147

Het is bijna een etmaal geleden dat Joona Linna bij Nikita Karpin werd opgehaald door mannen van de fsb, de nieuwe Russische veiligheidsdienst. Ze gaven geen antwoord op zijn vragen en hij kreeg geen verklaring voor het feit dat ze zijn paspoort, portemonnee en mobiele telefoon in beslag hadden genomen.

Na urenlang in een eethuisje te hebben zitten wachten, namen ze hem mee naar een grauw, betonnen flatgebouw, liepen over de galerij en betraden een appartement met twee kamers.

Joona werd naar de achterkamer met een vuile fauteuil, een tafel en twee stoelen en een hok met wc gebracht. De stalen deur ging achter hem op slot en toen gebeurde er een paar uur lang niets, tot ze hem een warme papieren zak met klef eten van McDonald’s kwamen brengen.

Joona moest zien dat hij in contact kwam met zijn collega’s en Anja vragen om op zoek te gaan naar Vadim Levanov en zijn tweelingzonen Igor en Roman. Misschien leiden de nieuwe namen naar nieuwe adressen, misschien is de grindgroeve waar de vader heeft gewerkt te vinden.

Maar de stalen deur zat op slot en de uren verstreken. Hij hoorde de mannen een paar keer telefoneren, en dan was het weer stil.

*

Joona doet hazenslaapjes in de fauteuil, maar als hij tegen de ochtend voetstappen en stemmen in de kamer ernaast hoort, is hij meteen klaarwakker.

Hij knipt de lamp aan en wacht erop dat ze binnen zullen komen.

Iemand hoest en praat geïrriteerd in het Russisch. Plotseling gaat de deur open en de twee mannen van gisteren komen binnen. Ze hebben allebei een pistool in een schouderholster en ze spreken snel Russisch met elkaar.

De man met het zilvergrijze haar trekt een stoel bij en zet die in het midden van de kamer.

‘Ga hier zitten,’ zegt hij in goed Engels.

Joona staat op uit de fauteuil, ziet dat de man afstand neemt als hij naar de stoel loopt en gaat zonder haast zitten.

‘Je bent hier niet voor een officiële opdracht,’ zegt de man met de stierennek en de zwarte ogen. ‘Je moet ons vertellen wat je bij Nikita Karpin deed.’

‘We hadden het over seriemoordenaar Aleksandr Pitsjoesjkin,’ antwoordt Joona toonloos.

‘En wat was jullie conclusie?’ vraagt de man met het zilverachtige haar.

‘Het eerste slachtoffer was zijn vermeende handlanger,’ zegt Joona. ‘Over hem hebben we gesproken... Michail Oditsjoek.’

De man houdt zijn hoofd scheef, knikt een paar keer en zegt dan vriendelijk: ‘Je liegt natuurlijk.’

De man met de stierennek heeft zich afgewend en zijn pistool gepakt. Het is niet goed te zien, maar het zou een Glock met zwaar kaliber kunnen zijn. Hij verbergt het wapen met zijn lichaam terwijl hij een patroon in de loop schuift.

‘Wat heeft Nikita Karpin verteld?’ gaat de man met het grijze haar door.

‘Nikita denkt dat de rol van de handlanger...’

‘Lieg niet!’ brult de andere man, en hij draait zich om met het pistool achter zijn rug.

‘Nikita Karpin heeft geen enkele bevoegdheid meer, hij maakt geen deel uit van de veiligheidsdienst.’

‘Dat wist je, of niet soms?’ vraagt de man met de stierennek.

Joona bedenkt dat hij beide mannen zou kunnen overmeesteren, maar zonder paspoort en geld is het uitgesloten het land te verlaten.

De agenten wisselen een paar woorden in het Russisch.

De man met de witte stekeltjes haalt diep adem en zegt dan scherp: ‘Jullie hebben geheim materiaal besproken en we moeten exact weten welke informatie je hebt gekregen voor we je naar het vliegveld kunnen brengen.’

Ze staan lange tijd roerloos in de kamer. De man met het witte haar kijkt op zijn telefoon, zegt iets tegen de ander in hun moedertaal en krijgt een hoofdschudden als antwoord.

‘Tijd om de waarheid te vertellen,’ zegt hij, en hij stopt het mobieltje in zijn jaszak.

‘Ik schiet je in je knieschijven,’ zegt de andere man.

‘Je reist dus naar Ljoebimova, ontmoet Nikita Karpin en...’

De witharige zwijgt als hij een telefoontje krijgt. Hij neemt op en ziet er gestrest uit, wisselt een paar korte woorden en zegt iets tegen zijn collega. Er volgt een snelle discussie die steeds opgewondener klinkt.