105

‘Wat haal je je verdomme in je hoofd?’

Glass stond in de observatieruimte met Mickey en Marina. Het was een klein kamertje, dus was het er al vol met één persoon erin. Met drie mensen te midden van alle oude archiefkasten en aftandse kantoormeubels leek het er helemaal propvol. Het zorgde er ook voor dat de hoofdinspecteur nog kwader leek. Mickey voelde de hitte van Glass’ woorden bijna van hem afstralen.

Achter hen zat Lynn Windsor huilend aan tafel in de verhoorkamer, haar ogen deppend met een tissue. Naast haar, met een troostende arm om haar schouder, zat haar baas, Michael Fenton. Hij had zijn hoofd heel dicht bij het hare en fluisterde haar toe. De intercom was uitgeschakeld, dus ze konden niet horen wat hij zei.

Mickey wendde zich tot Glass, beseffend dat het geen retorische vraag was geweest en dat zijn baas een antwoord verwachtte.

Marina was hem voor. ‘Omdat er niemand anders op het bureau aanwezig was, kwam Mickey naar mij toe,’ zei ze. ‘Hij had sterke verdenkingen over Lynn Windsor. Ze was al gehoord, maar het leek hem goed om een formeler verhoor af te nemen.’

Mickey bestudeerde Marina terwijl ze sprak. Zij keek naar Glass’ reacties, op haar hoede, alsof ze haar woorden afwoog, heel voorzichtig was met wat ze tegen hem zei. Mickey had gemerkt dat hij dat ook bij Glass deed, omdat hij hem niet vertrouwde, en Marina’s handelen bevestigde dat hij het bij het rechte eind had.

‘En waarom dacht je dat?’

Weer sprak Marina voordat Mickey dat kon doen. ‘We kregen informatie dat zij op de een of andere manier betrokken was bij de ontvoerder en potentiële moordenaar van de jongen die uit het ziekenhuis is meegenomen.’

‘Wat voor informatie?’

‘Iets over de Tuinier?’ Marina hield haar gezicht zo uitgestreken mogelijk.

Het effect op Glass volgde onmiddellijk. Het was duidelijk dat hij wist waar ze het over had. Het was even duidelijk dat hij probeerde te doen alsof hij van niets wist. Hij wachtte een paar seconden, verwerkte de informatie, liet zijn gezicht weer ontspannen en bereidde zijn reactie voor. ‘Wat… wat bedoel je? Wie is de Tuinier?’

‘Hij is degene van wie we denken dat hij verantwoordelijk is voor de ontvoering van de jongen,’ antwoordde Mickey.

Glass draaide zich naar hem om met een als uit steen gehouwen gezicht en ogen als graniet. ‘En waarom denk je dat?’

‘Informatie van een informant,’ antwoordde Mickey. ‘Een vertrouwelijke informant. Daarbij… werd ook Lynn Windsor genoemd. Dus heb ik besloten haar op te halen en te verhoren.’

‘Maar hoe kon zij… hoe kon zij iets weten? Ze is advocaat, in godsnaam.’

‘Ja,’ zei Marina, ‘en advocaten weten nooit iets, zeker?’

‘Maar ze is geen strafpleiter,’ legde Glass uit, alsof hij met twee achterlijke kinderen te maken had. ‘Ze is een van de meest gerespecteerde advocaten in de omgeving.’

‘En ze weet misschien iets over de ophanden zijnde moord op een kind,’ zei Mickey. ‘Als we haar aan het praten hadden kunnen krijgen, hadden we het leven van die jongen nog kunnen redden.’

‘Ze kan niks weten,’ zei Glass.

‘En dat weet u zeker?’ vroeg Marina.

Glass antwoordde niet. Hij keek haar alleen vernietigend aan.

‘U wilt een moordonderzoek toch niet in de weg staan?’ vroeg Mickey.

Glass richtte zijn starende blik op hem.

‘Meneer,’ voegde Mickey eraan toe.

Mickey kreeg het idee dat Glass net deed alsof hij nadacht. Toen nam hij een besluit. ‘Je hebt gelijk. We kunnen het risico niet nemen, hè?’

‘Mooi zo.’ Mickey draaide zich om naar de deur. ‘Dan zal ik –’

‘Nee.’ Glass hield hem tegen met een hand op zijn arm. ‘Ik doe het verhoor. En deze keer zal het goed gebeuren.’

‘Het is de vorige keer ook goed gebeurd,’ zei Mickey. ‘Beluister de opname maar.’

Glass leek te aarzelen, niet te weten wat hij moest doen. Maar hij besloot snel. ‘Toch doe ik het verhoor. Maar haar advocaat zal erbij zijn.’ Hij keek om zich heen in de observatieruimte. ‘En ik doe het zonder toeschouwers.’

‘Waarom?’ vroeg Mickey.

‘Voor het geval ze iets van… gevoelige aard te onthullen heeft.’ Hij wilde vertrekken, maar toen draaide hij zich weer om. ‘Goed, eh, goed werk, rechercheur Philips.’

Hij verliet de kamer.

Mickey wendde zich tot Marina, op het punt het woord te nemen. Ze legde haar vinger op haar lippen en keek naar de deur. Ze wachtten tot Glass in de verhoorkamer was en hij en Michael Fenton vervolgens Lynn Windsor de kamer uit leidden.

Pas toen sprak Mickey. ‘Wat was dat nou allemaal?’ vroeg hij. ‘En waar had je al die informatie vandaan?’

‘Dat vertel ik je later. Ergens met meer privacy,’ zei ze. ‘Ik kan je nu alleen vertellen, en dat is op dit moment het belangrijkste, dat Glass corrupt is. Hij is zo fout als maar kan.’

Mickey lachte kort. ‘Ik geloof dat ik dat al vermoedde.’

‘En hij zit hier tot zijn nek in.’ Marina keek op haar horloge. ‘Koffietijd. Kom mee. Ik trakteer.’

Ze verlieten allebei de kamer.