87

Mickey stond op en keek om zich heen in de briefingruimte. Te veel lege stoelen, dacht hij. Te veel ontbrekende gezichten. Toen keek hij naar Glass. Te veel gezichten hier die hij liever niet zou zien.

Glass bekeek zijn aantekeningen en richtte zijn blik weer op de aanwezigen. ‘Is er al nieuws over de moord op Adam Weaver?’ Glass keek Mickey aan en wachtte op antwoord.

Mickey zweeg even en dacht aan het sms’je van Stuart. Het zat hem niet lekker. Hij wist niet of dat kwam doordat het nieuws niet was wat hij had verwacht te horen, of doordat het niet was wat hij had willen horen. Misschien wel allebei. Het voelde niet goed. Maar dat was wat hij had gehoord, dus moest hij dat met de rest van het team delen.

‘Ik heb wat rondgevraagd,’ zei hij. ‘Een paar voelhoorns uitgestoken. En ik heb iets gehoord van een informant.’

Glass boog zich geïnteresseerd naar voren.

‘Niet veel, alleen maar dat hij er hier ter plaatse niets over heeft gehoord. Volgens de geruchten, zegt hij, was het een huurmoord. Een professionele huurmoord.’

‘Van hieruit?’ vroeg Glass.

‘Nee, vanuit Litouwen,’ antwoordde Mickey, die probeerde het ongeloof in zijn stem te maskeren. ‘Dat is alles wat hij heeft gehoord.’

Glass knikte. ‘Het komt overeen met wat ik dacht. Als dat het geval is – en het begint er steeds meer op te lijken – dan denk ik dat we er veilig van uit kunnen gaan dat de dader nu alweer in Litouwen zit.’

‘Ja,’ zei Mickey bij wijze van instemming, ‘maar het klopt nog steeds niet. Zoals hij is vermoord, en het moordwapen, niets daarvan wijst op een professionele huurmoord.’

‘Waarom niet?’ vroeg Glass.

‘Omdat het een mes was, om te beginnen. Met een mes moet je dichtbij komen. En als je zo dichtbij wilt komen, dan is het persoonlijk. Een huurmoordenaar zou het met een vuurwapen hebben gedaan, van een afstand. Snel en schoon. En dan wegwezen.’

‘Misschien doen ze die dingen anders in het Oostblok,’ zei Glass met een vage glimlach.

‘En dan hebben we nog het aantal steken. Nick Lines heeft nog steeds geen definitief aantal, maar bij zijn laatste telling waren het er ongeveer twintig. Dat wijst er allemaal op dat Weaver zijn moordenaar kende. Dat het persoonlijk was.’

‘Maar het enige wat je hebt gehoord zijn aanwijzingen van het tegendeel,’ zei Glass. Hij leek diep na te denken. Nam een besluit. ‘Goed, rechercheur Philips. Als jij ergens een intuïtief gevoel over hebt, vind ik het altijd het beste om dat uit te zoeken. Blijf er dus mee bezig.’

‘Dank u, meneer.’

‘Maar verwacht er niet te veel van. En blijf ook de andere invalshoeken bekijken.’

‘Jawel, meneer.’

‘Dank je, rechercheur Philips.’

Mickey ging zitten, duidelijk ongelukkig. Jane Gosling boog zich naar hem toe. ‘Misschien zoeken ze straks wel een vrijwilliger om naar Vilnius te gaan,’ zei ze. ‘Kop of munt doen?’

Mickey glimlachte en leunde achterover.

Glass keek weer om zich heen. ‘Marina?’

Marina raadpleegde nog even haar aantekeningen en stond op. Mickey keek naar haar. Ze was zoals gebruikelijk goed gekleed en opgemaakt. Maar ze zag er vermoeid uit, getergd. Alsof ze de hele nacht niet had geslapen. Mickey herinnerde zich nog hoe Phil en zij waren overgekomen toen ze de vorige dag op het bureau waren. Samen, maar tegelijkertijd ook niet. Hij wilde liever niet speculeren over wat er tussen die twee gaande was, maar het kon niet veel goeds zijn.

‘Oké,’ zei ze, ‘ik heb nu een volledige analyse gemaakt van de symbolen op zowel de keldermuur als in het huis ertegenover. Ik heb ze vergeleken met alle mogelijke gegevens die ik kon vinden, en ik denk dat ik met vrij grote zekerheid kan stellen dat het kalenders zijn.’

Ze deelde foto’s rond van de tekeningen op de muren.

‘Eerst dacht ik dat ze misschien gebaseerd waren op de dierenriem, maar dat is niet het geval. Ze zijn seizoensgebonden.’ Ze stak de foto omhoog en wees naar het relevante gedeelte. ‘Zien jullie? Dit is de zomerzonnewende. En hier? De herfstequinox. Enzovoort. Op de muur stond de tekening zodanig dat de equinox zich bovenaan bevond. Als je goed kijkt, zie je dat eroverheen is geschilderd. Zodat hij draait. De huidige gebeurtenis is altijd de bovenste.’

‘Wanneer is de herfstequinox dan?’ vroeg Mickey.

‘Goeie vraag,’ zei Marina. ‘Nu. Vandaag is de laatste dag. En op basis van wat we tot dusver hebben ontdekt over de jongen en wat hij ons over zijn leven heeft verteld – niet veel, om eerlijk te zijn – denk ik dat we ervan uit kunnen gaan dat we hier te maken hebben met een seriemoordenaar.’