68

Anders Rönn zit aan de grote vergadertafel te wachten. Het is al half zes. In de grote, onpersoonlijke ruimte bevinden zich de gebruikelijke vertegenwoordigers van de ziekenhuisdirectie, twee afgevaardigden van Algemene Psychiatrie, chef-arts Roland Brolin en hoofd bewaking Sven Hoffman.

Directeur Rikard Nagler zit nog aan de telefoon en krijgt een glas ijsthee van zijn secretaresse.

De sneeuw valt langzaam uit de laaghangende lucht.

De gesprekken in de kamer verstommen als de directeur zijn lege glas op tafel zet, zijn mond afveegt en de vergadering voor geopend verklaart.

‘Mooi dat iedereen kon komen,’ zegt hij. ‘Een uur geleden kreeg ik een telefoontje van de Dienst Gevangeniswezen.’

Het laatste geroezemoes ebt weg en het wordt stil in de kamer.

‘Ze hebben besloten dat er op korte termijn nog twee patiënten op de beveiligde eenheid zullen worden opgenomen,’ gaat hij verder. ‘We zijn verwend met maar één patiënt... die oud en bedaard is.’

‘Omdat hij wacht,’ zegt Brolin ernstig.

‘Ik heb jullie hier bij elkaar geroepen om jullie mening te horen over wat dit betekent voor de veiligheid en de algemene zorgsituatie,’ vervolgt de directeur zonder acht te slaan op de opmerking van Brolin.

‘Wat zijn het voor patiënten die ze hier willen laten opnemen?’ vraagt Anders.

‘Beiden hebben uiteraard het hoogste beveiligingsniveau,’ antwoordt de directeur. ‘De ene heeft in het gesloten paviljoen van het Säters-ziekenhuis gezeten en de andere op de forensisch psychiatrische afdeling van het Karsuddens-ziekenhuis na een...’

‘Het gaat niet werken,’ valt Brolin hem in de rede.

‘Onze beveiligde eenheid is in principe gebouwd voor drie patiënten,’ zegt de directeur geduldig. ‘Het zijn andere tijden nu, er moet bezuinigd worden, we kunnen niet...’

‘Ja, maar Jurek Walter is...’

Brolin zwijgt.

‘Wat wilde je zeggen?’

‘Het is onmogelijk voor ons om voor meerdere patiënten te zorgen,’ zegt Brolin.

‘Maar wij hebben een wettelijke plicht om ze op te nemen.’

‘Verzin een uitvlucht.’

De directeur lacht vermoeid en schudt zijn hoofd.

‘Jij hebt hem altijd als een monster gezien, maar hij...’

‘Ik ben niet bang voor monsters,’ kapt Brolin hem af. ‘Maar ik ben verstandig genoeg om bang te zijn voor Jurek Walter.’

De directeur kijkt glimlachend naar de chef-arts en fluistert dan iets tegen zijn secretaresse.

‘Ik ben hier tamelijk nieuw,’ zegt Anders. ‘Maar heeft Jurek Walter ooit voor problemen gezorgd?’

‘Hij heeft Susanne Hjälm laten verdwijnen,’ antwoordt Brolin.

Het wordt doodstil in de kamer. Een arts van Algemene Psychiatrie doet nerveus zijn bril af en zet hem meteen weer op.

‘Ik heb gehoord dat ze verlof heeft... voor een onderzoeksproject of zo,’ zegt Anders langzaam.

‘We noemen het verlof,’ zegt Brolin.

‘Ik wil graag weten wat er gebeurd is,’ zegt Anders, en hij voelt een doffe angst in zich opkomen.

‘Susanne heeft een brief van Jurek Walter naar buiten gesmokkeld, maar ze kreeg spijt,’ verklaart Brolin met neergeslagen ogen. ‘Ze belde me en heeft me alles verteld. Ze was helemaal, ik weet het niet... ze huilde alleen maar en verzekerde me dat ze de brief had verbrand... En ik denk dat ze dat inderdaad had gedaan, want ze was bang en herhaalde dat ze nooit meer bij hem naar binnen wilde.’

‘Ze heeft verlof genomen,’ zegt de directeur, en hij bladert een beetje in zijn papieren.

Sommige aanwezigen lachen en andere kijken opgelaten. Hoofd bewaking Sven Hoffman projecteert een afbeelding van de beveiligde eenheid op het witte scherm.

‘Met het oog op de beveiliging is het geen probleem om meerdere patiënten op te nemen,’ zegt hij stijfjes. ‘Maar in de beginperiode zal er een verhoogde staat van paraatheid nodig zijn.’

‘Jurek Walter mag geen andere mensen ontmoeten,’ houdt Brolin koppig vol.

‘Maar nu zal hij wel moeten... Wat de veiligheid betreft moeten jullie het maar zien op te lossen,’ zegt de directeur en hij kijkt naar de andere aanwezigen.

‘Het kan niet... en ik wil dat er in de notulen komt te staan dat ik alle verantwoordelijkheid voor de beveiligde eenheid afwijs, die moet dan maar onder Algemene Psychiatrie vallen of een eigen...’

‘Overdrijf je nu niet een beetje?’

‘Dit is nu precies waar Jurek Walter al die jaren op heeft zitten wachten,’ antwoordt Brolin met een stem die schor klinkt van verontwaardiging.

Hij staat op en verlaat de kamer zonder verder iets te zeggen. De schaduwen van de sneeuwvlokken vallen langzaam over de muur met het whiteboard.

‘Ik ben ervan overtuigd dat ik drie patiënten in de gaten kan houden, ongeacht hun diagnose,’ zegt Anders langzaam, en hij leunt achterover in zijn stoel.

De andere aanwezigen kijken hem bevreemd aan, de directeur legt zijn pen neer en glimlacht vriendelijk.

‘Ik begrijp niet wat het probleem is,’ zegt hij en hij kijkt naar de deur waardoor Brolin is verdwenen.

‘Ga door,’ knikt de directeur.

‘Het is gewoon een kwestie van medicatie,’ zegt Anders.

‘Je kunt ze toch niet platspuiten,’ zegt Hoffman lachend.

‘Tuurlijk kan dat wel, als het echt nodig is,’ antwoordt Anders met zijn jongensachtige glimlach. ‘In het Sankt Sigfrids-ziekenhuis bijvoorbeeld... daar waren we zo overbelast dat er gewoon geen ruimte was voor heel veel incidenten.’

Hij ziet de aandachtige blik van de directeur, trekt zorgeloos zijn wenkbrauwen op, spreidt zijn armen en zegt luchtig: ‘We weten dat echt zware medicatie... het is misschien niet prettig voor de patiënt, maar als ik zorgverantwoordelijke op de beveiligde eenheid zou zijn, dan zou ik geen enkel risico nemen.’