De bel klonk luid en Rona schrok op van de krant. Ze liep naar beneden en keek door het raampje van de voordeur. Ze herkende de smalle gestalte van Frits, zijn hoofd altijd iets lussen zijn schouders getrokken, net alsof hij een continue last op zijn schouders droeg.

'Ha, die Frits," begroette ze hem vrolijk. Ze leunde tegen de kapstok, waardoor een van haar baseballpetten op de grond viel.

'Hoi, dametje.' De vrolijke ogen straalden naar haar van onder zijn kaalgeschoren hoofd.

'Ben je niet wat vroeg voor de eerste duik van vandaag?' Ze bukte zich om haar pet op te rapen.

'Daar kom ik niet voor. Heb je een bakkie voor me?' Hij liep brutaal langs haar heen en liep de trap op naar de woonkamer.

'Kom binnen,' mompelde Rona quasi-verontwaardigd.

Ze liep direct door naar de keuken waar ze even taxerend in het koffiezetapparaat keek of er nog twee kopjes inzaten.

'Ik hoop dat hij nog te drinken is, want hij is al een uurtje oud,' zei ze toen ze de mok voor hem neerzette.

'Maakt niet uit. Koffie is koffie, zeg ik altijd maar. Hij moet gewoon zwart en sterk zijn.' Hij nam een slok en trok toen een gezicht. 'Zwart, sterk en niet te oud,' vulde hij zichzelf toen aan. 'Heb je een beetje suiker?'

Rona wees naar de suikerpot die toch duidelijk zichtbaar voor hem op het tafeltje stond.

'Alles goed?'

'Hmm. En met jou? Hoe bevalt dat jou nou eigenlijk, alleen wonen? Heb je geen behoefte aan een partner in je leventje?'

Zo, dat was Frits. Altijd rechtsreeks. Ze kon het wel waarderen. 'Alleen wonen heeft ook zijn voordelen,' antwoordde ze toen ontwijkend.

'Oké, dat is zo. Nu ik zelf een paar jaar alleen ben weet ik dat het voordelen heeft. Maar ik mis het wel hoor. De liefde, de aandacht, de sex. Zeg, is die nieuwe instructrice niets voor jou? Dat is nou wat je noemt een lekker stuk. En mij ziet ze niet zitten.'

Rona moest lachen. 'Dat heb je dus al geprobeerd. Maar je hebt gelijk, ze is een mooie vrouw. Helaas is ze zo hetero als de pest.'

'Nou, dan blijft ze maar gewoon een lekker duikmaatje.'

'Maar vertel nou eens waaraan ik de eer te danken heb dal je mij op dit vroege uur opzoekt.'

'Niet zo sarcastisch. Je doet net alsof ik nooit bij je kom.' Frits roerde fel in zijn mok, waardoor het zwarte vocht over de rand golfde.

'Hé zeg, doe eens wat rustiger. Als je de koffie echt smerig vindt, laat hem dan gewoon staan.'

'Sorry, sorry,' verontschuldigde Frits zich, terwijl hij zijn handen ophief.

Hij veegde met zijn blote hand over de tafel, waardoor de koffie vlek nog groter werd. Rona bekeek het met groeiende ergernis, maar kon tegelijkertijd ook wel weer de humor van zijn onhandigheid inzien. Ze nam zelf een slok. Het smaakte haar wel goed, lekker bitter.

'Waar ik voor kwam,' begon Frits toen eindelijk. 'Er zijn een paar zeehonden gevonden.'

'Een paar?'

'Nou ja. Twee dode en centje die nog leefde. En ook nog twee bruinvissen.' Het gezicht van Frits streed dapper met een nieuwe slok.

'Hier bij de Oosterschelde?'

Frits knikte alleen maar.

Rona verbaasde zich over het schokkende nieuws. Weer bruinvissen en nu ook zeehonden. Bik seizoen werden er zeehonden gevonden, maar zoveel in zo'n korte tijd...

'Waar zijn ze gevonden?'

'Ik weet het niet precies. Maar ergens langs de dijk in het gebied net ten oosten van Kattendijke.'

'En hadden ze ook van die wondjes?' Ze keek naar de armen van Frits, die nu bedekt werden door zijn lange mouwen.

'Weet ik veel, dat heeft hij niet gezegd.' Frits klonk verongelijkt.

'Hij? Wie is hij? Wie heb je gesproken? Waarom hebben ze mij niet gebeld?'

'Ho ho. Rustig aan.' Hij nam nog een slok en de strijd leek gestreden. 'Wacht even, ik ben zo terug.' Hij liep met zijn kopje naar de keuken en Rona hoorde een hoop watergekletter vanuit de keuken komen. Ze dronk met kleine slokjes haar eigen mok leeg en stond net op het punt om te kijken waar Frits bleef toen hij de kamer weer in kwam lopen met een glas water in zijn hand.

'Ik had dorst, dus ik heb maar een glas gepakt.'

Bedaard ging hij zitten en keek haar peinzend aan. Rona was verbaasd. Waarom vertelde hij nu niet wat meer over de strandingen?

De bruine ogen keken haar echter strak aan. 'Ga je straks nog mee duiken? Beer dacht erover om naar Zuidbout te gaan. Daar is het niet zo druk en toch wel mooi. Bovendien is het nog hoog water, dus dan kunnen we daar makkelijk te water gaan.'

Even wist Rona niet hoe ze moest reageren. Wat interesseerde haar de duikplek van de groep op dit moment?

Hé, hallo.' Ze zwaaide even demonstratief voor zijn gezicht alsof ze wilde aangeven dat zij er ook nog was. 'Ik had je wat gevraagd. Waarom ben ik niet gebeld?'

Ze zag een verwonderde blik over Frits' gezicht trekken. Hij wreef met beide handen over zijn kale kop alsof hij zijn hersenen wilde stimuleren.

'Gebeld? Waarover?'

'Die dode bruinvissen en die zeehonden.'

'Hoe weet jij dat? Heeft Beer je al gebeld? Hij had nog wel zo beloofd dat hij dat niet zou doen. Shit, wat een zak!'

'Frits, je zit het me net zelf te vertellen.' Ze zag dat hij zijn hersens pijnigde. 'Weet je dat niet meer?' Ze praatte nu zacht tegen hem, alsof ze het tegen een klein kind had. 'Kun je me wat meer over die ene nog levende zeehond vertellen, alsjeblieft?'

'Ja. Ja, natuurlijk. Ik was het even kwijt, denk ik.' Hij masseerde zijn slapen. 'Die levende zeehond? Oh ja, twee zijn er dood, die zijn naar Naturalis. Maar gelukkig waren ze er net op tijd bij voor de derde. Die heeft Ruud naar Neeltje Jans laten brengen. Toch? Daar gaan ze toch altijd heen?' Frits leek diep in zijn geheugen te graven.

Rona maakte snel een paar aantekeningen in haar boekje. Ze durfde niet verder te vragen. Hoewel ze eerst had gedacht dat Frits weer eens een van zijn geintjes uithaalde, realiseerde ze zich nu de beangstigende waarheid.