Het was de afgelopen dagen behoorlijk afgekoeld en de temperatuur was eindelijk aangenaam. Rona zag de zon vrolijk achter een wolk vandaan piepen toen ze de dijk opliepen. Ze trok de klep van haar pet wat dieper over haar gezicht en voelde het lichaam van Line tegen zich aan bewegen terwijl ze gearmd over het pad liepen. Ze passeerden een bordje waarop een duidelijke waarschuwing te lezen was het water niet in te gaan.

Boven de dijk hingen de meeuwen bijna stil in de lucht, zwevend op de wind maar schreeuwend om aandacht. Binnendijks schoten de kieviten als luchtkunstenaars over de weilanden, hun prachtige kapriolen vertonend, zichzelf begeleidend met hun typische gefluit.

Op het gras van de dijk lag een haarnetje van regeldruppeltjes. Stil geweven water, dacht Rona, terwijl ze het picknickkleed uitspreidde en ging zitten.

'Ik vind dit altijd een van de mooiste plekjes van dit gebied,' zei Rona. 'De rust van het altijd bewegende water en vlak voor je de watervogels die het slib af lopen te zoeken naar eten. Hoor je de scholeksters?'

Ze ging liggen. Ze hoorde de geluiden van de verschillende vogels, die als een ingewikkeld arrangement door elkaar klonken. De wind streek zacht over haar blote armen.

'Het was eigenlijk wel een mooie plechtigheid,' zei Line die naast haar was gaan liggen.

'Ja, triest maar tegelijkertijd ook vredig. Net alsof het gewoon goed was.'

'Ik had het wel even moeilijk toen ik die twee kisten samen naar beneden zag zakken. Hoe sterk kan liefde zijn.'

Rona duwde zich op en steunde op haar elleboog. Ze keek naar het ontspannen gezicht van haar vriendin. De donkere wenkbrauwen die als perfecte bogen de vorm van Lines nu gesloten ogen benadrukten. Zacht streek ze met haar hand wat losse haren weg. Ze volgde met haar vingers de lijnen van Lines lippen die ondeugend opbolden en waarover een voorzichtige glimlach speelde. De lippen knepen samen tot een zoen en Rona duwde haar vingers erop om de kus te ontvangen.

Daarna boog ze voorover en duwde haar lippen oneindig zacht op de halfgeopende mond van Line. En nogmaals kuste ze haar. Toen ze merkte dat Line ontspannen bleef liggen, durfde ze langzaam haar mond te openen en liet ze behoedzaam haar tong bij Line naar binnen glijden. Zacht en warm, dacht Rona. Een wanne golf van intense gevoelens kolkte door haar binnenste. Maar tegenstrijdige gedachten draaiden mee en vochten om toegelaten te worden in haar hoofd. Toen liet ze Line los en ging rechtop zitten

'Line, ik weet niet of je...'

'Sttt,' siste Line, die nu ook overeind kwam. 'Het is goed. Ik ben er achtergekomen dat ik je niet kan missen. Het maakt me niet uit of je een man of een vrouw bent. Ik heb je nodig en ik wil dat je bij me bent. We zullen alleen Tom de tijd moeten geven.'

Rona trok Line tegen zich aan waardoor Lines hoofd tegen haar borsten terechtkwam. Ze liet een hand over Lines lichaam glijden. Wat hadden vrouwen toch een heerlijk rond lichaam, dacht ze. Ze kon zich niet voorstellen dat een hard mannenlichaam daaraan kon tippen. Ze liet haar handen verder op onderzoek uitgaan en vond twee volle borsten. Wat een prachtige borsten, dacht ze, vol verlangen naar meer. Ze streelde ze zacht, waarna ze haar hand om Lines middel liet rusten. Een diepe zekerheid overspoelde haar. Het was goed.

Zwijgend zaten ze een tijd naast elkaar. Elk woord leek overbodig.Rona keek uit over het water van de Oosterschelde. De Zeelandbrug was als altijd een peilpunt op het water en vormde een fier contact tussen de eilanden. Onder aan de dijk dobberden een aantal dode vissen op de lichte golfslag. Het zou nog wel een tijdje duren voordat het water weer gezond was, dacht Rona.

'Wat een stilte op het water, hè?' zei Line zacht. 'Ja, geen duikers, geen surfers en geen vissers. Niemand mag het water in. Het zal nog wel maanden duren voordat de Pfiesteria het loodje legt. Gelukkig kan de alg niet tegen onze wintertemperaturen. En tot die tijd...' is het stil op het water.' 'Ja, stil water,' mompelde Rona.