Twee minuten voor drie. Rona zag op de kerktoren dat ze precies op tijd was voor haar afspraak met de journalist van de Provinciaal Zeeuwse Courant.

Toen de telefoon die ochtend weer over was gegaan, had ze in eerste instantie gedacht dat Line haar excuses aan wilde bieden voor haar felle woorden en ze moest een diepe teleurstelling wegslikken toen ze een mannenstem hoorde. Toen had de man verteld dat hij een interview met haar wilde over de gestrande bruinvissen en zeehonden. Een opgewonden gevoel had zich van haar meester gemaakt. Het was een uitgelezen kans om de waterproblemen bekend te maken. Misschien dat de bevoegde instanties dan actie zouden ondernemen, zodat er verder geen slachtoffers meer zouden vallen.Ze had eerst nog een korte wandeling gemaakt langs de steigers van de jachthaven. Door de levendige drukte bij de boten en het bekende geluid van de vallen die tegen de masten van de zeilboten aanklapten, was ze wat afgeleid van haar zwarte gedachten over het telefoongesprek met Line. De uitslag van de neuroloog bleef echter als een steen in haar borst zitten, koud en hard.

Rustig liep ze nu over het kerkplein, waar een huis met een oude trapgevel stralend wit stond te wezen in de zon. Hij werd omgeven door huizen met allerlei andere gevelvormen waar kleurige zonneschermen zorgden voor een fleurig aanzien. De wolken waren gedurende de nacht opgelost en de zon had weer vrij spel op het dagelijkse leven. De volle bloembakken die rond de terrasjes stonden, maakten van het geheel een karakteristieke ansichtkaart. Ze nam het allemaal in zich op met een automatisme waar ze zelfvan stond te kijken.

Ze liep om de witte paaltjes van het plein heen, die onderling door een zware ketting waren verbonden en stapte vastberaden het zijstraatje in waar het haar onbekende café zou moeten zijn. Eenmaal gevonden aarzelde ze echter om naar binnen te gaan. Het café zag er smoezelig uit en vormde een groot contrast met de omringende huizen. Rona vroeg zich af waarom de journalist uitgerekend deze plek had uitgekozen, maar stapte daarna naar binnen.

De zon werd binnen getemperd door grauwe vitrage. De kleine bar met een enkele houten barkruk ervoor, stond vol met glazen. Aan een grote tafel in het midden van het café zat een man breeduit een krant te lezen. Typisch iets voor een journalist, dacht Rona en ze stapte op de man af.

'Goedemiddag,' zei Rona vriendelijk, 'bent u journalist?'

De man keek verstoord op. 'Ben je besodemieterd,' bromde hij nijdig, 'omdat ik een krant lees, hoef ik 'm nog niet te schrijven.'

Wow, wat een chagrijn, dacht Rona. Ze zette haar pet af en liep naar de bar. Een barkeeper stak zijn ongeschoren kop om de hoek. 'Ik kom eraan,' mompelde hij knorrig. Rona wachtte geduldig af. Ze hoopte dat die journalist snel zou komen.

'Wat mot je drinken,' vroeg de barman met een schorre stem. Hij droogde zijn handen af aan een vod.

'Doe maar een pilsje.' Rona hoopte dat de alcohol zijn ontsmettende werk goed zou doen. Ze pakte het glas aan, overhandigde hem wat muntgeld en liep naar een tafeltje bij het raam. De namaakplantjes leken het prima te doen in de duistere omgeving.

Op dat moment kwam er een jonge lange vent gehaast de ruimte binnenstappen. Opgewekt keek hij rond en toen hij Rona ontdekte kwam hij snel naar haar toelopen.

'Rona van Baren?' Twee vrolijke ogen keken haar door een rond uilenbrilletje aan.

'Aangenaam,' antwoordde Rona vriendelijk.

De man stelde zich voor en schoofde houten stoel achteruit. 'Het spijt me dat ik wat laat ben,' zei hij, terwijl hij zijn lange gestalte achter de wankele tafel vouwde.

'Maakt niet uit, ik ben er ook net,' zei Rona. ik heb alvast iets te drinken besteld,' vervolgde ze, terwijl ze op haar biertje wees.

'Prima,' de energieke vent klikte met zijn vingers en wees op het glas van Rona. De barman knikte verveeld. 'Goed, neem me niet kwalijk dat ik op zo'n korte termijn een afspraak wilde, maar op deze manier heb ik straks nog net tijd om het interview uit te werken zodat het nog mee kan in de volgende editie,' legde hij vlot uit.

Rona moest toegeven dat deze journalist de zaken voortvarend aan leek te pakken. En hoe sneller alle details bekend werden, hoe eerder maatregelen getroffen konden worden.

'Ik heb gehoord dat er de laatste weken extreem veel zeezoogdieren aangespoeld zijn,' begon hij het interview.