143

Saga denkt dat Jurek zou moeten kunnen horen hoe luid haar hart bonst. Als de microfoon naar behoren werkt, dan hebben haar collega’s alle gesloten cementfabrieken gelokaliseerd, misschien zijn ze zelfs al onderweg.

‘Het is een goede plek om je te verstoppen tot de politie stopt met zoeken,’ vertelt Jurek terwijl hij naar haar kijkt. ‘En je kunt in het huis blijven als het je bevalt...’

‘Maar jij gaat verder,’ zegt ze.

‘Ik moet wel.’

‘En ik mag niet mee?’

‘Wil je mee?’

‘Dat hangt ervan af waar je heen gaat.’

Saga is zich ervan bewust dat ze misschien te veel druk uitoefent, maar op dit moment wil hij haar graag mee hebben.

‘Je moet me vertrouwen,’ zegt hij kort.

‘Het klinkt alsof je van plan bent mij in het eerste huis achter te laten.’

‘Nee.’

‘Zo komt het over,’ zegt ze gekwetst. ‘Ik denk dat ik hier blijf tot ik word ontslagen.’

‘Wanneer is dat?’

‘Ik weet het niet.’

‘Weet je zeker dat ze je vrij zullen laten?’

‘Ja,’ antwoordt ze eerlijk.

‘Omdat je een klein lief meisje bent dat haar zieke moeder heeft geholpen toen ze...’

‘Ik was niet lief,’ kapt Saga hem af, en ze trekt haar arm terug. ‘Denk je echt dat ik daar wou zijn? Ik was nog maar een kind en ik zorgde noodgedwongen voor mijn moeder.’

Hij leunt achterover op de bank en knikt.

‘Dat met dwang is interessant.’

‘Ik werd niet gedwongen,’ protesteert ze.

‘Dat zei je net zelf,’ zegt hij glimlachend.

‘Niet op die manier... Ik bedoel, ik deed het gewoon,’ legt ze uit. ‘Ze had alleen ’s avonds en ’s nachts pijn.’

Saga zwijgt en denkt terug aan een ochtend na een erg zware avond waarop haar moeder ontbijt voor haar maakte. Ze bakte eieren, smeerde boterhammen en schonk melk in. Daarna gingen ze blootsvoets in hun nachthemd naar buiten. Het gras in de tuin was vochtig van de dauw en ze droegen kussens naar de schommelbank.

‘Je gaf haar codeïne,’ zegt Jurek op een vreemde toon.

‘Dat hielp.’

‘Maar het zijn lichte tabletten – hoeveel moest ze er de laatste avond innemen?’

‘Veel... ze had zo vreselijk veel pijn...’

Saga haalt haar hand over haar voorhoofd en voelt tot haar verbazing dat ze helemaal bezweet is. Ze wil hier niet over praten, ze heeft er al jaren niet meer aan gedacht.

‘Meer dan tien, neem ik aan?’ vraagt Jurek luchtig.

‘Meestal nam ze er maar twee, maar die avond had ze er veel meer nodig... ik liet ze op de grond vallen, maar... ik weet niet, ik moet haar een stuk of twaalf, misschien dertien tabletten gegeven hebben.’

Saga voelt de spieren in haar gezicht trekken. Ze is bang dat ze gaat huilen als ze blijft, dus staat ze snel op om naar haar kamer te gaan.

‘Je moeder is niet aan kanker overleden,’ zegt Jurek.

Ze blijft staan en draait zich naar hem toe.

‘Zo is het genoeg,’ zegt ze ernstig.

‘Ze had geen hersentumor,’ gaat hij zachtjes verder.

‘Zeg... ik was bij mijn moeder toen ze stierf, jij weet niets van haar, je kunt niet...’

‘De hoofdpijn,’ valt Jurek haar in de rede. ‘De hoofdpijn is ’s ochtends niet over als je een tumor hebt.’

‘Bij haar wel,’ zegt ze stellig.

‘De pijn wordt veroorzaakt door de druk op de hersenvliezen en bloedvaten als de tumor groeit. Die gaat niet over, die wordt alleen maar erger.’

Ze kijkt in Jureks ogen en er loopt een rilling over haar rug.

‘Ik...’

Haar stem is niet meer dan een fluistering. Ze zou willen slaan en schreeuwen, maar ze is volkomen krachteloos.

Eigenlijk heeft ze altijd geweten dat er iets niet klopte met haar herinneringen. Ze weet nog dat ze tegen haar vader schreeuwde in de puberteit, schreeuwde dat hij overal over loog, schreeuwde dat hij de gemeenste man was die ze kende.

Hij had tegen haar gezegd dat haar moeder geen kanker had.

Ze had altijd gedacht dat hij tegen haar probeerde te liegen zodat zijn trouweloosheid niet zo onvergeeflijk zou zijn.

Nu staat ze hier en weet ze opeens niet meer waar dat idee van die hersentumor vandaan kwam. Ze kan zich niet herinneren dat haar moeder ooit beweerd heeft dat ze kanker had en ze zijn nooit in een ziekenhuis geweest.

Maar waarom huilde haar moeder dan elke avond, als ze niet ziek was? Het klopt niet. Waarom dwong ze Saga de hele tijd papa te bellen en te zeggen dat hij moest komen? Waarom slikte haar moeder codeïne als ze geen pijn had? Waarom liet ze haar dochter haar al die tabletten geven?

Jureks gezicht is een donker, strak masker. Saga draait zich om en loopt naar de deur. Ze wil alleen maar wegrennen, ze wil niet horen wat hij gaat zeggen.

‘Je hebt je eigen moeder omgebracht,’ zegt hij kalm.