'Rona, je moet komen. Ik word gek van Ruud.' Line had eindelijk Rona te pakken gekregen.

Ze hoorde Rona aan de andere kant van de lijn lachen. 'Ja, lach jij maar. Ik zit ermee. Hij wil langskomen, vraagt of ik mee uit wil en zegt dat hij een verrassing voor me heeft. Het gaat maar door. In die korte tijd heeft hij misschien al wel tien keer gebeld.' Ze voelde zich moedeloos. Had ze zich maar nooit zo idioot aangesteld, dan had ze nu dit probleem niet gehad. 'Het is dat hij me nog net niet stalkt. Of is dit ook al stalken?'

'Rustig maar. Dat zal zo'n vaart niet lopen. Bovendien hebben we hem nog wel even nodig.' Line hoorde op de achtergrond papier ritselen en ze hoorde daarna Rona de bevindingen van de universiteit voorlezen.

'Goed, ik begrijp het al. We hebben Ruud nodig om die watermonsters te nemen,' zei Line berustend.

'Ja, probeer maar een afspraak te maken, dan kunnen we hem er direct naar vragen.'

'Ben je gek! Ik wil die man hier niet over de vloer hebben. Ik ben al die mannen voorlopig spuugzat!'

'Kom op, Line. Geef mij gewoon door wanneer hij komt, dan zorg ik dat ik er ook ben.'

Line dacht even na. Misschien was dat zo gek nog niet. Daarna kon ze tenminste aan deze hele zaak een eind maken.

'Ik heb alleen over een halfuur een afspraak voor die CT-scan, verder kan ik de hele dag,' hoorde ze Rona nog zeggen. 'CT-scan? Ga je zometeen naar de neuroloog?' 'Ja, maar dat zal wel niet zo lang duren.' 'Het is wel spannend. Ik hoop maar dat het niets ernstigs is.'

ik hoor de uitslag vast niet meteen. Daar zal wel weer enige lijd overheen gaan.' Line hoorde Rona zuchten. 'Ben je zenuwachtig?' 'Nee, niet voor het onderzoek zelf.' ik heb geen idee hoe dat in zijn werk gaat. Maar dat kan je me dan ook meteen vertellen als je toch hierheen komt. Ik zal Ruud meteen bellen.' Line hing op, wachtte even en draaide toen doelbewust het nummer van Ruud.