21

Een volle dag na de operatie in Parijs zaten alle agenten van de Campus, inclusief John Clark, in de vergaderkamer op de tiende verdieping van Hendley Associates in West Odenton, Maryland. De vijf mannen waren nog steeds moe en hadden overal pijn, maar ze hadden allemaal naar huis kunnen gaan om een paar uur te slapen voordat ze naar de debriefing moesten.

Clark had meer geslapen dan de anderen, maar dat kwam alleen door de medicijnen. In het vliegtuig had Adara Sherman hem pijnstillers toegediend waardoor hij tot de landing buiten westen was geweest, en daarna hadden Gerry Hendley en Sam Granger hem opgehaald en naar het privékantoor gebracht van een chirurg in Baltimore die Hendley voor dit soort gevallen had ingehuurd. Uiteindelijk had Clark geen operatie nodig gehad, en de arts was uiterst lovend geweest over het werk van de persoon of personen die de wond in eerste instantie hadden schoongemaakt en verbonden.

Hij kon niet weten dat de persoon die de gewonde man had verzorgd talloze kogelwonden had behandeld in Irak en Afghanistan, en dat de meeste van die schotwonden veel ernstiger waren dan het gat van de 9mm kogel die van Clarks ellepijp was afgeketst. Nadat Hendleys chirurg een röntgenfoto had gemaakt die een haarscheurtje in het bot liet zien, Clark een afneembaar gipsverband had aangelegd, hem een mitella had omgedaan en een antibioticakuur had voorgeschreven, kon hij weinig meer doen dan zijn mond houden over deze zaak.

Daarna brachten Hendley en Granger Clark naar huis. Daar werd John opgewacht door zijn vrouw Sandy, een gepensioneerde verpleegkundige, en zijn dochter Patsy, die arts was. Ze controleerden zijn wond nog een keer en negeerden zijn opmerkingen dat het uitstekend met hem ging en zijn klachten over het constante getrek aan en vernieuwen van de pleisters. Ten slotte slaagde John erin nog een paar uur te slapen en die ochtend reed hij zelf terug naar zijn werk voor de debriefing.

Gerry opende de debriefing door het vertrek binnen te lopen, zijn jas uit te trekken en die op de stoel aan het hoofd van de tafel te leggen. Hij slaakte een diepe zucht en zei: ‘Heren, ik mis de tijd van de giftige pennen.’

Tijdens de eerste missies die de Campus had uitgevoerd, hadden de agenten injectiepennen gebruikt met een spierverslapper, een efficiënt middel om iemand te doden. Na een snelle draai aan het drukknopje van de pen kwam de punt van de naald naar buiten en als je daarna snel langs je doelwit liep, kon je de punt van de naald in zijn achterste prikken. De moordenaar kon in vrijwel alle gevallen gewoon door­lopen, terwijl het slachtoffer zich afvroeg waardoor hij zojuist was gestoken of geprikt. Even later, als het slachtoffer in elkaar zakte alsof hij zojuist een hartaanval had gehad en stierf, stonden zijn collega’s om hem heen zonder te weten dat de man die naar lucht hapte voor hun ogen was vermoord.

Het was snel en het was schoon, en dat bedoelde Gerry. Niemand ging in gevecht tegen een hartaanval. Niemand had ooit een mes of een pistool getrokken, omdat niemand zich had gerealiseerd dát hij werd aangevallen.

‘Ik zou willen dat het altijd zo kon gaan,’ zei Gerry tegen de anderen.

Daarna vertelde iedere agent wat hij had gedaan, wat hij had gezien en wat hij vond van wat hij had gedaan of gezien. Daar waren ze het grootste deel van de ochtend mee bezig en behalve enkele kritische opmerkingen over onbelangrijke zaken, waren ze het met elkaar eens dat ze allemaal ongelooflijk goed hadden gereageerd op de drastische veranderingen die letterlijk op het laatste moment hadden plaatsgevonden.

Ze vonden ook allemaal dat ze ontzettend veel geluk hadden gehad, behalve John Clarks onderarm dan.

Chief operations van de Campus, Sam Granger, had vrijwel niets gezegd. Hij was er immers niet bij geweest. Toen de vijf agenten klaar waren, stond hij op en zei: ‘We hebben zojuist besproken wat er is gebeurd, maar nu moeten we het over de gevolgen hebben. Over de reacties. Want ook al hebben jullie die dcri-agenten gered en een bekende terroristenleider en vijf van zijn kameraden uitgeschakeld, betekent dit niet dat de fbi Hendley Associates niet op de huid zal zitten zodra bekend wordt dat wij hierbij betrokken waren.’

De twee meest relaxte agenten van de unit, Dom Chavez en Sam Dris­coll, glimlachten. De andere mannen vatten de mogelijke gevolgen ernstiger op. Granger zei: ‘Ik heb de mediaverslagen van dit gebeuren gevolgd en er wordt gespeculeerd dat dit een gevecht was tussen terroristische organisaties waar de Franse veiligheidsdienst toevallig middenin kwam te zitten. Nergens staat dat de dcri aan een moordaanslag is ontkomen dankzij de bemoeienis van onbekende gewapende mannen. Hoe ellendig deze ingewikkelde inmenging ook voor jullie is geweest, voor de dcri moet het nog veel verwarrender zijn geweest. Ze hebben alleen gezien dat een paar mannen hun kamer binnenvielen en op elkaar begonnen te schieten. Ik kan me niet voorstellen wat ze dachten.’ Sam wees naar Rick Bell, hoofd Analyse van de Campus. ‘Gelukkig hoef ik dat ook niet. Rick heeft zijn analisten beneden opdracht gegeven te kijken naar wat de Franse autoriteiten weten, of denken te weten, over wat er aan de hand is.’

Rick stond op en zei tegen de mannen: ‘De dcri en de politie zijn dit aan het onderzoeken, maar de dcri heeft geen toestemming gegeven voor verhoor van hun mensen die ter plekke waren, zodat het onderzoek van de politie nergens toe leidt. De dcri geeft toe dat er twee verschillende groeperingen waren, niet één enkele cel die doordraaide en op elkaar ging schieten. Veel verder dan dat zijn ze niet gekomen, maar ze gaan nog veel dieper graven.

Dat ze verder onderzoek gaan doen, is natuurlijk slecht nieuws, maar niet iets wat we niet verwachtten. Het goede nieuws is dat jullie niet herkenbaar op de video-opnamen staan. Er zijn alleen een paar vage, korrelige opnamen van jullie van de straatcamera’s. Jack die op de hoek van Avenue George V oversteekt naar Hôtel de Sers, eentje van John die aan de voorkant het Four Seasons binnenloopt en aan de achterkant weer verlaat, en ook eentje van Ding en Dom die met spullen onder hun jas de hoek om komen. Maar zelfs de beste gezichtsherkenningssoftware ter wereld heeft geen algoritmes die het masker en de zonnebril kunnen wegfilteren die jullie tijdens de operatie droegen.’

Rick ging zitten, waarna Sam Granger weer opstond en zei: ‘Dat wil niet zeggen dat een toerist geen close-upfoto van jullie heeft gemaakt met zijn mobiele telefoon. Maar als dat wel is gebeurd, is dat nog niet bekend geworden.’

Een paar mannen knikten, maar niemand zei iets.

Rick zei: ‘Oké. Nu gaan we het hebben over wat jullie hebben helpen voorkomen. Volgens de onderschepte berichten van de Franse geheime dienst hadden Al Qahtani en zijn mannen meer dan vijfhonderd patronen bij zich. Er zat geen geluiddemper op hun machinepistolen. Die klootzakken waren van plan zich al schietend een weg naar binnen en naar buiten te banen. Jullie hebben zes geheim agenten gered, maar ook een stuk of twintig agenten en burgers.’

‘Hoe zit het met Rokki?’ vroeg Chavez.

‘Hij is verdwenen. Honderd sirenes op straat hebben daar wel voor gezorgd.’

Granger zei: ‘Ik ben van mening dat Hosni Rokki en zijn mannen alleen maar MacGuffins waren. Zij waren hier niet voor de een of andere terroristische daad. Zij waren hier niet omdat ze kwaad waren over het boerkaverbod. Ik denk dat Rokki gewoon in opdracht van Al Qahtani naar de stad is gekomen om Franse geheim agenten te lokken zodat Al Qahtani en de echte terreureenheid, die al ter plekke waren, hen konden identificeren en vermoorden.’

‘Verdomme,’ zei Ryan. ‘Ik heb ons een heksenketel binnengeloodst door John en Ding achter Rokki aan te sturen.’

Clark zei: ‘Ik ben blij dat je dat hebt gedaan. Als wij daar niet waren geweest, zou het slecht zijn afgelopen. Voor de korte termijn heb je een paar onschuldige levens gered, voor de lange termijn... verdomme, misschien redden die dcri-agenten de wereld nog een keer en ik ben blij dat ze nog leven om dat te kunnen doen.’

‘Ja,’ zei Ryan en haalde zijn schouders op. Dat klonk logisch.

Gerry Hendley vroeg aan Granger: ‘Conclusies, Sam?’

Sam Granger stond op. ‘Mijn conclusie is... jullie hebben goed werk geleverd. Maar we mogen zoiets niet weer laten gebeuren. Een schietpartij in de straten van een Europese hoofdstad? Camera’s, getuigen, politie en burgers die ertussendoor lopen? Hiervoor is de Campus niet opgericht. Jezus, dit had op een ramp kunnen uitlopen!’

Jack Ryan junior was de afgelopen vierentwintig uur dolgelukkig geweest. Clark was natuurlijk gewond geraakt en Rokki en zijn mannen waren ontsnapt, maar daarvan afgezien had hij het gevoel dat alles perfect was verlopen. In eerste instantie had iedereen Johns gewonde arm zelfs als een kleinigheid beschouwd. Maar op de een of andere manier had Sam Granger alles zojuist in een ander perspectief gezet en nu wist Jack niet meer zo zeker of hij en zijn team wel zo geweldig waren. Hij vroeg zich dan ook af hoeveel ze aan puur geluk te danken hadden. Tijdens deze operatie hadden ze op het randje gebalanceerd en waren niet gevallen. Geluk bestaat, besefte Jack. Deze keer was het goed gegaan. De volgende keer kon het weleens verkeerd aflopen.

De vergadering werd geschorst om te lunchen, maar Gerry Hendley vroeg Jack of hij nog even wilde blijven. Chavez en Clark bleven ook in de vergaderkamer achter.

Jack junior verwachtte dat hij een standje zou krijgen omdat hij midden in een operatie met Clark in discussie was gegaan, nadat Clark hem had opgedragen naar de lobby te gaan in plaats van mee te doen aan het aanstaande gevecht. Daar had hij de hele tijd op gewacht. Hij was ervan overtuigd dat Clark, als hij niet gewond was geraakt en tijdens de terugvlucht niet verdoofd was geweest, Jack in het vliegtuig al een stevige uitbrander zou hebben gegeven.

Maar in plaats van een preek dat hij tijdens een operatie orders moest opvolgen, begon Gerry over iets totaal anders. ‘Jack, we zijn allemaal ontzettend onder de indruk van jou, want je hebt de afgelopen maanden ontzettend veel getraind. Maar zoals je weet, zijn we maar met weinig mensen en met het toenemende aantal operaties kan ik niet het risico nemen dat ik je zelfs maar één dag moet missen. Daarom ga je vanaf nu minder trainen.’

‘Gerry, ik weet dat...’

Gerry hief zijn hand om Ryan de mond te snoeren, maar toen zei Chavez: ‘Gerry heeft gelijk. Als we een grotere organisatie waren, konden we de mannen om beurten laten trainen. We hebben allemaal respect voor wat je doet, en ik weet dat je er heel veel aan hebt gehad, maar in Parijs heb je laten zien dat je echt deel van het team bent en daarom hebben we je in het veld nodig.’

Jack junior hechtte heel veel waarde aan de mening van Chavez, maar toch had hij het gevoel dat hij meer ervaring nodig had en omdat hij nog maar zesentwintig was, had hij het idee dat hij tijdens zijn training onmogelijk gewond zou kunnen raken. ‘Jongens, dat is geweldig om te horen. Echt waar. Maar ik denk...’

Clark viel hem in de rede: ‘Je krijgt de rest van je training in het veld.’

Ryan hield zijn mond. Hij knikte. ‘Oké.’

Toen de vier mannen de vergaderkamer uitliepen om te lunchen, hield Ryan Clark even tegen. ‘Hé John, heb je even?’

‘Tuurlijk. Wat is er?’

‘Kunnen we even naar je kantoor gaan?’

‘Als je eerst even koffie voor ons haalt.’

‘Om te voorkomen dat je met die ene hand van je alles over je bureau knoeit, zal ik er zelfs de suiker doorheen roeren.’

Vijf minuten later zaten de beide mannen met een kop koffie in Clarks kantoor. De oudere man had zijn gewonde arm uit zijn mitella gehaald en liet hem op zijn bureau rusten.

Ryan zei: ‘John. Toen je tegen me zei dat ik naar beneden moest gaan, naar de lobby, had ik daar niet tegenin mogen gaan. Dat was verkeerd van me en dat spijt me.’

Clark knikte. ‘Ik heb dit soort dingen al vaker meegemaakt, Jack, ik weet dus wat ik doe.’

‘Natuurlijk. Ik dacht alleen...’

De oudere man viel hem in de rede. ‘Denken is goed. Omdat jij nadacht, konden we helpen toen je ons achter Rokki aan stuurde en omdat je nadacht toen je dat busje met die verdachte mannen zag, stuurde je ons naar de juiste locatie. Doordat je nadacht, heb je het leven van heel veel mensen gered. Ik zal nooit tegen je zeggen dat je moet ophouden met denken, maar ik zal wél tegen je zeggen wanneer het tijd is om je mond te houden en orders uit te voeren. Als iedereen doet wat volgens hem juist is terwijl de kogels ons om de oren vliegen, dan kunnen we niet als een coherente unit opereren. Soms zul je de opdracht die je krijgt niet fijn vinden, soms zal die opdracht onlogisch lijken, maar je moet doen wat je wordt gezegd. Als je een tijdje in het leger had gezeten, zou je dat automatisch doen. Maar dat is niet zo en daarom moet je me maar gewoon vertrouwen.’

Ryan knikte alleen maar. ‘Je hebt gelijk. Ik heb me door mijn emoties laten leiden. Het zal niet weer gebeuren.’

Clark knikte. Glimlachte.

‘Wat is er?’ vroeg Jack.

‘Jij en je vader.’

‘Wat is er met mijn vader?’

‘De overeenkomsten. Ik zou je verhalen kunnen vertellen...’

‘Ga je gang.’

Maar de oudere man schudde zijn hoofd. ‘Gevoelige informatie, knul, gevoelige informatie.’

Jack glimlachte nu ook. ‘Ooit zal ik jou of mijn vader zover krijgen me al die verhalen te vertellen.’

‘De beste kans daarvoor had je in de Gulfstream, toen we terugvlogen over de Atlantische Oceaan. Juffrouw Sherman had me behoorlijk versuft met die pijnstillers.’

Ryan zei glimlachend: ‘Die kans heb ik laten lopen. Ik hoop dat ik een nieuwe kans krijg zonder dat je een kogelwond hebt.’

‘Ik ook, knul.’ Clark schudde zijn hoofd en grinnikte. ‘Er is wel vaker op me geschoten, maar dit is de eerste keer dat ik een kogel kreeg van een agent die gewoon zijn werk probeerde te doen. Dat kan ik alleen maar mezelf verwijten.’

Clarks telefoon ging en hij nam op. ‘Ja? Tuurlijk, ik zal hem naar beneden sturen. Ik ook? Oké, kom eraan.’ Clark verbrak de verbinding en keek Ryan aan.

‘Tony Wills wil dat we naar jouw bureau komen.’