x 28mm-kogels.

Chavez had gekozen voor een 5,45mm Steyr aug. Dit wapen had een langere loop dan de P-90, waardoor hij juist op grotere afstand accurater was, en het had bovendien een 3,5x telescoop. De Steyr was misschien op korte afstand minder goed dan de P-90, maar Chavez was vooral een scherpschutter en hij had het gevoel dat dit wapen bijzonder geschikt voor hem was.

Chavez hielp de twee jongere mannen met hun geweer, liet ze oefenen met het verwisselen van het magazijn terwijl ze stonden, knielden en op hun buik lagen, en liet ze halfautomatisch en volautomatisch schieten terwijl ze stilstonden en liepen.

Ze oefenden ook met drie verschillende soorten granaten die tijdens de operatie zouden worden gebruikt. Kleine Belgische scherfgranaten met de afmeting van een golfballetje, M84 flitsgranaten die na een vertraging van twee seconden een ongelooflijke lichtflits en keiharde knal veroorzaakten, en een granaat waarmee je snel achter elkaar negen minder krachtige explosies kon veroorzaken.

Toen ze even pauzeerden om hun wapens te herladen, verscheen majoor Al Darkur aan de overkant van de grote buitenbaan met een M4-geweer en een metalen blik munitie. Chavez liet zijn twee minder ervaren partners doorwerken en liep zelf naar de Pakistaan.

‘Wat doe je?’ vroeg Ding.

‘Proefschieten met mijn geweer.’

‘Waarom?’

‘Omdat ik met jullie meega.’ De majoor zette een Oakley-veiligheidsbril op. ‘Meneer Sam was mijn verantwoordelijkheid en ik heb gefaald. Ik ben er ook verantwoordelijk voor om hem terug te halen.’

Chavez knikte. ‘Mijn excuses dat ik eerder aan je twijfelde.’

Al Darkur haalde zijn schouders op. ‘Dat kan ik je niet kwalijk nemen. Je was gefrustreerd omdat je je vriend kwijt was. Als het andersom was, zou ik net zo woedend zijn geweest.’

Ding stak zijn gehandschoende hand uit en Mohammed nam hem aan.

Al Darkur vroeg: ‘Je mannen. Hoe gaat het met ze?’

‘Goed, maar ze hebben niet veel ervaring. Maar als jouw commando’s de vijand op het terrein bezighouden en wij met z’n drieën als een team het gebouw binnengaan, dan komt het volgens mij wel goed.’

‘Niet met z’n drieën, maar met z’n vieren. Ik ga samen met jullie naar binnen.’

Chavez keek de ander met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Majoor, als je bluft dan heb je verdomd veel pech, want ik sla je aanbod niet af.’

Mohammed klapte de veiligheidspal van zijn geweer om en vuurde vijf snelle schoten over de schietbaan, elke kogel sloeg tegen het doelwit, een kleine ijzeren plaat die een bevredigend kletterend geluid gaf. ‘Dit is geen bluf. Ik heb Nigel en Sam hierbij betrokken. Ik kan Nigel niet meer helpen, maar Sam misschien wel.’

‘Je bent welkom in mijn team,’ zei Chavez die meteen onder de indruk was van de schietvaardigheid van de Pakistaanse man.

‘En als jij je man terug hebt,’ zei Al Darkur, ‘dan hoop ik dat jouw organisatie zich voor generaal Rehan zal blijven interesseren. Jullie lijken hem als een even ernstige bedreiging te beschouwen als ik.’

‘Dat is inderdaad zo,’ beaamde Chavez.

De middag in Cherat werd besteed aan een briefing van de Zarrar-commando’s, de unit die samen met de Amerikanen Noord-Waziristan zou binnengaan. De briefing werd grotendeels geleid door een kapitein die vertelde wat iedereen zou moeten doen en wat iedereen zou moeten zien, tot het moment waarop de Amerikanen het hoofdgebouw binnengingen, waar volgens de verkregen informatie de gevangenen werden vastgehouden.

De ssg-kapitein maakte gebruik van een flip-over en had een gezaghebbende stem. ‘De heli met de Amerikanen erin zal vlak voor het hek landen, waarna de drie Amerikanen en Al Darkur zullen uitstappen en het hek openbreken. We kunnen niet op de binnenplaats landen vanwege elektriciteitsdraden. Onze vier helikopters zullen daarna naar punten boven de vier muren vliegen en daar rondcirkelen, en we zullen het hele team dekken met geweervuur. Daarmee zouden we de vijand in het gebouw buiten het kamp en die op de binnenplaats of voor de ramen bezig moeten houden. Maar het team dat naar binnen gaat, is dan op zichzelf aangewezen. We hebben geen informatie over hoe het er vanbinnen uitziet en ook niet over waar de gevangenen precies worden vastgehouden. Helaas zijn de mannen van het Haqqani-netwerk die wij gevangen houden niet in het hoofdgebouw zelf geweest, alleen in de barakken aan de oostkant.’

Caruso vroeg: ‘Enig idee van het aantal vijanden?’

De kapitein knikte: ‘Veertig tot vijftig man in de barakken, maar nogmaals, het is onze bedoeling die mannen in hun barakken te houden zodat ze niet achter jullie aan het hoofdgebouw binnen kunnen gaan. Bovendien zijn er altijd tien bewakers buiten.’

‘En in het hoofdgebouw?’

‘Onbekend. Totaal onbekend.’

‘Lekker,’ mompelde Caruso.

De kapitein overhandigde de drie Amerikanen een led-apparaatje, een Phoenix. Ding kende dit wel: het was een infrarood stroboscooplampje dat ’s nachts door de helikopterbemanning kon worden gezien en bovendien, in theorie althans, de kans moest verkleinen dat Chavez en zijn mannen elkaar tijdens de aanval doodschoten.

‘Deze moeten jullie steeds dragen.’

‘Begrepen,’ zei Chavez.

Al Darkur en zijn Amerikaanse bondgenoten kregen ook de waarschuwing dat ze bij de ramen vandaan moesten blijven zodra ze in het gebouw waren, omdat de mannen in de Puma-helikopters daarop zouden schieten. De knipperende lampjes zouden niet vanuit elke hoek gezien kunnen worden, vooral niet in deur- en raamopeningen.

Na de briefing vroeg Mohammed aan Chavez wat hij van de operatie dacht. De Amerikaan koos zijn woorden zorgvuldig: ‘Eerlijk gezegd is het een riskant plan. Er gaan een paar doden vallen.’

Mohammed knikte. ‘Daar zijn ze aan gewend. Heb je een paar suggesties om het plan minder gevaarlijk te maken?’

‘Zouden ze ernaar luisteren?’

‘Nee.’

Ding haalde zijn schouders op. ‘Ik ben hier maar even, wij allemaal trouwens.’

Al Darkur knikte en zei: ‘Ze zullen ons meenemen zodat we Sam kunnen ophalen, maar vergeet niet dat zíj niet naar binnen gaan. Daar zijn we op onszelf aangewezen.’

‘Dat begrijp ik en ik vind het geweldig dat je met ons meegaat.’

De mannen kregen het advies om een paar uur te rusten voordat ze om middernacht in de helikopters zouden stappen. Chavez liet zijn twee jongere partners nog een paar uur oefenen en daarna maakten de drie mannen hun wapens schoon en gingen vervolgens terug naar een kleine hut achter de barakken waar ze even konden rusten. Maar niemand kon slapen. Binnen een paar uur zouden ze zich in een bijzonder gevaarlijke situatie begeven.

Chavez had de hele dag geprobeerd de beide neven zo goed mogelijk voor te bereiden op de komende actie. Hij vroeg zich af of het genoeg was. Shit, dacht Ding, voor deze operatie had je een compleet Rainbow-team nodig, maar dat was niet mogelijk. Hij vertelde de neven iets wat Clark hem had verteld, lang geleden, toen ze met een slechte uitrusting op een missie waren: ‘Je moet roeien met de riemen die je hebt.’

Als de Zarrar-commando’s even goed bleken als hun reputatie, hadden ze zeker een kans.

En zo niet? Tja, dan zouden er aan de vergadertafel bij Hendley Associates drie extra lege stoelen staan.

Ding zat in de hut en zag dat Ryans blik afdwaalde, alsof de knul aan het dagdromen was. Caruso leek ook een beetje overweldigd door wat er stond te gebeuren. Ding zei: ‘Jongens, luister goed naar me. Hou je kop erbij. Jullie hebben nog nooit iets gedaan wat hier zelfs maar op lijkt, want we moeten het opnemen tegen minstens vijftig vijanden.’

Caruso zei met een grimmige glimlach: ‘Ik heb niets tegen een doelwitrijke omgeving.’

Chavez kreunde en zei: ‘Is dat zo? Je weet wat ze zeggen over hoogmoed...’

Dominic knikte. ‘Ik begrijp wat je bedoelt.’

Op dat moment begon de satelliettelefoon op Chavez’ heup te rinkelen en hij liep naar buiten om het gesprek aan te nemen.

Terwijl Chavez buiten was, dacht Ryan na over wat hij zojuist had gezegd. Nee, hij had inderdaad nog nooit zoiets gedaan. Dom, die naast hem zijn pistool aan het herladen was, ook niet. De enige andere mannen van zijn organisatie die klaar waren voor een missie als deze waren Chavez, die goddank hun aanvoerder was; Driscoll, die ergens op hun doellocatie was, misschien wel geboeid in een cel; en Clark, die voor zijn eigen regering en misschien ook voor anderen op de vlucht was.

Shit.

Chavez stak zijn hoofd door een kier van de deur, waardoor Jack de lichten van de helikopters kon zien en de mannen hoorde die zich vlakbij verzamelden. ‘Ryan, telefoon.’

Jack klauterde van het stapelbed en liep naar buiten. ‘Wie is het?’

‘De toekomstige president.’

Verdomme. Dit was niet echt het moment voor een babbeltje met het thuisfront, maar Jack realiseerde zich dat hij erg graag zijn vaders stem wilde horen. Misschien werd hij dan iets minder zenuwachtig.

Hij nam op met een grapje: ‘Hallo pa, ben je al Prez?’

Maar Jack Ryan senior maakte meteen duidelijk dat hij niet in de stemming was voor grapjes. ‘Ik heb Arnie contact laten opnemen met Gerry Hendley. Hij zegt dat je in Pakistan bent. Ik wilde gewoon even weten of je veilig bent.’

‘Het gaat prima met me.’

‘Waar ben je?’

‘Ik mag niet praten over...’

‘Verdomme Jack, wat is er aan de hand? Verkeer je in gevaar?’

Junior slaakte een zucht. ‘We werken samen met een paar vrienden hier.’

‘In Pakistan moet je uitkijken met wie je vrienden wordt.’

‘Dat weet ik. Deze mannen stellen alles in de waagschaal om ons te helpen.’

Ryan senior zei niets.

‘Pa, zodra jij president bent, ga je Clark dan helpen?’

‘Zodra ik weer in Washington ben, zal ik alles proberen om zijn aanklacht te vernietigen. Maar voorlopig is hij op de vlucht en kan ik hem op geen enkele manier helpen.’

‘Oké.’

‘Hoor ik helikopters op de achtergrond?’

‘Ja.’

‘Gaat er iets gebeuren?’

Hij wist dat hij nu had kunnen liegen, maar dat deed hij niet. Dit was zijn vader immers. ‘Ja, er gaat iets gebeuren, iets veel belangrijkers dan een paar weken geleden en ik zit er middenin. Ik weet niet hoe dit zal aflopen.’

Het bleef lang stil aan de andere kant van de lijn. Ten slotte zei Ryan senior: ‘Kan ik iets doen?’

‘Op dit moment niet, maar je kunt wel helpen.’

‘Zeg het maar, jongen. Ik wil alles doen.’

‘Zodra je president bent, moet je al het mogelijke doen om de cia te helpen. Als je ze weer even sterk kunt maken als de vorige keer dat je president was, zal het er veel beter uitzien voor mij. Voor ons allemaal.’

‘Geloof me, jongen. Er is niets wat belangrijker is. Zodra ik...’

Chavez en Caruso stapten naar buiten met zwarte verf op hun gezicht en beladen met wapens. ‘Pa... ik moet ophangen.’

‘Jack? Pas alsjeblieft goed op jezelf.’

‘Sorry, maar ik kan niet op mezelf passen als ik hier ben. En hier is mijn werk. Jij hebt ook van alles gedaan... je weet hoe het is.’

‘Dat is zo.’

‘Luister. Als mij iets overkomt. Zeg dan tegen ma... gewoon... probeer het haar alsjeblieft te laten begrijpen.’

Jack junior hoorde niets aan de andere kant, maar hij voelde dat zijn vader, hoe stoïcijns hij ook was, het er verdomde moeilijk mee had te weten dat zijn zoon in gevaar verkeerde en hij niets kon doen om hem te helpen. De jongere Ryan haatte zichzelf omdat hij zijn vader dit aandeed, maar hij wist dat hij geen tijd had om de schade die hij zojuist had veroorzaakt te repareren.

‘Moet ophangen. Het spijt me. Ik bel je zodra ik kan.’ Als ik kan, dacht hij, maar dat zei hij niet.

Daarna verbrak Jack de verbinding. Hij gaf de telefoon terug aan Chavez, liep de kleine hut weer in en pakte zijn wapen.