Line had net haar boodschappen opgeruimd toen haar zoon Tom zijn hoofd om de hoek van de keuken stak. Zijn blonde haar zag er verwaaid uit en zijn ogen straalden levenslustig. Elf jaar was hij alweer.

'Mam! Mag ik morgen gaan surfen?'

Line zag de verlangende blik op zijn gezicht. 'Ga je samen met Luc?'

'Jep. Mag het?' Hij klonk ongeduldig.

'Da's goed. Maar je kent de afspraak, ik wil niet dat je te ver van de kant gaat. Er varen daar veel grote schepen.'

'Oké, het mag,' hoorde ze de enthousiaste stem van haar zoon in de kamer. Hij luisterde al niet meer naar haar.

'Goed, ik zie je morgenochtend!' de hoge stem van zijn vriend Luc drong door in de keuken.

Line dacht terug aan het moment dat ze kennis had gemaakt met de ouders van Luc, die een boerenbedrijf hadden. Ze was heel blij geweest met hun aanbod om het huisje, dat aan de zijkant op hun erf lag, te huren. Het was een soort tuinhuis vergeleken bij hun eigen kolossale boerderij. Maar het was een knus huis. En ze voelde zich er meer thuis dan ze zich ooit in een woning gevoeld had. Luc en Tom waren daarna eigenlijk samen opgegroeid. Luc was een paar jaar ouder en soms had ze niet eens meer in de gaten dat de jongen een kleine geestelijke achterstand had. De twee jongens waren maatjes door dik en dun.

'Mam?' Het hoofd van Tom verscheen voor een tweede keer. 'Harvey komt vanavond bij Luc twee dode schapen ophalen. Dus ik ga na het eten naar Luc. Ik heb honger. Wanneer eten we?' Tom ratelde door, terwijl hij zich bukte om aan zijn benen te krabben.

'Het eten is bijna klaar. Hebben de muggen je te pakken gehad?'

'Nee, gewoon jeuk.'

De keukendeur klapte weer dicht. Tom was niet binnen te houden, die barstte van levenslust, bedacht ze, terwijl ze een glimlach over haar gezicht voelde trekken. Het was een heerlijk kind, makkelijk en altijd vrolijk. Geen problemen op school en van de verlegenheid die haarzelf vaak parten speelde had hij totaal geen last. Door zijn opgeruimde karakter zorgde hij ervoor dat ze geen kans kreeg om te piekeren.