75

Anders Rönn kijkt weer op zijn horloge. De nieuwe patiënt uit het gesloten paviljoen van het Säters-ziekenhuis is onderweg naar de isoleercel in de beveiligde eenheid van het Löwenströmska-ziekenhuis. De penitentiaire transportdienst belde om te waarschuwen dat de man onrustig en agressief was. Ze hebben hem tien milligram Stesolid gegeven en Anders Rönn heeft een spuit met nog eens tien milligram klaarliggen. Een oudere bewaarder, Leif Rajama, gooit de verpakking van de injectienaald in de prullenbak en stelt zich dan wijdbeens op, klaar om in actie te komen.

‘Ik denk niet dat hij meer nodig heeft,’ zegt Anders, en hij slaagt er niet helemaal in zijn zorgeloze glimlach op te zetten.

‘Het ligt eraan hoe onrustig ze worden van de visitatie,’ zegt Leif. ‘Ik probeer me voor te houden dat het mijn taak is om mensen te helpen die het moeilijk hebben... ook al willen ze dat zelf niet.’

De bewaarder aan de andere kant van het pantserglas krijgt de mededeling dat het transport onderweg is naar beneden. Een metalig gedreun plant zich voort door de muren en dan klinkt er een gedempt geschreeuw.

‘Dit is nog maar de tweede patiënt,’ zegt Anders. ‘We weten pas hoe het hier zal gaan als ze alle drie gearriveerd zijn.’

‘Dat gaat prima,’ zegt Leif glimlachend.

Anders kijkt op een monitor en ziet de trap in groothoek. Twee bewaarders voeren een patiënt met zich mee die niet in staat is zelf te lopen. Een forse man met een lichte snor en een bril die is afgezakt op zijn smalle neus. Hij heeft zijn ogen gesloten en transpireert zo erg dat het zweet over zijn wangen gutst. Zijn benen hebben het begeven, maar de bewaarders houden hem overeind.

Anders kijkt Leif kort aan. Ze horen de blonde patiënt verward praten. Iets over dode slaven en dat hij in zijn broek gezeken heeft.

‘Ik sta tot mijn knieën in de zeik en moet...’

‘Hou je koest,’ commanderen ze en ze leggen hem op de grond.

‘Au, dat doet pijn,’ kermt hij.

De bewaarder achter het pantserglas is opgestaan om de papieren van de transportleider in ontvangst te nemen.

De patiënt ligt met gesloten ogen hijgend op de grond. Anders zegt geruststellend tegen Leif dat ze niet meer Stesolid nodig zullen hebben en haalt dan zijn toegangspasje door de lezer.