Acht

De kalkoen ligt in zijn kleine hete hok te pruttelen en sputteren. In Mexico is het gebruikelijk om alle werknemers een kalkoen cadeau te doen met kerst. Al wekenlang rijden er vrachtwagens met kalkoenen door het hele land. Heel zielig, eigenlijk. Maar leg dat Maria maar eens uit. Zij verwacht gewoon net als voorgaande jaren een lekker vetgemest exemplaar. En die krijgt ze ook. El señor kreeg de zijne op zijn werk. Het is een flinke jongen, die maar net in de oven past. Ik dek alvast de tafel. Met twee extra borden.

Want we krijgen zeer hoog bezoek. Mijn moeder en Hans, haar geliefde, zijn in aantocht. Ik kan haast niet meer wachten haar te zien. En haar alles te laten zien. Carmen, ons huis, mijn tanden. Allemaal nieuwe ontwikkelingen en allemaal – zij het in zeer verschillende mate van belangrijkheid – iets om met mama te delen.

Gelukkig duurt het niet al te lang meer, want el señor is met Caesar onderweg naar het vliegveld om ze op te halen. Ik stuiter door het huis.

Kerstboom aan, kaarsjes aan, even in de spiegel kijken, muziekje opzetten; Carmen ligt het vanuit haar wipstoeltje geringschattend te bekijken.

Haar rode wangetjes matchen prima met haar minimaillot.

Geheel tegen haar natuur in, is mama sprakeloos als ze bij binnenkomst Carmen ziet. Haar kleindochter. Naast alle ‘wat is ze mooi, wat is ze lief, wat fijn om haar nu te zien’, prevelt mijn door emoties overmande moeder lyrische teksten over Carmen die ‘voor de tweede keer geboren is.

3 oktober, het telefoontje dat alles goed is, was heel belangrijk, maar nu ik haar kan zien, horen en ruiken, vasthouden en voelen, is het pas helemaal echt: de nieuwe geboorte op kerstavond’.

“Daar toosten we op,” zegt el señor. “Hans, wil jij wat drinken?”

Genoeg geneuzel voor de mannen. Caesar wil ook over tot de orde van de dag. Er moeten cadeaus uitgepakt worden. Als ouder moet je daar eigenlijk voor gaan liggen, want er is meer in het leven dan cadeaus enzovoort, maar daar ben ik even geleden al mee gestopt. In het eerste jaar Mexico werden we zo overspoeld door gasten die uit elke koffer presentjes opdiepten, dat Caesar niet beter meer weet. Ook is het concept kerstman hem niet vreemd, dus zijn blijde verwachting dat oma met een koffer vol cadeautjes arriveert, is een kwestie van één en één bij elkaar optellen.

Daarbij is Caesar al bijgepraat met oma.

“Ik heb een zusje; ze is heel klein en lief en jij hebt haar nog niet gezien. Jij bent mijn oma, hè, en de mama van mama. En wat is Hans?” sprak hij toen ze nog in de aankomsthal stonden.

Naar dat laatste ben ik ook wel benieuwd. Ik weet overigens heus wel wat hij is, maar ben vooral geïnteresseerd in wié hij is. Mama en hij hadden net een relatie toen wij naar Mexico vertrokken en ik heb hem daardoor pas een paar keer gezien. En natuurlijk heel vaak aan de telefoon gehad.

Leuk om hem nu in deze setting wat beter te leren kennen.

Aan tafel zit mama nog steeds in hoger sferen.

“De reis naar het kind, de titel van een boek van Vonne van der Meer, spookt al weken door mijn hoofd,” zet ze in.

“Heb je nog roddels?” ga ik er, even wat minder filosofisch ingesteld, overheen.

Het is hartstikke gezellig. Waarschijnlijk begrijp ik pas echt hoe ze zich voelt als ik zelf oma ben. Maar als moeder en dochter vind ik het geweldig dat ze er is. We raken niet uitgepraat en hebben veel lol. Hans is ook een aanwinst. Hij praat makkelijk en is een goede match met mama.

We hebben na afloop van onze copieuze maaltijd nog aardig wat eten over, dat ik naar de guard breng. Hij ‘bewaakt’ ons appartement en zit beneden in de hal. Ik ken hem nog niet zo goed, maar hij wekt niet de indruk bijzonder bestand te zijn tegen een verrassingsaanval. Ook niet tegen een aanval die al lang van tevoren is aangekondigd. In Nederland zou hij in aanmerking komen voor een 65-pluspas en wegens overgewicht met name gecentreerd rondom de gordel, van de huisarts pilletjes tegen een hoge bloeddruk ontvangen. Maar hij ziet er heel lief uit en slaat dankbaar de maaltijd af. Hij bakt gewoon liever zijn eigen tacootjes.

Na het diner moeten oma en Hans op Caesars minizitbank voor de Wii.

Oma Joke had in oktober al laten zien haar mannetje te staan in de digitale boksring, oma Ria moet met Mario en consorten het circuit op.

Carmen ligt al heerlijk te slapen. Aangezien we in ons nieuwe huis geen logeerkamer meer hebben, breng ik mama en Hans naar het hotel dat wij voor hen geboekt hebben. Een oude haciënda midden in Polanco.

Overdag kunnen we er zo naartoe lopen.¬

De volgende dagen verlopen in een prettig ritme. Het is heerlijk zonnig, overal zien we palmbomen afgewisseld met kerstbomen. Dat blijf ik zo mooi vinden: kerst in de tropen. Starbucks, wandelen, winkelen, naar het park, lunchen, relaxen, sightseeing, dineren. Niets moet, alles kan.

Carmen ligt heerlijk in haar wandelwagen, die door oma Ria wordt geduwd. Caesar dartelt er als een wilde pup omheen.

Na vier dagen vertrekken we naar Cuernavaca, een plaats op twee uur rijden van Mexico City, waar we regelmatig te vinden zijn. Er heerst daar een microklimaat, dus het is zo mogelijk nóg lekkerder dan thuis. We verblijven in een hotel met een enorme parkachtige tuin waar Caesar zonder toezicht kan rondlopen. Er zijn tennisbanen waar el señor zich uitleeft, ligstoelen waar ik aan vastkleef en een zwembad waar de poes in rondspettert.

Maar de grote attractie is de kidsclub waar Caesar overuren draait. Hij knutselt, zwemt, tennist, eet, maakt vriendjes en laat trots z’n juffies aan ons zien. Caesar voelt zich in Cuernavaca als een vis in het water. Binnen een mum van tijd kent hij iedereen op het complex. Oma Ria, toch iemand die makkelijk met andere mensen aanpapt, is fiabbergasted als ze haar kleinzoon bezig ziet.

Met een aanloop van slechts een paar minuten werkt Caesar zich naar binnen bij een grote Mexicaanse familie, waar hij in no time bij de vader op schoot klimt en vervolgens de vier zonen, zo tussen de acht en zestien jaar, weet te bewegen om met hem te voetballen. Even oma een masterclass socializen geven.

Ook Carmen pakt oma goed in. Ze slaapt elke nacht bij mama en Hans op de kamer. Mama geeft haar de fles, verschoont haar, doet haar in bad, kamt haar poezenkapsel, zoekt kleertjes voor haar uit en geniet.

Met oud en nieuw gaan we eten in het oude centrum van Cuernavaca.

Overal is het feest. Muziek op straat, dansende mensen, lekker eten.

Klokslag twaalf uur voeren we elkaar volgens Mexicaanse traditie tien druiven die we vergezeld doen gaan met een wens voor de ander. Hiermee sluiten we weer een bewogen Mexicaans jaar af. En helaas ook een heel mooie vakantie.

Voor mama en Hans bij ons kwamen, hadden ze een rondreis door Yucatan, Belize en Guatemala gemaakt. Daarbij onder meer de Mayatempels van Tulum, Tikal, Palenque, Uxmal en Chichén Itza bezocht en de confrontatie met de resten van een oude beschaving ervaren. Ze waren ervan onder de indruk, zelfs overrompeld, maar zoals ze zelf zeiden, in onze setting van zes, zagen ze dat nieuwe culturen zich vooral ook vormen binnen de context van gezinnen en families.♦