De koffie was net doorgelopen toen ze de bekende claxon hoorde. Ze keek uit het raam van de keuken en zag de containerauto van Harvey het erf opdraaien. Harvey was een oude schoolvriend. Ze hadden zich van het begin af aan tot elkaar aangetrokken gevoeld. Hij was een van de weinigen die zich niets van haar eeuwige verlegenheid had aangetrokken. Al snel vormden ze een onafscheidelijk stel en maakten vaak samen huiswerk. Peper en zout, werden ze genoemd. Maar of dat verwees naar het feit dat ze altijd samen te vinden waren of naar hun verschillende huidskleur had ze nooit gevraagd. Wel had ze ooit een keer tegenover Harvey geopperd dat het te maken kon hebben met haar verlegen karakter tegenover zijn pittige Surinaamse uitstraling, maar Harvey had alleen maar zijn hoofd achterover gegooid en zo hard gelachen dat ze het nooit meer aangesneden had.

Hij was uiteindelijk ook op Tholen blijven hangen, net als zijzelf, en had een baan gevonden. Hij haalde karkassen op bij de verschillende boerenbedrijven in de buurt. En vaak kwam hij even bij haar langs voor een babbeltje voordat hij de karkassen af ging leveren bij het grote destructiebedrijf op Zuid-Beveland. Ze genoot van zijn bezoekjes. Net als vroeger zat Harvey vol met vrolijke verhalen en ze leefde op als ze de groene containerwagen de straat in zag draaien. Ze vond het nog steeds verbazingwekkend dat zo'n levendige vent als Harvey op een kadaverwagen reed. Er leek geen grotere tegenstelling mogelijk. Maar misschien moest je ook wel zo'n instelling hebben om dat werk te kunnen doen.

Naast de oprit zag Line twee schapen liggen, op hun zijkant met de poten stijf voor zich uitgestoken. Hun vacht was vaal van de opgedroogde modder. De wagen stopte met een ruk en de deur aan de bestuurderskant vloog open. Line zette het raam open en leunde naar buiten.

'Hey, matties!' hoorde ze Harvey roepen. De twee jongens kwamen aangerend en Harvey stak zijn twee handen omhoog. Een begroetingsritueel volgde. Eerst de vuisten tegen elkaar en daarna een opeenvolging van handelingen die de jongens feilloos uitvoerden op zijn twee uitgestrekte handen.

'Klasse, boys!' Harvey gaf hen een high Jive en de grijns op hun gezichten verraadde hun enthousiasme. Daarna draaide het gezicht van Harvey in haar richting. 'Hey, mooie dame,' begroette hij haar als altijd. Line voelde een blos over haar wangen trekken.

'Hallo, Harvey, ik heb de koffie klaar. Kom je zo een bakkie halen?'

'Probeer me maar eens weg te houden. Maar eerst even deze doodsheid opruimen. Die beesten liggen er niet al te swingend bij, weet je.'

Toen Harvey de grijper begon te bedienen via het paneel aan de zijkant van de auto, liet Line zich neervallen in een van de stoelen op haar kleine terras en zakte lui onderuit.

Na de geboorte van Tom was het niet makkelijk geweest om haar leven weer op de rails te krijgen. Haar toenmalige vriend had haar tijdens de zwangerschap in de steek gelaten en niets meer van zich laten horen. De kwaadheid was pas veel later gekomen. Hoe kon iemand zomaar zijn kind in de steek laten? Alleen maar omdat hij er nog niet aan toe was. Onvoorstelbaar. Wat dacht hij dan van haar? Alsof zij eraan toe was geweest. Natuurlijk niet. Hoe kun je aan een kind toe zijn als je nog zo jong bent? Toch was abortus voor haar nooit een optie geweest. Gelukkig was Harvey er geweest. Goede trouwe Harvey. Hij had haar opgebeurd in moeilijke tijden en hij had haar in contact gebracht met de ouders van Luc.

Het geloei van het hydraulische systeem van de containerwagen op de achtergrond nam af en even later was de normale avondrust weer om haar heen. Line ging overeind zitten en zag dat Harvey naar haar toe kwam lopen.

'Hey, mooie dame,' zei hij met een grijns, waarbij zijn witte tanden prachtig uitkwamen. 'Had jij wat gezegd over koffie?'

'Ga zitten, Harvey,' nodigde Line hem uit. 'Ik heb koffie, maar misschien wil je bij dit warme weer liever wat anders?'

'Welnee, ik ben van nature een bruin persoon, dus doe me maar wat pittig donker vocht.'

Ze liep de keuken in en hoorde hem vanuit de tuin roepen.

'Hey, wat heb jij voor lekkere muziek opstaan?'

'Kom Harvey, je herkent Bob Marley toch wel?' Ze zette de muziek wat harder en liep met de twee mokken koffie en de koektrommel terug naar de tuin.

'No woman, no cry,' zong Harvey al met zijn diepe stem mee.

'Heb je de tekst wel eens goed beluisterd?' vroeg Line, terwijl ze de mokken op tafel zette.

'Wat bedoel jij, meisje?'

'Welke betekenis zit er volgens jou achter no woman, no cry?'

Hij neuriede de muziek mee, terwijl hij leek na te denken.

'Zou hij denken dat je maar beter geen vrouw kan hebben, zodat ze je ook geen verdriet kan doen?' vroeg Line.

De donkere ogen die normaal ondeugend glansden keken haar nu opmerkzaam aan. De serieuze blik was echter maar van korte duur. 'Nee. Weet je, ik denk, die Bob vindt dat alle vrouwen maar huilen. Dus geen vrouw, geen last van dat gejank, weet je.' Ook al probeerde Harvey zijn blik strak te houden, zijn ogen verraadden hem.

'Ach, jij. Kun je nooit eens serieus zijn?' Line lachte. 'Volgens mij is het een troostlied. Bob zingt het voor zijn vrouw, zodat ze haar verdriet zal vergeten en haar tranen droogt.'

'Everything's gonna be allright,'' zong hij grijnzend verder.

'Ja, alles zal goed komen,' zei ze toen meer tegen zichzelf dan tegen Harvey. 'Hier, neem een koekje.' Ze hield hem de koektrommel voor. 'Ben je al bijna klaar met je route?'

'Ja, het is wel weer genoeg geweest. Nog een boerderij waar ze wat stijve beesten voor me hebben liggen. Door de hittegolf is het ophaalschema veranderd. De dieren mogen minder lang blijven liggen. Dat is wel shit, weet je. Ander schema en langer werken.'

'Ben je verder nog wel tevreden met je werk? Ik bedoel, zo gezellig lijkt 111e dat werk nou ook weer niet.'

'Gezellig is het om de dooie dood niet, nee.' Zijn bulderende lach klonk door de tuin. 'Maar, weet je, ik krijg tenminste ook nooit commentaar op mijn zangkunst.' Hij zong de bekende regels van Bob Marley weer mee.

'Ga je nog wat leuks doen dit weekend?'

'Ach, niet zoveel bijzonders. Vanavond zal het wel laat worden.'

'O ja, je kroegavond,' bedacht Line.

'Dat is het wel. Misschien ga ik wel met een paar milities wat fitnessapparaten rampaneren.'

'Rampaneren?'

'Ja. Lekker fanatiek sporten, weet je.'

'Tom had het er laatst over dat je een geheime plek wist waar ze geweldig zouden kunnen vissen. Ik dacht...'

'Natuurlijk, meisje. Ik ga ze dit weekend die visstek wel laten zien. Maar nu moet ik er snel vandoor. Zelfs de dooien moet je niet laten wachten.'

Met zijn lange benen stapte hij het tuinpad af. Toen hij vlak bij de wagen was, maakte hij wat danspassen, die leken op de tapdansbewegingen van Fred Astaire, draaide even sierlijk om zijn as en zwaaide nog even naar haar.